Krijtland, onwijs genieten en grenzen accepteren
Het is donderdag eind van de middag en de tassen staan gepakt. Na een tijd zonder events, mogen we inmiddels weer helpen om mooie trails neer te zetten. En wat is er nou beter dan zelf ook te gaan lopen? Dus nog even een broodje en dan is het tijd om naar Zuid-Limburg te gaan. Een dag eerder dan het Krijtland evenement, zodat we zelf ook een deel van het Krijtlandpad kunnen lopen. Op naar een weekend genieten dus! Twee uur later arriveren we bij onze B&B in het heuvelland. Kleren en trailvesten klaarleggen voor de dag erna, nog een drankje en ORS om het vocht alvast aan te vullen en dan snel naar bed. Door de warmte van deze dagen, staat de wekker namelijk op ergens halverwege de nacht…
Veel te vroeg gaat dan ook de wekker op vrijdag. Wederom ORS, veel vocht en eten voor de nodige energie en op naar de startlocatie. Om 5 uur in de ochtend vertrekken we in het donker met onze hoofdlampen op. Wat is er nou mooier dan het voorrecht te hebben al lopend de wereld te zien ontwaken?! Genieten van het prachtige landschap van Zuid-Limburg met her en der nog wat dauw, de opkomende zon en de wereld die langzaam in beweging komt. Rustig aan lopen we verder over de heuvels, graslanden, grindpaden, langs de beekjes en door de bossen van het heuvelland. Het tempo bewust laag houdend, gezien de afstand die nog komt en vooral de warmte en het pittige parcours van het Krijtland. Onderweg komen we regelmatig koeien tegen, die ons aan staan te staren, zo vroeg als we op pad zijn. Bij een van de hekjes roept Anton ‘deze zit op slot’ en klimt eroverheen. Dacht het niet, denk ik. En met een heel licht duwtje open ik het hek. Die zal hij nog wel vaak te horen krijgen. De tijd vliegt en voor we het weten begint de temperatuur te stijgen en naderen we ’t Hijgend Hert. Net over de helft van de route, dus tijd voor een tussenstop. De ene 3 cola, de ander 3 thee en een ober die ons vraagt of we zeker weten allebei 3 drankjes te willen. Ja, die hebben we echt nodig. En na een korte uitleg, is er enkel nog respect voor onze tocht van die dag. Nadien het water in onze rugzakken bijvullen en een broodje. Daar waren we aan toe en met nieuwe energie hobbelen we rustig verder. Vanwege de warmte hebben we beide 3,5 tot 4 liter water op onze rug. Tot we een aantal km voorbij ’t Hijgend Hert zijn… Daar knapt een van onze waterzakken kapot… Nou ja, in elk geval lekker afgekoeld! Met het stijgen van de afstand, stijgt ook de temperatuur. Nog 9 km te gaan en het is warm. Trailen is voor mij genieten, nieuwe plekken ontdekken, je grenzen verleggen, maar ook weten waar je grens ligt en die accepteren. Naar je lijf luisteren dus, verstandige keuzes maken en je goed voorbereiden. Zo geldt dat ook voor vandaag. Het Krijtlandpad, is een pittig parcours en het is warm met 37 graden. Samen besluiten we dan ook om de laatste 9 km te gaan wandelen. Verstandig te zijn en kiezen voor veilig en gezond de route uitlopen. Met daarbij van de hele route kunnen genieten. Zo komen we na in de laatste 2 km nog de trap bij de Gulpenberg, om 16.15 uur terug bij de auto. Een prachtige route en ervaring rijker. En direct wetend dat we de deelnemers van het evenement morgen, kunnen motiveren met onze verhalen over de mooie route. Na een hapje eten, vallen de ogen al snel dicht. Moe en voldaan en toe aan opladen voor nog een mooie dag.
Zaterdag, de dag van het Krijtlandpad evenement, een ultra trail van 52K. Dit keer gaat de wekker niet midden in de nacht. Om 8 uur halen we Manon, een van de deelnemers, op en gaan we richting de start. Een groepje van 33 lopers gaat vandaag de uitdaging aan. Van totaal ontspannen lopers tot lopers die gespannen de laatste dingen checken. Om 9 uur is het aan Cor om deze kanjers op pad te sturen. Even gezamenlijk kijken hoe de lopers vertrekken en dan snel terug voor een briefing met het hele team van vrijwilligers van vandaag. Er is namelijk een strak schema gemaakt en Geraldine legt kort en bondig uit wat het plan is. Door de warmte wordt het voor ons vandaag iets harder werken en zijn er extra hulptroepen ingeschakeld. Naast de 4 verzorgingsposten, de start/finish, fotograaf, mountainbiker op het parcours en medisch team, dit keer 5 extra waterposten. Alles om de lopers een prachtdag te bieden met goede verzorging. In duo’s gaan we op pad om aan de slag te gaan. Voor ons betekent dit VP2 en VP4 verzorgen. Vooral VP4 vraagt extra aandacht. Hier hebben de lopers 42km gelopen en is het inmiddels op het heetst van de dag. Gelukkig staan we bij een beekje. We sturen de lopers dan ook eerst richting het water, nemen trailvesten in ontvangst en vullen deze. Lopers krijgen eten en willen ze niet dan blijven we vragen tot ze wel iets eten. Direct even checken of ze nog een helder verhaal kunnen vertellen. Alles om oververhitting en uitputting snel te signaleren. Ik zie lopers die bij deze post verstandige keuzes maken. Er wordt gekozen voor verder wandelen, route inkorten en stoppen omdat het lijf op is. Op die momenten kan ik onwijs genieten. Genieten van de lopers die allemaal een geweldige prestatie neerzetten, die hun grens opzoeken maar ook weten waar die grens is en die accepteren. Lopers die de route vervloeken, die zich afvragen waarom ze dit doen en tegelijkertijd onwijs genieten van een prachtige trail. Dat je dat als vrijwilliger mogelijk mag maken is bijzonder.
