In oktober 2021 heb ik mijn eerste marathon gelopen in Rotterdam. Ik merkte dat ik daarna geen motivatie meer had om regelmatig te blijven trainen. Ik ging op zoek naar een nieuw doel en kwam terecht op Trailrunnen.nl. Ik ben begonnen met een korte trail van 10km in de Millingerwaard en daarna de Bier en Bitterballen trail van 20km in Heumen. Beiden trails waren fantastisch verzorgd door Geraldine en Cor, dus had ik mijn besluit genomen, ik ga de 52 km trail lopen onder begeleiding van Cor.

Ik heb mij ingeschreven voor de eerstvolgende groep Start to Ultra. Door een miscommunicatie had ik helaas de eerste mogelijkheid gemist om mijn groepsleden te ontmoeten. Door allerlei omstandigheden, heb ik de complete groep pas ontmoet op de finaledag. Gelukkig in de periode daartussen wel uitgebreid contact gehad via kuddo’s, WhatsApp en de online meetings. 

Met een door Cor geschreven trainingsschema ben ik van start gegaan. Vier keer per week lopen was wel even passen en meten in mijn agenda. Maar de meeste weken is het mij wel gelukt. De schoenen gingen mee op vakantie, zakenreizen, weekendjes weg en werden als vervoersmiddel gebruikt om van A naar B te komen. Zo kwam ik toch aan de kilometers die in het schema stonden. In het schema moest je hardlopen op basis van je hartslag. En dan ook nog in een lage zone, dus heel rustig aan. Dit voelde tegennatuurlijk maar uiteindelijk had ik het juiste ritme en ging de snelheid omhoog en bleef mijn hartslag laag.

De zomer van 2022 was een lange droge zomer, ik kan me eigenlijk nauwelijks herinneren dat ik in de regen heb gelopen. Vele kilometers gelopen in Nederland, Sauerland, Zwarte Woud, Moezel en uiteindelijk in de Ardennen. Altijd met mijn renvest om, voldoende water mee en gelletjes ging ik heuvel op en heuvel af.

De 42 km Milestone-Run ging helaas niet zoals gepland. De dag ervoor was ik voor mijn werk in Engeland. Helaas door een vertraagde vlucht en vervolgens een gestolen fiets was ik uiteindelijk heel laat thuis. Ik vond het niet verantwoord om de volgende dag vroeg op te staan om met de groep de marathon te lopen.
Maar een weekje later was het wel gelukt. Die dag naar de verjaardag van mijn moeder gelopen, 42 kilometer verderop. Het was een herfstachtige dag met miezerregen. Gelukkig was het pontje naar de Millingerwaard nog in de vaart. Ik had gelijk de laatste, privé overvaart van het seizoen. Daarna doorgelopen en de 42 kilometer voltooid en gefinisht met een flink stuk taart.

Zondag 13 november was het zo ver, de finaledag. Met het gezin een gezellig huisje gehuurd bij Roompot in Gulpen en op de zaterdag alvast een beetje de Vaalserberg verkent en een klein stukje van de route gewandeld. Zondagochtend rond 8:00 verzamelen bij het klooster, het was rond het vriespunt maar de weersverwachtingen waren perfect. Zodra het zonnetje doorkwam werd de temperatuur steeds beter en wat is Limburg in de herfst met een zonnetje prachtig!

Na een peptalk en uitleg van Geraldine en Cor mochten we van start. We werden uitgezwaaid door familie en vrienden en deze zijn we tijdens de totale afstand nog verschillende keren tegengekomen.

De eerste 4 km heb ik gezamenlijk met de groep gelopen, maar de persoon naast mij ging een foto maken en dat was de laatste groepsgenoot die ik zag voor de overige 48 kilometer. Dus koptelefoon op, podcast aan en gaan. Bij de eerste steile heuvel de stokken uit de tas gepakt en daarna ook niet meer opgeborgen. Limburg is mooi en blijft je verrassen met steile heuvels, dus die stokken komen goed van pas.

Rustig aan mijn tempo gepakt, iets sneller dan gepland, maar het ging lekker. Op de eerste stop nog even kort gepraat met Cor en Geraldine en hup weer verder richting het drielandenpunt. Door de korte wandeling de dag van tevoren, wist ik wat me te wachten stond en daardoor viel deze heuvel reuze mee. Op het 3-landenpunt stond mijn gezin. We hebben even gepraat en ik hem mijn handen gewassen, die sportgelletjes plakken ontzettend als je knoeit. Op naar verzorgingspost 2, vanuit daar een mooie route langs restaurant Hijgend Hert, een prachtige omgeving richting de derde verzorgingspost.

Daar heb ik droge en luchtigere kleren aangedaan en de waterzak bijgevuld. Wat een geluk, gelijk weer een aantal kilometers de hoogte in. Dit was een pittig stuk tussen de weilanden door, maar eenmaal boven weer een stuk vlak en lekker naar beneden. Nog een klein stukje langs de Gulp en vervolgens was het zelf navigeren, hier begon het gedeelte van de route die niet aangegeven stond. De laatste verzorgingspost was op 40 km. Op naar het laatste stuk! Hier zaten nog flink wat heuvels in en heb ik ook even flink gevloekt op Cor. Daar kwam uiteindelijk na ongeveer 6 uur de finish inzicht. Mijn gezin, Cor, Geraldine en de toeschouwers van de overige groepsleden stonden klaar om mij de laatste meters aan te moedigen. Mijn zoons liepen nog het laatste stukje mee. Eindelijk over de finish met een high five van Cor!

Na de finish kwam het groepsgevoel echt weer terug, de een naar de ander druppelde binnen. En na een aantal uur kwam de laatste binnen. Wat een prestatie! De laatste lopers zijn bijna 10 uur onafgebroken op de voet geweest maar door het doorzettingsvermogen en de uitstekende begeleiding zijn wij allemaal gefinisht! Gefeliciteerd!

Het was een superdag! Veel geluk met het weer gehad en ik heb echt heerlijk gelopen. Achteraf denk ik dat ik toch een beetje sneller had kunnen lopen, dus de trail mindset moet een beetje groeien. Dit mooie avontuur is voorbij en wat nu? Ik heb nog geen idee. Misschien nog een keer het Krijtlandpad? Of deze keer de 62 km? Of een andere gave uitdaging. Ik heb werkelijk geen idee, in 2023 merken we het vanzelf.

Op het moment van schrijven, hebben we net de Bajes-trail gelopen. Nog onder de indruk van de fijne sfeer en gastvrijheid van het Bajes-café, neem ik even de tijd om te reflecteren.

Met het starten van S2U op 20 november, dacht ik abrupt te veranderen van een fanatiek wedstrijdatlete, in een rustige kalme duursportster. Ik zag ultralopers altijd als stabiele personen en het leek me wel prettig om ook zo te zijn.

Dat die verandering niet zo zwart-wit was, bleek al gauw. Ook al was ik klaar met prestatiedruk (die ik me weliswaar zelf oplegde), tóch miste ik ergens het knallen en diep gaan. Steeds die twijfel of ik wel de goede beslissing had genomen.

Daarnaast bleef m’n hartslag altijd bijzonder laag tijdens het lopen. Deze 2 factoren zorgden ervoor dat ik voor Ultra, nog steeds te hard liep.  Keek ik naar hartslag en het vermogen om nog gesprekken te voeren, waren tempo 1 en 2 nog dusdanig snel, dat het voor mijn gewrichten wél behoorlijk belastend was. Helaas volgde een blessure….

Het vertrouwen richting de 52 km in mei begon een beetje te wankelen en ik bracht wat trainingstijd door op de virtuele fietstrainer (die mijn vriend geluk-bij-een-ongeluk sinds een paar jaar op zolder had staan) en hield vast aan braaf elke dag oefeningen (rompstabiliteit, beetje kracht en losmaken).

Nu lijkt het erop dat een stuk (1 á anderhalve minuut per km !) rustiger lopen, het medicijn is tegen de blessure. Ik heb me met de trail van gisteren echt ingehouden en lijk me dan toch langzamerhand te transformeren naar ultraloopster. Ik hoop daarbij ook innerlijke rust te vinden. De chaos en overgevoeligheid die ik van binnen ervaar, zou ik achter willen laten op de trail paden. Ik voel me op dit moment dankbaar en kijk uit naar veel mooie kilometers 💖

De Schuitwatertrail alias Moerastrail. Een week terug is het dat ik door kiespijn niet kon starten op mijn 1.001k Megarace. Nu sta ik aan de start van een lokale trail in Nederland terwijl mijn race nog bezig is. Correctie: Nog bezig hoort te zijn, na 391 kilometer heeft de organisatie de race gestaakt vanwege het abominabele weer.

