The Maasdal Marathons, een vette knipoog naar The Barkley Marathon
Door Cor van Disseldorp
In de ochtend maakte ik koffie en liep naar boven. Voorzichtig maakte ik Geraldine wakker en ging op het randje van het bed zitten. “Ik heb me ingeschreven voor een Trail.” “Ja, dus?”, was haar antwoord. “Het is de Barkley Fall Classic, en ik heb al mail van Laz dat ik mag komen…”
Ik weet niet precies wat ze zei, maar het was niet allemaal vrolijk. Het was waarschijnlijk een geweldige mix tussen ongeloof, verrast en niet te bevatten. Het was in elk geval het begin van The Maasdal Marathons zo blijkt achteraf. Want die Barkley FC doen bleek nogal een uitdaging en is uiteindelijk ook niet gelukt maar goed, ik heb dit jaar weer een kans.
Een race die op de rand zit van absurd, danst over het snijvlak van bizar en te doen, een race waarbij de Race Director overkomt als een HillBilly die alles maar een beetje laconiek laat gebeuren maar uiteindelijk overal een verklaring voor heeft. Dat gedeelte vind ik echt fascinerend. De inschrijving is dan maar 1,60 Dollar, maar er zijn heel veel mensen die inschrijven, en niemand krijgt geld terug. Uiteindelijk mogen er dan een handvol mensen lopen, briljant. Het is niet voor niets dat de Barkley plaats vind rondom het eerste weekend van April. Want ja, April Fools day is wel een dingetje. En onze Laz is slim genoeg om het concept ook om te zetten in cash. Want naast The Barkley Marathons is er in September een Barkley Fall Classic. Een race met alle elementen van The Barkley, maar dan “slechts” 1 loop. Mocht je die finishen dan wacht er een keuze. 800 meter verder lopen en de “losers medaille” van 42km ontvangen of nog een stukkie doorlopen en de medaille voor 50k ontvangen. Haal je dat niet dan krijg je natuurlijk uiteindelijk niets… Nu weet iedereen dat 42km bij de Barkley veel en veel meer is en dat de laatste 8k waarschijnlijk een en al ellende is. Anyway, Laz kiest nog steeds wie er wel en niet mag komen en voor dit event betaal je natuurlijk ietsje meer. 148,40 Dollar meer om precies te zijn…
In Mei had ik contact met Laz en vertelde ik hem dat ik niet zou gaan lopen tijdens de Fall Classic. Hij vroeg of ik een donatie wilde doen aan de lokale school en zou de rest van mijn inschrijfgeld terugbetalen. Een paar weken later vond ik een cheque in de bus (uit 1997!). Inwisselen van cheques is in Europa inmiddels niet meer te doen zonder er heel veel geld voor te betalen. En dus heb ik nu een mooie cheque, en heeft Laz het inschrijfgeld alsnog op zijn rekening staan, want ik kan het niet invorderen. Briljante strategie als je het mij vraagt.
Er zitten zo veel lagen in de race, werkelijk alles heeft een betekenis. En juist dat is me duur komen te staan. “Ga eens kijken in de Maasduinen bij Afferden Cor”, zei boswachter Ralf tegen me. “Dat is zó mooi, en echt onbekend bij het grote publiek”. En druk aan de slag met de routes voor uiteindelijk onze Maasdal Trail leerde ik Wouter kennen van het naastgelegen boscafé. En zo leerde ik ook dat hij, samen met Sven, eigenaar was van nóg een Boscafé, in Horst en dat dat Het Maasdal genoemd was. Geraldine grapte: “Waarom lopen we niet van Maasdal naar Maasdal?” Ik raakte enthousiast en maakte allerijl een route. Tussen Horst (waar mijn all-time favourite 2e kerstdagloopje ligt in de bossen) en Afferden ligt ook nog het Schuitwater (een moerasgebied waar we ook een pracht event hebben). Intussen leerden we Paul van Filou kennen. Filou, een schavuit. Ow wacht, dat past wel héél erg mooi bij ons concept.
Langzaam maar zeker ging het idee zich vormgeven. De hele zomervakantie heb ik alle mini bibliotheken afgestruind naar goede boeken. Leuke titels werden omgeruild voor nog betere titels en er kwam een soort van plan. Op bezoek bij mijn moeder (hallo Elly) jatte ik nog een pracht titel uit haar kast. Sorry mam… De route nogmaals nalopend ontdekte ik dat er op 25 kilometer een Monument der gevallenen was. De eerste boekplek was een feit. Na 20 kilometer ligt er de Maas. En die moet je natuurlijk over. Ik bezocht de veerman en die vond het super om mee te werken. Een verzorgingspost op het veer? Geen probleem! De eerste vrijwilliger melde zich aan. Laat dat nu niet Vera zijn. Vera op het Veer! En Vera ging los! Ze moeten de overtocht verdienen! We gaan iets met muntjes doen. Ik laat ze wel een liedje zingen. Ik verzin iets, en ja hoor. Weer een fantastisch element in de route.
