Start 2 Ultra – Navigeren en improviseren

Navigeren en improviseren

Zoals bijna elk weekend had ik ook afgelopen weekend weer zelf een GPX-route gemaakt voor mijn trailrun. Deze keer in de Mariapeel op de grens van Limburg en Noord-Brabant. Ik volg dan geen paaltjesroute maar ‘mijn eigen’ route die op mijn horloge wordt weergegeven. Na 30 m linksaf … joehoe weer een single track! O nee … toch niet. Een bordje van Staatsbosbeheer: Vogelbroed- en rustgebied. Geen toegang van 15 maart tot 15 juli. Hm, maar mijn zelfgemaakte GPX-route gaat hier eigenlijk doorheen. Wat nu? Toch maar het brede pad vervolgen dan en dan het eerstvolgende pad naar links, dan zal ik de route toch wel weer ergens op kunnen pakken? Inderdaad goed gedacht. 

Vervolgens moet ik een keer een paadje rechtsaf krijgen maar rechts langs mijn pad loopt een kanaal. Waar kan ik dat over? Op elke kanaalovergang ligt een hoge stapel houtafval waardoor je niet aan de overkant komt. Maar weer doorlopen dan. Het einde van het lange rechte pad komt in zicht en ik zie dat er uiteindelijk een pad naar rechts is … met een hek ervoor en het inmiddels bekende bordje van Staatsbosbeheer. Oké dan, ik ga hetzelfde rechte stuk terug om dan ergens mijn eigen route weer op te pakken verder de Mariapeel in. 

Uiteindelijk kom ik uit bij een andere rand van het natuurgebied waar het veengebied in landbouwgrond overgaat en het zandpad verder gaat langs een kanaal. Ik stap in het open gebied en zie links in mijn ooghoek iets bewegen. Een ree! Deze stapte op het zelfde moment uit de bosjes een paar meter verderop. We draaien allebei ons hoofd naar elkaar toe, oog in oog. Wat een geluksmoment! Dat ik verderop weer twee keer mijn eigen route niet kon vervolgen wegens een prikkeldraadafrastering achter het hek waar ik overheen was geklommen en nog een gesloten poortje met een zwaar kettingslot eromheen van Staatsbosbeheer (Sssst… kleine lammetjes), mocht mijn geluksmoment niet verstoren. 

Door al die navigatieperikelen heb ik moeten improviseren en kon ik niet mijn eigen uitgestippelde pad ‘bewandelen’. En wat deed dat met mij? Soms denk je dat je het bos wordt ingestuurd, maar uiteindelijk kom je daar via de mooiste paadjes weer uit… een ontmoeting met een ree, mooie fotomomentjes, me neerleggen bij de situatie door mijn route los te laten en daardoor te improviseren en leren vertrouwen op mijn eigen richtingsgevoel.

Reflecterend op deze ervaring kan ik concluderen dat mijn hobby trailrunning mij helpt bij het relativeren in mijn werk. Ik ben van nature perfectionistisch, wil altijd voorbereid zijn, iets is nooit af en kan altijd beter, denk al aan diverse scenario’s waardoor ik best verkrampt kan raken. Je kunt moeite doen om alles vooraf uit te stippelen en proberen onder controle te houden maar uiteindelijk zijn er vaak omstandigheden waar je zelf geen invloed op hebt en waar je je bij neer moet leggen, of los moet laten, of schroom weg moet nemen en op dat moment mee om moet gaan en gewoon moet laten gebeuren en je gevoel moet volgen.

Vaak levert loslaten en je overgeven aan de situatie juist aangename verrassingen op, bijvoorbeeld gesprekken die dan een heel andere lading en wending krijgen waardoor je veel dichter tot elkaar komt. Je eigen mening durven uiten zonder je te laten beïnvloeden door de mening van een ander of wat ‘gangbaar’ is en daardoor de ander aan het denken zet en tot andere inzichten komt. Neem eens een andere afslag en volg je eigen (richtings)gevoel.