Stel je voor: de zon schijnt, het is de perfecte temperatuur buiten, de vogeltjes fluiten, de omgeving is prachtig en je hebt net die ene gave trail samen met je loopmaatjes gelopen. Na zo’n prestatie is het tijd voor nakletsen, een hoop gezelligheid, misschien wel een klein feestje en daar kan een drankje niet bij ontbreken. Natuurlijk zijn er voor dat drankje na een inspanning meer dan genoeg verantwoorde keuzes, maar voor de levensgenieters onder ons is een biertje op zijn tijd best wel lekker. Wat nu als ik je vertel dat er een biertje is dat niet alleen lekker is, maar ook nog eens gezond én goed voor je herstel? Klinkt best goed toch?

Het was een zondagmiddag in maart, vlak voordat ik aan een van mijn loopjes begon toen Cor belde. Samen met Geraldine had hij een nieuwe partner voor een finisher biertje, genaamd Thrive. Ik had het biertje al eens gedronken, en bij de vraag om dit biertje eens wat uitgebreider te bekijken en te testen werd ik alleen maar enthousiast. 

Ik ben een ultra trail loper, waarbij de afstanden niet lang en gek genoeg kunnen zijn. Daarnaast ben ik ondernemer en afgestudeerd Vitaloog. Als we het hebben over vitaliteit, dan hebben we het over zelfregie, gezond eten, voldoende bewegen, een positieve mindset, een omgeving die je steunt en datgene doen waar je je talenten maximaal benut en waar je gelukkig van wordt. Een hele mond vol dus. Kort samengevat helpen wij vitalogen jou met één ding: dat jij alles wat je doet in je leven in balans hebt. En daar dan ook nog eens gezond en gelukkig van wordt en blijft. 

Laten we terug gaan naar die finish van die ene gave trail, in het zonnetje, in dat mooie gebied waar je met je loopmaatjes na afloop nog even gezellig een drankje doet. Je lichaam heeft op dat moment hard gewerkt en een hoop energie verbruikt. Ook hebben je spieren behoorlijk wat te verduren gehad. Om ervoor te zorgen dat jij je energie weer terug krijgt en dat je de volgende dag zonder al te veel spierpijn op een normale manier je bed weer uit kunt, zijn koolhydraten en eiwitten niet onmisbaar. Beide zijn te krijgen in de vorm van eten en drinken. En om terug te komen op die balans mag dat ook best wel een beetje lekker zijn want dat heb je simpelweg verdient. 

Dus wat drinken we dan voor lekkers na de finish? Juist, een lekker koud biertje! Nu hoor je me niet zeggen dat je aan de alcohol moet na een inspanning. Alcohol geeft namelijk wat problemen. Ten eerste droogt het je uit, terwijl het juist de bedoeling is dat je al dat zweet weer bij drinkt. Daarbij zorgt het voor een slechte en onrustige nachtrust en benadeeld het je spierherstel, waardoor jij ‘s ochtends doodmoe wakker wordt met spierpijn waar je u tegen zegt. En, niet geheel onbelangrijk, je wordt na die inspanning nu eenmaal sneller dronken. En laten we eerlijk zijn, het is voor niemand leuk om na een loopje met de hand aan de vangrail terug naar huis te moeten rijden.

Alcohol vrij bier dus, dat je lichaam de brandstoffen geeft die het nodig heeft, dat je spierherstel bevorderd en dat ook nog eens lekker smaakt. Onze zuiderburen in België hebben dit idee in uitvoering gebracht. Zij hebben samen met de Universiteit van Leuven een echt IPA biertje gebrouwen, en daar wat extra proteïne aan toegevoegd. Het biertje bevat geen alcohol, heeft door het normale brouwproces natuurlijke koolhydraten die jouw energie geven en een blikje bevat ook nog eens 10 gram eiwitten. Alles wat je nodig hebt dus na een inspanning. En hoe langer je loopt, hoe meer bier je mag (ja je leest het goed) drinken om goed te herstellen! En dat noemen we dus Thrive, een licht gehopt IPA bier wat ook wel het nieuwe prestatiebier voor na het sporten genoemd mag worden. Omdat jij na je prestatie moet kunnen genieten van een lekker biertje, dat niet ten koste gaat van je herstel. En zodat jij je balans houd tussen genieten en gezond, samen met je loopmaatjes. PROOST!

Mensen die mij kennen weten dat ik van hardopen én van trailrunnen houd. En dat ik dietist ben en veel over voeding en sport weet én dat reuze interessant vindt. 

Mensen die mij nog beter kennen weten dat ik niet echt iets met bier heb. Ik kan met verwondering luisteren naar mensen die vertellen over allerlei bijzondere biertjes.  Ik heb helemaal niets tegen een biertje drinken, ik vind het zelf gewoon niet lekker genoeg. 

En zo kwam Thive op mijn pad. 

Cor belde me, of ik wil kijken wat ik als voedingsdeskundige van “hun” nieuwe partner Thrive, een herstelbiertje, vind. 

Ik ken Cor van trailrunnen.nl, waar ik 2 jaar geleden getraind heb voor mijn eerste ultra. Een hele mooie ervaring en een memorabele 52km. Een mooi traject waar ik een heel waardevol “En door” vriendentrailclubje aan heb overgehouden.

Terug naar de vraag van Cor. Hij legde uit dat het over een herstelbiertje zonder alcohol mét eiwitten gaat. En dat het ontwikkeld is door KU Leuven. 
Daar had hij mijn interesse te pakken. Tuurlijk Cor, zei ik, ik ben echt heel benieuwd! 
Maar natuurlijk eerst zien en proeven.

Geraldine (van Cor en ook van Trailrunnen.nl) regelde dat ik blikjes Thive thuisgestuurd kreeg. Daar stonden ze dan, in mijn koelkast. Klaar om te proeven. Dat doe je dan natuurlijk met bierliefhebbers. Daarvoor schakelde ik familie en vrienden in. Ik verdiepte me in de achtegrond en voedingswaarde van Thrive. 

Theorie

Eerst wat theorie (heb je hier geen zin in, sla deze alinea dan gerust over).Tijdens het sporten beschadig je je spiervezels. Voor herstel hiervan heb je voldoende eiwitten nodig. Die haal je uit je voeding, tenminste, als je basisvoeding goed is. 
Uit onderzoek blijkt dat het eten van eiwitten, na een training, bijdraagt aan een beter herstel (even heel kort door de bocht).
Tijdens een trailrun verbruik je energie. Energie wordt in geleverd door koolhydraten uit je voeding (en misschien ook een beetje door vet maar dat gaat voor nu te ver). Aanvullen van je energie en je energievoorraad  (glycogeen) na sporten is dus ook belangrijk. 
Glycogeen is een voorraad brandstof in je spieren en lever die je voorzien van brandstof (als je  brandstof op of onvoldoende is). Dus een soort reservetank al je wat langer/intensiever sport. 
Je energie en je glycogeenvoorraad vul je aan door na het sporten koolhydraten (zetmeel, melksuiker, suiker uit fruit etc.) te eten (of drinken). Naast dus het aanvullen van wat je gebruikt hebt bij het sporten. Daarvoor kun je normale voeding gebruiken, of eiwitrijke voeding of sportspecifieke als poeder of shakes bijvoorbeeld.