Feit is dat ik fit ben. Een renpaard dat briesend, stomend in de stal staat te verpieteren. Te fit voor mijn eigen welzijn, ik moet stoom afblazen. Waar beter dan op een moerastrail?

Aldus fiets ik totaal in the zone met Ipod in door heerlijke herfstbossen op mijn OVros van Venray station naar de theetuin waar de trail start. Ik ben zo in mijn element zat ik totaal mis dat Cor en Geraldine van Trailrunnen.nl middenin het bos met hun bus-met-opdruk me tegemoet rijden om ergens nog enkele bordjes op te hangen.

En herfst wordt het. De geelkleuren verdringen langzaam groen, de lucht zwanger van rottende bladeren, de hitte in de lucht vervangen door een heerlijke herfstfrisheid. Ik fiets door uitgestrekte velden en prachtige bossen over zandwegen. Na een terugreis van 14,5 uur met de Deutsche Bahn is iedere andere race een verademing om aan te reizen. Dit is een geniettocht met grote G voor alle zintuigen, herfstgeuren, herfstkleuren en de klanken van Fink in mijn oren. Vandaag is racedag.

Bij de start een veld van tot de tanden toe bewapende trailrunners. Gear is our thing. Dat is het leuke aan trailrunners, ze lopen met respect voor omgeving en lijf en komen behouden terug aan de meet.

We doorlopen het startritueel.
‘Goedemorgen, ik ben Cor’.
Wij scanderen: Goedemorgen Cor!
‘Bij de inschrijfbalie staat de charmante Geraldine’.
Wij scanderen: Goedemorgen Geraldine!
En zo gaat dat bij Trailrunnen.nl, familiair en gemoedelijk. Het gaat niet om tijden, maar om genieten en buiten spelen.

Daar bovenop heb ik mijn eigen motieven. Ik wil vandaag – sorry voor taalgebruik – helemaal naar de kloten gaan. Vandaag is tijd voor serieus racen, bloed, zweet, snot, tranen en euforie.

het aftellen vertrek ik dan ook als een kogel. Enige hilariteit als geroepen wordt mij niet te volgen. De vorige editie ging ik meteen rechtdoor daar waar ik links moest gaan… Nu ga ik goed. Gas erop.

Al vrij snel neem ik afstand van deelnemers twee en drie. De beentjes trillen van vorm. Ik heb genoeg gedronken en moet na twee kilometer plassen. Terwijl ik in de berm sta, zie ik de nummer twee naderen, Marcel.

Marcel is een lange kerel met een efficiënte loopstijl. Ik ken zijn gezicht want ik heb 17 van de 19 groepen van Start2ultra voor me gehad voor een expertsessie over voeding en vocht.

Ik ren voor Marcel uit naar het eerste wildhekje. Ik houd het open en met een weids gebaar maan ik hem er doorheen te rennen. Meteen neemt hij kop over, iets dat zich meermaals zou herhalen. Vanaf nu houden we de hele race hekjes open voor elkaar en wisselen daar van kop.

Na het hekje ontstaat een ritueel van steeds iets harder lopen en de ander pijn doen. Steeds een klein beetje gas bijgeven zodat de ander lijdt en net enkele meters moet prijsgeven voor het volgende wildhek.

Marcel zou later zeggen dat hij hoofdschuddend op zijn horloge keek en kometers zag van in de vier minuten. Iets dat hij nooit zou volhouden, maar  toch moest het gebeuren. Beide willen we niet prijsgeven en teisteren elkaar. Als we na de finish horloges naast elkaar houden, blijken we beide vrijwel de hele race in het rood gelopen te hebben.

De trail is fantastisch. Ik accelereer door korte bochten en  jakkeren over smalle single tracks. Soms aan beide zijden bloeiende heide. Het nummer ‘Time is running out’ in mijn oren, nog maar eens extra gas om mijn tegenstander te horen snakken naar adem. Tot ik het hekje openhoud en hij overneemt.

We jakkeren vliegensvlug achter elkaar aan door dicht gebladerte. Adrenaline en euforie tekenen ons gemoed. Bij ieder hekje een grijns omdat je even je vermoeide tegenstander wil imponeren en tegelijk zijn vermoeide snufferd wil zien.

Halverwege de race passeren we de verzorgingspost. Beide laten we hem zonder aarzelen links liggen, wij zijn aan het racen, geen tijd voor, door.

Op ongeveer 11 kilometer last van mijn maag. Ik moet uit de broek. Noodstop in de berm, bam lozen en dan moet de bos varens voor mijn neus eraan geloven en trekt aan het kortste eind. Uit ervaring weet ik dat varens geschikt zijn voor dit doeleinde. Straks bij de finish Cor maar een high five geven met links.

Snel de broek omhoog en de achtervolging inzetten. Mijn mattie heeft een meter of 200. Jagen. Accelereren in de bochten en hopen dat je alles een fractie sneller doet dan je maat. Dat is het geval en ik loop langzaam in, maar zit totaal in het rood. Tof dat hij toch weer wacht bij het volgende hekje ondanks de 150 meter afstand. Ik pak hijgend, briesend de kop over en murmel dat ik uit de broek moest. Hij was benieuwd wat er was gebeurd.

Ik laat hem in een klim van mul zand al snel passeren. Hartslag te hoog. Zou corona nog een rol spelen? Een snelle 20 is echt iets anders dan een slome 1.001k. Zelfs een slome 20k is iets anders dan een slome 1.001k,  maar dat terzijde. Deze knuppel heeft alleen lange duurlopen gedaan. Als hij zijn loopschoenen aantrekt, begint hij al vet te verbranden. Nu loopt hij op die andere, ongetrainde verbrandingsmotor die suikers verbrandt. Maakt niet uit, vastbijten in die kuiten… maar langzaam loopt hij van me weg.

Een heerlijke stortbui op ons. Binnen minuten dooweekt en nu lopen we door diepe plassen te plonzen. Ik hou ervan. Steeds verder loopt hij van me weg. En toch ik zie dat ook bij hem het beste eraf is. Als ik gas bij geef, loop ik weer wat in. Hij raakt niet echt weg.

Zo blijven we elkaar opjagen, tarten, maar ook de goede weg wijzen. Eenmaal mis ik een pijl en fluit hij over mijn Ipod heen, eenmaal wil hij rechtdoor en maan ik hem rechts te gaan. Sportiviteit en rivaliteit gaan hand in hand.

Na 16 kilometer is bij mij de tank leeg. Mijn toiletstop doet de benen trillen, ik heb brandstof nodig. Verlangend kijk ik uit naar Geraldine die me eerder voorzag van een mixed grill, een combinatiebak van skittels, chocolade, chips, winegums en andere heerlijkheden.

Ik sleep me door de laatste kilometers en haal vier lopers van de 10 kilometer in. Als ik door de laan naar het theehuis loop, word ik ingehaald door de nummer 3, alsof ik stilsta. Doodgaan is een kunst die ik beheers. Strompelend de finish over.

Eerst een bearhug met mijn tegenstander. We grijnzen van oor tot oor en hebben elkaar vandaag tot hoogten gestuwd. Wilden beide niet toegeven en bleven pushen in elke bocht. Misschien was dit wel de leukste trailrace van mijn loopbaan, zo gelijk ging het op. In ieder geval stap ik na mijn mixed grill totaal euforisch met een bloedsmaak in de mond op mijn OVros voor de terugreis. Ook mooi om te zien hoe ik met een cadans van 179 bijna de perfectie van 180 benader. Het bewijst dat ik de afgelopen weken goed getraind heb op weg naar mijn grote race.

Schuitwatertrail wat was je heerlijk!

Het werd wel eens tijd voor een goed boek

The Maasdal Marathons

De dagen worden korter, het wordt weer kouder. Tijd voor een goed boek bij de warme kachel…

Hoofstuk 1: Waar ben ik aan begonnen…

“Letter  of Condolences”… Dat was wat ik dinsdag in mijn mail zag. De racebrief voor zaterdag bleek al snel. Dit keer een racebrief waarin wij deelnemers werden gecondoleerd met onze deelname aan The Maasdal Marathons. En zoals Cor zelf zegt “deze trail is voor hen die weten hoe ze deze klus moeten klaren. Voor hen die niet zeuren, maar lopen. Voor hen die niet vragen, maar doen”. Even twijfel ik weer of ik dit wel kan en waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen. Toch ook meteen nog meer zin om te starten! Het aftellen is begonnen!!!

