Antoinette van Baaijen
Wat ga je doen?? 50 kilometer lopen? Hardlopen zelfs? Een trail ook nog dus helemaal onverhard? Ben je wel goed bij je hoofd? Met de auto is dat al ver en dat ga je lopen?! Euh ja…. stamel ik de afgelopen weken regelmatig tegen vrienden, collega’s en familieleden. Oh en er zitten ook nog ongeveer 1200 hoogtemeters in want het is in Zuid-Limburg, het Krijtlandpad.
De mensen die ik spreek over mijn trailrun-avontuur zijn in twee groepen in te delen heb ik het afgelopen half jaar gemerkt. De groep die me keihard voor gek verklaard en de groep die het alleen maar super vindt en bij wie ik vol enthousiasme losbarst over trainingsschema’s met korte en lange looprondjes, uitprobeersels met eten onderweg en wat nog meer. Een ultraloop doen, het spreekt bij iedereen tot de verbeelding in elk geval.
Uit ervaring kan ik nu zeggen dat het vooral supergaaf is. Met trailen had ik niet de beste ervaringen opgedaan tot nu toe door zwikkende enkels en geschaafde knieën. Lange afstanden lopen vind ik echter heerlijk en de stap naar S2U werd gezet. Met gelijkgezinden naar een doel toewerken hoe fijn is dat. Makkelijk? Nee niet altijd en daar leer je zoveel van. Stap voor stap kom je er wel. Haasten hoeft niet. Als je weet wat je doet, waarom je het doet en veel plezier hebt kan het bijna niet misgaan.
Vanaf de eerste kennismaking met ‘mijn groep’ bij Cor en Geraldine tot de finale op het Krijtlandpad: het was een groot avontuur. Wat heb ik gelachen, gevloekt, veel getraind, mooie mensen leren kennen en veel kennis opgedaan. Een paar dingen die bij me opkomen over de hele periode:
• De eerste trail met S2U groep 9 op de Strabrechtseheide. Ietwat onwennig want langzaam lopen blijkt toch echt wel een dingetje. Ga ik dat ooit leren? (spoiler, ja hoor dat lukt)
• ’s ochtends vroeg voor de warmte uit, lopend naar een verjaardag, gauw vanuit werk weg om nog even snel een rondje te maken, zaterdag en zondag lopen, in het donker lopen; zo’n beetje alles is voorbij gekomen om de kilometers in de benen te krijgen.
• De spanning om voor de eerste keer een 30km trail te lopen. Op de weg prima maar een trail? Dat is toch anders. Ik heb het goed volbracht maar bovenal geleerd dat navigeren op basis van gpx toch iets is om nog wat te oefenen.
• De verbazing als ik de kilometers die ik per maand loop zie oplopen. Heb ik dat echt gedaan? Het gaat bijna ongemerkt.
• De 2e keer 30km lopen bij de Hollandse Duintrail, zwaar door het zand en de harde wind. Maar wat ben ik al sterker geworden dan een paar maanden terug.
• Trailrunners zijn echt zulke leuke relaxte mensen. Zoveel mooie mensen ontmoet ik steeds die me dingen leren over voeding, mindset, krachttraining en veel meer.
• Wat heeft Nederland ongelofelijk veel mooie plekken. Ik kom op plaatsen waar ik het bestaan niet van wist en verwonder me steeds weer en geniet van de trails.
• Wat smaakt warme chocomelk lekker na een zware trail op een koude dag, zeker als je hem van Mr. Chocomelk krijgt
• De plannen voor een trainingsweekend met zijn allen in Limburg. Want tja hoe train je hoogtemeters in plat Nederland? Een datum werd gevonden. Iedereen van de groep was er en het werd een top weekend. Onder bezielende leiding van Cor en Geraldine werd de heuvel- en mindset training voltooid. Uiteraard werd er verkeerd gelopen. Toch nog meer oefenen met de gpx
• Op naar de 40km milestone. De vuurproef. Met mijn erbarmelijke (weg)marathon ervaring nog redelijk vers in het geheugen zie ik hier best wel tegen op. Ik ben daarin zeker niet de enige maar het ging super. Zwaar? Zeker weten! maar ook wel kicken dat je ‘gewoon’ nog een rondje gaat als je er al 30km op hebt zitten en veel mensen al van hun finishersbiertje ziet genieten.
• De allerlaatste lange loop voor de finale en eindelijk het navigeren op gpx onder de knie. Dat gaat goedkomen.
En dan de finale. De avond tevoren zitten we met bijna onze hele groep, een paar van de vrijwilligers en onze partners bij elkaar in een hotel aan de overkant van de start. We kunnen het nog niet helemaal geloven, morgen gaan we het doen; 50 kilometer lopen.
Na lekker eten, een korte wandeling naar de finishplek en wat grootpraat over de volgende uitdaging als we eenmaal ultrarunner zijn kruipen we ons bed in. Morgen gaat het gebeuren. Morgen worden we een ultrarunner, want zeker weten dat we het gaan halen en dat het een geweldige dag wordt.
Hardlopen, wat een hekel had ik daar vroeger altijd aan. Ik was er niet goed in en vond het helemaal niks…..totdat ik in 2012 mijn vrouw Xandra leerde kennen. Ik mocht altijd mee naar evenementen om daar dan anderhalf uur in de kou of regen te mogen staan wachten tot zij over de finisch kwam. Wat waren die mensen allemaal gemotiveerd en vrolijk. Wat een gezellige bende. Moet ik het dan toch maar een keer proberen? Tja….toen maar de stoute schoenen aangetrokken en zelf met Evi begonnen op te bouwen naar de 5km, dat was ergens in 2016. Dat ik 3 jaar later daar het 11voudige van zou lopen had ik me toen niet kunnen bedenken.
De afgelopen jaren heb ik me flink verdiept in de wereld van het Ultra lopen. Boeken, magazines en filmpjes worden verslonden en ik volg alles wat er te volgen valt op dit gebied. Wat me aantrekt in het Ultralopen is niet alleen die enorme afstanden, maar vooral de sfeer en onderlinge kameraadschap. Zo anders dan bij het rennen op de baan en weg. Veel losser en relaxter, en dan mag je ook nog eens genieten van die prachtige natuur. Dit lijkt me wel wat. Toen kwam ik eind 2018 in contact met Cor van Disseldorp die toen bezig was met het Start2Ultra programma. Een fijn gesprek gehad maar daarna bleef het toch nog even stil. Toch bleef het maar aan me knagen, zou het niet tof zijn om met je 50 jaar een 50km te lopen? Toen nogmaals contact gehad met Cor en met goedkeuring van Xandra de knoop doorgehakt.
In maart begonnen we met traininsschema’s en voorlichtingsavonden over thema’s als mindset, voeding en kracht. Veel geleerd. Nu de praktijk nog.
6 Maanden hard getraind en enorm veel leuke evenementen gelopen bij trail-events.eu die je heerlijk mee mag lopen binnen het Start2Ultra programma. Ook onwijs veel leuke mensen mogen ontmoeten tijdens dit programma, met allemaal hetzelfde doel, het lopen van die ultieme Ultra.
Na 4 maanden trainen heb ik als ijkpunt de 40 km gelopen in Stroe. Hierna begonnen er toch wat pijntjes de overhand te krijgen. Een enkelblessure eerder dit jaar leidde uiteindelijk tot een ontstoken Achilles die dan weer de veroorzaker werd van een springersknie aan mijn andere been…..Nee fijn hoor….bah 6 maanden voor niks getraind? Houdt de droom hier dan op? Fysio bezoek, oefeningen etc. maakten dat ik het rennen eigenlijk niet meer leuk vond. Lopen met pijn is nou eenmaal niet fijn. Vooruitgang was minimaal. Helaas kon ik met mijn eigen groep S2U06 niet aflopen op het Krijtlandpad.
Zes weken duurde het voordat ik weer kon opbouwen. Ik mocht natuurlijk gewoon door in de volgende groep S2U 07. Langzaam maar zeker verdwenen de pijntjes en werd het hardlopen weer leuk….Op naar het Krijtlandpad.

29 september 2019….nu 51jaar oud…dus de 50km met je 50ste ging het niet meer worden. Ach 52km op je 51e…wat maakt het ook uit. Ik ga gewoon een ultra lopen. De 29e, vroeg in de ochtend gaat de wekker….brrrrr nog donker buiten. Slecht geslapen en toch wel wat zenuwachtig. In slechts een maand heb ik mijn conditie weer wat weten op te krikken….zou dit genoeg zijn? Tja…beter iets te weinig getraind dan veel te vermoeid aan de start staan. Even een papje maken….primitief op een camping gaspitje want de keuken is gesloopt en wordt binnenkort vervangen. Xandra helpt me met vullen van mijn waterflesjes en klaarmaken van het racevest. Check…check…dubbelcheck…alles klaar…..OK let’s go. Op naar Wittem wat gelukkig maar een klein ritje is voor ons en binnen 20 minuten rijden we de parkeerplaats bij het klooster in Wittem op. De eerste deelnemers zijn er al. Nu nog wachten op Cor en Geraldine. Binnen enkele minuten komt er een maar al te bekende VW busje al toeterend aanrijden. Leven in de brouwerij. Na het opspelden van de racenummers en afgeven van de dropbags wandelen we richting de start van het Krijtlandpad waar we wat laatste uitleg krijgen. We mogen starten op een smal pad langs een schitterend veld wat vol staat met fel geel koolzaad. De weersverwachting was niet al te best voor vandaag maar ik zie toch echt een zonnetje door de wolken heen komen. Gaat vast goedkomen vandaag. Snel wordt er nog een touw gespannen als start en nadat alle horloges en GPS zijn ingesteld vertrekken we. Don voorop…die denkt dat hij een 100m sprint aan het doen is denk ik….jeetje wat gaat hij er snel vandoor….Ik hoor een van de dames nog roepen “hey we zouden toch de eerste km’s samen lopen”. Don wil proberen een record te lopen, tja…nou….als ik hem al uit kan lopen ben ik al helemaal blij. Ik ken de Limburgse heuveltjes maar al te goed. Gewoon rustig beginnen en dan zien we wel. De eerste 4 km loop ik met de dames mee. Tja de jeugd, ze gaan me echt te hard. Dit tempo gaat me straks nog nekken. Dus snel mijn eigen Ultra shuffle opzoeken en dan maar alleen lopen. “Dag dames, succes, veel plezier en misschien tot op een van de verzorgingsposten”. Dat laatste zou helaas niet meer gebeuren. Pas aan de finish zien we elkaar weer.
Verdwalen en iets met mindset.
Op naar Holset waar de eerste Verzorgingspost zal zijn. Kilometers schuiven in een ultra shuffle tempo voorbij en gaat best lekker. Ok……gps….waar zit ik nu…..ok die doet niks. Dan maar even gewoon de Krijtlandpad aanduiding volgen. Ergens gaat er iets fout….damn, waar zit ik?….klote gps….

Nou dan deze weg maar in… brrrrrr……en dan…..tring tring….de telefoon. Ik was nl. Zo wijs om mijn locatie al te delen via whatsapp. Cor had gezien dat ik ergens liep wat niet de goede kant op ging. Een km uit de richting en ja natuurlijk moet ik diezelfde weg vals plat weer terug om op de goede weg naar Holset te komen. Daar herken ik in de verte “the bearded man” Cor. Die witte baard valt best op al wapperend in de wind. Eindelijk bij de kerk waar VP1 is en waar ik door Cor en Geraldine even flink in de watten wordt gelegd. 2km fout gelopen….nou ja dan heb ik straks dus een 54km ultra er op zitten…yessss. Snel een banaan en weer op pad want ik wil wel de cutt off tijden halen. Met een kersvers GPS systeem van Cor met een groter scherm weer op pad. Dan volgt de lange lange klim naar het hoogste punt op de route in Vaals en het drie landenpunt. Pffffff die Limburgse heuvels…daar heb ik dus echt een haat liefde verhouding mee. Gestaag gaan de km’s voorbij en kom ik dichter bij de top. De tijdswinst die ik had door de snellere begin kilometers, is verdwenen door het foutlopen, zoeken en extra gelopen kilometers. Moet me toch wat gaan haasten om op tijd bij VP2 te komen. Na heuvelop door het mooie Vaals gelopen te zijn nu eindelijk weer het bos in…..en ja hoor….daar zij Cor en Geraldine weer. Wat een lekker gevoel en een opkikker. Samen lopen we naar het hoogste punt waar ik even een fotomomentje heb met Cor. Snel nog een banaan en dan nog 7km naar de volgende verzorgingspost. Snel langs het drielanden punt waar de eeuwige stroom van toeristen nooit op houdt. Wat een kermis altijd. Een foto op het drielandenpunt zit er voor mij niet in. Snel weg hier en door. Regenjasje nu aan want tot aan de volgende verzorgingspost plenst het flink. Bijna liep ik weer fout maar gelukkig zag ik het deze keer op tijd op de GPS. Hartelijk wordt ik onthaald op de verzorgingspost, vlak bij de Belgische grens en het voormalige douane kantoor. Snel wat zoute koekjes, water bijvullen en gaan. Pfffff nog niet op de helft…..tik tak tik tak zegt het klokje……op naar verzorgingspost 3 waar Xandra op me staat te wachten.
Gedurende de vele kilometers merk ik dat het alleen lopen me langzaam begint op te breken. Stemmetjes die beginnen te klagen in mijn hoofd, je bent moe, benen zijn zwaar…..waarom wil ik dit ook alweer?….Het volgende stuk gaat weer door de bossen waar ook deze GPS handheld er even geen zin meer in heeft. Braaf volg ik dan maar de geel rode bordjes van het krijtlandpad. Heuvel op en af….moe…geen zin meer…..bah…..Eindelijk weer het bos uit en hopen dat de GPS het dan weer doet….uhm…niet dus….ok welke kant….roodgele aanduiding met pijl naar rechts?….ow…..of roodgele plaatje zonder pijl naar links???…….tja dan de pijl maar……ok….bijna een km verder opeens weer gps ontvangs en ja hoor……toch de andere kant op…..gaan we weer…..tik tak tik tak…de tijd lijkt voorbij te vliegen en mijn mindset wordt er niet beter op. De regen is ondertussen gelukkig wel gestopt. Het stemmetje in mijn hoofd stopt helaas niet….”bij VP3 stop ik, yep ben er klaar mee, een DNF ach, wat maakt het mij uit, streep eronder en klaar. Telefoon….Chris……Hans waar ben je, ik loop naar je toe…..ok…..geen idee. Ik volg de roodgele aanduiding en ben op weg naar de watermolen. Ergens lopen we elkaar dan nog mis ook. Maar eindelijk herken ik de watermolen. Hier heb ik al met twee krijtlandedities op de verzorgingspost gestaan dus ik herken de plek gelijk.
Daar staan Xandra en Michelle, de vriendin van Chris, me op te wachten. Mijn gezicht spreekt boekdelen, omweerswolkje boven mijn hoofd….ik kap ermee….34km zijn genoeg geweest en zittend op een bankje aan mijn soep die ik van Xandra aangereikt krijg breek ik en de tranen barsten los. Nog 22 à 23 km trek ik ff niet. Xandra huilt lekker met me mee en zou me zo wel naar huis brengen. Maar daar komt Chris en herkent overduidelijk mijn dip. Xena de schitterende husky van Michelle ook en steekt haar snuit tegen me aan. Wat een heerlijk beest. “Dipje Hans?” vraagt Chris. Eet en drink nog ff wat en doe me een plezier. Loop gewoon even samen met mij een paar kilometer en dan kun je alsnog beslissen om te stoppen. En zo vertrekken we rustig richting VP4. Chris praat tegen me aan en dat is heerlijk na al die uren alleen gelopen te hebben. “Je rent nog Hans, je rent nog, gaat goed” zegt Chris. Wil je nu echt nog stoppen? Uhhhhh nee, voel me eigenlijk prima…..nu wil ik ook de finish bereiken, hup hup…..de ene na de andere kilometer gaat voorbij en gaat eigenlijk prima. Tijden interesseren me even niet meer, gewoon uitlopen is het belangrijkste. De sfeer is goed en we hebben er zin in. Mindset is een van de onderwerpen waar we het onderweg veel over hebben. De gesprekken zijn super leerzaam en voordat we het weten zijn we al ver op weg naar VP4. Apart hoe je mindset van super negatief zo ineens weer over kan gaan naar super positief.
Valpartij en iets met mindset
Ik herken de weg naar Slenaken, dan is VP4 niet meer zo ver weg. Op een paadje naar beneden zie ik in de verte de fel gekleurde jas van Xandra en voel me super….wat er toen gebeurde weet ik niet meer exact, maar ergens struikelde ik over waarschijnlijk iets onbenulligs en vloog letterlijk met een flinke buiteling naar voren en sla met mijn hoofd tegen het asfalt. Chris en een geschrokken Xandra helpen me. Onderarm en wang doen zeer. Neeeeeeee, nu is het voorbij dacht ik. Onderarm bloed behoorlijk en is een vieze wond die echt even schoongemaakt en verbonden moet worden. Gelukkig heb ik het verbanddoosje wel bij me. Ik denk dat we daar wel 20 minuten zijn bezig geweest. Bloedvlekken zitten overal maar ik wil echt door. 14km nog, maar ik zal ze maken. Ik wil het gewoon uitlopen. Toen ik opstond had ik gelukkig weinig pijn. Adrenaline en endorfines jagen door mijn lijf en onderdrukken alles. De wil om nu door te gaan is alleen maar versterkt en….we lopen nog en gaan deze shit gewoon rocken zoals Cor altijd zegt.

Snel gaan we verder richting VP4. Ondanks alles voel ik me prima. Na enkele kilometers loop ik mijn eerste marathon, yesssss 42 kilometer. Daar is VP4, waar we weer even vertroeteld worden en bijtanken. Een kofferlabel met een lieve motiverende boodschap van Geraldine wordt me overhandigd…..zoooo lief. Motivatie om de finish te halen heb ik nu meer dan genoeg.
De finish
De laatste 10 kilometers gaan we echt weer lekker, de beentjes doen het nog en de pijn valt mee. De benen beginnen wel wat zwaar te worden maar ach, de laatste loodjes weet je….
Nog een paar klimmetjes en een vlakker stuk om even lekker door te lopen. Het gaat nu snel en daar zie ik Gulpen al liggen. Alleen nu die klote trapjes naar dat Mariabeeld toe….pffffffffff. Benen hebben daar echt geen zin meer in maar gestaag lukt het. Gelukkig staat daar Xandra en dat motiveert weer extra, hup hup…trapje na trapje. Nu is het alleen nog maar naar beneden richting Wittem waar een high five en een weizen bier op me staan te wachten. Xandra loopt de laatste kilometer met ons mee. Op de hoek naar de finish staat Geraldine al naar me te zwaaien en ik mag niet verder zonder een flinke knuffel. Heerlijk….Xandra en Chris laten me het laatste stukje alleen gaan. Ik versnel de laatste 100m om in stijl te finishen en mijn high five te incasseren.
Yesssss mijn eerste ultra….uiteindelijk bijna 56 km op de teller met ruim 1300 hoogtemeters. En die Weizen….die smaakte heerlijk.
Heel veel dank aan Cor en Geraldine voor alle wijze lessen, trainingen en fantastische trails en motivatie. En natuurlijk heel veel dank aan Chris van Beem voor de wijze lessen onderweg en de gezelligheid. Wat een fantastische motivator ben je. Zonder jou op VP 3 had ik het denk ik niet gered. Wat een mooie dag was het daar in het heuvelland waar ik nu zelfs mijn bloed heb gemengd met de Limburgse bodem. Hier ben ik nu echt thuis. En natuurlijk niet te vergeten, dank aan mijn grootste supporter en motivator Xandra voor alle geduld tijdens de vele uren trainen. Want zonder jou had ik waarschijnlijk nooit gaan hardlopen.
Tot ziens op de trails! En op naar de volgende Ultra.
Hans van Gurp
Ultraloper
Het is zaterdag 7 April, 2018 – ik loop in Wijchen op de Beerendonck de Strong Viking Run van 19km met veel obstakels en modder. Ik loop al bijna 10 jaar hard en heb veel obstakelruns gedaan – maar zie in mijn ooghoeken de groene hesjes – de mannen die 42km lopen, met 100+ obstakels en een tijdslimiet van 7,5uur. Het klinkt absurd – ik zie ze gaan – ik denk bij mezelf “zou ik dat ook kunnen?”
Fast forward naar vrijdag 25 mei 2018, 22:15 s ‘avonds – donker – ik zet mijn hoofdlampje op en ben klaar voor vertrek op de 4 Parken City Night Trail in Arnhem – mijn eerste ‘officiële’ trail. 18km lang, door het donker, met een hoofdlampje en mijn rechterkuit vol op spanning van een blessure. Ik heb een half uur ‘zitten’ rollen die avond nog met zo’n rolding onder mijn kuit met van die fijne noppen. Ik was bijna niet gegaan. Bang dat de blessure serieus zou worden. Maar het leek me zo leuk. Een trail en dan in het donker… Dus ik vertrok – en ik genoot. Wat was dit leuk.
Het was deze nachtelijke trail, waardoor ik op internet een link vond naar het Start 2 Ultra programma – een stukje tekst en uitleg wekte mijn interesse want “van 20 naar 50km in 6 maanden tijd” zo las ik. Een programma voor mensen die 20km kunnen lopen en willen uitbouwen naar 50km en dus een eerste echte ultra-marathon lopen… Vet. Gaaf. Hoe dan? Kan ik dat? Gewoon een mailtje sturen dacht ik – er stonden 3 foto’s bij het artikel, een blonde dame, een man met krullen en een man met een baard. Illuster trio – zo bleek ook later – maar wel heel een gemotiveerd trio.

Mijn mailtje werd snel beantwoord en ik hing een dag later aan de telefoon met Cor van Disseldorp – om alle uitleg te ontvangen over het programma en de vraag of ik mee wilde doen aan groep 2 – waarop ik blijkbaar ja gezegd heb
En zo begon het – van het een kwam heel toevallig het ander. Op 7 April zag ik mensen een obstakel run lopen waarbij ik dacht “poohh dat moet je maar willen 42km lang onverhard” en 2 maanden later startte ik met een programma om 50km te gaan leren lopen, onverhard. Gekkenwerk…
Terug naar het nu: 10 April 2019 – en dan 3 dagen terug – 7 April 2019 waarop het precies een jaar geleden was dat ik dacht over 42km hardlopen. Bizar – ik besef het nu pas. Afgelopen zondag liep ik mijn 2e marathon, – in Rotterdam, strak onder de 4uur – net een week nadat ik mijn 2e Iron Viking liep in Wijchen op zaterdag 30 maart, in 6uur en 23 minuten – dezelfde run als waar ik een jaar eerder letterlijk naar ‘opkeek’ vol ontzag of ik dat ooit zou willen proberen. Nu heb ik het gedaan – en ik voel me heerlijk. Met heel veel dank aan het Start 2 Ultra programma – wat de basis heeft gelegd voor dit alles en nog veel meer.
Ik ben enorm blij dat ik in het bootje van Cor, Chris en Geraldine ben gestapt en nog steeds mee mag varen. Het Start 2 Ultra (S2U) avontuur begon voor mij in Juni 2018, na het telefoontje van Cor en een eerste hele leuke bijeenkomst bij Run2Day Arnhem. Onze groep kwam daar bijeen, vanuit heel Nederland, om samen de aftrap te doen van 6 maanden trainen, leren, afzien en genieten – om uiteindelijk een echte ultra-marathon van 50km te lopen.
Gedurende deze 6 maanden kwamen we met het groepje minstens 1x per maand samen, om samen een trail te lopen of een clinic te volgen over voeding, fysiologie of uitrusting. Ondanks dat we ver bij elkaar vandaan woonden hadden we continu verbinding via een besloten Facebook groep en volgende we elkaar op Strava in onze S2U Juni’18 groep. Want op Strava konden we mooi volgen wie wanneer welke afstanden van het trainingsschema van Cor had volbracht – en met welke hartslag. Want 1 ding staat voorop, leren langzaam lopen, dat hart van je groter maken, zodat je met minder slagen meer zuurstof door je lichaam pompt en dus langer kan blijven lopen. Ik denk dat dit het mantra van Cor is – waar hij continu op bleef hameren gedurende die 6 maanden. Nooit eerder had ik met een schema gelopen waarin precies stond wanneer ik hoeveel km moest lopen en in welke hartslag-zone. En dit werkte heel fijn vond ik. Het gaf houvast en leidde goed af van het einddoel van 50km – want daar moet je je niet op focussen. Dat sterke hart is de sleutel. Cor monitorde onze voortgang op Strava en in de Facebook groep steevast – en als ik een run logde met te hoge hartslag wist ik dat de telefoon zou gaan voor een opbeurend gesprek. En wat was dat fijn. Even sparren, van gedachten wisselen met de coach – die weet waar hij het over heeft en dingen brengt zodat je het snapt – en ook wil blijven doen.
In die 6 maanden hadden we 3 clinics – om de maand 1 – maar ook 3 grote runs om op te bouwen naar die 50km. In Juli was de 30km gepland, in september de 40km en in december, met iets vertraging – de 50km ultra-trail in Valkenburg op het prachtige Krijtlandpad. Ook deze ‘milestone-trails’ helpen enorm in de opbouw. Je kan je er aan vasthouden dat je iedere maand onder begeleiding met een goed doordacht schema, rustig opbouwt om 10km meer te ‘hobbelen’ dan 2 maanden daarvoor. Hobbelen is het andere toverwoord van Cor, wat leuker klinkt dan hardlopen en ook veel meer het trail-gevoel naar buiten brengt. Het hoeft niet hard, af en toe lopen hoort er bij – wat drinken, stoppen bij een verzorgingspost om te eten – even te grappen en weer lekker door.

Tijdens het programma mag je meedoen aan alle trails van Trailrunning Europe, wat echt enorm leuk is. Hier kom je je maatjes uit jouw groep tegen, maar ook de mensen uit een voorgaande groep – of een volgende groep achter jou. Dit werkt aanstekelijk – je wisselt ervaringen uit, loopt samen een trail en komt om de 10 km Chris van Beem tegen met een fotocamera ergens achter een struik, boom of verzorgingspost. Chris verzint de meeste routes en ik wist oprecht niet dat Nederland zoveel mooie plekken had om te lopen. Chris is ook de inspirator van het grote dromen – als je hem hoort over zijn avonturen in het buitenland. En bij start en finish is Geraldine Beckers er om te zorgen dat alles goed verloopt, iedereen zijn startnummer krijgt en ook voldoende voeding en vocht als je terugkomt van een lange tocht. Een echte gastvrouw die er altijd bij is en met Cor en Chris het energieke trio vormt dat je begeleid in je avontuur naar 50km. Deze mix van plezier, uitdaging, natuur en enthousiaste mensen maakte voor mij echt dat ik uitkeek naar iedere trail. Ja – ook voor de training en de kilometers – maar vooral ook voor de ervaring.
De 6 maanden werden er 7 en leken voorbij te vliegen… voor ik wist was het Oktober en had ik mijn eerste 2 trails boven de 40km er op zitten. Wat een ervaring… het was tot zover gelukt! En sterker nog, ik voelde me zo goed en was zo enthousiast dat ik mijn eerste Iron Viking durfde te lopen en mijn eerste echte marathon in Amsterdam. En beide met goed gevolg – althans – ik kreeg de smaak te pakken
Maar het lijf wil ook wel eens rust of een leuke vakantie! Dus ik moest een pauze inlassen in mijn schema om 3 weken er op uit te trekken – waarvan ik toch iets twijfelde of dat handig was. Gelukkig bleef ik ook op vakantie in beweging en kon ik begin December de draad weer oppakken om de laatste runs te doen voor de 52km grande finale in Valkenburg.

En op 30 december 2018, ging de wekker om 5uur – omdat we om 8u gingen verzamelen in Valkenburg. Ik was nerveus, gespannen, had weinig geslapen en dacht echt van “ow jee nu gaat het gebeuren en wat als…” Om 08:30u vertrokken we, in Limburg op het Krijtlandpad – onderweg naar Valkenburg – wetende dat Chris al om 04:00u die ochtend was vertrokken aan een toch van 90km en ons ergens zou treffen op dezelfde route… een doodnormale zondag dus. Ik genoot – en de eerste 10km vlogen voorbij. De 2e 10km gingen goed en tot aan 40km ging ik lekker door. Genietend van het uitzicht, het continu variërende landschap en het feit, dat ik het echt aan het doen was. Die gedachte heb ik nog een paar keer goed fijn geknepen vanaf kilometer 42 want toen werd het wel taai – de grens over van de marathon naar de ultra-marathon… Je lijf protesteert – logisch – hoezo wil je dit? En toch ga je door, want je kan altijd nog 1 stap zetten. Mentaal wordt het spannend – maar ik heb hierop geoefend – ik zet mezelf ertoe, dan maar een pas langzamer, ik ga dit doen. Rustig aan door, kop omhoog en goed ademen. Blijven drinken, nog wat eten, niet denken aan die paar regenspetters en concentreren… want wie loopt daar in de verte op mij af? Het is Cor. De baard komt in een drafje naar me toe en loopt rustig met me mee. Ik leef weer op, krijg weer energie en kan door. Aftellen, het bos door, naar beneden naar Valkenburg en daar is Cor weer – hij hobbelt met me mee naar de finish en we staan er, 52km verder en ruim 7uur. Wat een tocht… ik ben zo blij… het kan dus wel. Het kan echt.
In Februari 2019 liep ik mee met S2U groep 5 op hun 52km tocht over het Krijtlandpad. Wetende hoe fijn het is om af en toe een bekend gezicht te zien dat meeloopt had ik me opgegeven om te helpen. Weer vrijwillig mijn bed uit om 5:00u om naar Limburg te reizen – geweldig. Trailen is een cadeau aan jezelf. De natuur, de avonturen, de mensen en je gezondheid die er zo veel baat bij heeft. Ik ben er echt een energieker en blijer mens van geworden. Ik heb afgezien, geploeterd en gezwoegd, maar zo veel meer genoten van het hele S2U programma, de fantastische begeleiding van Cor, Chris en Geraldine – en alle andere lieve leuke trailrunners die ik heb leren kennen. In die wetenschap en met die ervaring blijf ik trailen en lange afstanden lopen – maar wil ik vooral ook meer mensen inspireren hetzelfde te doen.
Ik hoop dan ook echt dat dit verhaal je triggert, nieuwsgierig maakt of vragen oproept. Stel ze maar, roep ze maar want ik beantwoord ze heel graag – en stuur je met volle overtuiging het bos in, de paden op, de lanen in – met Cor, Chris en Geraldine. Start 2 Ultra is geen trainingsprogramma, het is een avontuur, waar je nog heel lang, heel veel plezier en energie van zal krijgen.
Met sportieve groet,
Sven FM
WAT EEN FEEST OM IN HET PRACHTIGE VOORJAARSWEER OP 17 FEBRUARI 2019 IN ZUID-LIMBURG MET DE TRAILRUNNERS VAN ONZE DERDE GROEP VAN START2ULTRA DE AFSLUITENDE 50K OVER HET KRIJTLANDPAD TE LOPEN! EEN HELE MOOIE AFSLUITING VAN DE ZES MAANDEN TRAINEN, ELKAAR AANMOEDIGEN, LEREN EN GROEIEN TOT ULTRATRAILRUNNER. IK KAN NIET ANDERS ZEGGEN DAN DAT IK ENTHOUSIAST BEN OVER DE BEGELEIDING EN ONDERSTEUNING BIJ HET START2ULTRA PROGRAMMA.

Ik ben Hylke Rozema, getrouwd en vader van twee jongens. Ik werk als Business- en Data-Analist in de IT, heb een gezondheidspraktijk als Alexander Techniek leraar in Hoorn en speel muziek. Ik sport graag, maar daar kwam het lange tijd niet echt van. Alweer ruim een jaar terug, maart 2018, vroor het behoorlijk met een aantal dagen uitstekend schaatsweer. Die dagen ontdekte ik dat buiten sporten en nieuwe gebieden verkennen mij enorm veel energie gaf. Het hielp om op een gezonde manier mijn drukke agenda los te laten en volop te genieten van het sporten en de omgeving.
Na de bijzondere schaatsperiode in 2018 heb ik het hardlopen opgepakt samen met mijn beste vriend Briain, ik ben lid geworden van atletiekvereniging AV Hollandia in Hoorn en heb de positieve energie van de Strava-community ontdekt. Dit alles gaf mij naast trainingsschema’s ook de voor mij belangrijke sociale interactie van samen sporten, beter worden en elkaar ondersteunen. Waar ik de voorgaande jaren pogingen had gedaan om te werken aan mijn conditie en discipline (met wisselend succes), lukte het mij nu wel structureel een aantal keer per week te sporten, meer kennis over trainingsopbouw te krijgen en mijn conditie consequent te blijven ontwikkelen. Ik merkte dat ik zaken voor elkaar kreeg die mij eerder niet lukten.
Ik had een paar keer meegedaan aan grotere evenementen zoals de Dam-tot-damloop, Utrechtse Halve Marathon en de Enschede Marathon, en was geïnteresseerd geraakt in hardloopevenementen in de natuur. Vaak zijn dit ook kleinere evenementen. In de zomer van 2018 deed ik mee aan de 10K Wezep Trailrun, de 18K 4 Parken City Night Run (4PCNT) op 25 mei en de 10K Leenderheide Trail op 28 juli, waarbij ik veel nieuwe sportieve vriendschappen maakte. Bij zowel de 4 Parken City Night Run kreeg de trailrunkoorts mij duidelijk te pakken, ’s nachts lopen, voor mijn doen veel hoogtemeters, veel scherpe klimmetjes en afdalingen en voor het eerst met een lampje op. Erg spannend en met de hoogtemeters erbij misschien een tikkeltje te hoog gegrepen. Symptomen van een shinsplint deden zich voor, ik heb een aantal weken echt rustig aan gedaan. Gelukkig ben ik van de overbelasting van mijn scheenbeen hersteld en een paar weken later liep ik voorzichtig de 10K Leenderheide Trail op 28 juli. De ongelooflijk positieve en relaxte sfeer sprak mij erg aan, de leiding was vriendelijk, behulpzaam en goed verzorgd. En niet te vergeten de high-fives van Cor (de race-director, met de imposante witte baard). De trailrun evenementen pasten beter bij mij, ze gaven mij plezier, voerden door bijzondere nieuw te ontdekken natuurgebieden, brachten een persoonlijker contact en ruimte om te lachen en te ontspannen met medelopers. Het ons-kent-ons gevoel, de high-fives, passie voor natuur, prachtige single-track paden, conditioneel groeien en de sterke onderlinge verbondenheid trokken mij in het trailrunnen aan. Inmiddels wist ik dat mijn enthousiasme en ambitie groot was maar dat ik een rustige en geplande trainingsopbouw nodig zou hebben om zonder blessures verder te komen. De vraag rees hoe ik beter kon worden in trailrunnen. Hoe kan ik leren net zo makkelijk als andere lopers door de natuurgebieden te rennen?

Bij sommige lopers zag het er zo makkelijk uit dat het leek alsof ze dansten, zweefden. Die richting wilde ik ook uit! Maar wat sloot aan bij waar ik op dat moment was? Tijdens de 4PCNT en de Leenderheide Trial las ik informatie over het programma Start2Ultra, waarvoor een rustige 20 kilometer hardlopen het ingangsniveau was. Wat als ik tegen het eind van de zomer een halve marathon zou kunnen trailrunnen?
Tijdens onze zomervakantie heb ik volop hardgelopen en op 18 augustus deed ik mee met de Amerongse Berg Trail van 21K. Een bijzonder evenement omdat ik voor mijzelf een stevig doel had gesteld en dat gelukkig ook uitliep. Ook deze keer de positieve flow van Cor, Geraldine en Chris en het gevoel dat ik bij een prettige en goed passende organisatie terecht zou komen. Met het uitlopen van de Amerongse Berg Trail had ik niet alleen mijn eerder gestelde doel gehaald (binnen een half jaar trailrunnend een halve marathon lopen) maar raakte ik in gesprek met Cor van Disseldorp over het Start2Ultra traject. Eerder had ik al een flyer gekregen, maar leek het mij te ambitieus (de 18K 4PCNT met 470 hoogtemeters leverde mij toch een paar pijntjes op). Maar gedurende de zomervakantie was ik sterker geworden en ik had een aantal looptips gekregen. Misschien was dit wel het moment om mijn hardlopen naar een hoger niveau te tillen en verder te gaan dan wat ik ooit voor mogelijk had gedacht… Na wat heen en weer mailen en telefonisch contact met Cor, inplannen van de al bekende data schreef ik mij in voor Start2Ultra!
Wat is Start2Ultra?
Start2Ultra (afgekort S2U) is een loopprogramma dat hardlopers groepsgewijs in een periode van een half jaar begeleidt van 20K naar 50K trailrun afstanden. Hierbij wordt je ondersteund door de drie betrokken coaches (Cor, Geraldine en Chris) en experts uit de ultrarunning wereld. Er worden informatiesessies gehouden waarbij advies wordt gegeven, je wordt voorzien van een passend trainingsschema met ondersteuning en loopt met de deelnemers uit je groep een aantal evenementen die passen bij de trainingsopbouw. Voor de deelnemers is een besloten social-mediagroep gemaakt waarop op ieder moment met elkaar kan overleggen en informatie kan uitwisselen. En als kers op de taart de feestelijke afsluiting van de periode met een 50K Trailrun, voor ons was het Krijtlandpad uitgekozen.
De praktijk

Naar 50 kilometer toe trainen doe je niet zomaar. We werden dan ook uitgenodigd voor de kickoff meeting in september waarbij we niet alleen de startinformatie, uitleg en een trainingsschema kregen maar ook met de groep een ronde in het naastgelegen bos liepen. Het werd al meteen duidelijk dat de nadruk vooral op rustig lopen zou komen te liggen. Ik had al een account bij strava en Cor kon helpen meer uit onze hardloopsessies te halen. De weken na de kickoff werd ik regelmatig met vriendelijke correcties bewust gemaakt dat mijn hartslag tijdens trainingssessies voor een goed verloop van S2U stukken lager moest worden. Interessante en leerzame lessen, maar wel onwennig in het begin… Probeer het maar eens, heel rustig hardlopen, rustiger dan ik ooit had gedaan.