Lees verder 🙂

(Heb je de theorie overgeslagen, lees dan hier gerust weer verder)
Dus na het trainen (en trailen) is het belangrijk om eiwitten en koolhydraten aan te vullen. Evenals het aanvullen van vocht.
Tenminste als je langer dan 1-1.5 uur intensief sport. Een trail van 10 – 20+km hoort daar wel bij.

En hoe zit het nu met Thrive? 
Daarmee vul je dus je eiwitten én je koolhydraten aan. En natuurlijk ook je vocht! In 1 blikje (330cc) Thrive zit 10 gram eiwit (ongeveer zoveel als in een desertschaaltje yoghurt of in 2 eieren) en 13.5 gram koolhydraten (ongeveer zoveel als in 1 snee brood).

Wat Thrive verder siert is dat er geen alcohol (0%) in zit. En last but nog least, het is gebrouwen zoals bier gebrouwen wordt, van gerstemout en water (én gist). 

Dat maakt Thrive drinken na een trailrun zeker een goede keuze. Het draagt bij aan je herstel én omdat het een gewoon ook nog eens een lekker biertje is. Tenminste dat vinden mijn (ook niet) bierliefhebbende familie en vrienden. En die mening deel ik eigenlijk wel;)

Proost, op een veel mooie trails en een goed herstel mét Thrive*

*bij gebruik is het advies 1-3 blikjes per dag.

Eind augustus 2018, ongeveer zeven jaar na mijn ongeval met de auto, sta ik opnieuw op de rand van het ravijn… Ik vertoon alle tekenen van een burn-out. Na die eerste noodkreet van mijn lichaam ben ik ongeremd doorgegaan. Zijn ezels inderdaad slimmer dan wij…?

Ik herkende dit keer de signalen en het eerste wat ik denk is: ‘Dit wil ik niet meer. Nu is het genoeg. Ik moet nu echt iets gaan veranderen’. Mijn wake-up call. Ik voel aan alles dat ik nú wel bereid ben om er iets aan te gaan doen. Ik wil niet dat dit zich om de zeven jaar herhaalt. Ik ga dat niet volhouden en zo wil ik niet leven. De onvermijdelijke, ongemakkelijke en niet simpel te beantwoorden vraag was: hoe breek je los, hoe ontsnap je? Ik gooi een hulplijn uit…

Opkrabbelen

Maanden verstrijken. Maanden waarin ik met hulp weer langzaam opkrabbel. Ik zet tijdens de kerstvakantie ook de eerste stappen om weer te gaan hardlopen. Als je vijftien jaar niet hebt gesport is dat een bijzonder grote opgave. De eerste keer is het plan om een half uurtje te lopen. Na drie minuten sta ik echter met een hand leunend tegen een boom zwaar te hijgen. Het voelt als een halve hartverzakking. Drie minuten… Ik ben helemaal kapot en dat terwijl ik van die nieuwe snelle hardloopschoenen heb aangeschaft. ‘Je hebt nog een heel lange weg te gaan makker’, besef ik me. Ik vraag me af of ik niet te veel tegelijk aan het doen ben. Ik besluit het hardlopen nog even te parkeren tot het voorjaar. Ik kan niet alles in een keer veranderen. Ik moet het echt stap voor stap gaan doen om mijzelf niet weer voorbij te rennen.

Ik leg de focus nog even op mentaal herstel, op de been komen en weer goed functioneren. Dit lukt, sterker nog de sessies hebben me hongerig en gretig gemaakt. Ik sta aan en dat smaakt naar meer. Via een intensief persoonlijk ontwikkeltraject leer ik mijzelf op een diepere laag kennen. Het is tijdens dit traject dat ik ook mijn oude liefde – hardlopen – weer oppak. Nu lukt het mij wel.

Buitenspelen

Tijdens een vakantie in de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen is het dat ik voor het eerst echt ga buitenspelen. Ik heb mijzelf als doel gesteld dat ik voor het einde van augustus minimaal vijftien kilometer achter elkaar moet kunnen hardlopen. Ik loop nu nog maar een kilometer of vijf à zes. Ik merk dat ik erg gemotiveerd ben. Het stimuleert enorm dat ik de afgelopen periode door het hardlopen veel beter in mijn vel ben komen te zitten. Ik loop nu meerdere keren per week en dit doet veel met mijn fysiek. Ik val af, voel spieren waarvan ik niet dacht dat ik ze nog had en het lopen in de natuur maakt me rustiger.

Het is net na de vakantie als ik naar mijn eerste georganiseerde trailrun-evenement rijd. Ik ben goedgemutst en zit vol zelfvertrouwen. Ik doe dit wel even, is mijn gedachte. Het is bloedheet vandaag, maar dat mag niet deren. Afijn, je begrijpt, het pakt anders uit… Ik start natuurlijk te voortvarend en ga kapot. Ik haal de finish met veel pijn en moeite. De conclusie is helder: ik ben hier nog niet aan toe. Er is werk aan de winkel. De komende maanden ga ik flink trainen. Ik loop drie keer in de week en al snel begint mijn lijf te veranderen. Spieren worden sterker, ik val meer af en kom hierdoor letterlijk en figuurlijk nog lekkerder in mijn vel te zitten. Mijn vroegere trainer Peter zit tijdens deze loopjes op mijn schouder. Ik hoor hem weer roepen: ‘Niet gaan zitten Geert, rechtop lopen, je borst naar voren, nog een keer die bult op, rusten doe je thuis maar! Til je voeten op, ik wil je niet horen’. Het helpt me enorm en ik heb hierdoor snel mijn techniek weer op orde. Het is net als fietsen, het zit in je en je verleert het nooit.

Way of Life

Binnen een jaar loop ik mijn eerste solo 55 kilometer trailrun. Wat volgt zijn meerdere lange afstanden, een 500-kilometer-in-30-dagen uitdaging, Big Dog’s Backyard Ultra en talloze andere hardloopdoelen. Ik leer mijzelf doelen te stellen en middels deze fysieke uitdagingen mezelf mentaal te sterken.