Hoofstuk 2: Twijfel

In de tussentijd dat ik aan het aftellen ben, nog even terugkomend op die twijfel. Wat een gave trail, dacht ik bij de bekendmaking. Toch durfde ik me niet in te schrijven. Had ik 101 excuses waarom ik niet mee kon doen. Terwijl ik ook dacht, waarom? Het lijkt me zo onwijs gaaf en toch loop ik erbij weg? Ergens wist ik wel waarom. Angst voor het onbekende. Angst of ik dit wel kan. Angst voor de onzekerheid. Angst voor het niet weten wat Cor allemaal heeft bedacht. Angst om te falen… En toch bleef het knagen. Want wat wilde ik graag meedoen. Na lang twijfelen besloot ik een week geleden om Eliny te vragen om samen te lopen (wat ik trouwens ook niet durfde te vragen, ook weer angst). Na serieus beraad en wikken en wegen, waren ineens twee tickets besteld. Er was geen weg meer terug… 

Hoofdstuk 3: Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten

Het aftellen gaat inmiddels gestaagd door. Angst is er nog steeds, toch is de zin om te gaan genieten vele malen groter. Nog maar één nachtje te gaan. Gister kwam de laatste mail met de volgende mededeling van Cor “zo mijn werkt zit er op, ik denk dat ik maar eens een goed boek ga lezen…”. Een opmerking die ik niet zonder op in te spelen voorbij kan laten gaan (grijns). Meteen in beraad met Eliny. Cor, als je verassingen voor ons hebt, kun je die terug verwachten! Tja wat dat is houd ik nog eventjes geheim…

Hoofdstuk 4: Een bijzondere dag

Vandaag is het dan zover. Het aftellen is voorbij. Een bijzondere dag. Niet alleen de eerste editie van The Maasdal Marathons. Nee voor mij is vandaag extra bijzonder. 2 november 2018 kreeg ik te horen dat ik autisme heb. Vandaag dus een jaar geleden. Een jaar waarin veel is gebeurt en veranderd. Een diagnose die voor mij positief effect heeft op mijn leven. Om dan een jaar later deze trail te mogen lopen is bijzonder! Een trail die ik door mijn autisme eigenlijk niet durf te lopen. Alles wat de maasdal marathons speciaal maakt, is voor een autist paniek. En toch ga ik dit gave avontuur aan. Iets waar ik trots op ben! Maasdal Marathons, ik ga niet zeuren, ik ga dit doen! Ik zal laten zien dat voor iedere angst en opstakel een oplossing is. Dat doorzetters op welke manier dan ook, hun dromen waar maken!

Hoofdstuk 5: Eindelijk kunnen we beginnen

Omdat we van Horst naar Afferden lopen, is Cor nog wel zo aardig geweest om een bus te regelen die ons van de finish naar de start brengt. Toch fijn dat je na de trail niet terug moet zien te komen bij je auto (daar gaan we dan even vanuit, vandaag is natuurlijk niets zeker…).  

Eenmaal bij de start, staat daar het ontvangstcomité met startnummers en verdere info. Nu gaat het toch echt beginnen. Een envelop vol hints waar de boeken liggen. En dan is er nog een munt. Waar zou die nou weer voor zijn??? Net als de hoofdlamp die we mee moesten nemen. We zullen zien.

Bij de briefing, komt dat ene geheim naar voren. Mijn loopmaatje en ik  hebben beide een boek meegenomen voor Cor. Heeft hij wat te doen als wij aan het lopen zijn! Ben benieuwd hoe ver hij is als wij bij de finish komen… Er staan nog wat opdrachten in namelijk!!! Er wordt geproost en een liedje gespeeld op de trompet. De gelukkige die startnummer 1 heeft wordt bekend gemaakt. Er wordt een sigaret opgestoken en we kunnen gaan (de Barkley kenners begrijpen waarom).

Hoofdstuk 6: Boeken zoeken

Het eerste stuk gaat langs greppels en landwegen op naar de eerste stukken bos. Voor we het weten is daar al het eerste boek. Even opletten dat ik de goede bladzijde uit het boek scheur. Niet veel later is daar al de eerste VP en tevens stempelpost. Er wordt netjes afgevinkt welke lopers langs komen. Ja dat heeft die Cor goed geregeld. Je huiswerk overslaan is vandaag niet mogelijk. Na wat drinken en wat lekkers, gaan we weer verder. 

Inmiddels lopen we door het prachtige Schuitwater met leuke paadjes door de bossen. Boek 2 vinden we daar achter een bord verstopt. Niet veel later is daar al de Maas. Gelukkig voor ons is een veerpond. Nu snappen we de munt, die is om over te kunnen varen. Maar goed dat we de munt zorgvuldig hadden opgeborgen. 20 km hebben we er inmiddels opzitten. En het is zowaar al die tijd nog droog gebleven. Helaas is daar een dikke donkere wolk en begint het ineens keihard te regenen. Ach ja, dat hoort ook wel een beetje bij deze trail. 

We komen doorweekt en ingepakt in regenkleding, langs een wellness op. Uhm even een pauze??? Nee laten we maar gauw doorlopen, we hebben nog wat huiswerk te doen. Op zoek naar het “hof der gevallenen” voor boek 3. Eerst maar eens een ander obstakel over. Een slootje. Met de keus over de gladde boomstronken naar de overkant óf een stukje terug om langs een hek te komen. Over de sloot dus! Dwars door de bosjes komen we aan bij een stiltegebied. Een prachtig stuk hoog boven stromend water. Na een stuk in stilte te hebben genoten, staat daar ineens een groot kruis. Daar moeten we zijn! En inderdaad boek 3 is gevonden. Een begraafplaats van slachtoffers van WO2. Bladzijden uit het boek scheuren en nog even een momentje stilte. Dan is het weer tijd om verder te gaan. 

Verder over de Maasduinen. Waar we vandaag de gelukkigen zijn om nog een prachtig gebied te ontdekken. Open stukken, heide en bos wisselen elkaar af. Met hier en daar nog wat koeien. Er is helemaal geen tijd voor mij en Eliny om bij te kletsen. Er is zoveel om van te genieten om ons heen. Even opletten weer tussen al dat genieten. Er wachten nog wat boeken op ons. Extra opletten in dit geval. Er komt een gevaarlijke oversteek aan. En ja hoor vlak daarvoor ligt boek 4. Door dat boek vergeten we bijna om goed op te letten met oversteken. Sorry auto’s… Vandaag is er wat loslopend wild op pad gestuurd.

Na nog een klein stukje komen we aan bij VP4. Inmiddels hebben we er 43km opzitten. De VP om even bij te tanken en dan via de sluis bij Well naar de overkant. Of terwijl, even een paar trappen af en op. Zeker een test of onze benen het nog doen. Geslaagd!

In het laatste stuk naar de finish komt dan andere aspect van de Barkley naar voren… Een stuk struinen en zoeken naar een pad. De GPX geeft toch echt aan dat we hier moeten lopen, maar waar is dat pad??? Hier zijn die doorns dus… Zonder al te veel kleerscheuren vinden we boek 5 en is het nog even genieten van al het moois om ons heen. Voor we het weten zijn we 57km verder en is daar al de finish. 

Hoofdstuk 7: Verdwaald 

Nou ja finish… Cor geeft ons de keuze: stoppen en een DNF of gaan voor de victory loop. Victory loop natuurlijk!!! Nog twee boeken die we moeten zoeken. We krijgen foto’s van de locaties en als hint paars. Navigatie of route? Jammer dan, zoek dat maar lekker zelf uit. We beginnen meteen al goed… Verdwaalt op een camping en 1,5km omlopen om weer van de camping af te komen. Daarna vinden we redelijk vlot het eerste boek. Bovenop een uitkijktoren. En Cor je had gelijk, een prachtig uitzicht. Maar dan…. Dat andere boek nog. Hier gaan wij totaal de fout in. We lopen een heel stuk de verkeerde kant op en komen uit op een punt waar wij dachten het boek te vinden. Niet dus. Even zien we het niet meer zitten en zijn we er helemaal klaar mee. Maar ja, terug moeten we toch. Cor komt ons echt niet ophalen vrees ik. En dan nog, als ik ergens aan begin maak ik het af. Voor alle problemen is een oplossing. De route zoekend en Eliny motiverend, lopen we door. En daar is hij dan, ons laatste boek. Bladzijde eruit en op naar de finish! 

Hoofdstuk 8: Geslaagd?

