Hardlopen, wat een hekel had ik daar vroeger altijd aan. Ik was er niet goed in en vond het helemaal niks…..totdat ik in 2012 mijn vrouw Xandra leerde kennen. Ik mocht altijd mee naar evenementen om daar dan anderhalf uur in de kou of regen te mogen staan wachten tot zij over de finisch kwam. Wat waren die mensen allemaal gemotiveerd en vrolijk. Wat een gezellige bende.  Moet ik het dan toch maar een keer proberen? Tja….toen maar de stoute schoenen aangetrokken en zelf met Evi begonnen op te bouwen naar de 5km, dat was ergens in 2016. Dat ik 3 jaar later daar het 11voudige van zou lopen had ik me toen niet kunnen bedenken.

De afgelopen jaren heb ik me flink verdiept in de wereld van het Ultra lopen. Boeken, magazines en filmpjes worden verslonden en ik volg alles wat er te volgen valt op dit gebied. Wat me aantrekt in het Ultralopen is niet alleen die enorme afstanden, maar vooral de sfeer en onderlinge kameraadschap. Zo anders dan bij het rennen op de baan en weg. Veel losser en relaxter, en dan mag je ook nog eens genieten van die prachtige natuur. Dit lijkt me wel wat. Toen kwam ik eind 2018 in contact met Cor van Disseldorp die toen bezig was met het Start2Ultra programma. Een fijn gesprek gehad maar daarna bleef het toch nog even stil. Toch bleef het maar aan me knagen, zou het niet tof zijn om met je 50 jaar een 50km te lopen? Toen nogmaals contact gehad met Cor en met goedkeuring van Xandra de knoop doorgehakt.

In maart begonnen we met traininsschema’s en voorlichtingsavonden over thema’s als mindset, voeding en kracht. Veel geleerd. Nu de praktijk nog.

6 Maanden hard getraind en enorm veel leuke evenementen gelopen bij trail-events.eu die je heerlijk mee mag lopen binnen het Start2Ultra programma. Ook onwijs veel leuke mensen mogen ontmoeten tijdens dit programma, met allemaal hetzelfde doel, het lopen van die ultieme Ultra.

Na 4 maanden trainen heb ik als ijkpunt de 40 km gelopen in Stroe. Hierna begonnen er toch wat pijntjes de overhand te krijgen. Een enkelblessure eerder dit jaar leidde uiteindelijk tot een ontstoken Achilles die dan weer de veroorzaker werd van een springersknie aan mijn andere been…..Nee fijn hoor….bah 6 maanden voor niks getraind? Houdt de droom hier dan op? Fysio bezoek, oefeningen etc. maakten dat ik het rennen eigenlijk niet meer leuk vond. Lopen met pijn is nou eenmaal niet fijn. Vooruitgang was minimaal. Helaas kon ik met mijn eigen groep S2U06 niet aflopen op het Krijtlandpad.

Zes weken duurde het voordat ik weer kon opbouwen. Ik mocht natuurlijk gewoon door in de volgende groep S2U 07. Langzaam maar zeker verdwenen de pijntjes en werd het hardlopen weer leuk….Op naar het Krijtlandpad.

29 september 2019….nu 51jaar oud…dus de 50km  met je 50ste ging het niet meer worden. Ach 52km op je 51e…wat maakt het ook uit. Ik ga gewoon een ultra lopen. De 29e, vroeg in de ochtend gaat de wekker….brrrrr nog donker buiten. Slecht geslapen en toch wel wat zenuwachtig. In slechts een maand heb ik mijn conditie weer wat weten op te krikken….zou dit genoeg zijn? Tja…beter iets te weinig getraind dan veel te vermoeid aan de start staan. Even een papje maken….primitief op een camping gaspitje want de keuken is gesloopt en wordt binnenkort vervangen. Xandra helpt me met vullen van mijn waterflesjes en klaarmaken van het racevest. Check…check…dubbelcheck…alles klaar…..OK let’s go. Op naar Wittem wat gelukkig maar een klein ritje is voor ons en binnen 20 minuten rijden we de parkeerplaats bij het klooster in Wittem op. De eerste deelnemers zijn er al. Nu nog wachten op Cor en Geraldine. Binnen enkele minuten komt er een maar al te bekende VW busje al toeterend aanrijden. Leven in de brouwerij. Na het opspelden van de racenummers en afgeven van de dropbags wandelen we richting de start van het Krijtlandpad waar we wat laatste uitleg krijgen. We mogen starten op een smal pad langs een schitterend veld wat vol staat met fel geel koolzaad. De weersverwachting was niet al te best voor vandaag maar ik zie toch echt een zonnetje door de wolken heen komen. Gaat vast goedkomen vandaag. Snel wordt er nog een touw gespannen als start en nadat alle horloges en GPS zijn ingesteld vertrekken we. Don voorop…die denkt dat hij een 100m sprint aan het doen is denk ik….jeetje wat gaat hij er snel vandoor….Ik hoor een van de dames nog roepen “hey we zouden toch de eerste km’s samen lopen”. Don wil proberen een record te lopen, tja…nou….als ik hem al uit kan lopen ben ik al helemaal blij. Ik ken de Limburgse heuveltjes maar al te goed. Gewoon rustig beginnen en dan zien we wel. De eerste 4 km loop ik met de dames mee. Tja de jeugd, ze gaan me echt te hard. Dit tempo gaat me straks nog nekken. Dus snel mijn eigen Ultra shuffle opzoeken en dan maar alleen lopen. “Dag dames, succes, veel plezier en misschien tot op een van de verzorgingsposten”. Dat laatste zou helaas niet meer gebeuren. Pas aan de finish zien we elkaar weer.