Na de laatste lopers bij VP4 te hebben verzorgt, gaan we terug naar de finish om te helpen en de laatste lopers op te wachten. De hele dag zijn we als team bezig lopers te stimuleren goed voor zichzelf te zorgen, af te koelen, voldoende drinken en eten. Halverwege de dag merkte ik zelf al dat ik me slapjes ging voelen. Net te laat eigenlijk, helemaal na gisteren. Snel een ORS erin en nog een flesje extra water. Ik kon weer door. Bij de finish aangekomen, werd ik al snel om dezelfde reden door Geraldine geroepen. Cor was niet lekker, oververhit. De daaropvolgende 2 uur heb ik mijn aandacht en zorgen op Cor gericht en waren er fantastische vrijwilligers die mij hielpen en vooral het event draaiende hielden. Cor knapte langzaam op en kon de laatste loper zelf binnen halen bij de finish. Zo zie je maar weer dat wij als vrijwilligers er alles aan doen om er een prachtige dag voor de lopers van te maken en dat we daarbij onze eigen adviezen, voor onszelf soms vergeten.
Op weg naar huis komt bij ons het besef hoe onwijs bijzonder dit weekend was. Bedankt voor iedereen waar we dit mee mochten delen! Ik kan niet meer zeggen dan een enorme prestatie van alle lopers en het hele team die dit mogelijk maakte.
Tot snel op een van de komende trailrun evenementen!
Elke
Mag ik nog een rondje?!
Zaterdag 15 juni, om half acht stap ik in de auto voor een rit van twee uur naar de Dodemanstrail. Velen hebben mij afgelopen week al voor gek verklaart. Twee uur heen en terug rijden, voor een rondje lopen? Jij bent echt gek. Tja, dan maar gek denk ik. Schijnt iets te maken te hebben met een passie voor trailen…
De ochtend begint met veel regen. Maar hoe dichter ik bij Schin op Geul kom, hoe beter het weer wordt. En ach, anders was regen ook leuk! Hoe viezer ik na een trail ben, hoe beter! Eenmaal bij de start komt het zonnetje langzaam naar voren. Beter weer kan niet. Daar gaan we dan, op naar de Dodemans! Voor mij vandaag 3 rondjes van 11km.
Na de start meteen een klim van bijna één kilometer, een betere warming up bestaat niet. Vandaar gaat de route een bospad in en een stuk lekker crossend naar beneden. En dan begint het… Schuin naar links en een klein stukje verder de eerste trappenklim. Een trap waarvan je denkt dit is het eind en dan komt de verrassing… Nog een stukje trap. Eenmaal bovenaan heb je even om een stukje vlak om jezelf op te laden voor er nog een trap volgt. Wel is waar een kortere trap, maar wel een stukje steiler. Zo de eerste hoogtemeters zijn binnen!!! En dan zijn we nog niet eens halverwege. Nog wat crossen door het bos voordat er een stuk door de weilanden volgt. Met in dat stuk bos trouwens nog een leuke, zware klim. Een glibberig modderpad, waar je lekker wegglijdt. Iets met beetje veel regen die de afgelopen nacht en ochtend is gevallen… Op het zandpad tussen de weilanden aangekomen, merk ik dat de zon toch meer is gaan schijnen dan ik had verwacht. Pfff, die zon brandt er lekker op. Een mooi stuk om van het uitzicht te genieten voor de route naar rechts gaat, een lang bospad naar beneden. Voor vandaag een pad wat al snel de tweede glibberige afdaling zal worden. Ja, het was toch best wel veel regen geloof ik. In het eerste rondje is het slalommen om de mountainbikers die het pad op komen. En niet eentje, nee een heleboel. Waar komen die vandaan, joh? Ook met allemaal een startnummer, schijnbaar ook een route dus. Toch een mooi pad om af te dalen, met vandaag tegelijk goed opletten. Opletten op tegenliggers en op waar je je voeten neerzet. Na een fijne afdaling nog een stuk door het bos, nog een afdaling en dan… Dan sta je ineens in een dorpje, meteen naar rechts en daar is hij dan. De Dodemans…. Oke denk ik, nu gaat het beginnen.
Dodemans jij gaat mij niet klein krijgen, ik zal je hardlopend trotseren. Het is zeker een pittige klim, toch red ik het om tot bovenaan te blijven hardlopen. I did it!!! Dodemans, ik heb je verslagen! Met als uitdaging de volgende twee rondjes nog een keer. En eenmaal boven, daar is het een paar honderd meter en dan kan ik weer versnellen. Langs de verzorgingspost en dan meteen weer een “onzichtbaar” bospad in. Leuk, al die paadjes die je niet ziet als er geen pijl had gehangen. Inmiddels al over de helft van het eerste rondje en twee derde van de hoogtemeters gehad. Laatste stukje tot de finish lekker doorlopen dus! De grootste klimmen zijn geweest en het stuk van de verzorgingspost tot de finish is een prachtig stuk door het bos! Lekker slingeren en crossen. Met bij kilometer 8 nog even ongeveer een halve kilometer een gemene klim. Zo eentje die heel onschuldig lijkt, maar onderhand je kuiten flink laat werken. Als beloning staan er bovenaan een paar koeien op je te wachten. Even een aai over hun hoofd en weer verder. Er volgen nu nog twee kilometer afdalen en vlak en dan is daar al de finish.
Wacht even… Nu al de finish?! Ik loop net lekker, joh. Gelukkig mag ik nog twee rondjes!!!