Dachten we aan het begin van de dag, die hoofdlamp wat een onzin. Begint het nu toch echt al aardig te schemeren. Zouden we die lamp dan echt nodig hebben? Ik vertik het om die op te zetten voor dat laatste stukje. Eliny kan het niet laten om met lamp te finishen. En onze victory loop? Tja die zou in 4 km kunnen. Door al dat verkeerd lopen, hebben wij er 10km van gemaakt. We zijn gefinisht met 67.27km op de teller. En dat na een prachtige dag en vele angsten overwonnen. 

Het ontvangst is zoals altijd, warm en vertrouwd. Toch wil Cor nog wel even ons huiswerk checken. Gelukkig zijn we geslaagd en wordt er een liedje gespeeld voor die extra kilometers van ons. En Cor zijn huiswerk? Tja, weet je dat vertrouw ik wel. Hij heeft voor een geweldige dag gezorgd, dus zijn cadeau heeft hij verdiend.

Hoofdstuk 9: De biertjes

Voor we bij het laatste hoofdstuk van dit boek komen, eerst nog even de biertjes. Vorige week moest mijn auto gemaakt worden, dus een voor de automonteur. En een voor de man die weer druk is geweest met het controleren van mijn verslagen voor mijn studie. 

Hoofdstuk 10: Een dag om niet te vergeten

Het was een bijzondere dag. Er zijn door alle lopers top prestaties geleverd, angsten overwonnen en grenzen verlegt. Het was de mooiste trail die ik tot nu toe heb gelopen. Zoveel afwisseling en prachtige gebieden. En dat huiswerk erbij? Dat maakte het nog leuker. Cor, Geraldine en alle vrijwilligers, ook jullie hebben een top prestatie geleverd. Een bijzonder evenement om trots op te zijn.

Het was een onwijs tof boek, helaas is dit het einde. Het boek is dichtgeslagen, tijd om weer verder te gaan…

Op naar de volgende! Elke

Vrijdag was het weer een dagje samen buitenspelen! Een mooie tocht door Noord-Limburg. Beginnend met een stuk door de Maasduinen met prachtige vlaktes en uitzichten. Uitkijken over de maas en uitgestrekte vlaktes. Her en der een windmolen, die daar prima staan. Zij gaan op in het landschap en vullen het aan. Naast de vlaktes, komen we langs uiterwaarden met watervogels die in deze tijd van het jaar ons met mooi gezang vergezellen. Enkele heuveltjes komen we hier ook tegen. Hier is ieder heuveltje meer dan de moeite waard om te beklimmen. Wat een uitzicht, telkens als je bovenkomt! 

Tussendoor komen we langs een vakantiepark. Hier kon ik het natuurlijk niet laten om even in het speeltoestel te klimmen! Je bent ten slotte nooit te oud om kind te zijn. Lekker klimmen en klauteren en genieten. Na de speeltuin, stuiten we op een hek. Volgens de kaart op ons horloge is het of een heel eind omlopen, of toch zien dit hek te trotseren. Die tweede dus. Geen zin in kilometers asfalt. Zonder kleerscheuren en boze blikken van omstanders, weten we de andere kant van het hek te bereiken. 

Achter dit hek lopen we langs een spa, waarna we een stuk bos bereiken met historie. Een pareltje om in te mogen lopen. We lopen over een bospad langs een snelstromende beek. Een voor Nederlandse begrippen, diep uitgesneden beek met oeverwanden. Langs het pad staan enkele overblijfselen van de oorlog. Een pad waar je uit jezelf stil blijft door de schoonheid en rust. Ondanks het snelstromende water. Een ideaal stuk om tot rust te komen. 

Na dit stuk bos steken we een weg over om daarna door het veld te lopen op naar de veerpont. Wel oppassen hier! Eenden met jongen versperren de weg. Netjes wachten tot de familie is overgestoken voor we verder gaan. Op de veerpont over de Maas is het tijd om uit te rusten voor deel twee. 

Wederom mooie bossen. Verbonden met elkaar door landwegen en stukken langs de sloot. Of we hier zo blij mee waren… Brandnetels en hoog gras maken dat we de slootrand niet echt leuk vinden. Bij stuk nummer drie langs de sloot, besluiten we dit keer om wel een omweg te nemen over het asfalt. Genoeg geprik gehad. 

Een klein stukje verderop weer een plekje om te rusten. Een weitje met kleine geitjes. Daar even gezellig gekletst met deze vriendjes. En dan in het laatste stuk nog een lang stuk met wind tegen langs de boomgaard op. Laten we het erop houden dat je daar sterk van wordt, al was ik maar wat blij toen ik de beschutte bossen weer in kon voor het laatste stukje. Een mooie dag in Noord-Limburg om zo weer over te doen!

Graafschapspad, 122km rennend door de achterhoek.

Het begon allemaal met de wens om ooit en misschien zelfs dit jaar een 100km te gaan lopen. In februari werd de Dodemanstrail na 3 rondjes (69km) helaas gecanceld vanwege noodweer. In mei werd de UTVV gecanceld vanwege corona. Zou het dit jaar nog lukken een 100 te lopen?  In de zomer bestelde ik al het boekje over het Graafschapspad. Nog onzeker en twijfelend of ik dit wel zou kunnen. Trail vrienden om mij heen die mij verzekerden dat ik dit kon en goed voorbereid was. Toch bleef de twijfel… Een paar maanden terug met het ondersteunen van Manon tijdens haar eerste 100km, begon het toch wel heel erg te kriebelen. Dit wilde ik ook doen, de hele dag buitenspelen en genieten! Dus begon ik een tijdje later plannen te maken. Eerst zonder het iemand te laten weten. De datum stond inmiddels vast, ik ging dit doen! En wel op mijn manier, het zelf doen, zo weinig mogelijk mensen betrekken en dan heerlijk genieten zonder drukte eromheen.

De weken ervoor stond mijn training in het teken van het Graafschapspad, nog een laatste ultra daarna nog wat losse loopjes. Ik was er klaar voor. De dag voor mijn avontuur, was het rust houden en voorbereiden. Loopkleren en schoenen, tas voor tijdens het lopen pakken en kratten voor de verzorgingsposten vullen. Met daarin zakjes voor iedere VP met daarin wat ik per VP moest eten en drinken. Omdat ik weet dat ik anders niet goed eet tijdens het lopen had ik vooraf een eet- en drinkplan gemaakt. Iets wat ik tijdens mijn voorgaande ultra’s heb geleerd.

In de loop van de dag begonnen het zelfvertrouwen dat ik de laatste week had, plaats te maken voor zenuwen. Of was dit toch gezonde spanning? Laten we het daar maar op houden. Om 20.30 uur was het tijd om naar bed te gaan. Het zou een lange dag worden.