Verdwalen en iets met mindset.

Op naar Holset waar de eerste Verzorgingspost zal zijn. Kilometers schuiven in een ultra shuffle tempo voorbij en gaat best lekker. Ok……gps….waar zit ik nu…..ok die doet niks. Dan maar even gewoon de Krijtlandpad aanduiding volgen. Ergens gaat er iets fout….damn, waar zit ik?….klote gps….

Nou dan deze weg maar in… brrrrrr……en dan…..tring tring….de telefoon. Ik was nl. Zo wijs om mijn locatie al te delen via whatsapp. Cor had gezien dat ik ergens liep wat niet de goede kant op ging. Een km uit de richting en ja natuurlijk moet ik diezelfde weg vals plat weer terug om op de goede weg naar Holset te komen. Daar herken ik in de verte “the bearded man” Cor. Die witte baard valt best op al wapperend in de wind. Eindelijk bij de kerk waar VP1 is en waar ik door Cor en Geraldine even flink in de watten wordt gelegd. 2km fout gelopen….nou ja dan heb ik straks dus een 54km ultra er op zitten…yessss. Snel een banaan en weer op pad want ik wil wel de cutt off tijden halen. Met een kersvers GPS systeem van Cor met een groter scherm weer op pad. Dan volgt de lange lange klim naar het hoogste punt op de route in Vaals en het drie landenpunt. Pffffff die Limburgse heuvels…daar heb ik dus echt een haat liefde verhouding mee. Gestaag gaan de km’s voorbij en kom ik dichter bij de top. De tijdswinst die ik had door de snellere begin kilometers, is verdwenen door het foutlopen, zoeken en extra gelopen kilometers. Moet me toch wat gaan haasten om op tijd bij VP2 te komen. Na heuvelop door het mooie Vaals gelopen te zijn nu eindelijk weer het bos in…..en ja hoor….daar zij Cor en Geraldine weer. Wat een lekker gevoel en een opkikker. Samen lopen we naar het hoogste punt waar ik even een fotomomentje heb met Cor. Snel nog een banaan en dan nog 7km naar de volgende verzorgingspost. Snel langs het drielanden punt waar de eeuwige stroom van toeristen nooit op houdt. Wat een kermis altijd. Een foto op het drielandenpunt zit er voor mij niet in. Snel weg hier en door. Regenjasje nu aan want tot aan de volgende verzorgingspost plenst het flink. Bijna liep ik weer fout maar gelukkig zag ik het deze keer op tijd op de GPS. Hartelijk wordt ik onthaald op de verzorgingspost, vlak bij de Belgische grens en het voormalige douane kantoor. Snel wat zoute koekjes, water bijvullen en gaan. Pfffff nog niet op de helft…..tik tak tik tak zegt het klokje……op naar verzorgingspost 3 waar Xandra op me staat te wachten.

