Krijtland Trail

Krijtland, onwijs genieten en grenzen accepteren

Het is donderdag eind van de middag en de tassen staan gepakt. Na een tijd zonder events, mogen we inmiddels weer helpen om mooie trails neer te zetten. En wat is er nou beter dan zelf ook te gaan lopen? Dus nog even een broodje en dan is het tijd om naar Zuid-Limburg te gaan. Een dag eerder dan het Krijtland evenement, zodat we zelf ook een deel van het Krijtlandpad kunnen lopen. Op naar een weekend genieten dus! Twee uur later arriveren we bij onze B&B in het heuvelland. Kleren en trailvesten klaarleggen voor de dag erna, nog een drankje en ORS om het vocht alvast aan te vullen en dan snel naar bed. Door de warmte van deze dagen, staat de wekker namelijk op ergens halverwege de nacht… 

Veel te vroeg gaat dan ook de wekker op vrijdag. Wederom ORS, veel vocht en eten voor de nodige energie en op naar de startlocatie. Om 5 uur in de ochtend vertrekken we in het donker met onze hoofdlampen op. Wat is er nou mooier dan het voorrecht te hebben al lopend de wereld te zien ontwaken?! Genieten van het prachtige landschap van Zuid-Limburg met her en der nog wat dauw, de opkomende zon en de wereld die langzaam in beweging komt. Rustig aan lopen we verder over de heuvels, graslanden, grindpaden, langs de beekjes en door de bossen van het heuvelland. Het tempo bewust laag houdend, gezien de afstand die nog komt en vooral de warmte en het pittige parcours van het Krijtland. Onderweg komen we regelmatig koeien tegen, die ons aan staan te staren, zo vroeg als we op pad zijn. Bij een van de hekjes roept Anton ‘deze zit op slot’ en klimt eroverheen. Dacht het niet, denk ik. En met een heel licht duwtje open ik het hek. Die zal hij nog wel vaak te horen krijgen. De tijd vliegt en voor we het weten begint de temperatuur te stijgen en naderen we ’t Hijgend Hert. Net over de helft van de route, dus tijd voor een tussenstop. De ene 3 cola, de ander 3 thee en een ober die ons vraagt of we zeker weten allebei 3 drankjes te willen. Ja, die hebben we echt nodig. En na een korte uitleg, is er enkel nog respect voor onze tocht van die dag. Nadien het water in onze rugzakken bijvullen en een broodje. Daar waren we aan toe en met nieuwe energie hobbelen we rustig verder. Vanwege de warmte hebben we beide 3,5 tot 4 liter water op onze rug. Tot we een aantal km voorbij ’t Hijgend Hert zijn… Daar knapt een van onze waterzakken kapot… Nou ja, in elk geval lekker afgekoeld! Met het stijgen van de afstand, stijgt ook de temperatuur. Nog 9 km te gaan en het is warm. Trailen is voor mij genieten, nieuwe plekken ontdekken, je grenzen verleggen, maar ook weten waar je grens ligt en die accepteren. Naar je lijf luisteren dus, verstandige keuzes maken en je goed voorbereiden. Zo geldt dat ook voor vandaag. Het Krijtlandpad, is een pittig parcours en het is warm met 37 graden. Samen besluiten we dan ook om de laatste 9 km te gaan wandelen. Verstandig te zijn en kiezen voor veilig en gezond de route uitlopen. Met daarbij van de hele route kunnen genieten. Zo komen we na in de laatste 2 km nog de trap bij de Gulpenberg, om 16.15 uur terug bij de auto. Een prachtige route en ervaring rijker. En direct wetend dat we de deelnemers van het evenement morgen, kunnen motiveren met onze verhalen over de mooie route. Na een hapje eten, vallen de ogen al snel dicht. Moe en voldaan en toe aan opladen voor nog een mooie dag.

Zaterdag, de dag van het Krijtlandpad evenement, een ultra trail van 52K. Dit keer gaat de wekker niet midden in de nacht. Om 8 uur halen we Manon, een van de deelnemers, op en gaan we richting de start. Een groepje van 33 lopers gaat vandaag de uitdaging aan. Van totaal ontspannen lopers tot lopers die gespannen de laatste dingen checken. Om 9 uur is het aan Cor om deze kanjers op pad te sturen. Even gezamenlijk kijken hoe de lopers vertrekken en dan snel terug voor een briefing met het hele team van vrijwilligers van vandaag. Er is namelijk een strak schema gemaakt en Geraldine legt kort en bondig uit wat het plan is. Door de warmte wordt het voor ons vandaag iets harder werken en zijn er extra hulptroepen ingeschakeld. Naast de 4 verzorgingsposten, de start/finish, fotograaf, mountainbiker op het parcours en medisch team, dit keer 5 extra waterposten. Alles om de lopers een prachtdag te bieden met goede verzorging. In duo’s gaan we op pad om aan de slag te gaan. Voor ons betekent dit VP2 en VP4 verzorgen. Vooral VP4 vraagt extra aandacht. Hier hebben de lopers 42km gelopen en is het inmiddels op het heetst van de dag. Gelukkig staan we bij een beekje. We sturen de lopers dan ook eerst richting het water, nemen trailvesten in ontvangst en vullen deze. Lopers krijgen eten en willen ze niet dan blijven we vragen tot ze wel iets eten. Direct even checken of ze nog een helder verhaal kunnen vertellen. Alles om oververhitting en uitputting snel te signaleren. Ik zie lopers die bij deze post verstandige keuzes maken. Er wordt gekozen voor verder wandelen, route inkorten en stoppen omdat het lijf op is. Op die momenten kan ik onwijs genieten. Genieten van de lopers die allemaal een geweldige prestatie neerzetten, die hun grens opzoeken maar ook weten waar die grens is en die accepteren. Lopers die de route vervloeken, die zich afvragen waarom ze dit doen en tegelijkertijd onwijs genieten van een prachtige trail. Dat je dat als vrijwilliger mogelijk mag maken is bijzonder.

Na de laatste lopers bij VP4 te hebben verzorgt, gaan we terug naar de finish om te helpen en de laatste lopers op te wachten. De hele dag zijn we als team bezig lopers te stimuleren goed voor zichzelf te zorgen, af te koelen, voldoende drinken en eten. Halverwege de dag merkte ik zelf al dat ik me slapjes ging voelen. Net te laat eigenlijk, helemaal na gisteren. Snel een ORS erin en nog een flesje extra water. Ik kon weer door. Bij de finish aangekomen, werd ik al snel om dezelfde reden door Geraldine geroepen. Cor was niet lekker, oververhit. De daaropvolgende 2 uur heb ik mijn aandacht en zorgen op Cor gericht en waren er fantastische vrijwilligers die mij hielpen en vooral het event draaiende hielden. Cor knapte langzaam op en kon de laatste loper zelf binnen halen bij de finish. Zo zie je maar weer dat wij als vrijwilligers er alles aan doen om er een prachtige dag voor de lopers van te maken en dat we daarbij onze eigen adviezen, voor onszelf soms vergeten. 

Op weg naar huis komt bij ons het besef hoe onwijs bijzonder dit weekend was. Bedankt voor iedereen waar we dit mee mochten delen! Ik kan niet meer zeggen dan een enorme prestatie van alle lopers en het hele team die dit mogelijk maakte.

Tot snel op een van de komende trailrun evenementen! 

Elke