Na nog twee rondjes crossen en klimmen rondom de Dodemans, kom ik voor de derde keer bij de finish. Drie dezelfde rondjes die toch allemaal anders waren. Bij ieder rondje zie je weer andere dingen en is er een ander stuk dat zwaar is. Drie rondjes op een prachtige route met aan het eind de high five en glimlach van Cor. Daar doe je het toch voor.
Een klein dingetje tijdens mijn eerste rondje… Ik weet het voor elkaar te krijgen om verkeerd te lopen. En dat, terwijl de bordjes toch echt heel duidelijk waren. Even aan het dagdromen vrees ik. Een stuk door een weiland met hoge brandnetels… Mijn benen zaten lekker vol met die prikkers.
De Dodemans heb ik alle drie de rondjes hardlopend kunnen trotseren. En ja, de Dodemans is een pittige klim die je zult voelen. Toch vond ik dat niet het zwaarst aan deze trail. Nee, die trappen omhoog aan het begin van de route. Die waren zwaar, die heb ik in mijn tweede en derde rondjes een stuk gewandeld. En natuurlijk het glibberige pad omhoog, ook die was een uitdaging. De Dodemans is een trail, die je van alles biedt. Hij is pittig en je komt zeker aan je hoogtemeters, toch merk je dat tijdens het lopen niet echt. De afwisseling tussen klimmen en dalen en het slingeren door het bos maakt dat je voor je het weet aan het eind van je rondje bent. En het lopen van rondjes is zeker niet saai. Ik vond het heel fijn. Na een rondje verkennen, ken je de route. Voordeel voor de volgend rondjes, je weet wat er komt. En toch is ieder volgend rondje weer anders. Denk je nu komt het zware stuk, daarna wordt het makkelijk. Niet dus, dit rondje zal het andersom zijn… Wil je kort of wil je lang, alles kan. Je kunt de uitdaging helemaal aan jezelf aanpassen.
Na afloop nog even in het zonnetje nagenieten met medelopers. En die twee uur rijden, die was het meer dan waard! Al zullen mijn benen die twee uur terug naar huis iets minder leuk gaan vinden…
Bijna thuis is het eerst nog even door naar mijn paard. Die kijkt mij aan met een hoopvol gezicht op een rondje door het bos. Helaas voor haar, vandaag niet. Ik fluister haar in haar oor dat we morgen onze eigen “trail” door het bos gaan maken.
Eenmaal thuis krijg ik als eerste te horen wat ik in hemelsnaam heb gedaan. Dat ik wel een douche kan gebruiken. Waar hebben jullie het over?, denk ik. Tot ik naar mijn benen kijk…. Tja het was een beetje modderig, dus mijn benen zijn best wel een beetje erg vies. Die douche is misschien niet zo een gek idee.
De volgende ochtend voel ik mijn spieren wel een beetje. Een pittige trail als de Dodemans moet je ook wel voelen. Anders zou ik me nu wel af mogen vragen of ik niet nog een rondje had kunnen lopen of iets meer snelheid had kunnen maken. Het beste medicijn tegen spierpijn dan maar inzetten. Op naar mijn paard voor de “trail” van vandaag. Een rondje door het bos. Lekker vroeg, zodat het nog niet te druk is. En mijn paard is blij dat ik vandaag met haar een rondje ga.
Tot slot kreeg ik bij de finish van de Dodemanstrail niet alleen de high five van Cor die je een voldaan gevoel geeft. Er stond ook nog een biertje klaar. Een probleempje… Ik word ziek van bier (iets met niet tegen gluten kunnen). Gelukkig is er thuis altijd wel iemand die het geen probleem vindt om een biertje te proeven. Nou Cor, die is goedgekeurd. Of ik niet even iedere week die Dodemanstrail wil gaan lopen.
Kortom, de Dodemanstrail is zeker een aanrader! In een paar woorden: prachtig, veelzijdig, afwisselend en pittig. Met voor iedereen zijn eigen uitdaging!
Groetjes, Elke
Wat een heerlijke stilte bij de Schuitwatertrail!!!
Vakantieperiode. Voor mij de laatste schoolvakantie, want eind januari hoop ik af te studeren. Laatste zomer waarin ik vakantiewerk heb in een verpleeghuis. Werk in de zorg wat ook weekenddiensten betekent. Vorige week en volgend weekend heb ik een werkweekend. Dit weekend vrij, dus tijd voor weer een trail!!! En waar kun je dat nou beter doen dan bij een van de evenementen van Cor en Geraldine??? Prachtige routes in prachtige gebieden. En natuurlijk een top team met daarbij top vrijwilligers, die het telkens weer tot een unieke ervaring maken.
Maar goed, dit weekend mocht ik weer. Vanmorgen al op tijd wakker en eerst even wat yoga. Dat was er de afgelopen dagen niet van gekomen. Toch wel behoorlijk stijf…. Uurtje yoga en ik ben weer redelijk soepel en los om vanmiddag aan de trail te beginnen. Geraldine schreef laatst al over yoga. Ik ben het helemaal met haar eens dat de combi van lopen en yoga top is. Voor blessures ook erg goed. Door de yoga kan en mag ik met mijn lopersknie momenteel gewoon blijven lopen. Mijn yoga gedaan en klaar om de auto in te gaan. Nog even mijn paard verzorgen en op naar Theetuin de Roode Vennen in Broekhuizen. Bij de Roode Vennen aangekomen, word ik verrast door de prachtige startlocatie. Prachtige tuin om in te dwalen en tot rust te komen. Even bijkomen van de autorit en tot rust komen voor de trail gaat starten.