Op 1 December ging om 3uur de wekker en om 4uur stond ik aan de start en begon ik mijn avontuur. Hoofdlamp aan, lichtjes achterop mijn rugzak aan, en gaan! Het eerste stuk liep ik in het donker. De weg zoeken was niet heel moeilijk. De route was heel goed uitgepijld en daarbij had ik ook navigatie bij me. Na een klein stuk was ik al snel aan de rand van de IJssel. Waar ik de eerste 40km parallel langs zou lopen. Over de dijk met maanlicht, waardoor ik mijn hoofdlamp maar weinig aan heb gehad. Een prachtig stuk langs het water met hier en daar wat   mist en ganzen die overvliegen. Tussendoor loop ik door Doesburg en zie ik langs het water verschillende plaatjes oplichten. Rond 7.30uur door Zutphen hobbelend, terwijl je de wereld om je heen wakker ziet worden en jij al een aantal uur aan het lopen bent. Best bizar. Zodra ik de stad uitloop weet ik dat er iemand op mij wacht bij kilometer 41. Hier staat Anton met de eerste VP. Heerlijk om een knuffel te krijgen, een stoel om te zitten, warme bouillon en eten. Na een korte pauze, ga ik weer verder.. Langs weilanden en landerijen. De achtergrond voor een groot deel van deze route, het Achterhoekse landschap. Voor ik het weet zie ik dat ik 54 km heb gehad en bel ik mijn moeder zodat zij weet dat ze naar de locatie voor VP2 kan gaan rijden. Ook krijg ik motiverende woorden van haar en Anton. In dit stuk had ik het toch wel even zwaar. Al snel is daar VP2 met drie zwaaiende lieve mensen die op mij staan te wachten en mij overweldigen met hun goede zorgen. Over de helft! Vanaf deze VP tot VP3 zal Manon 20km met mij mee hobbelen. We beginnen met een stuk door de bossen. Manon die een aantal keer laat weten hoe mooi ze het hier vindt, ik naast haar genietend van hetzelfde mooie landschap. Na een tijdje komen we in het bos bij een stuk waar de navigatie zegt, rechtdoor. Tja, hier kijken we elkaar aan… een slootje. Manon die lachend zegt “ik spring hier wel overheen, maar of jij dat na ruim 70km nog red….”  Inderdaad Manon, laten we maar een stukje omlopen, ik houd mijn voeten liever droog als dat kan. Al snel komen we het bos uit en lopen we door Ruurlo. Niet veel later krijg ik het zwaar, niet gek na  82 km. Heel veel dank aan Manon die mij naar VP3 op 86km weet te krijgen. Wat onwijs fijn kan een vp dan zijn! En een mijlpaal, verder gelopen dan ik ooit heb gedaan! Toch ga ik vrij snel weer door met deel 3. Vanaf hier zal Anton meelopen. Ik ben heel blij dat ik in de voorbereiding zijn advies heb opgevolgd en de VP’s gedurende de route steeds dichterbij elkaar heb gezet. De stukjes worden nu dus steeds korter! Ook nu weer door een landschap van landerijen. Onder schrikdraden door om in de koeienweide uit te komen. Met de eerste kilometer nog wat strompelend en opwarmend voor mijn benen weer willen, daarna begint de motor langzaam weer te lopen en hobbelen we rustig verder naar VP4. Waar we door twee blije dames worden opgewacht. Ik met een blije kop, want ik heb inmiddels 100km gelopen! Iets wat ik zelf nauwelijks geloof, aangezien ik me nog super goed voel! Vele malen beter dan bij het lastige stuk op 82km. Na goede verzorging, weer verder. Strompelend naar een stukje bos waar het inmiddels begint te schemeren en dus tijd voor hoofdlampen en achterlichtjes. In het laatste stukje bos voor we Doetinchem in zullen lopen, stuiten we op een een klein probleempje… Een bord met “ pas op, agressieve buizerd”. Anton is direct heel duidelijk, omlopen! En groot gelijk heeft hij, geen zin om te worden aangevallen. Zonder kleerscheuren komen we bij de rand van Doetinchem en daar zien we het stadion van de Graafschap al, de laatste VP. Voor het stadion staan drie stoeltjes met dekentjes klaar. Een voor mij, een voor Anton en een voor Ed (die is inmiddels ook bijna hier, nadat hij vanaf de finish ons tegemoet is komen lopen). Zodra Anton en ik al aan ons warme kopje drinken zitten, komt Ed aan en krijgt ook hij wat lekkers. Nog een klein stukje te gaan, ik kan dit!!! We lopen dwars door Doetinchem, waar Ed mij vraagt wanneer ik een 200km gepland heb. Mijn antwoord heel resoluut, voorlopig even niet! Achter het ziekenhuis, duiken we de Kruisbergse bossen in voor het laatste stukje naar Laag-Keppel. Hier begin ik het zwaar te krijgen. De laatste loodjes… De heren babbelen wat met elkaar, waar ik dankbaar naar luister. Zelf stilzwijgend door hobbelend. Het lopen inmiddels af en toe afwisselend met een stukje wandelen om even bij te tanken. Drie hoofdlampjes en achterlichtjes die daar door het donkere bos dwalen. Geel met rode bordjes volgend om hun weg te zoeken. De finish in aantocht. Met nog een leuke verrassing 400 meter voor het eind, een klein klimmetje en een trap naar beneden. Een klimmetje wat ik normaal gesproken niet de moeite waard zou vinden om een klimmetje te noemen. Nu is die zwaar. Om maar niet te beginnen over dat trapje naar beneden. Onder aan de trap is het 100 meter tot de laatste bocht. Met daarna het uitzicht op Manon, mijn ouders en mijn broertje die juichend op ons staan te wachten. Ed loopt alvast vooruit en ik loop hand in hand met Anton over de finish lijn die met de laadkabel van Manon’s auto is gemaakt. Daar komt de ontlading van dit avontuur. Een dikke knuffel en tranen. Wat een onwijs gave, bijzonder en mooie dag was dit! Een dag heerlijk buitenspelen en genieten! En ja het was ook zwaar, al is dat het  meer dan waard.

Eenmaal thuis strompel ik uit de auto, neem een warme douche waarna er beneden een maaltijd voor mij klaar staat. Hierna duik ik op de bank, nagenietend van deze mooie dag. Om nadien strompelend en waggelend als een pinguïn die zich overal aan moet vasthouden, naar mijn bed te verhuizen. Dat wordt wat morgen…

Tot mijn verbazing gaat lopen en traplopen de volgende ochtend redelijk. Soepel is een ander verhaal, maar dit valt me reuze mee. Ik ben niet meer de pinguïn van gisteravond. Samen met mijn paard ga ik op naar het bos voor een heerlijke bosrit. En het lukt me zelfs om zonder een krukje op te stappen (gelukkig heb ik wel een klein paard). De spieren voelen steeds beter aan. Niet gedacht dat ik mij zo verbazingwekkend goed zou voelen na 122km. Met dank aan alle steun van alle mensen om mij heen die mij hebben ondersteund, gemotiveerd en geholpen om dit te bereiken en hun vertrouwen dat ik dit kon.

En de volgende? JA, die komt er zeker!!! Een ander streekpad, iets op de Veluwe, Krijtlandpad of toch de route van 60 die ik in het Montferland heb liggen uitbreiden met wat extra lusjes tot een mooie 100? Wie weet, de tijd zal het leren. Voor nu nagenieten van een mooi avontuur en herstellen.

Dit ging veel te snel voorbij…

Hoe kun je een vakantie het beste beginnen? Met een mooie trail natuurlijk!!! Vandaar dat ik voor mijn doen, last minute nog een ticket heb gekocht voor de Schadijkse Bossen Trail. Gister de laatste dag op stage gehad en nu ruim twee weken vakantie. Een laatste week vol stress voor een eindbeoordeling en nog twee tentamens die ingeleverd moesten worden. Ik vond dat ik mezelf voor vandaag wel mocht trakteren op een rondje struinen door de bossen.

Vanmorgen werd ik wakker en was nog zo onwijs moe… Alle stress komt er nu uit, vrees ik. Zal ik gaan lopen of toch maar niet? In mijn hoofd gaat die vraag om, maar eigenlijk weet ik het antwoord al. Tuurlijk ga ik. Zodra ik loop zal het steeds beter gaan. Dan wordt mijn hoofd leeg en rustig en krijg ik weer energie. Spullen pakken, nog even wat yoga om mijn lijf los te maken en hup de auto in. Op naar America. 

Ook met aanwezig zijn op de startlocatie ben ik vandaag laat. Zodra ik mijn nummer heb opgehaald, begint de briefing al bijna. Niks voor mij, alles last minute. Zal wel door de drukte in mijn hoofd komen, nog meer reden om lekker te gaan lopen. Dit keer is het een klein groepje dat mee doet, lekker rustig. De gebruikelijke briefing met uitleg die ik inmiddels wel kan dromen. Toch blijft het leuk en zouden deze trails niet compleet zijn zonder. Anton kreeg vandaag met de briefing extra aandacht en support voor onderweg. Het eerste biertje kreeg hij bij de start met de mededeling “voor onderweg”. Ben benieuwd wanneer dat biertje op is geweest.

Terug naar de orde van de dag. Briefing is klaar en het is 12uur. Tijd om te gaan dus. 

Het eerste stuk gaan door de bossen. Met hier en daar een of misschien kan ik beter zeggen meerdere, verdwaalde takken. Hink stap sprong dan maar. Na de eerste kilometers door het bos, kom ik al snel aan bij een hek aan de rand van het bos. De heide op. Een prachtig stuk volgt!!! Heide zonder dat het grootst aanvoelt. Bij heide denk ik vaak aan uitgestrekte gebieden met vergezichten. De heide bij de Schadijkse bossen, verrast me enorm. Wat een pracht op een eigen unieke manier! Hoe zal ik het omschrijven? Heide die groots is, maar toch klein aanvoelt? Of andersom? Bij iedere bocht en ieder nieuw pad, voelt het als een ander gebied met eigen karaktertrekken. Waar ik ook kijk is het genieten. Helaas voor mij is daar alweer de rand van het bos. De bossen weer in. Met in dit stuk bospaden gemengd met paden langs de boerenakkers en langs sloten. Doe daar wat water van de afgelopen tijd bij. Een plus een is twee. Modder en blubber. Dit stuk bedoelde Cor dus tijdens de briefing. 

