Dodemans Trail

Mag ik nog een rondje?!

Zaterdag 15 juni, om half acht stap ik in de auto voor een rit van twee uur naar de Dodemanstrail. Velen hebben mij afgelopen week al voor gek verklaart. Twee uur heen en terug rijden, voor een rondje lopen? Jij bent echt gek. Tja, dan maar gek denk ik. Schijnt iets te maken te hebben met een passie voor trailen… 

De ochtend begint met veel regen. Maar hoe dichter ik bij Schin op Geul kom, hoe beter het weer wordt. En ach, anders was regen ook leuk! Hoe viezer ik na een trail ben, hoe beter! Eenmaal bij de start komt het zonnetje langzaam naar voren. Beter weer kan niet. Daar gaan we dan, op naar de Dodemans! Voor mij vandaag 3 rondjes van 11km.

Na de start meteen een klim van bijna één kilometer, een betere warming up bestaat niet. Vandaar gaat de route een bospad in en een stuk lekker crossend naar beneden. En dan begint het… Schuin naar links en een klein stukje verder de eerste trappenklim. Een trap waarvan je denkt dit is het eind en dan komt de verrassing… Nog een stukje trap. Eenmaal bovenaan heb je even om een stukje vlak om jezelf op te laden voor er nog een trap volgt. Wel is waar een kortere trap, maar wel een stukje steiler. Zo de eerste hoogtemeters zijn binnen!!! En dan zijn we nog niet eens halverwege. Nog wat crossen door het bos voordat er een stuk door de weilanden volgt. Met in dat stuk bos trouwens nog een leuke, zware klim. Een glibberig modderpad, waar je lekker wegglijdt. Iets met beetje veel regen die de afgelopen nacht en ochtend is gevallen… Op het zandpad tussen de weilanden aangekomen, merk ik dat de zon toch meer is gaan schijnen dan ik had verwacht. Pfff, die zon brandt er lekker op. Een mooi stuk om van het uitzicht te genieten voor de route naar rechts gaat, een lang bospad naar beneden. Voor vandaag een pad wat al snel de tweede glibberige afdaling zal worden. Ja, het was toch best wel veel regen geloof ik. In het eerste rondje is het slalommen om de mountainbikers die het pad op komen. En niet eentje, nee een heleboel. Waar komen die vandaan, joh? Ook met allemaal een startnummer, schijnbaar ook een route dus. Toch een mooi pad om af te dalen, met vandaag tegelijk goed opletten. Opletten op tegenliggers en op waar je je voeten neerzet. Na een fijne afdaling nog een stuk door het bos, nog een afdaling en dan… Dan sta je ineens in een dorpje, meteen naar rechts en daar is hij dan. De Dodemans…. Oke denk ik, nu gaat het beginnen. 

Dodemans jij gaat mij niet klein krijgen, ik zal je hardlopend trotseren. Het is zeker een pittige klim, toch red ik het om tot bovenaan te blijven hardlopen. I did it!!! Dodemans, ik heb je verslagen! Met als uitdaging de volgende twee rondjes nog een keer. En eenmaal boven, daar is het een paar honderd meter en dan kan ik weer versnellen. Langs de verzorgingspost en dan meteen weer een “onzichtbaar” bospad in. Leuk, al die paadjes die je niet ziet als er geen pijl had gehangen. Inmiddels al over de helft van het eerste rondje en twee derde van de hoogtemeters gehad. Laatste stukje tot de finish lekker doorlopen dus! De grootste klimmen zijn geweest en het stuk van de verzorgingspost tot de finish is een prachtig stuk door het bos! Lekker slingeren en crossen. Met bij kilometer 8 nog even ongeveer een halve kilometer een gemene klim. Zo eentje die heel onschuldig lijkt, maar onderhand je kuiten flink laat werken. Als beloning staan er bovenaan een paar koeien op je te wachten. Even een aai over hun hoofd en weer verder. Er volgen nu nog twee kilometer afdalen en vlak en dan is daar al de finish. 

Wacht even… Nu al de finish?! Ik loop net lekker, joh. Gelukkig mag ik nog twee rondjes!!!