12uur. Tijd voor de start. De briefing van Cor is geweest, dus iedereen is klaar om te gaan. Met dit keer weer 2 km cadeau, omdat er een paar paadjes waren die ze niet uit de route konden laten. Ik ben benieuwd!!! We starten bij een donker laantje van bomen. Zo een laantje, waarvan je denkt ‘wat is er aan het einde, waar leidt dit pad heen?’ Na dit laantje, gaat het vrijwel meteen de bossen in, om door kronkelpaadjes het Schuitwater in te gaan. Er volgt een stuk met kronkelende smalle paadjes door een dicht begroeid bos. Slingerend gaat het verder, met af en toe bukken voor de laaghangende takken. En ondertussen onbewust al een paar hoogtemeters pakken. Continu is het hier afdalen en weer klimmen. Voor ik het door heb al een paar kilometers gehad en kom ik aan bij een hek. Hekje door en daar loop ik in het begrazingsgebied van de koeien. Helaas heb ik geen koeien gezien dit keer. Hun sporen ben ik wel zig zaggend langs gelopen. Koeien houden er immers geen rekening mee of ze op een pad mesten of daarnaast. Langs een drinkplek voor de koeien en daar is alweer het volgende hek om weer uit het begrazingsgebied te gaan. Op naar de volgende verrassingen.
Stukjes door de heide met afwisselend een aantal hekjes die gepasseerd worden. Weer wat stukjes kronkelend door de bossen en hè waarom lopen die lopers in tegengestelde richting??? De bordjes staan toch echt de andere kant op… Een blik op mijn horloge vertelt mij waar dit aan ligt. De VP komt eraan, dus die lopers beginnen aan het volgende lusje van de trail. Bij de VP even wat drinken en omdraaien maar om weer verder te gaan. Na een kleine kilometer kom ik samen te lopen met een andere loper. Ik loop eigenlijk altijd alleen. Dit keer raakte ik aan de praat en voor ik het wist liepen we al twee kilometer samen. De rest van de trail ik samen gelopen, met kort voor de tweede VP nog een andere loopster erbij. Afwisselend liepen we voorop om het tempo aan te geven. Dit keer vond ik het fijn om samen te lopen. Af en toe praten, af en toe stukken in stilte lopen. En daarbij steun aan elkaar in het tempo. Voor mij vooral zodat ik met mijn blessure niet te snel liep.
In dit tweede lusje kwamen we in het trainingsgebied van Cor en Geraldine. Bij de briefing liet Cor al weten hier zijn heuveltrainingen te lopen. Verschillende lusjes die slingerend door dit prachtige stuk bos gaan. In het eerste stuk, dacht ik valt wel mee die heuveltjes. Afdalen, klimmen, afdalen en weer klimmen. Niet heel steil. Langzaam werden de klimmetjes echter hoger en steiler en daarmee ook wat zwaarder. Toch een hele fijne en leuke heuveltraining. Het is continu op en af. Niks geen lange klim en afdaling, continu wisselen en dus steeds weer aanpassen. Heerlijk speels en toch uitdagend! Een gebied waarvan je bij de eerste keer al weet dat het nooit gaat vervelen. Na de steeds pittigere heuveltjes, nog een paar stukjes langs de rand van het bos en door het bos. Langs de boeren die de sproeiers aan hebben om toch voor een beetje ‘regen’ te zorgen. Oppassen dat je niet nat wordt door een plaatselijk buitje dus!
En daar is dan alweer de VP. Ik en mijn medelopers nemen even de tijd om op te laden en daar gaan we weer. Op naar het laatste stukje. Het laatste stuk betekent ook op naar de bruggetjes die kenmerkend zijn voor het Schuitwater. Om daar te komen hebben we eerst nog wel een paar kilometer over slinger paadjes en stukjes heide voor de boeg. Of zoals mijn medeloopster zei ‘nog even een stukje door de woestijn’. Met nog drie kilometer te gaan, zijn ze daar dan eindelijk, de bruggetjes! Al een stuk dat we tegen elkaar zeiden ‘wanneer komen die bruggetjes nu eindelijk?’ Nou daar zijn ze dan! Oppassen dat je niet valt, dan lig je in het water. Van bruggetje naar bruggetje zijn de laatste drie kilometers ineens minder zwaar en voor ik het weet staat daar alweer het bord van de theetuin. Nog even door het donkere laantje waar we begonnen. Even nog een stukje knallen en op naar die high five van Cor.
Ook de Schuitwater Moerastrail, was weer een unieke en prachtige ervaring. Weer een trail met zijn eigen bijzonderheden. Schuitwater is continu wisselen in zowel bos, heide en moeras als in klimmen en dalen. Met daarbij een gebied dat rust uitstraalt, waar je tot rust kunt komen. Het is er heerlijk stil en het gebied straalt rust uit. Al lopend bedenk ik hoe fijn deze plek ook zou zijn om met mijn paard te rijden. Wie weet komt dat ook ooit nog wel. Voor wie op zoek is naar een afwisselende heuveltraining in een gebied waar je tot rust komt, die raad ik aan om naar het Schuitwater te gaan. Of je trail of training nu goed ging of niet, tot rust kom je hier sowieso! Mijn dag was heerlijk. Zelfs het samen lopen vond ik dit keer heerlijk. En ja, ik zal het benoemen, ik heb een van de bochten afgesneden;) (mijn medeloper vroeg of ik dat ook in mijn blog zou zetten).
Helemaal tot rust ga ik op weg naar huis. Wel eerst even bij mijn ouders op de camping langs. Die hebben mijn laptop meegenomen, zodat ik mijn blog kan schrijven. In die tijd wordt er door hun gekookt en staat er nu bijna een lekkere herstelmaaltijd voor me klaar. Beter kan niet toch?
En tja terugkomend item, voor wie is het biertje dit keer? Als ik op de camping kom eten en de campingbaas komt langsrijden, is hij dit keer de gelukkige. Kortom de Schuitwatertrail is prachtig en als ik met de volgende editie vrij ben, doe ik zeker weer mee!!!
