Beestjes in de Millingerwaard:
verslag van Trail-Host Vera van Mulken
Gisteren was het mijn verjaardag; hartje winter. Dit zou je misschien doen denken dat ik vast een winterpersoon ben, maar dan heb je het mis. Ik heb een hartsgrondige hekel aan het seizoen. Ik hou van kleur, en van bloemen, en van strakke blauwe luchten, en zonlicht en warmte en ik vind dat de winter al deze geneugten pijnlijk mist. Ik hoor het mijn mede-buitenmensen regelmatig zeggen: “Eigenlijk is Nederland in ieder seizoen mooi.” Nou, dacht het niet. De winter is lelijk, met zijn kale bomen en zijn grijze lucht. Ik zit dan ook vol verlangen te wachten op de eerste tekenen van de lente. Toch stap ik in mijn auto, haal mijn maatje op en we rijden naar Kekerdom om ons te wagen aan een wandeling in de Millingerwaard. De reden is een selfie. Niet voor Instagram, maar voor Geraldine die een selfie wil van mij met op de achtergrond het gebied waarvan ik Host ben bij Trailrunnen. Voor de website. Ik tooi me in mijn beste trailkloffie en doe mijn haar in de bekende twee vlechten en hoop dat het gebied er een beetje gastvrij bij ligt, zo in de winter.
De Waard van Kekerdom (de startlocatie van de Trail) ziet er helaas verlaten uit tijdens de lockdown. Zonder koffie en zonder kaas-en-gemberpannenkoek gaan we van start. De dijk op, en dan binnen een paar meter sta je buiten het dorp en middenin de natuur. Het is een bijzonder gebied voor kenners als een van de oudste natuurontwikkelgebieden langs de Waal. De natuur moet zoveel mogelijk haar gang kunnen gaan zonder sturing van de mens. Er zijn talloze bloempjes en plantjes die het biologenhart sneller doen kloppen. Er wonen bevers en reeën en de open verbinding tussen de plassen zorgt voor een enorme hoeveelheid aan vissen. Dit lokt de zilverreigers en de ooievaars. In het Ooij kun je zwarte ooievaars vinden, en het is een kwestie van tijd tot deze bijzondere vogels de Millingerwaard ontdekken. Ik hou van beestjes, dus ik word altijd erg blij van het zien van de schattige Gallowayrunderen met hun harige pootjes en de Konikpaardjes die het ’50 meter afstand’-bord duidelijk niet kunnen lezen. Als ze eenmaal in je weg staan, blijven ze daar staan. Gelukkig mag je in de Millingerwaard gewoon van de paadjes af. “Struinen” noemt de boswachter dat. “Paardjes ontwijken” noem ik het.
Mijn favoriete paadje is als je de grotere plas oversteekt. Soms heb je geluk en staat het water zo hoog dat het paadje net onder water staat. Je krijgt natte voeten maar van een afstandje lijkt het alsof je over het water loopt. Dit is ook het paadje dat me het meeste was bijgebleven toen ik twee jaar geleden samen met mijn Amerikaanse vriendin deze trail liep. Het zou gaaf zijn om te zeggen dat ze speciaal voor de Millingerwaard was komen overvliegen, maar ze was gewoon op vakantie en toevallig werd in dit gebied een trail georganiseerd die week. Had ze geluk, de bofkont. Wat een afwisseling: Nederlandse uiterwaarden, bos, wei, en zelfs moeras! Het is moeilijk om een gebied aan te wijzen waar je op een korte afstand zoveel variatie vindt. Ideaal voor de twee korte trails die we hier willen gaan uitleggen in de zomer. Ik draai mijn camera en schiet snel even die selfie. Huiswerk gedaan!
Toen ik hier in de nazomer liep, had ik een mooie foto geschoten van migrerende vogels. Tenminste, dat dacht ik. Blijkt dit gewoon het gebied te zijn waar de ganzen heen vliegen om te overwinteren. In de winter zie je ze hier in tientallen chillen aan de waterkant. Ik begrijp het wel. Het is blijkbaar een rustgevend gebied voor de talloze grauwe ganzen, nijlganzen en kolganzen, want er wonen in dit gebied amper twintig mensen. Hier en daar zie je nog restanten van de steenfabriek die voorheen in dit gebied stond. Niet alleen biologen kunnen hun hart hier ophalen: ook archeologen kunnen tevreden zijn. Zo heb je hier Woodhenge: een collectie staande palen. Het zijn resten van bomen die bij baggerwerkzaamheden zijn opgegraven: de oudste bomen van Nederland. Je kijkt 8500 jaar terug in de tijd.
Over de zanderige duinen langs de Waal bereiken we het semi-verharde pad van de Theetuinen dat na enkele kronkelbochten uitkomt in een moerasgebied. Even uitwaaien over de dijk en we zijn weer terug in Kekerdom. Het was een ommetje van zeven kilometer, maar ik heb het gevoel dat ik al het natuurschoon van Nederland heb gezien. Millingerwaard is eigenlijk het Madurodam van Staatsbosbeheer. Op enkele kilometers heb je zand, bos, water, hei, moeras…..en heel veel beestjes. En ik moet toegeven: zelfs in de winter is het best wel mooi.
Ook zin om hier te komen struinen en natuurlijk verwend te worden door Hjalmar met een lekker kopje verse soep of een huisgemaakte taartje? Dan ben je er natuurlijk bij tijdens de Millingerwaard Trail! Op 5 juni staat deze gepland. Natuurlijk met Trailrunnen.nl en enkel voor de gezelligheidsafstandenJ. Zie je daar!
Vera, Trail-Host Millingerwaard