Na nog twee rondjes crossen en klimmen rondom de Dodemans, kom ik voor de derde keer bij de finish. Drie dezelfde rondjes die toch allemaal anders waren. Bij ieder rondje zie je weer andere dingen en is er een ander stuk dat zwaar is. Drie rondjes op een prachtige route met aan het eind de high five en glimlach van Cor. Daar doe je het toch voor.

Een klein dingetje tijdens mijn eerste rondje… Ik weet het voor elkaar te krijgen om verkeerd te lopen. En dat, terwijl de bordjes toch echt heel duidelijk waren. Even aan het dagdromen vrees ik. Een stuk door een weiland met hoge brandnetels… Mijn benen zaten lekker vol met die prikkers.

De Dodemans heb ik alle drie de rondjes hardlopend kunnen trotseren. En ja, de Dodemans is een pittige klim die je zult voelen. Toch vond ik dat niet het zwaarst aan deze trail. Nee, die trappen omhoog aan het begin van de route. Die waren zwaar, die heb ik in mijn tweede en derde rondjes een stuk gewandeld. En natuurlijk het glibberige pad omhoog, ook die was een uitdaging. De Dodemans is een trail, die je van alles biedt. Hij is pittig en je komt zeker aan je hoogtemeters, toch merk je dat tijdens het lopen niet echt. De afwisseling tussen klimmen en dalen en het slingeren door het bos maakt dat je voor je het weet aan het eind van je rondje bent. En het lopen van rondjes is zeker niet saai. Ik vond het heel fijn. Na een rondje verkennen, ken je de route. Voordeel voor de volgend rondjes, je weet wat er komt. En toch is ieder volgend rondje weer anders. Denk je nu komt het zware stuk, daarna wordt het makkelijk. Niet dus, dit rondje zal het andersom zijn… Wil je kort of wil je lang, alles kan. Je kunt de uitdaging helemaal aan jezelf aanpassen.

Na afloop nog even in het zonnetje nagenieten met medelopers. En die twee uur rijden, die was het meer dan waard!  Al zullen mijn benen die twee uur terug naar huis iets minder leuk gaan vinden…

Bijna thuis is het eerst nog even door naar mijn paard. Die kijkt mij aan met een hoopvol gezicht op een rondje door het bos. Helaas voor haar, vandaag niet. Ik fluister haar in haar oor dat we morgen onze eigen “trail” door het bos gaan maken. 

Eenmaal thuis krijg ik als eerste te horen wat ik in hemelsnaam heb gedaan. Dat ik wel een douche kan gebruiken. Waar hebben jullie het over?, denk ik. Tot ik naar mijn benen kijk…. Tja het was een beetje modderig, dus mijn benen zijn best wel een beetje erg vies. Die douche is misschien niet zo een gek idee.

De volgende ochtend voel ik mijn spieren wel een beetje. Een pittige trail als de Dodemans moet je ook wel voelen. Anders zou ik me nu wel af mogen vragen of ik niet nog een rondje had kunnen lopen of iets meer snelheid had kunnen maken. Het beste medicijn tegen spierpijn dan maar inzetten. Op naar mijn paard voor de “trail” van vandaag. Een rondje door het bos. Lekker vroeg, zodat het nog niet te druk is. En mijn paard is blij dat ik vandaag met haar een rondje ga.

Tot slot kreeg ik bij de finish van de Dodemanstrail niet alleen de high five van Cor die je een voldaan gevoel geeft. Er stond ook nog een biertje klaar. Een probleempje… Ik word ziek van bier (iets met niet tegen gluten kunnen). Gelukkig is er thuis altijd wel iemand die het geen probleem vindt om een biertje te proeven. Nou Cor, die is goedgekeurd. Of ik niet even iedere week die Dodemanstrail wil gaan lopen.

Kortom, de Dodemanstrail is zeker een aanrader! In een paar woorden: prachtig, veelzijdig, afwisselend en pittig. Met voor iedereen zijn eigen uitdaging!

Groetjes, Elke

TOP