Trailgroet,
Elke
Cor van Disseldorp is een opvallende verschijning, een trailrunner met een woeste baard. Als je een beetje ingewijd bent in de trailwereld dan doemt Gary Cantrell op je netvlies op, de organisator van de befaamde Barkley Marathons, een imago dat Cor wel cultiveert, alleen al door de Maasdal Marathons te organiseren. Hij was deelnemer aan de eerste lichting van de opleiding tot trailruntrainer bij Hardlooptrainers Nederland. Wat heeft hij aan zijn opleiding gehad en wat doet hij er nu mee?
Het interview vindt plaats bij Cor in de tuin en hij steekt meteen van wal om daarna niet meer te stoppen. “Trailrunnen is verbinden en samen zijn. Sportief in combinatie met genieten en beleven. Je weet vooraf vaak niet volledig waar je aan begint en het loopt altijd anders dan je verwacht. Omgaan met het onverwachtse en veerkrachtig zijn. Een trail gaat over een paadje en eigenlijk ontdek je de trail pas als je er gelopen hebt. Het is altijd het paadje dat achter je ligt. Het ontvouwt zich.”
Start2Ultra
Cor begeleid als bevlogen trainer startende ultralopers en brengt hen de kneepjes van het vak bij. Dat gaat hem goed af getuige het feit dat volgende maand groep 19 start en inmiddels ruim 200 ultralopers het programma succesvol afrondde. Waar komt deze passie vandaan? Hij krijgt er energie van mensen iets te leren en kennis over te brengen. Opgeleid als docent Engels en jaren gewerkt als internationaal trainer en coach op het gebied van persoonlijke ontwikkeling heeft hij een sterke drive op mensen helpen het beste in zichzelf naar boven te brengen. Naast Cor is partner Geraldine van het verbinden van mensen en bruggetjes slaan. Ze kent iedere naam en ieder verhaal en de eerste stelletjes zijn inmiddels voortgekomen uit Start2ultra, mede door haar inbreng.
TrailrunnenNL
Samen zetten zij zo’n 30 kleinschalige, persoonlijke en verbindende trailrun evenementen neer waar iedere deelnemer zich gezien voelt en zijn of haar ding kan doen. Inspirerend, verbindend en met een relaxte sfeer waar iedereen zich thuis voelt en zichzelf kan zijn. Cor trapt af en deelt high-fives uit tot de laatste loper het touwtje is gepasseerd. Cor: “Ik zeg wel eens gekscherend bij de start: ‘We waren hier vanochtend om vier uur om de finishboog op te bouwen!’ en ondertussen sta ik op een stuk touw dat we hebben neergelegd. Het gaat hier niet om de snelle tijden, maar om genieten en beleven. Niet voor niks is mijn lijfspreuk al ruim 20 jaar: “Enjoy Life”. De laatst jaren heb ik daar “Explore Nature” aan toegevoegd, want buiten zijn dat is wel echt mijn ding.
Meer is niet per definitie beter, het gaat om kwaliteit. We krijgen mensen die een vijf kilometer komen doen en willen ervaren wat dat is. Ze hebben geen strakke pakjes, maar dat is ook totaal onbelangrijk. Dat is trailen. Dat is ook de gezellige familiesfeer die wij willen creëren. Wij spelen Efteling en de laatste tot en met de eerste – in die volgorde – moet een fijne dag hebben en met een grote grijns over dat touwtje stappen.’
TrailrunnenNL is begin 2021 ontstaan na een doorstart van Cor & Geraldine. Ruim 3 jaar organiseerden zij al veel trailrun evenementen in Nederland, na een verschil in inzicht met een vervelende afloop besloten zij vooral dichtbij zichzelf te blijven en te doen wat hen blij maakt: mensen in beweging krijgen, het beste in henzelf naar boven halen en hen te verbinden met gelijkgestemden. Dat doen zij nu door trailrun evenementen te organiseren in heel Limburg en een stukje van Gelderland. Trailrun evenementen die net een beetje anders zijn. Geen tijdregistratie, geen ego’s of gedrang in een startvak, of medailles maar een relaxte en gezellige sfeer, veel persoonlijke aandacht en waardering voor iedereen. “Of je nu wekelijks 30 km loopt of voor het eerst 10 km aflegt, hardlopend, trailrunnend, hikend of een combinatie van dit alles, het gaat om jou en jouw prestatie!” Genieten en beleven staat voorop.
Opleiding trailruntrainer
Cor nam in april 2018 deel aan de opleiding trailruntrainer. In die eerste opleiding lag de nadruk nog wat veel op atletiek. Ik heb het toen nog met de trainer gesproken over het feit dat ik een klein beetje de trailfeel miste. Soms ging het nog erg over de atletiek, de eerste loper, de wedstrijd, de prestatie terwijl er heel veel mensen in het trailwereldje rondlopen die lekker hun eigen ding doen en genieten van een mooi gebied. Je ziet ook dat er vaak mannen zijn die uit de atletiekwereld komen en trailruntrainer erbij doen, maar dus eigenlijk met een ‘baanverleden’ voor de groep gaan staan. De vraag is of dit past bij het trailrunwereldje. De training was echter zeer waardevol en dat trailgevoel is vast gegroeid inmiddels.”
Vertrouwen op je materiaal…
Cor heeft een verleden als coach en trainer en het voor een groep staan en kennis overbrengen, heeft voor hem geen geheimen. De vraag is wat de opleiding daar bovenop dan nog echt gebracht heeft. Cor: “Dat zit hem echt in de technieken. De zin die ik altijd meeneem, is ‘vertrouwen op je materiaal’. Dat zit ook in de schoenen, die zijn echt gemaakt voor het terrein, een hak die je grip geeft bij het afdalen. Sta maar gewoon, voel maar, je voet beweegt niet, hij geeft niet mee, doe het maar gewoon. Dus echt vertrouwen op je schoeisel. We gingen ook heel diep in op het profiel van de schoenen. Ik was echt verbaasd wat je allemaal kunt aflezen uit schoenen.”