Gedurende de vele kilometers merk ik dat het alleen lopen me langzaam begint op te breken. Stemmetjes die beginnen te klagen in mijn hoofd, je bent moe, benen zijn zwaar…..waarom wil ik dit ook alweer?….Het volgende stuk gaat weer door de bossen waar ook deze GPS handheld er even geen zin meer in heeft. Braaf volg ik dan maar de geel rode bordjes van het krijtlandpad. Heuvel op en af….moe…geen zin meer…..bah…..Eindelijk weer het bos uit en hopen dat de GPS het dan weer doet….uhm…niet dus….ok welke kant….roodgele aanduiding met pijl naar rechts?….ow…..of roodgele plaatje zonder pijl naar links???…….tja dan de pijl maar……ok….bijna een km verder opeens weer gps ontvangs en ja hoor……toch de andere kant op…..gaan we weer…..tik tak tik tak…de tijd lijkt voorbij te vliegen en mijn mindset wordt er niet beter op. De regen is ondertussen gelukkig wel gestopt. Het stemmetje in mijn hoofd stopt helaas niet….”bij VP3 stop ik, yep ben er klaar mee, een DNF ach, wat maakt het mij uit, streep eronder en klaar. Telefoon….Chris……Hans waar ben je, ik loop naar je toe…..ok…..geen idee. Ik volg de roodgele aanduiding en ben op weg naar de watermolen. Ergens lopen we elkaar dan nog mis ook. Maar eindelijk herken ik de watermolen. Hier heb ik al met twee krijtlandedities op de verzorgingspost gestaan dus ik herken de plek gelijk.

Daar staan Xandra en Michelle, de vriendin van Chris, me op te wachten. Mijn gezicht spreekt boekdelen, omweerswolkje boven mijn hoofd….ik kap ermee….34km zijn genoeg geweest en zittend op een bankje aan mijn soep die ik van Xandra aangereikt krijg breek ik en de tranen barsten los. Nog 22 à 23 km trek ik ff niet. Xandra huilt lekker met me mee en zou me zo wel naar huis brengen. Maar daar komt Chris en herkent overduidelijk mijn dip. Xena de schitterende husky van Michelle ook en steekt haar snuit tegen me aan. Wat een heerlijk beest. “Dipje Hans?” vraagt Chris. Eet en drink nog ff wat en doe me een plezier. Loop gewoon even samen met mij een paar kilometer en dan kun je alsnog beslissen om te stoppen. En zo vertrekken we rustig richting VP4. Chris praat tegen me aan en dat is heerlijk na al die uren alleen gelopen te hebben. “Je rent nog Hans, je rent nog, gaat goed” zegt Chris. Wil je nu echt nog stoppen? Uhhhhh nee, voel me eigenlijk prima…..nu wil ik ook de finish bereiken, hup hup…..de ene na de andere kilometer gaat voorbij en gaat eigenlijk prima. Tijden interesseren me even niet meer, gewoon uitlopen is het belangrijkste. De sfeer is goed en we hebben er zin in. Mindset is een van de onderwerpen waar we het onderweg veel over hebben. De gesprekken zijn super leerzaam en voordat we het weten zijn we al ver op weg naar VP4. Apart hoe je mindset van super negatief zo ineens weer over kan gaan naar super positief.

Valpartij en iets met mindset

Ik herken de weg naar Slenaken, dan is VP4 niet meer zo ver weg. Op een paadje naar beneden zie ik in de verte de fel gekleurde jas van Xandra en voel me super….wat er toen gebeurde weet ik niet meer exact, maar ergens struikelde ik over waarschijnlijk iets onbenulligs en vloog letterlijk met een flinke buiteling naar voren en sla met mijn hoofd tegen het asfalt. Chris en een geschrokken Xandra helpen me. Onderarm en wang doen zeer. Neeeeeeee, nu is het voorbij dacht ik. Onderarm bloed behoorlijk en is een vieze wond die echt even schoongemaakt  en verbonden moet worden. Gelukkig heb ik het verbanddoosje wel bij me. Ik denk dat we daar wel 20 minuten zijn bezig geweest. Bloedvlekken zitten overal maar ik wil echt door. 14km nog, maar ik zal ze maken. Ik wil het gewoon uitlopen. Toen ik opstond had ik gelukkig weinig pijn. Adrenaline en endorfines jagen door mijn lijf en onderdrukken alles. De wil om nu door te gaan is alleen maar versterkt en….we lopen nog en gaan deze shit gewoon rocken zoals Cor altijd zegt.

Snel gaan we verder richting VP4. Ondanks alles voel ik me prima. Na enkele kilometers loop ik mijn eerste marathon, yesssss 42 kilometer. Daar is VP4, waar we weer even vertroeteld worden en bijtanken. Een kofferlabel met een lieve motiverende boodschap van Geraldine wordt me overhandigd…..zoooo lief. Motivatie om de finish te halen heb ik nu meer dan genoeg.

De finish

De laatste 10 kilometers gaan we echt weer lekker, de beentjes doen het nog en de pijn valt mee. De benen beginnen wel wat zwaar te worden maar ach, de laatste loodjes weet je….

Nog een paar klimmetjes en een vlakker stuk om even lekker door te lopen. Het gaat nu snel en daar zie ik Gulpen al liggen. Alleen nu die klote trapjes naar dat Mariabeeld toe….pffffffffff. Benen hebben daar echt geen zin meer in maar gestaag lukt het. Gelukkig staat daar Xandra en dat motiveert weer extra, hup hup…trapje na trapje. Nu is het alleen nog maar naar beneden richting Wittem waar een high five en een weizen bier op me staan te wachten. Xandra loopt de laatste kilometer met ons mee. Op de hoek naar de finish staat Geraldine al naar me te zwaaien en ik mag niet verder zonder een flinke knuffel. Heerlijk….Xandra en Chris laten me het laatste stukje alleen gaan. Ik versnel de laatste 100m om in stijl te finishen en mijn high five te incasseren.

Yesssss mijn eerste ultra….uiteindelijk bijna 56 km op de teller met ruim 1300 hoogtemeters. En die Weizen….die smaakte heerlijk.

Heel veel dank aan Cor en Geraldine voor alle wijze lessen, trainingen en fantastische trails en motivatie. En natuurlijk heel veel dank aan Chris van Beem voor de wijze lessen onderweg en de gezelligheid. Wat een fantastische motivator ben je. Zonder jou op VP 3 had ik het denk ik niet gered. Wat een mooie dag was het daar in het heuvelland waar ik nu zelfs mijn bloed heb gemengd met de Limburgse bodem. Hier ben ik nu echt thuis. En natuurlijk niet te vergeten, dank aan mijn grootste supporter en motivator Xandra voor alle geduld tijdens de vele uren trainen. Want zonder jou had ik waarschijnlijk nooit gaan hardlopen.

Tot ziens op de trails! En op naar de volgende Ultra.

Hans van Gurp

Ultraloper

Het is zaterdag 7 April, 2018 – ik loop in Wijchen op de Beerendonck de Strong Viking Run van 19km met veel obstakels en modder. Ik loop al bijna 10 jaar hard en heb veel obstakelruns gedaan – maar zie in mijn ooghoeken de groene hesjes – de mannen die 42km lopen, met 100+ obstakels en een tijdslimiet van 7,5uur. Het klinkt absurd – ik zie ze gaan – ik denk bij mezelf “zou ik dat ook kunnen?”

Fast forward naar vrijdag 25 mei 2018, 22:15 s ‘avonds – donker – ik zet mijn hoofdlampje op en ben klaar voor vertrek op de 4 Parken City Night Trail in Arnhem – mijn eerste ‘officiële’ trail. 18km lang, door het donker, met een hoofdlampje en mijn rechterkuit vol op spanning van een blessure. Ik heb een half uur ‘zitten’ rollen die avond nog met zo’n rolding onder mijn kuit met van die fijne noppen. Ik was bijna niet gegaan. Bang dat de blessure serieus zou worden. Maar het leek me zo leuk. Een trail en dan in het donker… Dus ik vertrok – en ik genoot. Wat was dit leuk.

Het was deze nachtelijke trail, waardoor ik op internet een link vond naar het Start 2 Ultra programma – een stukje tekst en uitleg wekte mijn interesse want “van 20 naar 50km in 6 maanden tijd” zo las ik. Een programma voor mensen die 20km kunnen lopen en willen uitbouwen naar 50km en dus een eerste echte ultra-marathon lopen… Vet. Gaaf. Hoe dan? Kan ik dat? Gewoon een mailtje sturen dacht ik – er stonden 3 foto’s bij het artikel, een blonde dame, een man met krullen en een man met een baard. Illuster trio – zo bleek ook later – maar wel heel een gemotiveerd trio.

Mijn mailtje werd snel beantwoord en ik hing een dag later aan de telefoon met Cor van Disseldorp – om alle uitleg te ontvangen over het programma en de vraag of ik mee wilde doen aan groep 2 – waarop ik blijkbaar ja gezegd heb 

En zo begon het – van het een kwam heel toevallig het ander. Op 7 April zag ik mensen een obstakel run lopen waarbij ik dacht “poohh dat moet je maar willen 42km lang onverhard” en 2 maanden later startte ik met een programma om 50km te gaan leren lopen, onverhard. Gekkenwerk…

Terug naar het nu: 10 April 2019 – en dan 3 dagen terug – 7 April 2019 waarop het precies een jaar geleden was dat ik dacht over 42km hardlopen. Bizar – ik besef het nu pas. Afgelopen zondag liep ik mijn 2e marathon, – in Rotterdam, strak onder de 4uur – net een week nadat ik mijn 2e Iron Viking liep in Wijchen op zaterdag 30 maart, in 6uur en 23 minuten – dezelfde run als waar ik een jaar eerder letterlijk naar ‘opkeek’ vol ontzag of ik dat ooit zou willen proberen. Nu heb ik het gedaan – en ik voel me heerlijk. Met heel veel dank aan het Start 2 Ultra programma – wat de basis heeft gelegd voor dit alles en nog veel meer.

Ik ben enorm blij dat ik in het bootje van Cor, Chris en Geraldine ben gestapt en nog steeds mee mag varen. Het Start 2 Ultra (S2U) avontuur begon voor mij in Juni 2018, na het telefoontje van Cor en een eerste hele leuke bijeenkomst bij Run2Day Arnhem. Onze groep kwam daar bijeen, vanuit heel Nederland, om samen de aftrap te doen van 6 maanden trainen, leren, afzien en genieten – om uiteindelijk een echte ultra-marathon van 50km te lopen.

Gedurende deze 6 maanden kwamen we met het groepje minstens 1x per maand samen, om samen een trail te lopen of een clinic te volgen over voeding, fysiologie of uitrusting. Ondanks dat we ver bij elkaar vandaan woonden hadden we continu verbinding via een besloten Facebook groep en volgende we elkaar op Strava in onze S2U Juni’18 groep. Want op Strava konden we mooi volgen wie wanneer welke afstanden van het trainingsschema van Cor had volbracht – en met welke hartslag. Want 1 ding staat voorop, leren langzaam lopen, dat hart van je groter maken, zodat je met minder slagen meer zuurstof door je lichaam pompt en dus langer kan blijven lopen. Ik denk dat dit het mantra van Cor is – waar hij continu op bleef hameren gedurende die 6 maanden. Nooit eerder had ik met een schema gelopen waarin precies stond wanneer ik hoeveel km moest lopen en in welke hartslag-zone. En dit werkte heel fijn vond ik. Het gaf houvast en leidde goed af van het einddoel van 50km – want daar moet je je niet op focussen. Dat sterke hart is de sleutel. Cor monitorde onze voortgang op Strava en in de Facebook groep steevast – en als ik een run logde met te hoge hartslag wist ik dat de telefoon zou gaan voor een opbeurend gesprek. En wat was dat fijn. Even sparren, van gedachten wisselen met de coach – die weet waar hij het over heeft en dingen brengt zodat je het snapt – en ook wil blijven doen.

In die 6 maanden hadden we 3 clinics – om de maand 1 – maar ook 3 grote runs om op te bouwen naar die 50km. In Juli was de 30km gepland, in september de 40km en in december, met iets vertraging – de 50km ultra-trail in Valkenburg op het prachtige Krijtlandpad. Ook deze ‘milestone-trails’ helpen enorm in de opbouw. Je kan je er aan vasthouden dat je iedere maand onder begeleiding met een goed doordacht schema, rustig opbouwt om 10km meer te ‘hobbelen’ dan 2 maanden daarvoor. Hobbelen is het andere toverwoord van Cor, wat leuker klinkt dan hardlopen en ook veel meer het trail-gevoel naar buiten brengt. Het hoeft niet hard, af en toe lopen hoort er bij – wat drinken, stoppen bij een verzorgingspost om te eten – even te grappen en weer lekker door.

Tijdens het programma mag je meedoen aan alle trails van Trailrunning Europe, wat echt enorm leuk is. Hier kom je je maatjes uit jouw groep tegen, maar ook de mensen uit een voorgaande groep – of een volgende groep achter jou. Dit werkt aanstekelijk – je wisselt ervaringen uit, loopt samen een trail en komt om de 10 km Chris van Beem tegen met een fotocamera ergens achter een struik, boom of verzorgingspost. Chris verzint de meeste routes en ik wist oprecht niet dat Nederland zoveel mooie plekken had om te lopen. Chris is ook de inspirator van het grote dromen – als je hem hoort over zijn avonturen in het buitenland. En bij start en finish is Geraldine Beckers er om te zorgen dat alles goed verloopt, iedereen zijn startnummer krijgt en ook voldoende voeding en vocht als je terugkomt van een lange tocht. Een echte gastvrouw die er altijd bij is en met Cor en Chris het energieke trio vormt dat je begeleid in je avontuur naar 50km. Deze mix van plezier, uitdaging, natuur en enthousiaste mensen maakte voor mij echt dat ik uitkeek naar iedere trail. Ja – ook voor de training en de kilometers – maar vooral ook voor de ervaring.

