Maasdal trail: struinen door de gloeiende duinen

Eerlijk is eerlijk: toen ik zag dat het op de dag van de Maasdal trail meer dan 30 graden zou worden, heb ik me eens achter de oren gekrabd en mezelf afgevraagd of het wel verstandig zou zijn om te starten. Van links en rechts kwam een afkeurend geluid. Wie gaat nou sporten met deze extreme temperaturen? De mensen die mij voor gek verklaarden zijn mensen die ongetraind zijn, dan wel niet aan sport doen, en daar zat nou precies de crux. Dat heet echter niet dat een getraind mens niks kan overkomen. Je verstand gebruiken blijft essentieel. Om te weten waar je grens daadwerkelijk ligt moet je deze soms opzoeken. Ook in minder gunstige omstandigheden. 

De organisatie van Trailrunnen.nl probeerde me gerust te stellen door me tijdig van een pdfje met voorzorgsmaatregelen te voorzien. Een van de tips was het gebruik van ORS; een mengsel van zouten en druivensuiker dat men oplost in water en helpt tegen uitdroging. Ik heb meteen een doosje bij Kruidvat gehaald en ben op donderdag al begonnen met het innemen van het poeder. In de aanloop naar het event heeft de organisatie nog regelmatig de voorzorgsmaatregelen online gedeeld en ook tijdens de briefing wordt heel duidelijk gemaakt dat dit niet de dag is om een persoonlijk record te lopen. Vlak voor de start geeft Cor zijn laatste tips en adviezen; als je jezelf wil verkoelen met water: eerst je polsen en enkels, neem water mee, en: je bent stom als je niet even bij het Quin, volgens de boswachter het mooiste gebied van de route, stil blijft staan. Hij roept op het vooral rustig aan te doen, te genieten van de omgeving en oog te hebben voor de medelopers. 

Mijn rugzak zit vol met Isostar/ORS en gelletjes en Geraldine heeft er bij aankomst ook nog een magnesium shot en energy reep van Bye! bij gepropt. Ik weet dat ik op mijn korte afstand zeer waarschijnlijk onnodige ballast met me meezeul, maar dit is nog niks vergeleken met een andere trailrunner die bewust loopt met extra gewicht. Petje af! Een goede voorbereiding is het halve werk. Met zo’n goedgevulde tas vertrek ik toch een stuk relaxter. 

We starten zoals altijd om 11.30 uur. Het korte stukje asfalt waar we op de heen en terugweg over lopen is eigenlijk niet noemenswaardig want de Maasdal trail is echt een off road route. In de bossen wordt gauw duidelijk dat iedereen braaf naar Cor heeft geluisterd; het is te merken dat men het wat rustiger aan doet. De eerste traktatie volgt al snel met een uitkijk over de Zevenboomsven. Ik blijf even staan om een foto te maken en me te vergapen aan een prachtig uitzicht. De route vervolgt zich over open uitgestrekte gebieden waar je goed kunt zien hoe droog het eigenlijk is. De grassen zijn overwegend dor en geel, maar er zit nog wel kleur in de bomen. De lucht is hier helder blauw met dikke romige witte wolken en de zon staat pal aan de hemel. Gelukkig is de omgeving zo speciaal dat, ook al is het bijzonder heet, het geen marteling is om hier te lopen. Langzaam stap ik verder door het mulle zand. Bij de uitkijktoren van de Afferdense Duinen (waar ik zelf niet omhoog ben geklommen) is goed te zien hoe de startende groep uiteen is gevallen. Ik zie trailrunners in de verte voor me, en ook achter me lopen mensen, ieder nu lekker in zijn eigen tempo. Omdat ik alleen loop is het toch wel fijn om te weten dat ik niet helemaal alleen onderweg ben, want buiten de trailrunners is er slechts een enkele wandelaar te bespeuren. Wanneer ik verder loop kom ik Albertine tegen die vandaag voor de foto´s zorgt. Ik vraag haar nog even voor de zekerheid of ik rechts moet afslaan. Ik heb weliswaar een horloge met gpx maar ik heb het me nog niet geheel eigen gemaakt. Later zou blijken dat ik ook gewoon m´n ogen goed mag gebruiken want toen het lijntje op mijn horloge aangaf dat ik rechtdoor moest en er geen pad te bekennen was (en ik Cor al verdacht van een twist in the game), zag ik zowaar een knal oranje pijltje van de organisator over het hoofd… 

We blijven nog even in de volle zon lopen… Ik nader het Quin; een prachtig stukje natuur dat zich kenmerkt door vennen en heidevelden en waar je even verkoeling kunt gaan zoeken. Ik heb me laten vertellen dat je hier normaal gesproken langharige bokjes kunt vinden maar die liggen me waarschijnlijk vanuit een schaduwrijk plekje te observeren. Ik vervolg mijn pad en geniet van alles om me heen en maak filmpjes om me eraan te herinneren dat ik hier zeker nog eens moet terugkomen. Na het Quin lopen we over een grindpad. Hoewel dit naar mijn beleving een vrij lang stuk is, is de schaduw hier meer dan welkom. De route buigt af naar een reeks vlakke bospaden waar het aanzienlijk aangenamer is. In dit gebied kom ik weer een andere loopster tegen, een Start2Ultra loopster, die deel uitmaakt van een groep die in de ochtend al vertrokken is voor een 40km milestone run. We lopen elkaar een paar keer voorbij terwijl we verderop het Esven, een leegstaand ven, passeren. Helaas heb ik geen foto gemaakt van dit fraai stukje natuur omdat ik nog enigszins probeerde in een ritme te komen. Ik had, ondanks mijn eigen voorzorg, toch last gekregen van hoofdpijn die pas in de loop van de volgende dag zou wegtrekken. 