Veiligheid voor alles…
“Wat ik ook heb meegenomen uit de opleiding is veiligheid. Daar kan ik je zo een video van laten zien. Daar had ik voorheen nog niet zo bij stilgestaan en daar ga ik nu diep op in bij alle Start2Ultra-groepen die ik train. Als jij buiten gaat spelen in het bos, dan zorg je voor jezelf. Je trekt dat trailvest aan, je stopt er water in, je stopt er calorieën in, je stopt er een reddingsdekentje in, je stopt er dat extra regenjackie in en je zorgt dat je veilig kan thuiskomen, ook als je een enkel verzwikt. Dat heb ik daar echt geleerd. Het is niet cool om zonder racevest te lopen omdat je grammen moet uitsparen. Bij iedere groep laat ik racevesten zien. Ik neem ze bij mij thuis een stukje het bos in en dan begin ik met vragen: Heb je enig idee waar je bent? Weet je mijn huis terug te vinden? Weet je hoe ver je van de bewoonde wereld zit? Een bijdehand zegt dan: ‘Ja, ehhh 1,9 kilometer van een weg volgens mijn horloge…’ Als je dan je knie blesseert, of een enkel verstuikt, is dat heel ver kruipen, of hinkelend op een poot achteruit. Heb je een racevest? Zit er voldoende water in? Heb je iets te eten bij je? Bij de eerste vraag zie je nog vier handen, bij de tweede drie en uiteindelijk is er niemand meer met een hand in de lucht. Dan vragen ze waar ze een dekentje kunnen halen, gewoon bij de Etos. En dan volgt de vraag welke kant binnen of buiten moet, maar dat maakt niet uit, dat scheelt maar vijf procent. Waar het om gaat is dat je eraan gedacht hebt!”
Didactische vaardigheden en inhoud
Cor is vier jaar lang opgeleid als docent en heeft daarna verschillende vervolg opleidingen gedaan op het gebied van coaching, didactische vaardigheden en het overbrengen van kennis op anderen. Het maakt niet zoveel uit wat hij moet overbrengen, dat is echt zijn vak. Hij heeft dan ook een uitgesproken mening over veel hardlooptrainers. “Ik raak bij veel trainingen geïrriteerd, ben snel afgeleid, of verlies mijn enthousiasme door de docent. Ik denk dat er veel trainers zijn die te weinig didactische vaardigheden aan de dag leggen. Dat krijg je in deze korte opleiding ook niet voor elkaar. In mijn ogen zijn er veel trainers die op basis van hun ervaringsdeskundigheid zich profileren als trainer. Maar daarmee ben je er niet. Ze snappen vaak niet hoe je een ander iets leert. Met voetbaltrainer De Boer in gedachten kun je je afvragen of de beste voetballer ook altijd de beste coach is. Niet dus.”
Start2Ultra en #scheldenopcor
Ultralopen is sterk in opkomst in Nederland. Een ultra is feitelijk iedere afstand boven de marathon (42,2 km). In de volksmond is een 50K de ‘kleinste’ ultra afstand. Bij ultralopen gaat het om het trainen en ontwikkelen van duurvermogen en minder om tijd. “Niemand vraagt als je zegt 50K gelopen te hebben je hoe snel je was.” Begin 2018 heb ik een programma ontwikkeld om mensen die zo’n 20K kunnen lopen te begeleiden naar het worden van een ultraloper. Het is een heel tof programma, met letterlijk veel Time On Feet (TOF dus). De lopers krijgen een trainingsschema met vier trainingsmomenten per week en één daarvan is de LSD, de (hele) langzame duurloop. Die duurloop doen ze op onze trails en wij maken desnoods de afstanden passend met extra lussen. De deelnemers krijgen daarnaast mij als hijgende coach een half jaar op hun nek. Dat moet ook want voor hen is het een totaal andere manier van training in zone 1. Ze mogen de eerste weken alleen extreem langzaam lopen (in eigen ogen) en dat kost moeite. Niet voor niets is de hashtag #scheldenopcor in het leven geroepen.”
Verbinding versus vrijheid
“De deelnemers worden bij ons in de tuin welkom geheten en na een half uur zijn ze ‘vriendjes’ hetgeen je ook terugziet in app- en stravagroepen die ontploffen. Het succes zit in een combinatie van verbinding versus vrijheid. Trailrunners blijven eigengereide individuen, maar vinden hier een vrije vorm van begeleiding. Ze hebben allemaal ergens wel een droom van iets moois lopen ergens in de bergen, maar het zelf van start gaan komt vaak niet van de grond. Ze weten niet hoe ze van A naar B moeten komen, ze zijn te onzeker of ze trainen te weinig. Ieder mist iets tussen het nu en de droom. Zo bieden we voor ieder iets. Dat vrijheidsstuk versus de verbinding van een trainingsschema en kennissessies, is wat iedere trailer zoekt.
Ik ben trots dat 100 procent van de mensen die tijdens de afsluitende ultra aan de start verscheen op de parkeerplaats in Wittem, ook daadwerkelijk de finish heeft gehaald. Soms trekken we alles uit de kast, met pacers en verzorgingsposten. Wij hebben alle data; eten, drinken, Strava, parcours, hartslagzones… en we doen alles tot op de minuut. Dat weten ze niet, maar waar het om gaat is dat ze het halen. Als je tijdens een lange trail elkaar vindt, ben je vrienden voor het leven!”
Tips van Cor
- Langzaam! Laat je lopers voor een ultra heel lang in zone 1 werken aan het uithoudingsvermogen.
- Time on feet. Als je wilt ultralopen dan moet je dat oefenen. We hebben allemaal een zittend beroep, dus eruit en uurtjes maken.