Langs de akkers is het vooral oppassen dat ik niet uitglijd en vooral niet vergeten om naar de omgeving te kijken en te genieten. De stukken langs het water, tja wat zal ik daarvan zeggen. Ik vond het wel leuk. Beetje opletten en zigzaggen. Met regelmatig tot mijn enkels in de modder. Maakt het buitenspelen leuk! Toch na een aantal kilometer ben ik blij als de stukken langs de sloot voorbij zijn. Weer wat vastere grond onder mijn voeten. Laat ik het erop houden dat afwisseling gewoon veel leuker is. Inmiddels kom ik langs de eerste VP, met een trouwe vrijwilliger, elkaar een fijne dag wensen en weer verder. Ik loop zo lekker dat ik niet stop en lekker doorhobbel in dit fijne tempo.

Al snel kom ik weer bij het stukje heide aan. Nog een keer mag ik hiervan genieten. Ondanks de paar kleine klimmetjes die hier zitten, geniet ik volop. Door al dat moois, lijkt het wel of ik vlieg!

Toch is daar de bosrand toch alweer veel te snel in zicht. Met na een paar bomen alweer de tweede VP, hier hobbel ik lekker door, ik loop net zo lekker. Wetend dat de route alweer bijna ten einde is, geniet ik nog meer van elke stap die volgt. Stappen die door het bos gaan. Met ook dit keer een pad, waarvan ik weet dat er mensen zullen zijn die zich afvragen of het een pad is. Die paadjes maken de trails van trailrunnenNL bijzonder. Met daarbij de kleinschaligheid en de gemoedelijke sfeer. In elk geval begin ik te glimlachen bij het zien van het pijltje dat richting dit “verborgen” pad wijzen. Dit keer is het takken wegduwen met mijn armen. Voordeel van de winter, lange mouwen dus geen schrammen. Ook dit pad is alweer veel te snel ten einde. Nog een stuk langs de akkers en dan volgt een pad met nog meer takken op de grond als aan het begin. Zoekend naar de beste weg door dit mijnenveld van takken. Daarna is het nog een lang pad met wind tegen en een stukje door het bos. Laatste pad langs het water en dan is daar voor ik het weet alweer het touwtje dat de finish is. Gelukkig voor Cor had hij een aantal oplettende deelnemers die hem ondersteunde in het signaleren van lopers. Mij was hij anders bijna misgelopen. Die high five heb ik toch mooi nog gekregen!

Mijn hoofd is leeg, mijn gezicht een glimlach. Een vakantie beter beginnen, kan voor mij niet. En de Schadijkse Bossen Trail, die raad ik zeker aan! Deze heeft afwisseling en is voorbij voor je het weet. Deze ging voor mij veel te snel, ik had hier wel langen kunnen rondlopen. Daarnaast is de Schadijkse trail rust. Heel veel rust. Bijna heel de trail liep ik heerlijk in mijn eentje met enkel de geluiden van de natuur om me heen. Geen auto’s of ander lawaai. Nee enkel rust. Ik ben mijn vakantie goed begonnen.

Tot de volgende keer!

Elke

Krijtland, onwijs genieten en grenzen accepteren

Het is donderdag eind van de middag en de tassen staan gepakt. Na een tijd zonder events, mogen we inmiddels weer helpen om mooie trails neer te zetten. En wat is er nou beter dan zelf ook te gaan lopen? Dus nog even een broodje en dan is het tijd om naar Zuid-Limburg te gaan. Een dag eerder dan het Krijtland evenement, zodat we zelf ook een deel van het Krijtlandpad kunnen lopen. Op naar een weekend genieten dus! Twee uur later arriveren we bij onze B&B in het heuvelland. Kleren en trailvesten klaarleggen voor de dag erna, nog een drankje en ORS om het vocht alvast aan te vullen en dan snel naar bed. Door de warmte van deze dagen, staat de wekker namelijk op ergens halverwege de nacht… 

Veel te vroeg gaat dan ook de wekker op vrijdag. Wederom ORS, veel vocht en eten voor de nodige energie en op naar de startlocatie. Om 5 uur in de ochtend vertrekken we in het donker met onze hoofdlampen op. Wat is er nou mooier dan het voorrecht te hebben al lopend de wereld te zien ontwaken?! Genieten van het prachtige landschap van Zuid-Limburg met her en der nog wat dauw, de opkomende zon en de wereld die langzaam in beweging komt. Rustig aan lopen we verder over de heuvels, graslanden, grindpaden, langs de beekjes en door de bossen van het heuvelland. Het tempo bewust laag houdend, gezien de afstand die nog komt en vooral de warmte en het pittige parcours van het Krijtland. Onderweg komen we regelmatig koeien tegen, die ons aan staan te staren, zo vroeg als we op pad zijn. Bij een van de hekjes roept Anton ‘deze zit op slot’ en klimt eroverheen. Dacht het niet, denk ik. En met een heel licht duwtje open ik het hek. Die zal hij nog wel vaak te horen krijgen. De tijd vliegt en voor we het weten begint de temperatuur te stijgen en naderen we ’t Hijgend Hert. Net over de helft van de route, dus tijd voor een tussenstop. De ene 3 cola, de ander 3 thee en een ober die ons vraagt of we zeker weten allebei 3 drankjes te willen. Ja, die hebben we echt nodig. En na een korte uitleg, is er enkel nog respect voor onze tocht van die dag. Nadien het water in onze rugzakken bijvullen en een broodje. Daar waren we aan toe en met nieuwe energie hobbelen we rustig verder. Vanwege de warmte hebben we beide 3,5 tot 4 liter water op onze rug. Tot we een aantal km voorbij ’t Hijgend Hert zijn… Daar knapt een van onze waterzakken kapot… Nou ja, in elk geval lekker afgekoeld! Met het stijgen van de afstand, stijgt ook de temperatuur. Nog 9 km te gaan en het is warm. Trailen is voor mij genieten, nieuwe plekken ontdekken, je grenzen verleggen, maar ook weten waar je grens ligt en die accepteren. Naar je lijf luisteren dus, verstandige keuzes maken en je goed voorbereiden. Zo geldt dat ook voor vandaag. Het Krijtlandpad, is een pittig parcours en het is warm met 37 graden. Samen besluiten we dan ook om de laatste 9 km te gaan wandelen. Verstandig te zijn en kiezen voor veilig en gezond de route uitlopen. Met daarbij van de hele route kunnen genieten. Zo komen we na in de laatste 2 km nog de trap bij de Gulpenberg, om 16.15 uur terug bij de auto. Een prachtige route en ervaring rijker. En direct wetend dat we de deelnemers van het evenement morgen, kunnen motiveren met onze verhalen over de mooie route. Na een hapje eten, vallen de ogen al snel dicht. Moe en voldaan en toe aan opladen voor nog een mooie dag.

Zaterdag, de dag van het Krijtlandpad evenement, een ultra trail van 52K. Dit keer gaat de wekker niet midden in de nacht. Om 8 uur halen we Manon, een van de deelnemers, op en gaan we richting de start. Een groepje van 33 lopers gaat vandaag de uitdaging aan. Van totaal ontspannen lopers tot lopers die gespannen de laatste dingen checken. Om 9 uur is het aan Cor om deze kanjers op pad te sturen. Even gezamenlijk kijken hoe de lopers vertrekken en dan snel terug voor een briefing met het hele team van vrijwilligers van vandaag. Er is namelijk een strak schema gemaakt en Geraldine legt kort en bondig uit wat het plan is. Door de warmte wordt het voor ons vandaag iets harder werken en zijn er extra hulptroepen ingeschakeld. Naast de 4 verzorgingsposten, de start/finish, fotograaf, mountainbiker op het parcours en medisch team, dit keer 5 extra waterposten. Alles om de lopers een prachtdag te bieden met goede verzorging. In duo’s gaan we op pad om aan de slag te gaan. Voor ons betekent dit VP2 en VP4 verzorgen. Vooral VP4 vraagt extra aandacht. Hier hebben de lopers 42km gelopen en is het inmiddels op het heetst van de dag. Gelukkig staan we bij een beekje. We sturen de lopers dan ook eerst richting het water, nemen trailvesten in ontvangst en vullen deze. Lopers krijgen eten en willen ze niet dan blijven we vragen tot ze wel iets eten. Direct even checken of ze nog een helder verhaal kunnen vertellen. Alles om oververhitting en uitputting snel te signaleren. Ik zie lopers die bij deze post verstandige keuzes maken. Er wordt gekozen voor verder wandelen, route inkorten en stoppen omdat het lijf op is. Op die momenten kan ik onwijs genieten. Genieten van de lopers die allemaal een geweldige prestatie neerzetten, die hun grens opzoeken maar ook weten waar die grens is en die accepteren. Lopers die de route vervloeken, die zich afvragen waarom ze dit doen en tegelijkertijd onwijs genieten van een prachtige trail. Dat je dat als vrijwilliger mogelijk mag maken is bijzonder.

