Graafschapspad

Graafschapspad, 122km rennend door de achterhoek.

Het begon allemaal met de wens om ooit en misschien zelfs dit jaar een 100km te gaan lopen. In februari werd de Dodemanstrail na 3 rondjes (69km) helaas gecanceld vanwege noodweer. In mei werd de UTVV gecanceld vanwege corona. Zou het dit jaar nog lukken een 100 te lopen?  In de zomer bestelde ik al het boekje over het Graafschapspad. Nog onzeker en twijfelend of ik dit wel zou kunnen. Trail vrienden om mij heen die mij verzekerden dat ik dit kon en goed voorbereid was. Toch bleef de twijfel… Een paar maanden terug met het ondersteunen van Manon tijdens haar eerste 100km, begon het toch wel heel erg te kriebelen. Dit wilde ik ook doen, de hele dag buitenspelen en genieten! Dus begon ik een tijdje later plannen te maken. Eerst zonder het iemand te laten weten. De datum stond inmiddels vast, ik ging dit doen! En wel op mijn manier, het zelf doen, zo weinig mogelijk mensen betrekken en dan heerlijk genieten zonder drukte eromheen.

De weken ervoor stond mijn training in het teken van het Graafschapspad, nog een laatste ultra daarna nog wat losse loopjes. Ik was er klaar voor. De dag voor mijn avontuur, was het rust houden en voorbereiden. Loopkleren en schoenen, tas voor tijdens het lopen pakken en kratten voor de verzorgingsposten vullen. Met daarin zakjes voor iedere VP met daarin wat ik per VP moest eten en drinken. Omdat ik weet dat ik anders niet goed eet tijdens het lopen had ik vooraf een eet- en drinkplan gemaakt. Iets wat ik tijdens mijn voorgaande ultra’s heb geleerd.

In de loop van de dag begonnen het zelfvertrouwen dat ik de laatste week had, plaats te maken voor zenuwen. Of was dit toch gezonde spanning? Laten we het daar maar op houden. Om 20.30 uur was het tijd om naar bed te gaan. Het zou een lange dag worden.