- Zorg eerst voor jezelf. Het is leuk als er verzorgingsposten zijn, maar je moet het zelf voor elkaar hebben.
- Geniet van hetgeen je aan het doen bent. Dat vergeten we nog wel eens, maar je hebt een gezond lijf dat het aankan en bent in prachtige gebieden.
- Ultralopen is géén baanatletiek. Het vraagt om een andere vorm van training en dat giet je niet in verschillende tempogroepjes en kilometertijden. De afstand is spannend, de snelheid minder.
- Ik ben fervent voorstander van het concept run-walk-run, bijvoorbeeld 10-1-10. In die minuut kun je eten en drinken en dat komt je lijf ten goede. Het is minder belastend en je lijf kan tijdens lange ultra’s een beetje herstellen. Je verliest bijna niets in the end.
Meer info vind je natuurlijk op
Website: www.trailrunnen.nl
Email: info@trailrunnen.nl
Facebook: https://www.facebook.com/www.trailrunnen.nl
Instagram: https://www.instagram.com/trailrunnennl/
Vrijheid om te mogen en kunnen lopen
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik wat heb geschreven… Het was en is een bizarre periode. Een tijd waarin er zo onwijs veel verandert en niets meer zeker is. Ieder weekend dat er in mijn agenda een trailrunnenNL evenement staat gepland, staat daar nu een streep doorheen. Ik mis het enorm. De evenementen, de hechte groep vrijwilligers, de organisatie, de deelnemers en vooral de mooie momenten. Toch is dat iets dat wel weer komt, daar heb ik vertrouwen in.
Coronatijd. Voor vele een tijd met veel thuis zitten. Als verpleegkundige in het ziekenhuis gaat het werk door. Wel op een andere manier en ook met iedere week weer veranderingen in de vorm, hoeveelheid en manier van zorg. Weken dat het rustig was en ook weken dat het enorm druk was. Daarnaast een verhuizing van mijn paard, wat ook de nodige stress en zorgen opleverde. Je snapt wel dat ik het lopen in deze bizarre drukke tijd, nodig heb. Er waren dan wel geen events, de natuur bleef wel open. Na werk en op vrije dagen, was ik dan ook veel te vinden op de trails. Natuurlijk op die momenten dat het rustig was in het bos en op die plekken waar minder mensen komen. Kwam ik toch iemand tegen, dan dook ik de bosjes in. Want samen kunnen we ervoor zorgen dat we mogen blijven lopen. Door samen te zorgen dat we voldoende afstand houden. Samen zorgen dat we onze vrijheid behouden.
Vrijheid, iets wat de afgelopen tijd zoveel meer waarde heeft gekregen. Tijdens mijn trails merkte ik hoe dankbaar ik ban dat ik kan en mag lopen. Dat ik naar buiten mag en mag genieten van de prachtige natuur. Dat ik gezond ben en dus de vrijheid heb om naar buiten te gaan. Dat ik mijn trailschoenen aan mag doen en mag gaan buitenspelen. Hoe bijzonder is dat! Iets wat al waardevol was voor mij, toch heeft dit nu nog zoveel meer waarde.
Die vrijheid is wel beperkt. Buitenlandse avonturen gaan helaas niet door. Iets wat ik volkomen begrijp. Anton in ik wilden toch graag een lange duurloop gaan doen. En Nederland is ook prachtig. Hoka’s aan de voetjes en op naar de veluwezoom om daar een 60km trail te lopen. Een prachtige route van Dieren richting Laag Soeren. Verder hobbelend naar het Deelerwoud om daarna via het Roosendaalse veld, de Posbank en de Beekhuizensebossen weer terug naar Dieren te trekken. Een tocht met bos, heide, zandvlakte en prachtige vergezichten. Een plek waar je regelmatig stil gaat staan om te genieten van het mooie uitzicht en de rust. Een tocht met ook vele boomstronken op het pad, ja we lagen beide een paar keer bijna op onze neus in het zand. Je kent het vast wel, zo een klein boomstammetje… Met daarnaast ook het nodige fijne mulle zand. Met daarbij mijn woorden “welkom om de veluwezoom Anton, had ik er niet bij gezegd dat dit voor een groot deel een zandbak is?” Ook een tocht met toch best wel wat hoogtemeters en leuke kuitenbijters. Hoe mooi is het dan om een zwijn met kleintjes voor je neus langs te zien lopen!!! Als dat geen vrijheid is, een echt cadeau die dag! Voldaan van een mooie tocht en prachtige dag, kwamen we terug bij de auto. Daar waar Anton nog een Filou uit zijn kofferbak tovert. “Die had ik nog over van een van de laatste evenementen”, zegt hij met een brede glimlach. Met als toevoeging “het is dan wel geen evenement, maar nu heb je toch iets om uit te delen”. Dank Anton! Deze gaat naar de eigenaar van de nieuwe stal van mijn paard.
Dat er nu geen evenementen zijn is jammer, toch wil ik nog eens aangeven hoe dankbaar we mogen zijn dat we de vrijheid hebben om te mogen en kunnen lopen. Een vrijheid waar we samen verantwoordelijk voor zijn. Ik wens iedereen heel veel gezondheid en vrijheid toe. En hopelijk tot snel op een van de TrailrunnenNL evenementen!
Trailgroet, Elke
By Robert Heinsch
How BYE’s Magnesium electrolyte shot helped me finish the Mont Blanc 23 KM mountain trail race
I love running, and I love the mountains. This is what I realised about two years ago, and thought it was a great idea to combine those two passions and sign up for one of the oldest and most popular mountain trail races, the 23K Mont Blanc run in Chamonix, France. Only after I had signed up, I realised that this included 1700 m of elevation gain, and for a short time I had second thoughts whether this was such a great idea after all, especially given that I live in The Hague, in The Netherlands, and the highest elevation close to my house is a 25 m high dune at the beach near Kijkduin.