Na de laatste lopers bij VP4 te hebben verzorgt, gaan we terug naar de finish om te helpen en de laatste lopers op te wachten. De hele dag zijn we als team bezig lopers te stimuleren goed voor zichzelf te zorgen, af te koelen, voldoende drinken en eten. Halverwege de dag merkte ik zelf al dat ik me slapjes ging voelen. Net te laat eigenlijk, helemaal na gisteren. Snel een ORS erin en nog een flesje extra water. Ik kon weer door. Bij de finish aangekomen, werd ik al snel om dezelfde reden door Geraldine geroepen. Cor was niet lekker, oververhit. De daaropvolgende 2 uur heb ik mijn aandacht en zorgen op Cor gericht en waren er fantastische vrijwilligers die mij hielpen en vooral het event draaiende hielden. Cor knapte langzaam op en kon de laatste loper zelf binnen halen bij de finish. Zo zie je maar weer dat wij als vrijwilligers er alles aan doen om er een prachtige dag voor de lopers van te maken en dat we daarbij onze eigen adviezen, voor onszelf soms vergeten. 

Op weg naar huis komt bij ons het besef hoe onwijs bijzonder dit weekend was. Bedankt voor iedereen waar we dit mee mochten delen! Ik kan niet meer zeggen dan een enorme prestatie van alle lopers en het hele team die dit mogelijk maakte.

Tot snel op een van de komende trailrun evenementen! 

Elke

Mag ik nog een rondje?!

Zaterdag 15 juni, om half acht stap ik in de auto voor een rit van twee uur naar de Dodemanstrail. Velen hebben mij afgelopen week al voor gek verklaart. Twee uur heen en terug rijden, voor een rondje lopen? Jij bent echt gek. Tja, dan maar gek denk ik. Schijnt iets te maken te hebben met een passie voor trailen… 

De ochtend begint met veel regen. Maar hoe dichter ik bij Schin op Geul kom, hoe beter het weer wordt. En ach, anders was regen ook leuk! Hoe viezer ik na een trail ben, hoe beter! Eenmaal bij de start komt het zonnetje langzaam naar voren. Beter weer kan niet. Daar gaan we dan, op naar de Dodemans! Voor mij vandaag 3 rondjes van 11km.

Na de start meteen een klim van bijna één kilometer, een betere warming up bestaat niet. Vandaar gaat de route een bospad in en een stuk lekker crossend naar beneden. En dan begint het… Schuin naar links en een klein stukje verder de eerste trappenklim. Een trap waarvan je denkt dit is het eind en dan komt de verrassing… Nog een stukje trap. Eenmaal bovenaan heb je even om een stukje vlak om jezelf op te laden voor er nog een trap volgt. Wel is waar een kortere trap, maar wel een stukje steiler. Zo de eerste hoogtemeters zijn binnen!!! En dan zijn we nog niet eens halverwege. Nog wat crossen door het bos voordat er een stuk door de weilanden volgt. Met in dat stuk bos trouwens nog een leuke, zware klim. Een glibberig modderpad, waar je lekker wegglijdt. Iets met beetje veel regen die de afgelopen nacht en ochtend is gevallen… Op het zandpad tussen de weilanden aangekomen, merk ik dat de zon toch meer is gaan schijnen dan ik had verwacht. Pfff, die zon brandt er lekker op. Een mooi stuk om van het uitzicht te genieten voor de route naar rechts gaat, een lang bospad naar beneden. Voor vandaag een pad wat al snel de tweede glibberige afdaling zal worden. Ja, het was toch best wel veel regen geloof ik. In het eerste rondje is het slalommen om de mountainbikers die het pad op komen. En niet eentje, nee een heleboel. Waar komen die vandaan, joh? Ook met allemaal een startnummer, schijnbaar ook een route dus. Toch een mooi pad om af te dalen, met vandaag tegelijk goed opletten. Opletten op tegenliggers en op waar je je voeten neerzet. Na een fijne afdaling nog een stuk door het bos, nog een afdaling en dan… Dan sta je ineens in een dorpje, meteen naar rechts en daar is hij dan. De Dodemans…. Oke denk ik, nu gaat het beginnen. 

Dodemans jij gaat mij niet klein krijgen, ik zal je hardlopend trotseren. Het is zeker een pittige klim, toch red ik het om tot bovenaan te blijven hardlopen. I did it!!! Dodemans, ik heb je verslagen! Met als uitdaging de volgende twee rondjes nog een keer. En eenmaal boven, daar is het een paar honderd meter en dan kan ik weer versnellen. Langs de verzorgingspost en dan meteen weer een “onzichtbaar” bospad in. Leuk, al die paadjes die je niet ziet als er geen pijl had gehangen. Inmiddels al over de helft van het eerste rondje en twee derde van de hoogtemeters gehad. Laatste stukje tot de finish lekker doorlopen dus! De grootste klimmen zijn geweest en het stuk van de verzorgingspost tot de finish is een prachtig stuk door het bos! Lekker slingeren en crossen. Met bij kilometer 8 nog even ongeveer een halve kilometer een gemene klim. Zo eentje die heel onschuldig lijkt, maar onderhand je kuiten flink laat werken. Als beloning staan er bovenaan een paar koeien op je te wachten. Even een aai over hun hoofd en weer verder. Er volgen nu nog twee kilometer afdalen en vlak en dan is daar al de finish. 

Wacht even… Nu al de finish?! Ik loop net lekker, joh. Gelukkig mag ik nog twee rondjes!!!

Na nog twee rondjes crossen en klimmen rondom de Dodemans, kom ik voor de derde keer bij de finish. Drie dezelfde rondjes die toch allemaal anders waren. Bij ieder rondje zie je weer andere dingen en is er een ander stuk dat zwaar is. Drie rondjes op een prachtige route met aan het eind de high five en glimlach van Cor. Daar doe je het toch voor.

Een klein dingetje tijdens mijn eerste rondje… Ik weet het voor elkaar te krijgen om verkeerd te lopen. En dat, terwijl de bordjes toch echt heel duidelijk waren. Even aan het dagdromen vrees ik. Een stuk door een weiland met hoge brandnetels… Mijn benen zaten lekker vol met die prikkers.

De Dodemans heb ik alle drie de rondjes hardlopend kunnen trotseren. En ja, de Dodemans is een pittige klim die je zult voelen. Toch vond ik dat niet het zwaarst aan deze trail. Nee, die trappen omhoog aan het begin van de route. Die waren zwaar, die heb ik in mijn tweede en derde rondjes een stuk gewandeld. En natuurlijk het glibberige pad omhoog, ook die was een uitdaging. De Dodemans is een trail, die je van alles biedt. Hij is pittig en je komt zeker aan je hoogtemeters, toch merk je dat tijdens het lopen niet echt. De afwisseling tussen klimmen en dalen en het slingeren door het bos maakt dat je voor je het weet aan het eind van je rondje bent. En het lopen van rondjes is zeker niet saai. Ik vond het heel fijn. Na een rondje verkennen, ken je de route. Voordeel voor de volgend rondjes, je weet wat er komt. En toch is ieder volgend rondje weer anders. Denk je nu komt het zware stuk, daarna wordt het makkelijk. Niet dus, dit rondje zal het andersom zijn… Wil je kort of wil je lang, alles kan. Je kunt de uitdaging helemaal aan jezelf aanpassen.

Na afloop nog even in het zonnetje nagenieten met medelopers. En die twee uur rijden, die was het meer dan waard!  Al zullen mijn benen die twee uur terug naar huis iets minder leuk gaan vinden…

Bijna thuis is het eerst nog even door naar mijn paard. Die kijkt mij aan met een hoopvol gezicht op een rondje door het bos. Helaas voor haar, vandaag niet. Ik fluister haar in haar oor dat we morgen onze eigen “trail” door het bos gaan maken. 

Eenmaal thuis krijg ik als eerste te horen wat ik in hemelsnaam heb gedaan. Dat ik wel een douche kan gebruiken. Waar hebben jullie het over?, denk ik. Tot ik naar mijn benen kijk…. Tja het was een beetje modderig, dus mijn benen zijn best wel een beetje erg vies. Die douche is misschien niet zo een gek idee.

De volgende ochtend voel ik mijn spieren wel een beetje. Een pittige trail als de Dodemans moet je ook wel voelen. Anders zou ik me nu wel af mogen vragen of ik niet nog een rondje had kunnen lopen of iets meer snelheid had kunnen maken. Het beste medicijn tegen spierpijn dan maar inzetten. Op naar mijn paard voor de “trail” van vandaag. Een rondje door het bos. Lekker vroeg, zodat het nog niet te druk is. En mijn paard is blij dat ik vandaag met haar een rondje ga.