Op 1 December ging om 3uur de wekker en om 4uur stond ik aan de start en begon ik mijn avontuur. Hoofdlamp aan, lichtjes achterop mijn rugzak aan, en gaan! Het eerste stuk liep ik in het donker. De weg zoeken was niet heel moeilijk. De route was heel goed uitgepijld en daarbij had ik ook navigatie bij me. Na een klein stuk was ik al snel aan de rand van de IJssel. Waar ik de eerste 40km parallel langs zou lopen. Over de dijk met maanlicht, waardoor ik mijn hoofdlamp maar weinig aan heb gehad. Een prachtig stuk langs het water met hier en daar wat   mist en ganzen die overvliegen. Tussendoor loop ik door Doesburg en zie ik langs het water verschillende plaatjes oplichten. Rond 7.30uur door Zutphen hobbelend, terwijl je de wereld om je heen wakker ziet worden en jij al een aantal uur aan het lopen bent. Best bizar. Zodra ik de stad uitloop weet ik dat er iemand op mij wacht bij kilometer 41. Hier staat Anton met de eerste VP. Heerlijk om een knuffel te krijgen, een stoel om te zitten, warme bouillon en eten. Na een korte pauze, ga ik weer verder.. Langs weilanden en landerijen. De achtergrond voor een groot deel van deze route, het Achterhoekse landschap. Voor ik het weet zie ik dat ik 54 km heb gehad en bel ik mijn moeder zodat zij weet dat ze naar de locatie voor VP2 kan gaan rijden. Ook krijg ik motiverende woorden van haar en Anton. In dit stuk had ik het toch wel even zwaar. Al snel is daar VP2 met drie zwaaiende lieve mensen die op mij staan te wachten en mij overweldigen met hun goede zorgen. Over de helft! Vanaf deze VP tot VP3 zal Manon 20km met mij mee hobbelen. We beginnen met een stuk door de bossen. Manon die een aantal keer laat weten hoe mooi ze het hier vindt, ik naast haar genietend van hetzelfde mooie landschap. Na een tijdje komen we in het bos bij een stuk waar de navigatie zegt, rechtdoor. Tja, hier kijken we elkaar aan… een slootje. Manon die lachend zegt “ik spring hier wel overheen, maar of jij dat na ruim 70km nog red….”  Inderdaad Manon, laten we maar een stukje omlopen, ik houd mijn voeten liever droog als dat kan. Al snel komen we het bos uit en lopen we door Ruurlo. Niet veel later krijg ik het zwaar, niet gek na  82 km. Heel veel dank aan Manon die mij naar VP3 op 86km weet te krijgen. Wat onwijs fijn kan een vp dan zijn! En een mijlpaal, verder gelopen dan ik ooit heb gedaan! Toch ga ik vrij snel weer door met deel 3. Vanaf hier zal Anton meelopen. Ik ben heel blij dat ik in de voorbereiding zijn advies heb opgevolgd en de VP’s gedurende de route steeds dichterbij elkaar heb gezet. De stukjes worden nu dus steeds korter! Ook nu weer door een landschap van landerijen. Onder schrikdraden door om in de koeienweide uit te komen. Met de eerste kilometer nog wat strompelend en opwarmend voor mijn benen weer willen, daarna begint de motor langzaam weer te lopen en hobbelen we rustig verder naar VP4. Waar we door twee blije dames worden opgewacht. Ik met een blije kop, want ik heb inmiddels 100km gelopen! Iets wat ik zelf nauwelijks geloof, aangezien ik me nog super goed voel! Vele malen beter dan bij het lastige stuk op 82km. Na goede verzorging, weer verder. Strompelend naar een stukje bos waar het inmiddels begint te schemeren en dus tijd voor hoofdlampen en achterlichtjes. In het laatste stukje bos voor we Doetinchem in zullen lopen, stuiten we op een een klein probleempje… Een bord met “ pas op, agressieve buizerd”. Anton is direct heel duidelijk, omlopen! En groot gelijk heeft hij, geen zin om te worden aangevallen. Zonder kleerscheuren komen we bij de rand van Doetinchem en daar zien we het stadion van de Graafschap al, de laatste VP. Voor het stadion staan drie stoeltjes met dekentjes klaar. Een voor mij, een voor Anton en een voor Ed (die is inmiddels ook bijna hier, nadat hij vanaf de finish ons tegemoet is komen lopen). Zodra Anton en ik al aan ons warme kopje drinken zitten, komt Ed aan en krijgt ook hij wat lekkers. Nog een klein stukje te gaan, ik kan dit!!! We lopen dwars door Doetinchem, waar Ed mij vraagt wanneer ik een 200km gepland heb. Mijn antwoord heel resoluut, voorlopig even niet! Achter het ziekenhuis, duiken we de Kruisbergse bossen in voor het laatste stukje naar Laag-Keppel. Hier begin ik het zwaar te krijgen. De laatste loodjes… De heren babbelen wat met elkaar, waar ik dankbaar naar luister. Zelf stilzwijgend door hobbelend. Het lopen inmiddels af en toe afwisselend met een stukje wandelen om even bij te tanken. Drie hoofdlampjes en achterlichtjes die daar door het donkere bos dwalen. Geel met rode bordjes volgend om hun weg te zoeken. De finish in aantocht. Met nog een leuke verrassing 400 meter voor het eind, een klein klimmetje en een trap naar beneden. Een klimmetje wat ik normaal gesproken niet de moeite waard zou vinden om een klimmetje te noemen. Nu is die zwaar. Om maar niet te beginnen over dat trapje naar beneden. Onder aan de trap is het 100 meter tot de laatste bocht. Met daarna het uitzicht op Manon, mijn ouders en mijn broertje die juichend op ons staan te wachten. Ed loopt alvast vooruit en ik loop hand in hand met Anton over de finish lijn die met de laadkabel van Manon’s auto is gemaakt. Daar komt de ontlading van dit avontuur. Een dikke knuffel en tranen. Wat een onwijs gave, bijzonder en mooie dag was dit! Een dag heerlijk buitenspelen en genieten! En ja het was ook zwaar, al is dat het  meer dan waard.

Eenmaal thuis strompel ik uit de auto, neem een warme douche waarna er beneden een maaltijd voor mij klaar staat. Hierna duik ik op de bank, nagenietend van deze mooie dag. Om nadien strompelend en waggelend als een pinguïn die zich overal aan moet vasthouden, naar mijn bed te verhuizen. Dat wordt wat morgen…

Tot mijn verbazing gaat lopen en traplopen de volgende ochtend redelijk. Soepel is een ander verhaal, maar dit valt me reuze mee. Ik ben niet meer de pinguïn van gisteravond. Samen met mijn paard ga ik op naar het bos voor een heerlijke bosrit. En het lukt me zelfs om zonder een krukje op te stappen (gelukkig heb ik wel een klein paard). De spieren voelen steeds beter aan. Niet gedacht dat ik mij zo verbazingwekkend goed zou voelen na 122km. Met dank aan alle steun van alle mensen om mij heen die mij hebben ondersteund, gemotiveerd en geholpen om dit te bereiken en hun vertrouwen dat ik dit kon.

En de volgende? JA, die komt er zeker!!! Een ander streekpad, iets op de Veluwe, Krijtlandpad of toch de route van 60 die ik in het Montferland heb liggen uitbreiden met wat extra lusjes tot een mooie 100? Wie weet, de tijd zal het leren. Voor nu nagenieten van een mooi avontuur en herstellen.