Vrijheid

Tijdens het persoonlijk ontwikkeltraject leer ik verandering en groei te omarmen. Gevolg: ik zegde mijn baan op en gaf mijzelf een jaar cadeau: 365 dagen van maximale vrijheid, zonder baangarantie, zonder inkomsten en zonder een vooraf strak uitgewerkte planning. Het wordt een jaar vol avonturen, leermomenten en bijzondere ontmoetingen. Een jaar waarin ik leef uit een rugzak, dromen realiseer en maximaal in verbinding sta met mijzelf. De natuur, het buitenspeelgebied, krijgt een grote rol in mijn leven. Trailrunning en hiken worden de pijlers van mijn persoonlijke ontwikkeling.

Na mijn cadeaujaar weet ik het voor honderd procent zeker: geen tredmolen meer en geen ratrace. Ik keer mijn oude bestaan definitief de rug toe. Ik kies voor een nieuw, relaxed, krachtdadig en avontuurlijk leven waarin ik dromen realiseer, anderen inspireer en het gewoon op mijn manier doe.

Mijn reis die – letterlijk en figuurlijk – over hoge toppen liep en diepe dalen kende heb ik beschreven in het boek ‘Ontsnapt’.

Ga je met me mee op deze reis? Bestel dan ‘Ontsnapt’.

De link naar de voorverkoop-pagina is: https://geertvannispen.nl/voorverkoop-boek/

De LSD op een alternatieve wijze

De hele week al een beetje verkouden, maar vandaag staat er in de start2ultra een lange training op het programma. 

Gelukkig heb ik aan geboden om pijltjes van de uitgezette route mee op te halen waardoor het in mijn hoofd minder belangrijk is om zo goed mogelijk (lees: zo snel mogelijk)  te lopen. 

Het is in de trainingen vooral belangrijk om op je hartslag te letten en niet te snel te lopen zodat deze in de goede zone ( vooraf bepaald ) blijft. Vandaag komen we er ter plekke achter dat op de routes die zijn uitgezet, pijltjes zijn verdwenen en pijltjes zijn omgedraaid. Voor de ervaren ultra runners misschien niet zo`n probleem. Zij kunnen lopen op hun gpx. Maar ik als startend ultra runner weet dat navigeren best een dingetje kan zijn en dat je dat echt moet oefenen. Daarom is het belangrijk voor de deelnemers dat de route goed uit gepeild is. Mijn loop maatje en ik gaan dus eerder van start om het tweede gedeelte van de route vast te lopen en alle ontbrekende en verkeerde om gehangen pijlen opnieuw goed te hangen. 

Pijltjes pijltjes pijltjes

Dit is vooral op het eerste stuk van deze route het geval. Daarna kunnen we het laatste stuk lekker als training lopen. De mindfuck in mijn hoofd is vandaag minder aanwezig . Ik heb me er bij voorbaat bij neer gelegd dat ik vandaag niet loop op zo snel mogelijk maar even loop in dienst van alle medelopers. Terug bij start?finish even bij getankt en wat gegeten. Een rugzak die ik al had mee genomen van thuis omgedaan en daarna weer gezellig met mijn loopmaatje het eerste deel van de route lopen om alle pijlen weer op te halen. 

Mijn hartslag blijft lekker laag maar stoppen lopen stoppen lopen is ook een dingetje. Sommige stukjes wandelen we even. De andere stukken kunnen we lekker rustig wegstappen. We genieten en maken wat leuke foto`s. We kletsen gezellig onder weg. En lopen bijna zomaar n pijl voorbij. Ook deze gaat gelukkig mee in de rugzak. Als we bij start/finish komen is de bus dicht maar wij weten wel waar we de organisatoren kunnen vinden. Lekker warm binnen. Na het genot van een drankje is het tijd om huiswaarts te gaan. En als of het zo moet zijn komen op dat moment de laatste 2 trailrunners aan bij de finish. Een loop maatje liep vandaag zijn 30 km mijlestone. En hij heeft het toch maar mooi gedaan gezellig samen, met voor hem een oude bekende. Zo zie je dat trailrunnen niet alleen gaat om lopen maar, ook om saamhorigheid. Elkaar helpen, genieten en elke keer weer de uitdaging aan gaan. Vandaag geleerd dat je los moet laten om snel te willen gaan. Dat zit altijd in mijn achterhoofd. Maar je mag ook een beetje lief zijn voor je zelf en genieten van al het moois om je heen. Bij de uiteindelijke ultra op het krijtlandpad gaat het ook om finishen en niet om tijd. De kilometers maken we wel, dus dat zou goed moeten komen. Voor vandaag een voldaan gevoel. Hopelijk hebben alle anderen ook lekker gelopen en kunnen ze terugkijken op een mooie trail. 

Navigeren en improviseren

Dubbele agenda in de letterlijke zin van het woord en niet spreekwoordelijk. Naast mijn werkagenda houd ik er nog een andere agenda op na: een loopagenda. Afgelopen november ben ik namelijk van start gegaan in het Start2Ultra trailrunning programma. Doel van dit programma is om in een half jaar tijd te trainen naar een loopafstand van 50 kilometer. De finale zal in het Pinksterweekend plaatsvinden en het parcours is een deel van het Krijtlandpad in Zuid-Limburg. Dus er gaan ook nog flink wat hoogtemeters aan te pas komen. En dit alles zoveel mogelijk op natuurlijke ondergrond. ‘Trailen is onverhard lopen en wat je veel doet, daarin word je goed’, aldus de man met de baard.

Trainen naar een 50 kilometer afstand betekent natuurlijk heel veel loopkilometers maken. Gemiddeld zo’n 45-50 kilometer per week. 4x per week lopen, meestal 2x 8 km, 1x 10 km en in het weekend een LSD (long slow distance) van 20 km plus. Dit vergt wat planning in mijn tweede agenda. De loopdagen in het schema zijn maandag, woensdag, vrijdag en zondag en meestal lukt het me om me daaraan te houden. In ieder geval is het een fijne bijkomstigheid dat ik op maandag vrij ben zodat ik minstens twee keer in de week overdag kan lopen in de natuur en off road. De andere twee trainingen moeten dan ’s avonds nog na het eten in het donker op het asfalt. Soms ruil ik weleens een trainingsdag omdat dat beter aansluit bij mijn werkagenda. Als het weektotaal maar wordt behaald. ‘Het weekgemiddelde is heilig’, aldus de man met de baard.

Naast het lopen hebben we ook nog een aantal online meetings waarin we worden bijgepraat over o.a. trainingszones, vitaliteit, kracht, voeding en het koppie. Want een afstand van 50 km lopen vraagt mentaal ook nogal wat. Lopen ook al heb je geen zin, lopen ook al regent het pijpestelen, lopen ook al denk je waar ben ik aan begonnen, lopen waarom doe ik dit eigenlijk, lopen 50 km gaat me nooit lukken, lopen mijn benen willen niet, lopen mijn hartslag is te hoog, lopen mijn cadans is te laag, lopen als ik maar geen blessures krijg, lopen wat wil ik nu eigenlijk bewijzen, lopen misschien had ik toch beter eerst bij een loopclubje kunnen beginnen, lopen waarom heb ik ja gezegd op de vraag of ik mee wil doen. LOPEN HET GAAT MIJ LUKKEN! Stapje voor stapje … en ook dat letterlijk want lopen is niet meer dan de ene voet voor de andere zetten en dat lukt wel. ‘80% is het hoofd en 20% de kop’, aldus de man met de baard.