Bij de afbuiging op de Bosweg mogen we nog een stukje omhoog. De grond is wat vaster en makkelijker om door te komen. Links en rechts zijn er wilde frambozenstruiken te bespeuren en hier staat de zon weer loodrecht op mijn kop. De ultraloopster to be kom ik niet meer tegen, maar ik hoor dat er “beneden” me nog lopers zijn. Het laatste gedeelte van de route eindigt met singletracks waar ik mijn vingers bij aflik. Het geurige bos ruikt fantastisch en ik waan me helemaal in mijn element. Na het vaste zand is het hier wel nog even oppassen geblazen, want de kronkelende wortels zijn, in combinatie met de dennenappels en de schitterende zon, niet altijd goed te bespeuren. Toch heb ik geen enkele keer de grond hoeven kussen ;).

Na 11,8km zit het erop. Ik ben één gelletje en een halve liter sportdrank lichter. Bij de finish staat Geraldine met de tuinslang klaar. Menig loper maakt daar dankbaar gebruik van. Het is goed te zien dat een trail onder deze fikkende omstandigheden geen kattenpis is. Omdat ik me niet oververhit voel, maar wel verkoeling kan gebruiken, accepteer ik de koude natte buff die Geraldine me zorgzaam op mijn nek legt. Het lopen in de hitte is me, tegen de verwachting in, toch meegevallen. Er is goed gezorgd voor en door elkaar. Op het terras van Boscafé ´T Rimpelt wordt gezellig nagekletst over de diversiteit van de trail en het “afzien” in de zon. Voor de een waren de temperaturen toch te extreem, een ander besluit zich op te lappen en verder te gaan. Hoe of wat je ook gedaan hebt tijdens de Maasdal trail; die Thrive (sport bier) was welverdiend! Ik keer huiswaarts met een meer dan tevreden gevoel en met mijn allergrootste supporter en steun: mijn moeder. Thank you!!! Tot de volgende keer! 

TROTS op mezelf …

Dat ben ik en dat wil ik delen. Waarom? Om anderen te inspireren, want je bent tot meer in staat dan je zelf denkt. Als je maar een doel voor ogen hebt en uit de comfortzone durft te stappen. 

Zelf word ik geïnspireerd door ultralopers die afstanden afleggen langer dan een marathon. Zou ik dat ook kunnen en durven? Off road hardlopen op de meest mooie plekjes in de natuur. Daar word ik zelf ook heel blij van. Maar hoe zou het zijn om nog veel verder te lopen dan dat ik nu doe? Ik zou het wel willen, het lijkt me zo’n mooi avontuur. Maar daar zijn ze weer: onzekerheid, twijfel, angst voor het onbekende, de faalangst … Het is buiten mijn comfortzone!

Toch voel ik dat het moment daar is om er wat aan te doen omdat ik dat nu kan doen met iets dat ik heel leuk vind. Dus heb ik me ingeschreven voor het start2ultra programma. Een half jaar (zelfstandig) trainen met als doel in het Pinksterweekend een ultraloop van 52 km te voltooien met ongeveer 1.200 hoogtemeters. Ik daag mezelf uit en stap letterlijk uit mijn comfortzone. Dit was in november vorig jaar. Waar was ik aan begonnen? Ik ben zeker geen snelle loper maar het is dan ook geen wedstrijd. De finish halen heb ik als doel gesteld, de tijd maakt niet uit. Volhouden en afmaken waar ik aan begonnen ben. Leren van het proces en reflecteren. 

Gelukkig ben ik van nature ook perfectionistisch, gedisciplineerd, grondig, nieuwsgierig, leergierig en doe ik wat is afgesproken. Deze eigenschappen hebben mij geholpen om naar mijn ultieme uitdaging toe te trainen. Een half jaar lang vier keer in de week lopen (naast mijn dagelijkse werk), gemiddeld zo’n 45-55 kilometer per week, waarvan telkens een lange loop van meer dan 20 kilometer. Het aantal te lopen kilometers werd steeds verder opgevoerd met twee tussentijdse milestones van 30 en 40 kilometer. Ik heb geen training gemist, heb hersteltijd gerespecteerd. Heb de meetings over mindset, kracht, voeding en vitaliteit met alle aandacht verslonden. Heb geëxperimenteerd met voeding en drinken tijdens het lopen. Heb onder diverse weersomstandigheden gelopen en getest welke kleding comfortabel zit en niet schuurt. En uiteindelijk een plan gemaakt met alles wat er in mijn racevest moet en in de dropbag voor op de dag van de ultra en wat ik allemaal moet eten en drinken tussen en bij de verzorgingsposten.