Samen met Jan-Fokke liep ik de hele route in de stralende zon. 28 graden en best afzien geblazen. We ontdekten dat er een stuk in de route minder mooi was dan gehoopt. 2 kilometer asfalt en dat wilde ik niet. Maar ik ontdekte ook hoe fijn het is om op 42 kilometer een fris biertje te drinken. Geraldine had dat toen als verrassing geregeld. Ja! Dat is het! Ik ga Paul vragen of we Filou op elke post kunnen krijgen! Paul werd enthousiast. Kasteelbier bood aan te willen sponsoren en te zorgen voor Barrels, Strandstoelen, vlaggen en de hele meuk. Geweldig, ineens hadden we aankleding voor alle posten. De twee kilometer asfalt sloopte ik twee dagen later uit de route. Klein omwegje, maar dan dwars over “Klein Vink”, een verschrikkelijk grote camping, langs de huisjes, dwars door het bos en over (lees: door) het water naar de overkant. Twee saaie kilometers werden, twee belachelijk fraaie kilometers met een twist.
Inmiddels had ik Jasper enthousiast gekregen en wilde hij prima Taps komen spelen op trompet. En daarover babbelend kwam hij op het idee om dan bij de start ook iets te komen spelen. En dat moest natuurlijk La Reveille zijn, het lied waarmee de soldaten werden opgeroepen zich klaar te maken voor de veldslag. Yes, weer iets fraais. De bus van Afferden naar Horst kon natuurlijk maar van 1 busmaatschappij afkomen: Het Maasdal. Nu ja, daar ook maar een deal mee gesloten.
De week voor het event begon er langzaam een wat nerveuze spanning te heersen. Ik had nog maar net mijn “Letter of Condolences” verstuurd of de eerste mailtjes en appjes rolden binnen. En dat bleef de hele week doorgaan. Iedereen had er zin in en dat was te merken. We debatteerden een avond over allerlei spreuken die we onderweg wilden plaatsen. We zochten internet af maar kwamen er uiteindelijk op uit dat we het persoonlijk wilde houden. Dus spreuken van ons zelf, als “Jij gaat die shit Rocken!”. Ik bezocht de Fixet en maakte de bordjes. We draaiden de deelnemerslijst uit en bedachten wie welk nummer zou krijgen. Wie wordt onze “Human Sacrifice” en krijgt nummer één? Wat gaan we daar mee doen? Hoe vertel ik daar een mooi verhaal over? Wie krijgt het gekkengetal? Wie Het ongeluksgetal? Wie wordt onze James 007 bond? We reden nog een keer de route en maakten foto’s van de boekplekken. We bedachten de omschrijvingen en de printer maakte overuren om alles af te hebben. En op Donderdagavond was alles af. Echt alles.
Vrijdag keken Geraldine en ik elkaar aan en beseften we dat we er nu echt klaar voor waren. Maar het event zou pas zaterdag zijn. En uitpijlen hoefde niet. Dus, euh, tsja? Wat gaan we nu doen? Oei, dit maken we niet vaak mee. Gelukkig werden we die vrijdag vrolijk bezig gehouden door nog meer apps, facebook berichtjes en e-mails. En zo vorderde de dag en voelde ik een lichte spanning. Om half vijf in de ochtend werd ik wakker en strompelde naar buiten. Het was nacht, dus ik pakte een wijntje. En terwijl ik mijn eerste slok nam besefte ik. Holy fuck, het is ochtend. Gooi weg die wijn, ga koffie drinken, het feest gaat zo beginnen…
En een feest was het!
We bouwden de Startlocatie op, plaatsten de bordjes op de route. De vrijwilligers stonden al klaar. Ikzelf knalde naar Afferden om de deelnemers op te vangen en samen met hun te beginnen aan dit schoolreisje. Een ietwat nerveus publiek in een Maasdal bus. We waren vertrokken! Bij Boscafé Het Maasdal in Horst was alles snel onder controle. Geraldine voorzag iedereen van een startnummer. De envelopjes werden uitgedeeld en een muntje. We sprongen op de tafel, Jasper trommelde de troepen op en samen proosten we op The Maasdal Marathons. En toen, toen begon het echt. Ik stak mijn sigaret aan Goooo! Weg waren ze.