Inmiddels hebben we de eerste milestone van 30 km achter de rug. En die heb ik uitgelopen! Het parcours was opgedeeld in drie lussen waardoor je tussentijds twee keer bij de verzorgingspost kwam. Even wat eten, checken of je nog voldoende te drinken hebt, een magnesium shotje, horloge opladen, gaat het nog oké met iedereen en weer gaan. En dan na 30 km de finish! Wat je voor bijna onmogelijk hield, 30 km trailrunnen, heb je volbracht. En dat voelt goed en maakt je trots. Al die trainingsarbeid heeft dit al opgeleverd! Het geeft een boost aan je zelfvertrouwen. ‘Jullie kunnen dit’, aldus de man met de baard.

De volgende milestone is 40 km begin april. We trainen gewoon door, het aantal kilometers voor de LSD in het weekend wordt opgevoerd, we experimenteren met voeding tijdens het lopen, we zorgen voor hersteldagen en zorgen dat het koppie erbij blijft. Ik ben er trots op dat ik uit mijn comfortzone ben gestapt en deze uitdaging ben aangegaan. Het maakt me mentaal sterker. En dat wil ik iedereen meegeven: je kunt echt meer dan je voor mogelijk houdt. Stap uit je comfortzone en verleg je grenzen! Het zal je verrassen waartoe je in staat bent, als je het doel maar voor ogen blijft houden. Zet kleine stapjes en blijf reflecteren, vier de milestones en sta stil bij wat je hebt bereikt en ben er trots op! ‘Iedereen die het Start2Ultra programma heeft doorlopen heeft de 50 km uitgelopen’, aldus de man met de baard.

… en wat die man met de baard betreft, hij is degene die samen met zijn partner (zij regelt en ondersteunt alle facilitaire en praktische zaken) onze steun en toeverlaat is, waar we alles aan mogen vragen, die ons oppept, die kritisch maar motiverend is, die onze trainingsweken evalueert, die ons helpt ons schema te volgen, die humor heeft en waar we zelfs op mogen schelden #scheldenopcor. ‘Jullie gaan deze shit rocken!’, aldus de man met de baard.

Navigeren en improviseren

Zoals bijna elk weekend had ik ook afgelopen weekend weer zelf een GPX-route gemaakt voor mijn trailrun. Deze keer in de Mariapeel op de grens van Limburg en Noord-Brabant. Ik volg dan geen paaltjesroute maar ‘mijn eigen’ route die op mijn horloge wordt weergegeven. Na 30 m linksaf … joehoe weer een single track! O nee … toch niet. Een bordje van Staatsbosbeheer: Vogelbroed- en rustgebied. Geen toegang van 15 maart tot 15 juli. Hm, maar mijn zelfgemaakte GPX-route gaat hier eigenlijk doorheen. Wat nu? Toch maar het brede pad vervolgen dan en dan het eerstvolgende pad naar links, dan zal ik de route toch wel weer ergens op kunnen pakken? Inderdaad goed gedacht. 

Vervolgens moet ik een keer een paadje rechtsaf krijgen maar rechts langs mijn pad loopt een kanaal. Waar kan ik dat over? Op elke kanaalovergang ligt een hoge stapel houtafval waardoor je niet aan de overkant komt. Maar weer doorlopen dan. Het einde van het lange rechte pad komt in zicht en ik zie dat er uiteindelijk een pad naar rechts is … met een hek ervoor en het inmiddels bekende bordje van Staatsbosbeheer. Oké dan, ik ga hetzelfde rechte stuk terug om dan ergens mijn eigen route weer op te pakken verder de Mariapeel in. 

Uiteindelijk kom ik uit bij een andere rand van het natuurgebied waar het veengebied in landbouwgrond overgaat en het zandpad verder gaat langs een kanaal. Ik stap in het open gebied en zie links in mijn ooghoek iets bewegen. Een ree! Deze stapte op het zelfde moment uit de bosjes een paar meter verderop. We draaien allebei ons hoofd naar elkaar toe, oog in oog. Wat een geluksmoment! Dat ik verderop weer twee keer mijn eigen route niet kon vervolgen wegens een prikkeldraadafrastering achter het hek waar ik overheen was geklommen en nog een gesloten poortje met een zwaar kettingslot eromheen van Staatsbosbeheer (Sssst… kleine lammetjes), mocht mijn geluksmoment niet verstoren. 

Door al die navigatieperikelen heb ik moeten improviseren en kon ik niet mijn eigen uitgestippelde pad ‘bewandelen’. En wat deed dat met mij? Soms denk je dat je het bos wordt ingestuurd, maar uiteindelijk kom je daar via de mooiste paadjes weer uit… een ontmoeting met een ree, mooie fotomomentjes, me neerleggen bij de situatie door mijn route los te laten en daardoor te improviseren en leren vertrouwen op mijn eigen richtingsgevoel.

Reflecterend op deze ervaring kan ik concluderen dat mijn hobby trailrunning mij helpt bij het relativeren in mijn werk. Ik ben van nature perfectionistisch, wil altijd voorbereid zijn, iets is nooit af en kan altijd beter, denk al aan diverse scenario’s waardoor ik best verkrampt kan raken. Je kunt moeite doen om alles vooraf uit te stippelen en proberen onder controle te houden maar uiteindelijk zijn er vaak omstandigheden waar je zelf geen invloed op hebt en waar je je bij neer moet leggen, of los moet laten, of schroom weg moet nemen en op dat moment mee om moet gaan en gewoon moet laten gebeuren en je gevoel moet volgen.

Vaak levert loslaten en je overgeven aan de situatie juist aangename verrassingen op, bijvoorbeeld gesprekken die dan een heel andere lading en wending krijgen waardoor je veel dichter tot elkaar komt. Je eigen mening durven uiten zonder je te laten beïnvloeden door de mening van een ander of wat ‘gangbaar’ is en daardoor de ander aan het denken zet en tot andere inzichten komt. Neem eens een andere afslag en volg je eigen (richtings)gevoel.

In oktober 2021 heb ik mijn eerste marathon gelopen in Rotterdam. Ik merkte dat ik daarna geen motivatie meer had om regelmatig te blijven trainen. Ik ging op zoek naar een nieuw doel en kwam terecht op Trailrunnen.nl. Ik ben begonnen met een korte trail van 10km in de Millingerwaard en daarna de Bier en Bitterballen trail van 20km in Heumen. Beiden trails waren fantastisch verzorgd door Geraldine en Cor, dus had ik mijn besluit genomen, ik ga de 52 km trail lopen onder begeleiding van Cor.