I was somehow relieved that last year the race had to be postponed due to Corona in June 2020, which gave me the chance to prepare a bit better and join the great team at www.trailrunnen.nl where I am currently training for my first ultra-marathon. And apart from the wonderful community and the helpful training advice they gave me, they also brought me in contact with a great product line, “Boost Your Energy” or B-Y-E food supplements, energy bars and energy drinks for runners, triathletes, and any other endurance athletes.
As every long-distance runner who thinks about how to get additional energy on those long runs, and who wants to recover as quickly as possible, I already have probably 20 years of experience with various products which promise better hydration and stronger endurance. But with everything which lives on big promises, I often have been disappointed by those products, especially because my body seems to react not well to artificial flavouring or ingredients of any kind. And it does not like too much sugar, either.
Therefore, I was very curious when I first had the chance to test the BYE products, because they promise to deliver great performance without any chemical flavourings but rather rely on a natural basis for their products. I had the chance to test the BYE energy bars, their magnesium shots, the isotonic drink, and the isotonic gel, and I have to say that all their products are very welcome alternative to the established brands (which are usually way too sweet and sugary for my taste). The BYE energy bars have become one of my preferred snacks on these 2-3 hour long runs; the isotonic gels have sometimes helped me to finish a long run strong when I was tired and maybe over-trained; but since last weekend the magnesium electrolyte shots are definitely my favourite BYE product.
Last Saturday, I finally stood at the starting line of the Mont Blanc 23 K race (this year almost 25 km long because of Corona measures – don’t ask), and I was eager to climb up these 1700 m of elevation gain … until came out of the first aid station where I might have had too much Cola and one sugary snack too many: and my left calf started to cramp. This has happened before when I was not properly hydrated, was sweating too much, or my system reacted to a high sugar intake. So, I was just starting to tackle the longest and most challenging ascent of the race, and my left calf was feeling like a muscle might rip soon (which it had done four years ago during a ski accident), and I was seriously getting worried whether I would be able to finish the race.
But then I remembered that I still had an ampoule of the BYE magnesium shots in my race vest. I drank half of it, and within seconds my left leg relaxed, and the pain went away. Clearly, I had not hydrated enough and was missing the minerals the body needs when performing during endurance races. 3 km later I took the rest of the ampoule, and could enjoy the rest of the race, the amazing views at Mont Blanc, as well as the great atmosphere along the course, until I crossed the finish line happily being cheered on by my fiancée who had no idea that she might have had to comfort a very disappointed runner if he had not made it to the mountain top.
Overall, I really can recommend testing out the BYE products. I very much appreciate the natural approach and the avoidance of any chemical ingredients. The energy bars taste well and don’t give you an immediate sugar rush, but rather release the energy in a controlled way, and I want to believe that this has something to do with the natural ingredients. I hope the BYE company will continue their success story and that you will be able to find their products being widely available in the future. From my side just a final “thank you” for helping me finish the Mont Blanc 23 K race and making 1700 m of elevation an enjoyable experience!
Door Cor van Disseldorp
“If you’re going to try, go all the way. Otherwise, don’t even try…”
Lang geleden las ik een fantastisch boek. De titel? The Dice man. Een boek over een psychiater die zijn leven laat bepalen door een dobbelsteen. Waargebeurd voor een groot deel dan ook nog. Het boek was erg controversieel en zelfs verboden in een aantal landen…
Fast forward to 2019.
Boswachter Michel (Zuid-Limburg) verteld over het Savelsbos. Een archeologisch hoogtepunt in Nederland, een gebied met een geheimzinnige geschiedenis van vuursteenmijnen en een vreemde : “Henkeput”. Een hellingbos met trappen, waterdragende paden en fikse klimmen. Een écht oud bos. Niet aangeplant voor hout, geen productienormen, maar “gewoon” een oeroud bos.
Geraldine en ik boeken twee dagen op een camping in de buurt en ik ga lopen, ontdekken en genieten. Het bos is niet al te lang, heeft de vorm van een banaan maar is wel indrukwekkend. Wat gaan we hier doen? Welke afstanden zouden we kunnen maken? Op de camping bespreken we de mogelijkheden in het café. En weet je? Dat café is eigenlijk top! Geen franje, ouderwets eten, een goede pot bier en gewoon een leuk lokaal.
En beetje bij beetje vormt zich een plan in mijn hoofd. Een plan voor een special.
The Dice!
De dobbelsteen bepaalt! Wat ga je lopen? Welke route is het nu weer?
Dit is het plan
We starten om 8:59 uur ’s ochtends (1 minuten voor 9 dus) met de eerste worp. Want 1 minuut voor de starttijd zal telkens de dobbelsteen gegooid worden. Het aantal ogen bepaald wat je gaat doen:
| Aantal ogen | Afstand | Maximale tijd |
| 1 | 3km | 0,5 uur |
| 2 | 6 km | 1 uur |
| 3 | 9 km | 1,5 uur |
| 4 | 12 km | 2 uur |
| 5 | 15 km | 2,5 uur |
| 6 | 18 km | 3 uur |
Je hebt 1 minuut om je voor te bereiden en dan vertrek je. Je loopt de trail en als je op tijd terug bent mag je vertrekken voor de volgende… De laatste worp zal uiterlijk om 21:00 uur zijn. Afhankelijk van de worpen voorafgaand valt natuurlijk niet te voorspellen of dat om 20:00, 20:30 of 21:00 uur is. Misschien mag je om 21:00 nog naar buiten voor 18 kilometer, misschien vertrek je om 20:30 voor 3 kilometer. Het lot bepaalt.
De routes zijn allen in het Savelsbos maar zeer divers. