Warmte en trailrunnen

Afgelopen zomer verscheen deze blog van Cor. Het is nu totaal ander weer, maar toch delen we m graag. Tenslotte, je kunt altijd leren van de ervaringen van anderen.

Augustus 2020

Warmte? Deze dagen hoor je er veel over. Niet zo gek, het is ook echt heel warm. Een hittegolf. Tips over hoe je huis koel te houden vliegen je om de oren en iedereen probeert zich zoveel mogelijk rustig en ‘koel’ te houden. Je denkt, ik snap het. Binnen blijven op de warme uren, genoeg water drinken, proberen af te koelen en rustig houden. Niet zo lastig toch? Toch willen we ook sporten. In ons geval, Trailrunnen. Een mooi bos, een stuk heide, het strand op, of meedoen aan een kleinschalig Event. Waar moet je nu opletten naast de basis die op dit moment voor iedereen geldt?

• Je warmte kwijt kunnen
• Je huid gevoed houden (vette crème)
• Voldoende vocht innemen en opnemen
• Voldoende aandacht voor (af)koelen
• Vooraf en na afloop hydrateren

Hitte-aanval gevolgd door een uitdroging. Het klinkt als, dat overkomt mij niet, maar toch. Afgelopen weekend hadden we een extreem warme editie van de Krijtland Trail. Een prachtige Ultra van 52K met 1350 D+ in het Zuid-Limburgse landschap. We maakten een goed plan, zetten een medisch team in, hadden strakke afspraken onderling met ons vrijwilligers team, hadden 5 verzorgingsposten en 5 extra waterpunten, waardoor er nooit langer dan 5/6 Km zonder check en aanvulpunt was en we waren extra druk met heel goed op al onze lopers letten. En ja, tsjaa, dan maak je jezelf misschien een beetje te druk, en vergeet je om voor jezelf te zorgen… Ik heb al een poos last van huiduitslag. Huisartsen zijn bezocht en de dermatoloog staat gepland. Extreme jeuk door heftige hooikoorts gevolgd door flinke rode plekken en opgezwollen armen en benen. Het klinkt niet zo gezellig, maar het teistert mij al een flinke poos. Regelmatig hoor ik: ‘pff, je ziet er slecht uit’. En ja, zo voel ik me ook best. Maar, we mogen eindelijk weer trailen en mini trailrunnen evenementen organiseren en na zo’n lange poos van niet mogen, maakt dat doen wat ik met heel veel liefde en passie doe, mij ook gewoon heel blij. Dus ik ga gewoon door. An sich niets mis mee. De gemiddelde Ultra loper loopt ook niet zonder pijn en stopt ook niet voor het eerste blessuretje. Maar waar zit nu die grens? Ken jij jouw lichaam goed genoeg om dat kleine dunne lijntje tussen doorgaan en stoppen te herkennen? Ik dacht van wel. Maar werd toch verrast.