Ik heb mij ingeschreven voor de eerstvolgende groep Start to Ultra. Door een miscommunicatie had ik helaas de eerste mogelijkheid gemist om mijn groepsleden te ontmoeten. Door allerlei omstandigheden, heb ik de complete groep pas ontmoet op de finaledag. Gelukkig in de periode daartussen wel uitgebreid contact gehad via kuddo’s, WhatsApp en de online meetings. 

Met een door Cor geschreven trainingsschema ben ik van start gegaan. Vier keer per week lopen was wel even passen en meten in mijn agenda. Maar de meeste weken is het mij wel gelukt. De schoenen gingen mee op vakantie, zakenreizen, weekendjes weg en werden als vervoersmiddel gebruikt om van A naar B te komen. Zo kwam ik toch aan de kilometers die in het schema stonden. In het schema moest je hardlopen op basis van je hartslag. En dan ook nog in een lage zone, dus heel rustig aan. Dit voelde tegennatuurlijk maar uiteindelijk had ik het juiste ritme en ging de snelheid omhoog en bleef mijn hartslag laag.

De zomer van 2022 was een lange droge zomer, ik kan me eigenlijk nauwelijks herinneren dat ik in de regen heb gelopen. Vele kilometers gelopen in Nederland, Sauerland, Zwarte Woud, Moezel en uiteindelijk in de Ardennen. Altijd met mijn renvest om, voldoende water mee en gelletjes ging ik heuvel op en heuvel af.

De 42 km Milestone-Run ging helaas niet zoals gepland. De dag ervoor was ik voor mijn werk in Engeland. Helaas door een vertraagde vlucht en vervolgens een gestolen fiets was ik uiteindelijk heel laat thuis. Ik vond het niet verantwoord om de volgende dag vroeg op te staan om met de groep de marathon te lopen.
Maar een weekje later was het wel gelukt. Die dag naar de verjaardag van mijn moeder gelopen, 42 kilometer verderop. Het was een herfstachtige dag met miezerregen. Gelukkig was het pontje naar de Millingerwaard nog in de vaart. Ik had gelijk de laatste, privé overvaart van het seizoen. Daarna doorgelopen en de 42 kilometer voltooid en gefinisht met een flink stuk taart.

Zondag 13 november was het zo ver, de finaledag. Met het gezin een gezellig huisje gehuurd bij Roompot in Gulpen en op de zaterdag alvast een beetje de Vaalserberg verkent en een klein stukje van de route gewandeld. Zondagochtend rond 8:00 verzamelen bij het klooster, het was rond het vriespunt maar de weersverwachtingen waren perfect. Zodra het zonnetje doorkwam werd de temperatuur steeds beter en wat is Limburg in de herfst met een zonnetje prachtig!

Na een peptalk en uitleg van Geraldine en Cor mochten we van start. We werden uitgezwaaid door familie en vrienden en deze zijn we tijdens de totale afstand nog verschillende keren tegengekomen.

De eerste 4 km heb ik gezamenlijk met de groep gelopen, maar de persoon naast mij ging een foto maken en dat was de laatste groepsgenoot die ik zag voor de overige 48 kilometer. Dus koptelefoon op, podcast aan en gaan. Bij de eerste steile heuvel de stokken uit de tas gepakt en daarna ook niet meer opgeborgen. Limburg is mooi en blijft je verrassen met steile heuvels, dus die stokken komen goed van pas.

Rustig aan mijn tempo gepakt, iets sneller dan gepland, maar het ging lekker. Op de eerste stop nog even kort gepraat met Cor en Geraldine en hup weer verder richting het drielandenpunt. Door de korte wandeling de dag van tevoren, wist ik wat me te wachten stond en daardoor viel deze heuvel reuze mee. Op het 3-landenpunt stond mijn gezin. We hebben even gepraat en ik hem mijn handen gewassen, die sportgelletjes plakken ontzettend als je knoeit. Op naar verzorgingspost 2, vanuit daar een mooie route langs restaurant Hijgend Hert, een prachtige omgeving richting de derde verzorgingspost.

Daar heb ik droge en luchtigere kleren aangedaan en de waterzak bijgevuld. Wat een geluk, gelijk weer een aantal kilometers de hoogte in. Dit was een pittig stuk tussen de weilanden door, maar eenmaal boven weer een stuk vlak en lekker naar beneden. Nog een klein stukje langs de Gulp en vervolgens was het zelf navigeren, hier begon het gedeelte van de route die niet aangegeven stond. De laatste verzorgingspost was op 40 km. Op naar het laatste stuk! Hier zaten nog flink wat heuvels in en heb ik ook even flink gevloekt op Cor. Daar kwam uiteindelijk na ongeveer 6 uur de finish inzicht. Mijn gezin, Cor, Geraldine en de toeschouwers van de overige groepsleden stonden klaar om mij de laatste meters aan te moedigen. Mijn zoons liepen nog het laatste stukje mee. Eindelijk over de finish met een high five van Cor!

Na de finish kwam het groepsgevoel echt weer terug, de een naar de ander druppelde binnen. En na een aantal uur kwam de laatste binnen. Wat een prestatie! De laatste lopers zijn bijna 10 uur onafgebroken op de voet geweest maar door het doorzettingsvermogen en de uitstekende begeleiding zijn wij allemaal gefinisht! Gefeliciteerd!

Het was een superdag! Veel geluk met het weer gehad en ik heb echt heerlijk gelopen. Achteraf denk ik dat ik toch een beetje sneller had kunnen lopen, dus de trail mindset moet een beetje groeien. Dit mooie avontuur is voorbij en wat nu? Ik heb nog geen idee. Misschien nog een keer het Krijtlandpad? Of deze keer de 62 km? Of een andere gave uitdaging. Ik heb werkelijk geen idee, in 2023 merken we het vanzelf.

Op het moment van schrijven, hebben we net de Bajes-trail gelopen. Nog onder de indruk van de fijne sfeer en gastvrijheid van het Bajes-café, neem ik even de tijd om te reflecteren.

Met het starten van S2U op 20 november, dacht ik abrupt te veranderen van een fanatiek wedstrijdatlete, in een rustige kalme duursportster. Ik zag ultralopers altijd als stabiele personen en het leek me wel prettig om ook zo te zijn.

Dat die verandering niet zo zwart-wit was, bleek al gauw. Ook al was ik klaar met prestatiedruk (die ik me weliswaar zelf oplegde), tóch miste ik ergens het knallen en diep gaan. Steeds die twijfel of ik wel de goede beslissing had genomen.