Tot slot kreeg ik bij de finish van de Dodemanstrail niet alleen de high five van Cor die je een voldaan gevoel geeft. Er stond ook nog een biertje klaar. Een probleempje… Ik word ziek van bier (iets met niet tegen gluten kunnen). Gelukkig is er thuis altijd wel iemand die het geen probleem vindt om een biertje te proeven. Nou Cor, die is goedgekeurd. Of ik niet even iedere week die Dodemanstrail wil gaan lopen.

Kortom, de Dodemanstrail is zeker een aanrader! In een paar woorden: prachtig, veelzijdig, afwisselend en pittig. Met voor iedereen zijn eigen uitdaging!

Groetjes, Elke

Wat een heerlijke stilte bij de Schuitwatertrail!!!

Vakantieperiode. Voor mij de laatste schoolvakantie, want eind januari hoop ik af te studeren. Laatste zomer waarin ik vakantiewerk heb in een verpleeghuis. Werk in de zorg wat ook weekenddiensten betekent. Vorige week en volgend weekend heb ik een werkweekend. Dit weekend vrij, dus tijd voor weer een trail!!! En waar kun je dat nou beter doen dan bij een van de evenementen van Cor en Geraldine??? Prachtige routes in prachtige gebieden. En natuurlijk een top team met daarbij top vrijwilligers, die het telkens weer tot een unieke ervaring maken.

Maar goed, dit weekend mocht ik weer. Vanmorgen al op tijd wakker en eerst even wat yoga. Dat was er de afgelopen dagen niet van gekomen. Toch wel behoorlijk stijf…. Uurtje yoga en ik ben weer redelijk soepel en los om vanmiddag aan de trail te beginnen. Geraldine schreef laatst al over yoga. Ik ben het helemaal met haar eens dat de combi van lopen en yoga top is. Voor blessures ook erg goed. Door de yoga kan en mag ik met mijn lopersknie momenteel gewoon blijven lopen. Mijn yoga gedaan en klaar om de auto in te gaan. Nog even mijn paard verzorgen en op naar Theetuin de Roode Vennen in Broekhuizen. Bij de Roode Vennen aangekomen, word ik verrast door de prachtige startlocatie. Prachtige tuin om in te dwalen en tot rust te komen. Even bijkomen van de autorit en tot rust komen voor de trail gaat starten.

12uur. Tijd voor de start. De briefing van Cor is geweest, dus iedereen is klaar om te gaan. Met dit keer weer 2 km cadeau, omdat er een paar paadjes waren die ze niet uit de route konden laten. Ik ben benieuwd!!! We starten bij een donker laantje van bomen. Zo een laantje, waarvan je denkt ‘wat is er aan het einde, waar leidt dit pad heen?’ Na dit laantje, gaat het vrijwel meteen de bossen in, om door kronkelpaadjes het Schuitwater in te gaan. Er volgt een stuk met kronkelende smalle paadjes door een dicht begroeid bos. Slingerend gaat het verder, met af en toe bukken voor de laaghangende takken. En ondertussen onbewust al een paar hoogtemeters pakken. Continu is het hier afdalen en weer klimmen. Voor ik het door heb al een paar kilometers gehad en kom ik aan bij een hek. Hekje door en daar loop ik in het begrazingsgebied van de koeien. Helaas heb ik geen koeien gezien dit keer. Hun sporen ben ik wel zig zaggend langs gelopen. Koeien houden er immers geen rekening mee of ze op een pad mesten of daarnaast. Langs een drinkplek voor de koeien en daar is alweer het volgende hek om weer uit het begrazingsgebied te gaan. Op naar de volgende verrassingen. 

Stukjes door de heide met afwisselend een aantal hekjes die gepasseerd worden. Weer wat stukjes kronkelend door de bossen en hè waarom lopen die lopers in tegengestelde richting??? De bordjes staan toch echt de andere kant op… Een blik op mijn horloge vertelt mij waar dit aan ligt. De VP komt eraan, dus die lopers beginnen aan het volgende lusje van de trail. Bij de VP even wat drinken en omdraaien maar om weer verder te gaan. Na een kleine kilometer kom ik samen te lopen met een andere loper. Ik loop eigenlijk altijd alleen. Dit keer raakte ik aan de praat en voor ik het wist liepen we al twee kilometer samen. De rest van de trail ik samen gelopen, met kort voor de tweede VP nog een andere loopster erbij. Afwisselend liepen we voorop om het tempo aan te geven. Dit keer vond ik het fijn om samen te lopen. Af en toe praten, af en toe stukken in stilte lopen. En daarbij steun aan elkaar in het tempo. Voor mij vooral zodat ik met mijn blessure niet te snel liep. 

In dit tweede lusje kwamen we in het trainingsgebied van Cor en Geraldine. Bij de briefing liet Cor al weten hier zijn heuveltrainingen te lopen. Verschillende lusjes die slingerend door dit prachtige stuk bos gaan. In het eerste stuk, dacht ik valt wel mee die heuveltjes. Afdalen, klimmen, afdalen en weer klimmen. Niet heel steil. Langzaam werden de klimmetjes echter hoger en steiler en daarmee ook wat zwaarder. Toch een hele fijne en leuke heuveltraining. Het is continu op en af. Niks geen lange klim en afdaling, continu wisselen en dus steeds weer aanpassen. Heerlijk speels en toch uitdagend! Een gebied waarvan je bij de eerste keer al weet dat het nooit gaat vervelen. Na de steeds pittigere heuveltjes, nog een paar stukjes langs de rand van het bos en door het bos. Langs de boeren die de sproeiers aan hebben om toch voor een beetje ‘regen’ te zorgen. Oppassen dat je niet nat wordt door een plaatselijk buitje dus! 

En daar is dan alweer de VP. Ik en mijn medelopers nemen even de tijd om op te laden en daar gaan we weer. Op naar het laatste stukje. Het laatste stuk betekent ook op naar de bruggetjes die kenmerkend zijn voor het Schuitwater. Om daar te komen hebben we eerst nog wel een paar kilometer over slinger paadjes en stukjes heide voor de boeg. Of zoals mijn medeloopster zei ‘nog even een stukje door de woestijn’. Met nog drie kilometer te gaan, zijn ze daar dan eindelijk, de bruggetjes! Al een stuk dat we tegen elkaar zeiden ‘wanneer komen die bruggetjes nu eindelijk?’ Nou daar zijn ze dan! Oppassen dat je niet valt, dan lig je in het water. Van bruggetje naar bruggetje zijn de laatste drie kilometers ineens minder zwaar en voor ik het weet staat daar alweer het bord van de theetuin. Nog even door het donkere laantje waar we begonnen. Even nog een stukje knallen en op naar die high five van Cor. 

Ook de Schuitwater Moerastrail, was weer een unieke en prachtige ervaring. Weer een trail met zijn eigen bijzonderheden. Schuitwater is continu wisselen in zowel bos, heide en moeras als in klimmen en dalen. Met daarbij een gebied dat rust uitstraalt, waar je tot rust kunt komen. Het is er heerlijk stil en het gebied straalt rust uit. Al lopend bedenk ik hoe fijn deze plek ook zou zijn om met mijn paard te rijden. Wie weet komt dat ook ooit nog wel. Voor wie op zoek is naar een afwisselende heuveltraining in een gebied waar je tot rust komt, die raad ik aan om naar het Schuitwater te gaan. Of je trail of training nu goed ging of niet, tot rust kom je hier sowieso! Mijn dag was heerlijk. Zelfs het samen lopen vond ik dit keer heerlijk. En ja, ik zal het benoemen, ik heb een van de bochten afgesneden;) (mijn medeloper vroeg of ik dat ook in mijn blog zou zetten). 

Helemaal tot rust ga ik op weg naar huis. Wel eerst even bij mijn ouders op de camping langs. Die hebben mijn laptop meegenomen, zodat ik mijn blog kan schrijven. In die tijd wordt er door hun gekookt en staat er nu bijna een lekkere herstelmaaltijd voor me klaar. Beter kan niet toch? 

En tja terugkomend item, voor wie is het biertje dit keer? Als ik op de camping kom eten en de campingbaas komt langsrijden, is hij dit keer de gelukkige. Kortom de Schuitwatertrail is prachtig en als ik met de volgende editie vrij ben, doe ik zeker weer mee!!!

Trailgroet,

Elke