Zaterdag was met 37 graden extreem. Na de start reden we snel naar het eerste waterpunt om op het hoogste punt van Nederland onze Ultralopers van vers water te voorzien. Snel door naar de volgende Verzorgingspost. Ik trilde, maar dacht, straks ga ik wel even wat eten. Ontbijten is niet zo mijn ding, dus rond de middag vindt dat meestal plaats. Bij het broodje bleef Geraldine mijn waterglas maar vullen. Ik had ook al verschillende bidons op en voelde me bijna een waterval worden. Na de lunch knapte ik niet echt op. Na nog een waterpunt te verzorgen voor de lopers, nog even snel langs twee Verzorgingsposten om te checken of alles goed ging, snelde ik me naar de finish. We hadden namelijk ook nog eens deze dag een paar heel rappe lopers, die dat hele Krijtland gewoon met 12K p/u temden! Wow! Wat een tempo, in deze extreme situatie. Op tijd voor de eerste lopers zat ik op de finish streep klaar. Ik voelde me slap worden en nam een magnesium shot. Gevolgd door een koude cola. Het hielp niet voldoende. De eerste lopers kwamen binnen, ik low-elbowde er op los, maar voelde me steeds slapper worden en licht in mijn hoofd. Ook het trillen was nog steeds niet weg. De huiduitslag die bonkte en brandde maakte het niet beter. Tegen vier uur draaide mijn hoofd om en alles wat in mij zat eveneens. Ik kon nog net Geraldine roepen en die handelde snel. Een van onze fantastische vrijwilligers was net na een lange drukke dag bij de finish aangekomen, Elke. Je moet weten, zij is verpleegkundige en in razend tempo en alsof ze de hele dag nog niets had gedaan handelde ze. Ze nam het initiatief, zette mij op een krukje, instrueerde vriend en begon met koelen. Liters en liters koud water gingen over mij heen. Natte doeken, flessen water kreeg ik aangereikt en ik liet de regie volledig los en gaf mij over aan de top zorgen van Elke. Wow! 1000x Dankjewel Lieve Elke! Ik rilde, maar zij vertelde dat t te maken had met de hitte die mijn lijf moest verlaten. Twee uur werd ik gekoeld. Ik was kapot moe, mijn lijf had heel hard gewerkt. ’s Avonds op de camping zat ik in een stoel, veel meer als rustig zitten en proberen (nog meer) water te drinken en mij vooral heel stil te houden kon ik niet. Het was een warme avond en van een briesje wind ontbrak ieder spoor. Op tijd dacht ik dat het slim was om de camper in te duiken om te gaan slapen. Dat leek een goed plan, maar had helaas geen succes. Die nacht ben ik wel 20x van stoel buiten, zonder deken, met deken, naar bedje binnen, zonder deken en met deken verhuisd. Vele rondjes draaiende. Op een gegeven moment zag ik een zwart schaap over het grasveld lopen wat in een hond veranderde… het leek toen een goed moment om Geraldine te vragen mee te lopen naar het toilet omdat ik nog net begreep dat dit niet normaal was. De onrustige nacht bleef en van ijskoud, naar snikheet ging deze over en weer. Vroeg in de ochtend ben ik (zelf weet ik dit niet meer overigens) weer opgestaan en met een luid geluid heb ik de camper dichtgegooid. Rap gevolgd door een harde klap. Ik ben out gegaan. Lieve mensen op de camping hebben snel gehandeld en EHBO geboden. Geraldine belde met 112 en de ambulance besloot uiteindelijk niet te komen, omdat ik weer bij kwam, maar een spoedafspraak bij de huisarts in Heerlen op zondagochtend om 08:30 uur was er wel. Ralph & Agnes waren zo lief om te hulp te schieten en haalden ons op en brachten ons daar. De huisarts deed een APK waarvoor ik slaagde. Een ernstig dehydratatie was het probleem. Ik was simpelweg uitgedroogd geraakt. De ibuprofen die ik al een poosje slikte voor de jeuk had niet echt geholpen, deze beïnvloed je nierfunctie sterk. De huiduitslag en zwelling hadden zaterdag gemaakt dat ik oververhit was geraakt, het vele koelen en de slinking van de huid, die zwaar uitgedroogd was waardoor deze geen vocht vasthield, maakten nu dus de dehydratatie. Het klinkt logisch, dat is het wellicht ook. Voor mij was het een eye-opener, want alhoewel ik mezelf als een weldenkend mens beschouw met best een paar hersenen, had ik deze dingen niet bij elkaar opgeteld, en was ik me dus ook niet bewust van de domino-werking. Waarom ik dit deel? Naast dat ik de afgelopen dagen veel lieve berichtjes ontvang, heb ik hier wel een aantal lessen uitgetrokken. Trillen als het extreem warm is? Toch doorkoelen. Droge huid? Houd dan extra je vochtinname in de gaten. Nuja, een gewaarschuwd mens… 

Dank voor jullie goede zorgen! En lieve berichten!

Tot de volgende

Cor