Daarnaast bleef m’n hartslag altijd bijzonder laag tijdens het lopen. Deze 2 factoren zorgden ervoor dat ik voor Ultra, nog steeds te hard liep.  Keek ik naar hartslag en het vermogen om nog gesprekken te voeren, waren tempo 1 en 2 nog dusdanig snel, dat het voor mijn gewrichten wél behoorlijk belastend was. Helaas volgde een blessure….

Het vertrouwen richting de 52 km in mei begon een beetje te wankelen en ik bracht wat trainingstijd door op de virtuele fietstrainer (die mijn vriend geluk-bij-een-ongeluk sinds een paar jaar op zolder had staan) en hield vast aan braaf elke dag oefeningen (rompstabiliteit, beetje kracht en losmaken).

Nu lijkt het erop dat een stuk (1 á anderhalve minuut per km !) rustiger lopen, het medicijn is tegen de blessure. Ik heb me met de trail van gisteren echt ingehouden en lijk me dan toch langzamerhand te transformeren naar ultraloopster. Ik hoop daarbij ook innerlijke rust te vinden. De chaos en overgevoeligheid die ik van binnen ervaar, zou ik achter willen laten op de trail paden. Ik voel me op dit moment dankbaar en kijk uit naar veel mooie kilometers 💖

De Schuitwatertrail alias Moerastrail. Een week terug is het dat ik door kiespijn niet kon starten op mijn 1.001k Megarace. Nu sta ik aan de start van een lokale trail in Nederland terwijl mijn race nog bezig is. Correctie: Nog bezig hoort te zijn, na 391 kilometer heeft de organisatie de race gestaakt vanwege het abominabele weer.

Feit is dat ik fit ben. Een renpaard dat briesend, stomend in de stal staat te verpieteren. Te fit voor mijn eigen welzijn, ik moet stoom afblazen. Waar beter dan op een moerastrail?

Aldus fiets ik totaal in the zone met Ipod in door heerlijke herfstbossen op mijn OVros van Venray station naar de theetuin waar de trail start. Ik ben zo in mijn element zat ik totaal mis dat Cor en Geraldine van Trailrunnen.nl middenin het bos met hun bus-met-opdruk me tegemoet rijden om ergens nog enkele bordjes op te hangen.

En herfst wordt het. De geelkleuren verdringen langzaam groen, de lucht zwanger van rottende bladeren, de hitte in de lucht vervangen door een heerlijke herfstfrisheid. Ik fiets door uitgestrekte velden en prachtige bossen over zandwegen. Na een terugreis van 14,5 uur met de Deutsche Bahn is iedere andere race een verademing om aan te reizen. Dit is een geniettocht met grote G voor alle zintuigen, herfstgeuren, herfstkleuren en de klanken van Fink in mijn oren. Vandaag is racedag.

Bij de start een veld van tot de tanden toe bewapende trailrunners. Gear is our thing. Dat is het leuke aan trailrunners, ze lopen met respect voor omgeving en lijf en komen behouden terug aan de meet.

We doorlopen het startritueel.
‘Goedemorgen, ik ben Cor’.
Wij scanderen: Goedemorgen Cor!
‘Bij de inschrijfbalie staat de charmante Geraldine’.
Wij scanderen: Goedemorgen Geraldine!
En zo gaat dat bij Trailrunnen.nl, familiair en gemoedelijk. Het gaat niet om tijden, maar om genieten en buiten spelen.

Daar bovenop heb ik mijn eigen motieven. Ik wil vandaag – sorry voor taalgebruik – helemaal naar de kloten gaan. Vandaag is tijd voor serieus racen, bloed, zweet, snot, tranen en euforie.

het aftellen vertrek ik dan ook als een kogel. Enige hilariteit als geroepen wordt mij niet te volgen. De vorige editie ging ik meteen rechtdoor daar waar ik links moest gaan… Nu ga ik goed. Gas erop.

Al vrij snel neem ik afstand van deelnemers twee en drie. De beentjes trillen van vorm. Ik heb genoeg gedronken en moet na twee kilometer plassen. Terwijl ik in de berm sta, zie ik de nummer twee naderen, Marcel.

Marcel is een lange kerel met een efficiënte loopstijl. Ik ken zijn gezicht want ik heb 17 van de 19 groepen van Start2ultra voor me gehad voor een expertsessie over voeding en vocht.

Ik ren voor Marcel uit naar het eerste wildhekje. Ik houd het open en met een weids gebaar maan ik hem er doorheen te rennen. Meteen neemt hij kop over, iets dat zich meermaals zou herhalen. Vanaf nu houden we de hele race hekjes open voor elkaar en wisselen daar van kop.

Na het hekje ontstaat een ritueel van steeds iets harder lopen en de ander pijn doen. Steeds een klein beetje gas bijgeven zodat de ander lijdt en net enkele meters moet prijsgeven voor het volgende wildhek.

Marcel zou later zeggen dat hij hoofdschuddend op zijn horloge keek en kometers zag van in de vier minuten. Iets dat hij nooit zou volhouden, maar  toch moest het gebeuren. Beide willen we niet prijsgeven en teisteren elkaar. Als we na de finish horloges naast elkaar houden, blijken we beide vrijwel de hele race in het rood gelopen te hebben.

De trail is fantastisch. Ik accelereer door korte bochten en  jakkeren over smalle single tracks. Soms aan beide zijden bloeiende heide. Het nummer ‘Time is running out’ in mijn oren, nog maar eens extra gas om mijn tegenstander te horen snakken naar adem. Tot ik het hekje openhoud en hij overneemt.

We jakkeren vliegensvlug achter elkaar aan door dicht gebladerte. Adrenaline en euforie tekenen ons gemoed. Bij ieder hekje een grijns omdat je even je vermoeide tegenstander wil imponeren en tegelijk zijn vermoeide snufferd wil zien.

Halverwege de race passeren we de verzorgingspost. Beide laten we hem zonder aarzelen links liggen, wij zijn aan het racen, geen tijd voor, door.

Op ongeveer 11 kilometer last van mijn maag. Ik moet uit de broek. Noodstop in de berm, bam lozen en dan moet de bos varens voor mijn neus eraan geloven en trekt aan het kortste eind. Uit ervaring weet ik dat varens geschikt zijn voor dit doeleinde. Straks bij de finish Cor maar een high five geven met links.

Snel de broek omhoog en de achtervolging inzetten. Mijn mattie heeft een meter of 200. Jagen. Accelereren in de bochten en hopen dat je alles een fractie sneller doet dan je maat. Dat is het geval en ik loop langzaam in, maar zit totaal in het rood. Tof dat hij toch weer wacht bij het volgende hekje ondanks de 150 meter afstand. Ik pak hijgend, briesend de kop over en murmel dat ik uit de broek moest. Hij was benieuwd wat er was gebeurd.

Ik laat hem in een klim van mul zand al snel passeren. Hartslag te hoog. Zou corona nog een rol spelen? Een snelle 20 is echt iets anders dan een slome 1.001k. Zelfs een slome 20k is iets anders dan een slome 1.001k,  maar dat terzijde. Deze knuppel heeft alleen lange duurlopen gedaan. Als hij zijn loopschoenen aantrekt, begint hij al vet te verbranden. Nu loopt hij op die andere, ongetrainde verbrandingsmotor die suikers verbrandt. Maakt niet uit, vastbijten in die kuiten… maar langzaam loopt hij van me weg.

Een heerlijke stortbui op ons. Binnen minuten dooweekt en nu lopen we door diepe plassen te plonzen. Ik hou ervan. Steeds verder loopt hij van me weg. En toch ik zie dat ook bij hem het beste eraf is. Als ik gas bij geef, loop ik weer wat in. Hij raakt niet echt weg.

Zo blijven we elkaar opjagen, tarten, maar ook de goede weg wijzen. Eenmaal mis ik een pijl en fluit hij over mijn Ipod heen, eenmaal wil hij rechtdoor en maan ik hem rechts te gaan. Sportiviteit en rivaliteit gaan hand in hand.

Na 16 kilometer is bij mij de tank leeg. Mijn toiletstop doet de benen trillen, ik heb brandstof nodig. Verlangend kijk ik uit naar Geraldine die me eerder voorzag van een mixed grill, een combinatiebak van skittels, chocolade, chips, winegums en andere heerlijkheden.

Ik sleep me door de laatste kilometers en haal vier lopers van de 10 kilometer in. Als ik door de laan naar het theehuis loop, word ik ingehaald door de nummer 3, alsof ik stilsta. Doodgaan is een kunst die ik beheers. Strompelend de finish over.

Eerst een bearhug met mijn tegenstander. We grijnzen van oor tot oor en hebben elkaar vandaag tot hoogten gestuwd. Wilden beide niet toegeven en bleven pushen in elke bocht. Misschien was dit wel de leukste trailrace van mijn loopbaan, zo gelijk ging het op. In ieder geval stap ik na mijn mixed grill totaal euforisch met een bloedsmaak in de mond op mijn OVros voor de terugreis. Ook mooi om te zien hoe ik met een cadans van 179 bijna de perfectie van 180 benader. Het bewijst dat ik de afgelopen weken goed getraind heb op weg naar mijn grote race.

Schuitwatertrail wat was je heerlijk!

Het werd wel eens tijd voor een goed boek

The Maasdal Marathons

De dagen worden korter, het wordt weer kouder. Tijd voor een goed boek bij de warme kachel…

Hoofstuk 1: Waar ben ik aan begonnen…

“Letter  of Condolences”… Dat was wat ik dinsdag in mijn mail zag. De racebrief voor zaterdag bleek al snel. Dit keer een racebrief waarin wij deelnemers werden gecondoleerd met onze deelname aan The Maasdal Marathons. En zoals Cor zelf zegt “deze trail is voor hen die weten hoe ze deze klus moeten klaren. Voor hen die niet zeuren, maar lopen. Voor hen die niet vragen, maar doen”. Even twijfel ik weer of ik dit wel kan en waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen. Toch ook meteen nog meer zin om te starten! Het aftellen is begonnen!!!

Hoofstuk 2: Twijfel

In de tussentijd dat ik aan het aftellen ben, nog even terugkomend op die twijfel. Wat een gave trail, dacht ik bij de bekendmaking. Toch durfde ik me niet in te schrijven. Had ik 101 excuses waarom ik niet mee kon doen. Terwijl ik ook dacht, waarom? Het lijkt me zo onwijs gaaf en toch loop ik erbij weg? Ergens wist ik wel waarom. Angst voor het onbekende. Angst of ik dit wel kan. Angst voor de onzekerheid. Angst voor het niet weten wat Cor allemaal heeft bedacht. Angst om te falen… En toch bleef het knagen. Want wat wilde ik graag meedoen. Na lang twijfelen besloot ik een week geleden om Eliny te vragen om samen te lopen (wat ik trouwens ook niet durfde te vragen, ook weer angst). Na serieus beraad en wikken en wegen, waren ineens twee tickets besteld. Er was geen weg meer terug… 

Hoofdstuk 3: Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten

Het aftellen gaat inmiddels gestaagd door. Angst is er nog steeds, toch is de zin om te gaan genieten vele malen groter. Nog maar één nachtje te gaan. Gister kwam de laatste mail met de volgende mededeling van Cor “zo mijn werkt zit er op, ik denk dat ik maar eens een goed boek ga lezen…”. Een opmerking die ik niet zonder op in te spelen voorbij kan laten gaan (grijns). Meteen in beraad met Eliny. Cor, als je verassingen voor ons hebt, kun je die terug verwachten! Tja wat dat is houd ik nog eventjes geheim…

Hoofdstuk 4: Een bijzondere dag

Vandaag is het dan zover. Het aftellen is voorbij. Een bijzondere dag. Niet alleen de eerste editie van The Maasdal Marathons. Nee voor mij is vandaag extra bijzonder. 2 november 2018 kreeg ik te horen dat ik autisme heb. Vandaag dus een jaar geleden. Een jaar waarin veel is gebeurt en veranderd. Een diagnose die voor mij positief effect heeft op mijn leven. Om dan een jaar later deze trail te mogen lopen is bijzonder! Een trail die ik door mijn autisme eigenlijk niet durf te lopen. Alles wat de maasdal marathons speciaal maakt, is voor een autist paniek. En toch ga ik dit gave avontuur aan. Iets waar ik trots op ben! Maasdal Marathons, ik ga niet zeuren, ik ga dit doen! Ik zal laten zien dat voor iedere angst en opstakel een oplossing is. Dat doorzetters op welke manier dan ook, hun dromen waar maken!

Hoofdstuk 5: Eindelijk kunnen we beginnen

Omdat we van Horst naar Afferden lopen, is Cor nog wel zo aardig geweest om een bus te regelen die ons van de finish naar de start brengt. Toch fijn dat je na de trail niet terug moet zien te komen bij je auto (daar gaan we dan even vanuit, vandaag is natuurlijk niets zeker…).  

Eenmaal bij de start, staat daar het ontvangstcomité met startnummers en verdere info. Nu gaat het toch echt beginnen. Een envelop vol hints waar de boeken liggen. En dan is er nog een munt. Waar zou die nou weer voor zijn??? Net als de hoofdlamp die we mee moesten nemen. We zullen zien.

Bij de briefing, komt dat ene geheim naar voren. Mijn loopmaatje en ik  hebben beide een boek meegenomen voor Cor. Heeft hij wat te doen als wij aan het lopen zijn! Ben benieuwd hoe ver hij is als wij bij de finish komen… Er staan nog wat opdrachten in namelijk!!! Er wordt geproost en een liedje gespeeld op de trompet. De gelukkige die startnummer 1 heeft wordt bekend gemaakt. Er wordt een sigaret opgestoken en we kunnen gaan (de Barkley kenners begrijpen waarom).

