Leren Transformeren
Op het moment van schrijven, hebben we net de Bajes-trail gelopen. Nog onder de indruk van de fijne sfeer en gastvrijheid van het Bajes-café, neem ik even de tijd om te reflecteren.
Met het starten van S2U op 20 november, dacht ik abrupt te veranderen van een fanatiek wedstrijdatlete, in een rustige kalme duursportster. Ik zag ultralopers altijd als stabiele personen en het leek me wel prettig om ook zo te zijn.
Dat die verandering niet zo zwart-wit was, bleek al gauw. Ook al was ik klaar met prestatiedruk (die ik me weliswaar zelf oplegde), tóch miste ik ergens het knallen en diep gaan. Steeds die twijfel of ik wel de goede beslissing had genomen.
Daarnaast bleef m’n hartslag altijd bijzonder laag tijdens het lopen. Deze 2 factoren zorgden ervoor dat ik voor Ultra, nog steeds te hard liep. Keek ik naar hartslag en het vermogen om nog gesprekken te voeren, waren tempo 1 en 2 nog dusdanig snel, dat het voor mijn gewrichten wél behoorlijk belastend was. Helaas volgde een blessure….
Het vertrouwen richting de 52 km in mei begon een beetje te wankelen en ik bracht wat trainingstijd door op de virtuele fietstrainer (die mijn vriend geluk-bij-een-ongeluk sinds een paar jaar op zolder had staan) en hield vast aan braaf elke dag oefeningen (rompstabiliteit, beetje kracht en losmaken).
Nu lijkt het erop dat een stuk (1 á anderhalve minuut per km !) rustiger lopen, het medicijn is tegen de blessure. Ik heb me met de trail van gisteren echt ingehouden en lijk me dan toch langzamerhand te transformeren naar ultraloopster. Ik hoop daarbij ook innerlijke rust te vinden. De chaos en overgevoeligheid die ik van binnen ervaar, zou ik achter willen laten op de trail paden. Ik voel me op dit moment dankbaar en kijk uit naar veel mooie kilometers 💖