Met onze groep hebben we dat stapsgewijs opgebouwd naar de langere afstanden. De evenementen van trail-events.eu pasten mooi bij de trainingsopbouw. Het was ook erg leuk om tijdens de evenementen samen met anderen te lopen, verhalen uit te wisselen en de finish te vieren.
Voor mij werkte het erg motiverend om tijdens vakanties, of reizen voor mijn werk in een nabij gelegen natuurgebied een route te lopen. Echt dé ultieme vorm van nieuwe gebieden ontdekken. Ik voel mij sterk en bevrijd door over de paden te rennen. Zo ben ik in Schotland over de Pentland Hills getrokken, heb ik in het zonnige Italië ten noorden van Perugia een aantal bergtoppen meegepakt en heb ik door de prachtige Eifel bij Nideggen gelopen.
Het fijne van deelnemen aan Start2Ultra is dat je toegang krijgt tot hun trailrun wedstrijden, je mag tijdens S2U gratis aan deze evenementen meedoen en je ontmoet mensen met een enorme ervaring en kennis op het gebied van trailrunnen en ultralopen. Bijvoorbeeld voor het leren navigeren heb ik erg goede tips gekregen en voor de juiste mindset waren de tips van Chris van Beem en Jan Fokke Oosterhof erg goed.
Een ultra is een compleet ander verhaal dan een kortere afstand rennen. Het accent ligt heel ergens anders dat het trainen voor kortere afstanden en snelle tijden neerzetten. Hilarisch was het om te merken aan het begin van het S2U traject hoe lastig het was om in een lage hartslagzone te trainen. Laat ik maar zeggen dat mijn hartslag de eerste weken alle kanten uitvloog. Ondanks dat ik probeerde gecontroleerd te lopen lieten mijn hartslag analyses meer het gedrag van een wilde stier zien. Aan enthousiasme in ieder geval geen gebrek.
Ik merkte dat ik een aantal hardloop gewoontes moest gaan veranderen en heel secuur op bepaalde onderwerpen gaan letten. Bijvoorbeeld het trainen van je spieropbouw en energiesysteem in je lichaam. Hier zijn we gericht aan gaan werken, dit heeft veel samenhang met je algehele gezondheid, voeding en trainingsaanpak. Daarnaast hebben we uitleg gekregen over voeding, materiaal, strategie en je motivatie. Niet iedereen is een boekenwurm, maar onder andere het boek ‘Endurance Training and Racing’ van Philip Maffetone heeft mij op meerdere facetten geholpen inzicht te krijgen en uithoudingsvermogen te ontwikkelen.
Niet alleen is dit programma een veilige manier om je grenzen te verleggen, je leert in korte tijd extreem veel over de belangrijke aspecten van ultratrailrunning. De noodzakelijke ondersteuning en betrokkenheid van de deelnemers maakt dit traject bijzonder, de hardlopers uit ons groepje kwamen uit heel Nederland en we zijn in een mum van tijd goede vrienden geworden.
Onze S2U-groep woonde verspreid door Nederland van Zuid-Limburg, tot Noord-holland en van Zeeland tot en met Friesland. Hierdoor was afspreken om te trainen niet heel makkelijk. Natuurlijk kan de verspreiding per groep anders zijn. Het was erg leuk om te merken dat iedereen wel een natuurgebied in de omgeving heeft kunnen vinden om regelmatig te hardlopen. Het bijhouden en delen van je trainingssessies via Strava.com en het elkaar op de hoogte houden via sociale media werkte goed, al is facebook of WhatsApp niet voor iedereen de beste oplossing. Voordeel van sociale media is dat er een aantal zeer betrokken trailrunning groepen zijn, waar volop wordt geadviseerd, aangemoedigd en hardloopsessies worden afgesproken.
Trainingsopbouw is veel verandering. En aan iedere verandering kleven risico’s. Risico’s van het opbouwen naar langere afstanden is dat je lichaam zich ook moet gaan aanpassen aan de constante en langere belasting. Trailrunnen heeft als voordeel dat de wisselende ondergrond maakt dat geen enkele pas hetzelfde is, zoals bijvoorbeeld op asfalt. De belasting van je lichaam is dan ook minder eenzijdig. Over heuveltjes, mul zand en stenen rennen, is dan wel weer zwaarder om overheen te komen, maar hier kan je leren goed mee om te gaan. Bovendien doe je trailrunnen veel in de natuur, en op mij heeft dat een rustgevende en ontspannende werking. Tijdens het hardlopen als het goed gaat voelt het alsof het lopen vanzelf gaat, het heeft mijn volledige aandacht nodig. Met de juiste kennis, lichaamsbewust zijn en begeleiding is goed mogelijk een trainingsopbouw van 20 naar 50 kilometer op gezonde manier door te komen.
De adviezen die ik je kan geven zijn om vooral te genieten van de vele ontdekkingen en ervaringen die je zult tegenkomen. Blijf altijd goed luisteren naar je lichaam en denk na. Dat klinkt misschien belerend, maar in de runners-high flow van de vele kilometers die je gaat afleggen is het hebben van goede kennis, strategie en tactiek erg belangrijk. Ten eerste zodat je je aan je plan houdt en (letterlijk) soms niet verdwaalt maar ook om in moeilijkere loopuren nog steeds effectief en gezond bezig te zijn. Wie had ook al weer gezegd dat trailrunnen is als rozengeur en wodka-lime? Er zitten ook echt lastige momenten in, kilometers die je grommend loopt doorweekt door de striemende regen of wanneer je merkt dat je net te weinig energie of water in je tas hebt meegenomen. Ik ben blij dat ik ook de lastigere loopsessies heb mogen ervaren, juist van die sessies heb ik veel geleerd!

Er is dankzij Start2Ultra een wereld voor mij opengegaan. Ik heb te veel beleefd om allemaal te benoemen. Het zou leuk zijn vaker een hardloop verhaal te delen. Hier in ieder geval een aantal gebieden en routes waar ik warme herinneringen aan heb:
-De onwaarschijnlijk mooie Noord-Hollandse Duinen bij Schoorl, Bergen, Egmond, Castricum
-Perugia – Ponte Pattoli 19-10-2018 28K 1200D+ (prachtige bergen en uitzicht)
-Edinburgh – Pentland Hills – 2-11-2018 32K 1200D+ (softflasks bevroren opkomende zon op bergtop, waterspreeuwen gezien)
-Keelven Trail 17-11-2018 30K 28D+ (vogels kijken op het Beuven)
-Utrechtse Heuvelrug met Diana, Dennis en Harry 24-11-2018 31K 290D+
-Groote Heide Trail 16-12-2019 42K 15D+ (Sneeuwwitte heide, onvergetelijk mooi)
-Leenderbos Trail 6-1-2019 44K 170D+ (bikkelen, bikkelen, maar dit keer met een beter plan)
-Stabrechtseheide Trail 26-1-2019 30K 90D+ (Trailrun foto in de krant met Mark en Bern)
-Krijtland Trail 17-2-2019 52K 1000D+ (De finale!)
De feestelijke afsluiting

Ter afsluiting van het Start2Ultra programma heeft onze groep op zondag 17 februari 2019 de 50K trailrun over het Krijtlandpad gelopen van Noorbeek naar Valkenburg. Ik had getapert de dagen ervoor, mijn materiaal en voeding goed voorbereid en een strategie uitgewerkt. Vanuit Noordholland is Limburg een echt vakantiegebied en gelukkig wilde mijn beste supporter die ik mij kon voorstellen (mijn moeder) graag mee. Dat leverde mooie foto’s op, en het is natuurlijk erg fijn om er samen een mooi weekend van te maken. We hadden gelukkig de mooiste februari dag, de zon scheen volop. In de ochtend bij de start was het fris, maar na een paar uur hollen door de bossen en Limburgse heuvels was de temperatuur prima en konden windbreaker en buff in mijn racevest worden gedaan. Het Krijtlandpad is een gemarkeerde route, ondanks dat had ik het gpx-bestand ook in mijn navigatie geladen. Desondanks was het toch gelukt om een extra kilometer verkeerd te lopen. Wel langs een prachtig beekje, maar na pakweg 500m vond ik het verdacht dat ik geen markeringen meer tegenkwam. De enige remedie: teruglopen. Na paar minuten later was ik weer op de route. De goed verzorgde voedingsposten bemand door Geraldine, Iris, Emanuel, Cor en de supporters waren erg fijn, zeker bij een lange loop is genoeg drinken en eten belangrijk. Bij de Belgische grens (de 25K post) keek Emanuel mij nog even kritisch in de ogen of het allemaal goed verliep en of ik door de gezondheidscheck kwam, ik voelde mij prima en ik mocht van hem door. Van ons rendez-vous bij het grensbord heb ik nog een mooie foto. Het Vijlenerbos en de beklimming van de toren op het Drielandenpunt vond ik erg mooie omgevingen. Zoals ik al zei, loop je een afstand van 50K niet zonder slag of stoot. De laatste tien kilometers waren best wel zwaar. Mijn compressiesokken waren na vier uur te krap geworden, of waren mijn voeten te groot geworden? In ieder geval zat het niet heel fijn. En hoe voorkom je bij de 44ste kilometer dat je te ruw met je knieën rent? Ik was blij dat er een paar kilometer voor Valkenburg een ideale verrassing was. Iris had bij de laatste voedingspost heerlijke bouillon ingeschonken, en dat was voor mij een ideaal drankje, precies op het goede moment! Tijdens een lange loop maken hele eenvoudige zaken mij gelukkig: een kopje bouillon, uitkijkpunten over het landschap, cirkelende buizerds, dorpen en boerderijen, de oude watermolen, het klooster in Wittem (daar heb ik ooit nog een concert gespeeld), een goed getimede kleine cola en de passanten die ons aanmoedigden. Hartverwarmend en een bijzondere ervaring.

Uiteindelijk hebben alle lopers die dag de 52K uitgelopen, Jose heeft zelfs nog een ambitieuze ongeplande extra lus van een paar kilometer gelopen. Uiteindelijk waren we allemaal compleet en hebben we het gevierd op het terras en in het restaurant. Niet alleen de lopers hadden een lange dag achter de rug, ook de leiding (Cor, Geraldine en Chris) en de mensen op de verzorgingsposten waren genoeg uren in touw geweest. Allemaal enorm knap gedaan!
Raad ik S2U aan?
Als je een 20K afstand kan lopen, je trailrun afstanden in een halfjaar wilt vergroten naar 50K en wekelijks tijd kan en wilt maken voor 3-4 loopsessies: Ja! Doen!
En wat nu?
Tja, en toen had ik het S2U traject doorlopen en wist ik hoe ik een 50K afstand moest gaan aanpakken. Maar om nu direct mijn afstanden nog groter te maken? Eerst maar een aantal ervaringen opdoen, zelfstandigheid opbouwen bij soortgelijke afstanden van 50 kilometer. Mijn visie is dat ik op gezonde manier jarenlang wil blijven trailrunnen en nieuwe gebieden wil ontdekken. Verbinding maken met andere lopers en het delen van mijn ervaringen is een belangrijke geluksgever, een website leek mijn ultieme plaats hiervoor. En wat doe ik dan, ik maak een blog! Zo gezegd, zo gedaan: je kan mijn ervaringen lezen op https://ultratrailrunner.eu Ik post daar regelmatig verhalen en ervaringen, en heb het plan gevat een podcast te maken, ideeën zijn welkom!
Het ontwikkelen van meer zelfstandigheid bij het lopen van een ultra heb ik gedaan door recent self-supported de Sallandtrail van 50K te lopen. En mijn familiebezoek in Japan mag ik ook gaan verrijken met een geplande 50K: de Ishiokatrail op 28 april. Ik ben heel benieuwd wat ik in Japan ga tegenkomen op ultratrailrun gebied, er is in ieder geval een erg actieve en sociale trailrun groep in Tokyo.
En half maart kreeg ik het fantastische nieuws dat ik een startbewijs voor de Brixen Marathon via trail-running.eu van iemand mocht overnemen! De Brixen Marathon (https://www.brixenmarathon.com) is een adembenemende wedstrijd van 42 kilometer op 6 juli 2019 door de prachtige Zuid-Tirolse Dolomieten. Ik ben erg blij dat ik deze mag starten. Zie daar mijn droom om ook in de bergen een langere afstand te gaan lopen uitkomen!
Als hoogtepunt heb ik de Grossglockner Trail van 75K op 27 juli gekozen. Die komt al zeer binnenkort, daarover later meer.
Ik ben klaar voor nieuwe ervaringen en nieuwe gebieden! Kom, doe je mee?
Door Hylke Rozema