De 6 maanden werden er 7 en leken voorbij te vliegen… voor ik wist was het Oktober en had ik mijn eerste 2 trails boven de 40km er op zitten. Wat een ervaring… het was tot zover gelukt! En sterker nog, ik voelde me zo goed en was zo enthousiast dat ik mijn eerste Iron Viking durfde te lopen en mijn eerste echte marathon in Amsterdam. En beide met goed gevolg – althans – ik kreeg de smaak te pakken 

Maar het lijf wil ook wel eens rust of een leuke vakantie! Dus ik moest een pauze inlassen in mijn schema om 3 weken er op uit te trekken – waarvan ik toch iets twijfelde of dat handig was. Gelukkig bleef ik ook op vakantie in beweging en kon ik begin December de draad weer oppakken om de laatste runs te doen voor de 52km grande finale in Valkenburg.

En op 30 december 2018, ging de wekker om 5uur – omdat we om 8u gingen verzamelen in Valkenburg. Ik was nerveus, gespannen, had weinig geslapen en dacht echt van “ow jee nu gaat het gebeuren en wat als…” Om 08:30u vertrokken we, in Limburg op het Krijtlandpad – onderweg naar Valkenburg – wetende dat Chris al om 04:00u die ochtend was vertrokken aan een toch van 90km en ons ergens zou treffen op dezelfde route… een doodnormale zondag dus. Ik genoot – en de eerste 10km vlogen voorbij. De 2e 10km gingen goed en tot aan 40km ging ik lekker door. Genietend van het uitzicht, het continu variërende landschap en het feit, dat ik het echt aan het doen was. Die gedachte heb ik nog een paar keer goed fijn geknepen vanaf kilometer 42 want toen werd het wel taai – de grens over van de marathon naar de ultra-marathon… Je lijf protesteert – logisch – hoezo wil je dit? En toch ga je door, want je kan altijd nog 1 stap zetten. Mentaal wordt het spannend – maar ik heb hierop geoefend – ik zet mezelf ertoe, dan maar een pas langzamer, ik ga dit doen. Rustig aan door, kop omhoog en goed ademen. Blijven drinken, nog wat eten, niet denken aan die paar regenspetters en concentreren… want wie loopt daar in de verte op mij af? Het is Cor. De baard komt in een drafje naar me toe en loopt rustig met me mee. Ik leef weer op, krijg weer energie en kan door. Aftellen, het bos door, naar beneden naar Valkenburg en daar is Cor weer – hij hobbelt met me mee naar de finish en we staan er, 52km verder en ruim 7uur. Wat een tocht… ik ben zo blij… het kan dus wel. Het kan echt.

In Februari 2019 liep ik mee met S2U groep 5 op hun 52km tocht over het Krijtlandpad. Wetende hoe fijn het is om af en toe een bekend gezicht te zien dat meeloopt had ik me opgegeven om te helpen. Weer vrijwillig mijn bed uit om 5:00u om naar Limburg te reizen – geweldig. Trailen is een cadeau aan jezelf. De natuur, de avonturen, de mensen en je gezondheid die er zo veel baat bij heeft. Ik ben er echt een energieker en blijer mens van geworden. Ik heb afgezien, geploeterd en gezwoegd, maar zo veel meer genoten van het hele S2U programma, de fantastische begeleiding van Cor, Chris en Geraldine – en alle andere lieve leuke trailrunners die ik heb leren kennen. In die wetenschap en met die ervaring blijf ik trailen en lange afstanden lopen – maar wil ik vooral ook meer mensen inspireren hetzelfde te doen.

Ik hoop dan ook echt dat dit verhaal je triggert, nieuwsgierig maakt of vragen oproept. Stel ze maar, roep ze maar want ik beantwoord ze heel graag – en stuur je met volle overtuiging het bos in, de paden op, de lanen in – met Cor, Chris en Geraldine. Start 2 Ultra is geen trainingsprogramma, het is een avontuur, waar je nog heel lang, heel veel plezier en energie van zal krijgen.

Met sportieve groet,

Sven FM