Hoofdstuk 6: Boeken zoeken

Het eerste stuk gaat langs greppels en landwegen op naar de eerste stukken bos. Voor we het weten is daar al het eerste boek. Even opletten dat ik de goede bladzijde uit het boek scheur. Niet veel later is daar al de eerste VP en tevens stempelpost. Er wordt netjes afgevinkt welke lopers langs komen. Ja dat heeft die Cor goed geregeld. Je huiswerk overslaan is vandaag niet mogelijk. Na wat drinken en wat lekkers, gaan we weer verder. 

Inmiddels lopen we door het prachtige Schuitwater met leuke paadjes door de bossen. Boek 2 vinden we daar achter een bord verstopt. Niet veel later is daar al de Maas. Gelukkig voor ons is een veerpond. Nu snappen we de munt, die is om over te kunnen varen. Maar goed dat we de munt zorgvuldig hadden opgeborgen. 20 km hebben we er inmiddels opzitten. En het is zowaar al die tijd nog droog gebleven. Helaas is daar een dikke donkere wolk en begint het ineens keihard te regenen. Ach ja, dat hoort ook wel een beetje bij deze trail. 

We komen doorweekt en ingepakt in regenkleding, langs een wellness op. Uhm even een pauze??? Nee laten we maar gauw doorlopen, we hebben nog wat huiswerk te doen. Op zoek naar het “hof der gevallenen” voor boek 3. Eerst maar eens een ander obstakel over. Een slootje. Met de keus over de gladde boomstronken naar de overkant óf een stukje terug om langs een hek te komen. Over de sloot dus! Dwars door de bosjes komen we aan bij een stiltegebied. Een prachtig stuk hoog boven stromend water. Na een stuk in stilte te hebben genoten, staat daar ineens een groot kruis. Daar moeten we zijn! En inderdaad boek 3 is gevonden. Een begraafplaats van slachtoffers van WO2. Bladzijden uit het boek scheuren en nog even een momentje stilte. Dan is het weer tijd om verder te gaan. 

Verder over de Maasduinen. Waar we vandaag de gelukkigen zijn om nog een prachtig gebied te ontdekken. Open stukken, heide en bos wisselen elkaar af. Met hier en daar nog wat koeien. Er is helemaal geen tijd voor mij en Eliny om bij te kletsen. Er is zoveel om van te genieten om ons heen. Even opletten weer tussen al dat genieten. Er wachten nog wat boeken op ons. Extra opletten in dit geval. Er komt een gevaarlijke oversteek aan. En ja hoor vlak daarvoor ligt boek 4. Door dat boek vergeten we bijna om goed op te letten met oversteken. Sorry auto’s… Vandaag is er wat loslopend wild op pad gestuurd.

Na nog een klein stukje komen we aan bij VP4. Inmiddels hebben we er 43km opzitten. De VP om even bij te tanken en dan via de sluis bij Well naar de overkant. Of terwijl, even een paar trappen af en op. Zeker een test of onze benen het nog doen. Geslaagd!

In het laatste stuk naar de finish komt dan andere aspect van de Barkley naar voren… Een stuk struinen en zoeken naar een pad. De GPX geeft toch echt aan dat we hier moeten lopen, maar waar is dat pad??? Hier zijn die doorns dus… Zonder al te veel kleerscheuren vinden we boek 5 en is het nog even genieten van al het moois om ons heen. Voor we het weten zijn we 57km verder en is daar al de finish. 

Hoofdstuk 7: Verdwaald 

Nou ja finish… Cor geeft ons de keuze: stoppen en een DNF of gaan voor de victory loop. Victory loop natuurlijk!!! Nog twee boeken die we moeten zoeken. We krijgen foto’s van de locaties en als hint paars. Navigatie of route? Jammer dan, zoek dat maar lekker zelf uit. We beginnen meteen al goed… Verdwaalt op een camping en 1,5km omlopen om weer van de camping af te komen. Daarna vinden we redelijk vlot het eerste boek. Bovenop een uitkijktoren. En Cor je had gelijk, een prachtig uitzicht. Maar dan…. Dat andere boek nog. Hier gaan wij totaal de fout in. We lopen een heel stuk de verkeerde kant op en komen uit op een punt waar wij dachten het boek te vinden. Niet dus. Even zien we het niet meer zitten en zijn we er helemaal klaar mee. Maar ja, terug moeten we toch. Cor komt ons echt niet ophalen vrees ik. En dan nog, als ik ergens aan begin maak ik het af. Voor alle problemen is een oplossing. De route zoekend en Eliny motiverend, lopen we door. En daar is hij dan, ons laatste boek. Bladzijde eruit en op naar de finish! 

Hoofdstuk 8: Geslaagd?

Dachten we aan het begin van de dag, die hoofdlamp wat een onzin. Begint het nu toch echt al aardig te schemeren. Zouden we die lamp dan echt nodig hebben? Ik vertik het om die op te zetten voor dat laatste stukje. Eliny kan het niet laten om met lamp te finishen. En onze victory loop? Tja die zou in 4 km kunnen. Door al dat verkeerd lopen, hebben wij er 10km van gemaakt. We zijn gefinisht met 67.27km op de teller. En dat na een prachtige dag en vele angsten overwonnen. 

Het ontvangst is zoals altijd, warm en vertrouwd. Toch wil Cor nog wel even ons huiswerk checken. Gelukkig zijn we geslaagd en wordt er een liedje gespeeld voor die extra kilometers van ons. En Cor zijn huiswerk? Tja, weet je dat vertrouw ik wel. Hij heeft voor een geweldige dag gezorgd, dus zijn cadeau heeft hij verdiend.

Hoofdstuk 9: De biertjes

Voor we bij het laatste hoofdstuk van dit boek komen, eerst nog even de biertjes. Vorige week moest mijn auto gemaakt worden, dus een voor de automonteur. En een voor de man die weer druk is geweest met het controleren van mijn verslagen voor mijn studie. 

Hoofdstuk 10: Een dag om niet te vergeten

Het was een bijzondere dag. Er zijn door alle lopers top prestaties geleverd, angsten overwonnen en grenzen verlegt. Het was de mooiste trail die ik tot nu toe heb gelopen. Zoveel afwisseling en prachtige gebieden. En dat huiswerk erbij? Dat maakte het nog leuker. Cor, Geraldine en alle vrijwilligers, ook jullie hebben een top prestatie geleverd. Een bijzonder evenement om trots op te zijn.

Het was een onwijs tof boek, helaas is dit het einde. Het boek is dichtgeslagen, tijd om weer verder te gaan…

Op naar de volgende! Elke