Ik heb alles gedaan wat ik moet doen en kan doen voor ‘raceday’. Ik ben er klaar voor en kan nu loslaten want er valt niets meer te doen, behalve het lopen van de ultra zelf dan 😊. Op de rest wat er komt, heb ik geen invloed meer, dat overkomt me en daarmee heb ik te dealen in het moment. Er komt een rust over me heen en heb er gewoon zin in! Ik ga een hele dag buiten spelen! Ik had nooit kunnen bedenken dat ik er zin in zou hebben om 52 kilometer te gaan lopen! Geen faalangst, geen onzekerheid, geen twijfel.

Op de dag zelf heb ik van de eerste tot en met de laatste kilometer genoten en met een big smile rondgelopen, geen benul van tijd en het prachtige Zuid-Limburgse landschap in me opnemend. Geen moment getwijfeld of ik de finish wel zou halen, geen mentale dip gehad. Het was een fantastische belevenis! Ik liep een ultra en ik kwam over de finish! Ik heb het gewoon gedaan! 

Mijn gedegen voorbereiding heeft me zeker geholpen maar ook mijn mindset. Ik heb me niet laten beïnvloeden door anderen en mijn eigen plan getrokken. En zelfs gegniffeld bij onverwachte omstandigheden die op mijn pad kwamen dat er soms letterlijk niet was: brandnetels, braamstruiken, prikkeldraad.

Uiteindelijk heb ik in een half jaar tijd in totaal 1.300 km gelopen. Ik denk dat ik met die afstand best ver uit mijn comfortzone ben gestapt 😊.

Ik zeg niet snel dat ik trots ben op mezelf maar nu doe ik dat wel want dat ben ik: TROTS! 

Op het moment van schrijven voel ik me meer dan opgedraaid. Ik dans nog net niet als een aapje met twee bekkens door de woonkamer. Er staan opeens zoveel spannende dingen op de agenda. Het is zo’n groot contrast met de donkere gevoelens in het begin van het jaar. Omdat ik de datum voor mijn halve marathon probeer vast te leggen heb ik de opties bekeken die ik in september heb.

Ik geloof dat ik alle trailrun kalenders die er online te vinden zijn wel heb doorgespit, maar ik blijf toch terugkomen bij de trails van Cor en Geraldine (oftewel; Trailrunnen.nl). De kleinschalige ons kent ons trails zijn lekker in de buurt en voelen inmiddels vertrouwd en “veilig”. Hoewel ik er pas vier bij ze gelopen heb, is het contact mede door die kleinschaligheid, gauw gelegd. Ik weet wat ik wel en wat ik niet kan verwachten (ik ben inmiddels “voorbereid” op een twist van Cor) en dat maakt het kiezen voor Trailrunnen.nl gemakkelijk, maar laat me wat betreft de keuze voor welke trail het wordt nog even twijfelen.

Hoewel ik eigenlijk eind augustus al klaar zou moeten zijn voor mijn halve marathon, voel ik er weinig voor om in die maand letterlijk klaar te worden gestoomd in hartje zomer. Ik besluit daarom om Geraldine een berichtje te sturen en te vragen hoe het nou met die hoogtemeters zit bij de Bier en Bitterballen trail en de Trail Experience in het Maaspark. Heel eerlijk gezegd wil ik die eerste eigenlijk niet lopen om zijn naam; ik ben reeds 22 jaar vegetariër, ook al weet ik dat Cor me echt geen homp vlees door mijn strot dauwt als ik over de finish strompel… alhoewel… 😉 Het is een drempeltje voor mij als dierenvriend. Bier klinkt daarentegen wel aantrekkelijk. De Bier en Bitterballen trail gaat uitdagender worden zegt Geraldine. Het is een trail in het rijk van Nijmegen die flink wat hoogtemeters kent.

De uitdaging lijkt me leuk (ik heb ooit de 12km Mariken trail gelopen die hetzelfde gebied beslaat), maar het blijkt tevens een letterlijke hobbel op de weg. De angst tikt op mijn schouder en vraagt me of ik dat wel aan zou kunnen, of het niet te veel gaat zijn ineens. En die in het Maaspark dan? De stepping stones lijken me best geinig…  Ik ben wel meer een bosnimf dus ik heb wat minder met open vlaktes, hoewel ik heide dan weer prachtig vind.. De knoop doorhakken blijkt lastig. Als ik ‘s nachts in bed lig, ervaar ik letterlijk keuzestress. Eigenlijk wil ik NU, een datum vastleggen zodat ik daar mijn brein niet meer over hoef te breken. Het ziet er echter naar uit dat ik even vrede moet hebben met het niet weten.

Dinsdagnacht kan ik niet slapen van de opwinding maar ik bedenk me dat ik hoe dan ook op het goede spoor zit. Terwijl ik mezelf tot rust probeer te manen schrik ik ineens omdat ik val in mijn slaap. Mijn voet is niet goed neergezet tijdens de afdaling van een trail. Ik moet lachen om de gewaarwording, sluit mijn ogen opnieuw en dwaal verder tussen al dat prachtige en frisse groen.
To be continued…

Stel je voor: de zon schijnt, het is de perfecte temperatuur buiten, de vogeltjes fluiten, de omgeving is prachtig en je hebt net die ene gave trail samen met je loopmaatjes gelopen. Na zo’n prestatie is het tijd voor nakletsen, een hoop gezelligheid, misschien wel een klein feestje en daar kan een drankje niet bij ontbreken. Natuurlijk zijn er voor dat drankje na een inspanning meer dan genoeg verantwoorde keuzes, maar voor de levensgenieters onder ons is een biertje op zijn tijd best wel lekker. Wat nu als ik je vertel dat er een biertje is dat niet alleen lekker is, maar ook nog eens gezond én goed voor je herstel? Klinkt best goed toch?

Het was een zondagmiddag in maart, vlak voordat ik aan een van mijn loopjes begon toen Cor belde. Samen met Geraldine had hij een nieuwe partner voor een finisher biertje, genaamd Thrive. Ik had het biertje al eens gedronken, en bij de vraag om dit biertje eens wat uitgebreider te bekijken en te testen werd ik alleen maar enthousiast. 

Ik ben een ultra trail loper, waarbij de afstanden niet lang en gek genoeg kunnen zijn. Daarnaast ben ik ondernemer en afgestudeerd Vitaloog. Als we het hebben over vitaliteit, dan hebben we het over zelfregie, gezond eten, voldoende bewegen, een positieve mindset, een omgeving die je steunt en datgene doen waar je je talenten maximaal benut en waar je gelukkig van wordt. Een hele mond vol dus. Kort samengevat helpen wij vitalogen jou met één ding: dat jij alles wat je doet in je leven in balans hebt. En daar dan ook nog eens gezond en gelukkig van wordt en blijft. 

Laten we terug gaan naar die finish van die ene gave trail, in het zonnetje, in dat mooie gebied waar je met je loopmaatjes na afloop nog even gezellig een drankje doet. Je lichaam heeft op dat moment hard gewerkt en een hoop energie verbruikt. Ook hebben je spieren behoorlijk wat te verduren gehad. Om ervoor te zorgen dat jij je energie weer terug krijgt en dat je de volgende dag zonder al te veel spierpijn op een normale manier je bed weer uit kunt, zijn koolhydraten en eiwitten niet onmisbaar. Beide zijn te krijgen in de vorm van eten en drinken. En om terug te komen op die balans mag dat ook best wel een beetje lekker zijn want dat heb je simpelweg verdient. 

Dus wat drinken we dan voor lekkers na de finish? Juist, een lekker koud biertje! Nu hoor je me niet zeggen dat je aan de alcohol moet na een inspanning. Alcohol geeft namelijk wat problemen. Ten eerste droogt het je uit, terwijl het juist de bedoeling is dat je al dat zweet weer bij drinkt. Daarbij zorgt het voor een slechte en onrustige nachtrust en benadeeld het je spierherstel, waardoor jij ‘s ochtends doodmoe wakker wordt met spierpijn waar je u tegen zegt. En, niet geheel onbelangrijk, je wordt na die inspanning nu eenmaal sneller dronken. En laten we eerlijk zijn, het is voor niemand leuk om na een loopje met de hand aan de vangrail terug naar huis te moeten rijden.

Alcohol vrij bier dus, dat je lichaam de brandstoffen geeft die het nodig heeft, dat je spierherstel bevorderd en dat ook nog eens lekker smaakt. Onze zuiderburen in België hebben dit idee in uitvoering gebracht. Zij hebben samen met de Universiteit van Leuven een echt IPA biertje gebrouwen, en daar wat extra proteïne aan toegevoegd. Het biertje bevat geen alcohol, heeft door het normale brouwproces natuurlijke koolhydraten die jouw energie geven en een blikje bevat ook nog eens 10 gram eiwitten. Alles wat je nodig hebt dus na een inspanning. En hoe langer je loopt, hoe meer bier je mag (ja je leest het goed) drinken om goed te herstellen! En dat noemen we dus Thrive, een licht gehopt IPA bier wat ook wel het nieuwe prestatiebier voor na het sporten genoemd mag worden. Omdat jij na je prestatie moet kunnen genieten van een lekker biertje, dat niet ten koste gaat van je herstel. En zodat jij je balans houd tussen genieten en gezond, samen met je loopmaatjes. PROOST!

Mensen die mij kennen weten dat ik van hardopen én van trailrunnen houd. En dat ik dietist ben en veel over voeding en sport weet én dat reuze interessant vindt. 

Mensen die mij nog beter kennen weten dat ik niet echt iets met bier heb. Ik kan met verwondering luisteren naar mensen die vertellen over allerlei bijzondere biertjes.  Ik heb helemaal niets tegen een biertje drinken, ik vind het zelf gewoon niet lekker genoeg. 

En zo kwam Thive op mijn pad. 

Cor belde me, of ik wil kijken wat ik als voedingsdeskundige van “hun” nieuwe partner Thrive, een herstelbiertje, vind. 

Ik ken Cor van trailrunnen.nl, waar ik 2 jaar geleden getraind heb voor mijn eerste ultra. Een hele mooie ervaring en een memorabele 52km. Een mooi traject waar ik een heel waardevol “En door” vriendentrailclubje aan heb overgehouden.

Terug naar de vraag van Cor. Hij legde uit dat het over een herstelbiertje zonder alcohol mét eiwitten gaat. En dat het ontwikkeld is door KU Leuven. 
Daar had hij mijn interesse te pakken. Tuurlijk Cor, zei ik, ik ben echt heel benieuwd! 
Maar natuurlijk eerst zien en proeven.

Geraldine (van Cor en ook van Trailrunnen.nl) regelde dat ik blikjes Thive thuisgestuurd kreeg. Daar stonden ze dan, in mijn koelkast. Klaar om te proeven. Dat doe je dan natuurlijk met bierliefhebbers. Daarvoor schakelde ik familie en vrienden in. Ik verdiepte me in de achtegrond en voedingswaarde van Thrive. 

Theorie

Eerst wat theorie (heb je hier geen zin in, sla deze alinea dan gerust over).Tijdens het sporten beschadig je je spiervezels. Voor herstel hiervan heb je voldoende eiwitten nodig. Die haal je uit je voeding, tenminste, als je basisvoeding goed is. 
Uit onderzoek blijkt dat het eten van eiwitten, na een training, bijdraagt aan een beter herstel (even heel kort door de bocht).
Tijdens een trailrun verbruik je energie. Energie wordt in geleverd door koolhydraten uit je voeding (en misschien ook een beetje door vet maar dat gaat voor nu te ver). Aanvullen van je energie en je energievoorraad  (glycogeen) na sporten is dus ook belangrijk. 
Glycogeen is een voorraad brandstof in je spieren en lever die je voorzien van brandstof (als je  brandstof op of onvoldoende is). Dus een soort reservetank al je wat langer/intensiever sport. 
Je energie en je glycogeenvoorraad vul je aan door na het sporten koolhydraten (zetmeel, melksuiker, suiker uit fruit etc.) te eten (of drinken). Naast dus het aanvullen van wat je gebruikt hebt bij het sporten. Daarvoor kun je normale voeding gebruiken, of eiwitrijke voeding of sportspecifieke als poeder of shakes bijvoorbeeld.

Lees verder 🙂

(Heb je de theorie overgeslagen, lees dan hier gerust weer verder)
Dus na het trainen (en trailen) is het belangrijk om eiwitten en koolhydraten aan te vullen. Evenals het aanvullen van vocht.
Tenminste als je langer dan 1-1.5 uur intensief sport. Een trail van 10 – 20+km hoort daar wel bij.

En hoe zit het nu met Thrive? 
Daarmee vul je dus je eiwitten én je koolhydraten aan. En natuurlijk ook je vocht! In 1 blikje (330cc) Thrive zit 10 gram eiwit (ongeveer zoveel als in een desertschaaltje yoghurt of in 2 eieren) en 13.5 gram koolhydraten (ongeveer zoveel als in 1 snee brood).

Wat Thrive verder siert is dat er geen alcohol (0%) in zit. En last but nog least, het is gebrouwen zoals bier gebrouwen wordt, van gerstemout en water (én gist). 

Dat maakt Thrive drinken na een trailrun zeker een goede keuze. Het draagt bij aan je herstel én omdat het een gewoon ook nog eens een lekker biertje is. Tenminste dat vinden mijn (ook niet) bierliefhebbende familie en vrienden. En die mening deel ik eigenlijk wel;)

Proost, op een veel mooie trails en een goed herstel mét Thrive*

*bij gebruik is het advies 1-3 blikjes per dag.

Eind augustus 2018, ongeveer zeven jaar na mijn ongeval met de auto, sta ik opnieuw op de rand van het ravijn… Ik vertoon alle tekenen van een burn-out. Na die eerste noodkreet van mijn lichaam ben ik ongeremd doorgegaan. Zijn ezels inderdaad slimmer dan wij…?

Ik herkende dit keer de signalen en het eerste wat ik denk is: ‘Dit wil ik niet meer. Nu is het genoeg. Ik moet nu echt iets gaan veranderen’. Mijn wake-up call. Ik voel aan alles dat ik nú wel bereid ben om er iets aan te gaan doen. Ik wil niet dat dit zich om de zeven jaar herhaalt. Ik ga dat niet volhouden en zo wil ik niet leven. De onvermijdelijke, ongemakkelijke en niet simpel te beantwoorden vraag was: hoe breek je los, hoe ontsnap je? Ik gooi een hulplijn uit…

Opkrabbelen

Maanden verstrijken. Maanden waarin ik met hulp weer langzaam opkrabbel. Ik zet tijdens de kerstvakantie ook de eerste stappen om weer te gaan hardlopen. Als je vijftien jaar niet hebt gesport is dat een bijzonder grote opgave. De eerste keer is het plan om een half uurtje te lopen. Na drie minuten sta ik echter met een hand leunend tegen een boom zwaar te hijgen. Het voelt als een halve hartverzakking. Drie minuten… Ik ben helemaal kapot en dat terwijl ik van die nieuwe snelle hardloopschoenen heb aangeschaft. ‘Je hebt nog een heel lange weg te gaan makker’, besef ik me. Ik vraag me af of ik niet te veel tegelijk aan het doen ben. Ik besluit het hardlopen nog even te parkeren tot het voorjaar. Ik kan niet alles in een keer veranderen. Ik moet het echt stap voor stap gaan doen om mijzelf niet weer voorbij te rennen.

Ik leg de focus nog even op mentaal herstel, op de been komen en weer goed functioneren. Dit lukt, sterker nog de sessies hebben me hongerig en gretig gemaakt. Ik sta aan en dat smaakt naar meer. Via een intensief persoonlijk ontwikkeltraject leer ik mijzelf op een diepere laag kennen. Het is tijdens dit traject dat ik ook mijn oude liefde – hardlopen – weer oppak. Nu lukt het mij wel.

Buitenspelen

Tijdens een vakantie in de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen is het dat ik voor het eerst echt ga buitenspelen. Ik heb mijzelf als doel gesteld dat ik voor het einde van augustus minimaal vijftien kilometer achter elkaar moet kunnen hardlopen. Ik loop nu nog maar een kilometer of vijf à zes. Ik merk dat ik erg gemotiveerd ben. Het stimuleert enorm dat ik de afgelopen periode door het hardlopen veel beter in mijn vel ben komen te zitten. Ik loop nu meerdere keren per week en dit doet veel met mijn fysiek. Ik val af, voel spieren waarvan ik niet dacht dat ik ze nog had en het lopen in de natuur maakt me rustiger.

Het is net na de vakantie als ik naar mijn eerste georganiseerde trailrun-evenement rijd. Ik ben goedgemutst en zit vol zelfvertrouwen. Ik doe dit wel even, is mijn gedachte. Het is bloedheet vandaag, maar dat mag niet deren. Afijn, je begrijpt, het pakt anders uit… Ik start natuurlijk te voortvarend en ga kapot. Ik haal de finish met veel pijn en moeite. De conclusie is helder: ik ben hier nog niet aan toe. Er is werk aan de winkel. De komende maanden ga ik flink trainen. Ik loop drie keer in de week en al snel begint mijn lijf te veranderen. Spieren worden sterker, ik val meer af en kom hierdoor letterlijk en figuurlijk nog lekkerder in mijn vel te zitten. Mijn vroegere trainer Peter zit tijdens deze loopjes op mijn schouder. Ik hoor hem weer roepen: ‘Niet gaan zitten Geert, rechtop lopen, je borst naar voren, nog een keer die bult op, rusten doe je thuis maar! Til je voeten op, ik wil je niet horen’. Het helpt me enorm en ik heb hierdoor snel mijn techniek weer op orde. Het is net als fietsen, het zit in je en je verleert het nooit.

Way of Life

Binnen een jaar loop ik mijn eerste solo 55 kilometer trailrun. Wat volgt zijn meerdere lange afstanden, een 500-kilometer-in-30-dagen uitdaging, Big Dog’s Backyard Ultra en talloze andere hardloopdoelen. Ik leer mijzelf doelen te stellen en middels deze fysieke uitdagingen mezelf mentaal te sterken.

Vrijheid

Tijdens het persoonlijk ontwikkeltraject leer ik verandering en groei te omarmen. Gevolg: ik zegde mijn baan op en gaf mijzelf een jaar cadeau: 365 dagen van maximale vrijheid, zonder baangarantie, zonder inkomsten en zonder een vooraf strak uitgewerkte planning. Het wordt een jaar vol avonturen, leermomenten en bijzondere ontmoetingen. Een jaar waarin ik leef uit een rugzak, dromen realiseer en maximaal in verbinding sta met mijzelf. De natuur, het buitenspeelgebied, krijgt een grote rol in mijn leven. Trailrunning en hiken worden de pijlers van mijn persoonlijke ontwikkeling.

Na mijn cadeaujaar weet ik het voor honderd procent zeker: geen tredmolen meer en geen ratrace. Ik keer mijn oude bestaan definitief de rug toe. Ik kies voor een nieuw, relaxed, krachtdadig en avontuurlijk leven waarin ik dromen realiseer, anderen inspireer en het gewoon op mijn manier doe.

Mijn reis die – letterlijk en figuurlijk – over hoge toppen liep en diepe dalen kende heb ik beschreven in het boek ‘Ontsnapt’.

Ga je met me mee op deze reis? Bestel dan ‘Ontsnapt’.

De link naar de voorverkoop-pagina is: https://geertvannispen.nl/voorverkoop-boek/

De LSD op een alternatieve wijze

De hele week al een beetje verkouden, maar vandaag staat er in de start2ultra een lange training op het programma. 

Gelukkig heb ik aan geboden om pijltjes van de uitgezette route mee op te halen waardoor het in mijn hoofd minder belangrijk is om zo goed mogelijk (lees: zo snel mogelijk)  te lopen. 

Het is in de trainingen vooral belangrijk om op je hartslag te letten en niet te snel te lopen zodat deze in de goede zone ( vooraf bepaald ) blijft. Vandaag komen we er ter plekke achter dat op de routes die zijn uitgezet, pijltjes zijn verdwenen en pijltjes zijn omgedraaid. Voor de ervaren ultra runners misschien niet zo`n probleem. Zij kunnen lopen op hun gpx. Maar ik als startend ultra runner weet dat navigeren best een dingetje kan zijn en dat je dat echt moet oefenen. Daarom is het belangrijk voor de deelnemers dat de route goed uit gepeild is. Mijn loop maatje en ik gaan dus eerder van start om het tweede gedeelte van de route vast te lopen en alle ontbrekende en verkeerde om gehangen pijlen opnieuw goed te hangen. 

Pijltjes pijltjes pijltjes

Dit is vooral op het eerste stuk van deze route het geval. Daarna kunnen we het laatste stuk lekker als training lopen. De mindfuck in mijn hoofd is vandaag minder aanwezig . Ik heb me er bij voorbaat bij neer gelegd dat ik vandaag niet loop op zo snel mogelijk maar even loop in dienst van alle medelopers. Terug bij start?finish even bij getankt en wat gegeten. Een rugzak die ik al had mee genomen van thuis omgedaan en daarna weer gezellig met mijn loopmaatje het eerste deel van de route lopen om alle pijlen weer op te halen. 

Mijn hartslag blijft lekker laag maar stoppen lopen stoppen lopen is ook een dingetje. Sommige stukjes wandelen we even. De andere stukken kunnen we lekker rustig wegstappen. We genieten en maken wat leuke foto`s. We kletsen gezellig onder weg. En lopen bijna zomaar n pijl voorbij. Ook deze gaat gelukkig mee in de rugzak. Als we bij start/finish komen is de bus dicht maar wij weten wel waar we de organisatoren kunnen vinden. Lekker warm binnen. Na het genot van een drankje is het tijd om huiswaarts te gaan. En als of het zo moet zijn komen op dat moment de laatste 2 trailrunners aan bij de finish. Een loop maatje liep vandaag zijn 30 km mijlestone. En hij heeft het toch maar mooi gedaan gezellig samen, met voor hem een oude bekende. Zo zie je dat trailrunnen niet alleen gaat om lopen maar, ook om saamhorigheid. Elkaar helpen, genieten en elke keer weer de uitdaging aan gaan. Vandaag geleerd dat je los moet laten om snel te willen gaan. Dat zit altijd in mijn achterhoofd. Maar je mag ook een beetje lief zijn voor je zelf en genieten van al het moois om je heen. Bij de uiteindelijke ultra op het krijtlandpad gaat het ook om finishen en niet om tijd. De kilometers maken we wel, dus dat zou goed moeten komen. Voor vandaag een voldaan gevoel. Hopelijk hebben alle anderen ook lekker gelopen en kunnen ze terugkijken op een mooie trail. 

Navigeren en improviseren

Dubbele agenda in de letterlijke zin van het woord en niet spreekwoordelijk. Naast mijn werkagenda houd ik er nog een andere agenda op na: een loopagenda. Afgelopen november ben ik namelijk van start gegaan in het Start2Ultra trailrunning programma. Doel van dit programma is om in een half jaar tijd te trainen naar een loopafstand van 50 kilometer. De finale zal in het Pinksterweekend plaatsvinden en het parcours is een deel van het Krijtlandpad in Zuid-Limburg. Dus er gaan ook nog flink wat hoogtemeters aan te pas komen. En dit alles zoveel mogelijk op natuurlijke ondergrond. ‘Trailen is onverhard lopen en wat je veel doet, daarin word je goed’, aldus de man met de baard.

Trainen naar een 50 kilometer afstand betekent natuurlijk heel veel loopkilometers maken. Gemiddeld zo’n 45-50 kilometer per week. 4x per week lopen, meestal 2x 8 km, 1x 10 km en in het weekend een LSD (long slow distance) van 20 km plus. Dit vergt wat planning in mijn tweede agenda. De loopdagen in het schema zijn maandag, woensdag, vrijdag en zondag en meestal lukt het me om me daaraan te houden. In ieder geval is het een fijne bijkomstigheid dat ik op maandag vrij ben zodat ik minstens twee keer in de week overdag kan lopen in de natuur en off road. De andere twee trainingen moeten dan ’s avonds nog na het eten in het donker op het asfalt. Soms ruil ik weleens een trainingsdag omdat dat beter aansluit bij mijn werkagenda. Als het weektotaal maar wordt behaald. ‘Het weekgemiddelde is heilig’, aldus de man met de baard.

Naast het lopen hebben we ook nog een aantal online meetings waarin we worden bijgepraat over o.a. trainingszones, vitaliteit, kracht, voeding en het koppie. Want een afstand van 50 km lopen vraagt mentaal ook nogal wat. Lopen ook al heb je geen zin, lopen ook al regent het pijpestelen, lopen ook al denk je waar ben ik aan begonnen, lopen waarom doe ik dit eigenlijk, lopen 50 km gaat me nooit lukken, lopen mijn benen willen niet, lopen mijn hartslag is te hoog, lopen mijn cadans is te laag, lopen als ik maar geen blessures krijg, lopen wat wil ik nu eigenlijk bewijzen, lopen misschien had ik toch beter eerst bij een loopclubje kunnen beginnen, lopen waarom heb ik ja gezegd op de vraag of ik mee wil doen. LOPEN HET GAAT MIJ LUKKEN! Stapje voor stapje … en ook dat letterlijk want lopen is niet meer dan de ene voet voor de andere zetten en dat lukt wel. ‘80% is het hoofd en 20% de kop’, aldus de man met de baard.

Inmiddels hebben we de eerste milestone van 30 km achter de rug. En die heb ik uitgelopen! Het parcours was opgedeeld in drie lussen waardoor je tussentijds twee keer bij de verzorgingspost kwam. Even wat eten, checken of je nog voldoende te drinken hebt, een magnesium shotje, horloge opladen, gaat het nog oké met iedereen en weer gaan. En dan na 30 km de finish! Wat je voor bijna onmogelijk hield, 30 km trailrunnen, heb je volbracht. En dat voelt goed en maakt je trots. Al die trainingsarbeid heeft dit al opgeleverd! Het geeft een boost aan je zelfvertrouwen. ‘Jullie kunnen dit’, aldus de man met de baard.

De volgende milestone is 40 km begin april. We trainen gewoon door, het aantal kilometers voor de LSD in het weekend wordt opgevoerd, we experimenteren met voeding tijdens het lopen, we zorgen voor hersteldagen en zorgen dat het koppie erbij blijft. Ik ben er trots op dat ik uit mijn comfortzone ben gestapt en deze uitdaging ben aangegaan. Het maakt me mentaal sterker. En dat wil ik iedereen meegeven: je kunt echt meer dan je voor mogelijk houdt. Stap uit je comfortzone en verleg je grenzen! Het zal je verrassen waartoe je in staat bent, als je het doel maar voor ogen blijft houden. Zet kleine stapjes en blijf reflecteren, vier de milestones en sta stil bij wat je hebt bereikt en ben er trots op! ‘Iedereen die het Start2Ultra programma heeft doorlopen heeft de 50 km uitgelopen’, aldus de man met de baard.

… en wat die man met de baard betreft, hij is degene die samen met zijn partner (zij regelt en ondersteunt alle facilitaire en praktische zaken) onze steun en toeverlaat is, waar we alles aan mogen vragen, die ons oppept, die kritisch maar motiverend is, die onze trainingsweken evalueert, die ons helpt ons schema te volgen, die humor heeft en waar we zelfs op mogen schelden #scheldenopcor. ‘Jullie gaan deze shit rocken!’, aldus de man met de baard.

Navigeren en improviseren

Zoals bijna elk weekend had ik ook afgelopen weekend weer zelf een GPX-route gemaakt voor mijn trailrun. Deze keer in de Mariapeel op de grens van Limburg en Noord-Brabant. Ik volg dan geen paaltjesroute maar ‘mijn eigen’ route die op mijn horloge wordt weergegeven. Na 30 m linksaf … joehoe weer een single track! O nee … toch niet. Een bordje van Staatsbosbeheer: Vogelbroed- en rustgebied. Geen toegang van 15 maart tot 15 juli. Hm, maar mijn zelfgemaakte GPX-route gaat hier eigenlijk doorheen. Wat nu? Toch maar het brede pad vervolgen dan en dan het eerstvolgende pad naar links, dan zal ik de route toch wel weer ergens op kunnen pakken? Inderdaad goed gedacht. 

Vervolgens moet ik een keer een paadje rechtsaf krijgen maar rechts langs mijn pad loopt een kanaal. Waar kan ik dat over? Op elke kanaalovergang ligt een hoge stapel houtafval waardoor je niet aan de overkant komt. Maar weer doorlopen dan. Het einde van het lange rechte pad komt in zicht en ik zie dat er uiteindelijk een pad naar rechts is … met een hek ervoor en het inmiddels bekende bordje van Staatsbosbeheer. Oké dan, ik ga hetzelfde rechte stuk terug om dan ergens mijn eigen route weer op te pakken verder de Mariapeel in. 

Uiteindelijk kom ik uit bij een andere rand van het natuurgebied waar het veengebied in landbouwgrond overgaat en het zandpad verder gaat langs een kanaal. Ik stap in het open gebied en zie links in mijn ooghoek iets bewegen. Een ree! Deze stapte op het zelfde moment uit de bosjes een paar meter verderop. We draaien allebei ons hoofd naar elkaar toe, oog in oog. Wat een geluksmoment! Dat ik verderop weer twee keer mijn eigen route niet kon vervolgen wegens een prikkeldraadafrastering achter het hek waar ik overheen was geklommen en nog een gesloten poortje met een zwaar kettingslot eromheen van Staatsbosbeheer (Sssst… kleine lammetjes), mocht mijn geluksmoment niet verstoren. 

Door al die navigatieperikelen heb ik moeten improviseren en kon ik niet mijn eigen uitgestippelde pad ‘bewandelen’. En wat deed dat met mij? Soms denk je dat je het bos wordt ingestuurd, maar uiteindelijk kom je daar via de mooiste paadjes weer uit… een ontmoeting met een ree, mooie fotomomentjes, me neerleggen bij de situatie door mijn route los te laten en daardoor te improviseren en leren vertrouwen op mijn eigen richtingsgevoel.

Reflecterend op deze ervaring kan ik concluderen dat mijn hobby trailrunning mij helpt bij het relativeren in mijn werk. Ik ben van nature perfectionistisch, wil altijd voorbereid zijn, iets is nooit af en kan altijd beter, denk al aan diverse scenario’s waardoor ik best verkrampt kan raken. Je kunt moeite doen om alles vooraf uit te stippelen en proberen onder controle te houden maar uiteindelijk zijn er vaak omstandigheden waar je zelf geen invloed op hebt en waar je je bij neer moet leggen, of los moet laten, of schroom weg moet nemen en op dat moment mee om moet gaan en gewoon moet laten gebeuren en je gevoel moet volgen.

Vaak levert loslaten en je overgeven aan de situatie juist aangename verrassingen op, bijvoorbeeld gesprekken die dan een heel andere lading en wending krijgen waardoor je veel dichter tot elkaar komt. Je eigen mening durven uiten zonder je te laten beïnvloeden door de mening van een ander of wat ‘gangbaar’ is en daardoor de ander aan het denken zet en tot andere inzichten komt. Neem eens een andere afslag en volg je eigen (richtings)gevoel.