Knallen met die handel. Boeken op de juiste plek leggen! We hadden besloten dit de dag zelf te doen omdat we zeker wilde weten dat er niets weggehaald zou worden. Ik verdeelde alle spullen onder de vrijwilligers, we ruimden de startlocatie op en gingen snel door naar de eerste post. Haast! En net toe we alles op VP1 hadden staan kwam de eerste loper er al aan. De rest van de dag verliep zoals altijd tijdens een event: Gruwelijk snel. Je rijdt van hot naar her. Telefoon, apps en lijsten vliegen om je oren en de tijd vliegt voorbij. Er is een dingetje met een hek op de route, zijn we al terug? Waar is de laatste loper? Staan we op de juiste plek? Nee, crap, vlammen naar VP4 dan maar. Wie loopt waar? We moeten die boeken voor de Victory loop nu gaan neerleggen, Rennen! App Jasper dat hij eerder moet komen, kan ik eigenlijk nog naar een toilet vandaag?
En dan plots is het even na drie uur. Robert en Addie komen sprintend aan bij de “finish”. Sprintend na 56K! Wow! Ze kiezen voor een Victory Loop. De volgende lopers komen tien minuten later, ook die gaan voor de Victory loop. Huh? Ik had gedacht dat eigenlijk iedereen het wel best zou vinden na 56 kilometer, maar ze gaan allemaal door… Wow. Jasper zijn trompet ligt nog onaangeroerd in zijn koffer. De eerste tien lopers gaan allemaal voor de bonus. Nog twee boeken te gaan, zonder gpx, zonder kaart, zonder iets eigenlijk. Gewoon, het gebied is daar… en veel plezier.
Voordat ik het weet is het zes uur. Intussen komen lopers van links en rechts terug. Sommigen binnen een half uur, anderen pas na bijna twee uur dwalen in het gebied, De een mét de twee bladzijdes, de ander zonder. Tussentijds klinkt “taps” meermaals en applaudisseren we voor zij die opgeven. De sfeer is relaxed en gezellig. Nu ja, echt opgeven is het niet natuurlijk, en een gevoel van medelij overvalt me elke keer. 60 kilometer trailen en een DNF achter je naam krijgen, wat heb ik toch verzonnen…
Bovenal zie ik echter alleen maar gelukkige mensen om me heen. Mensen die veel meer gedaan hebben dan wat ze vooraf voor mogelijk hielden. Ze gingen voor hun eerste Ultra, kozen voor 56 kilometer en haalden dan niet alleen, ze gingen er vet overheen. Ik zie mensen die bezweet zijn, stinken omdat ze in het water gevallen zijn, vijf biertjes onderweg hebben weggetikt en dan wel 60 kilometer gelopen hebben. Ik zie Paul van Filou met zijn dochter staan (we moesten heel snel nóg een bierpakket regelen en Paul schoot ons te hulp). Zijn dochtertje krijgt voor het eerst in haar leven een lollie. “IJs!” zegt ze. Daar is nog wat te doen qua opvoeding maar enfin. Paul geniet ook en staat vol verbazing te kijken hoe fris de mensen nog zijn na zo een afstand. Jasper krijgt spontaan zin om ook te gaan trailen. Ik zie mensen in stoelen ploffen, ik zie zelfs tranen. Ik zie ouders die stralen omdat hun zoon het gered heeft. (“Nee, jongen, je gaat toch niet echt die Victory Loop doen? Het is goed geweest.”). Ik zie een club mensen bij elkaar die vanochtend elkaar nog niet kenden en nu hele verhalen delen, ik zie stralende dames bij een mega fles Cava, ik zie bevende handen die uit alle vakken van een racevest bladzijdes halen, ik zie ongeloof als ze op hun Garmin kijken en 65 kilometer zien staan, ik zie vrijwilligers die stralen en een top dag gehad hebben, en ik zie ook mezelf…
Ik zie mezelf staan, alles in me opnemend, terwijl dat niet lukt want er gebeurd zo veel moois om me heen. Ik zie mezelf staan, genietend van alle sportiviteit en kracht om me heen, terwijl ik bijna baal dat ik niet gelopen heb vandaag. Ik zie mezelf staan, vol trots. Trots op alles en iedereen die The Maasdal Marathons tot een waar trailfeest heeft gemaakt en ik grijns… we hebben iets moois neergezet samen, als team, met onze vrijwilligers en niet te vergeten met een stel (te) gekke deelnemers! Top!
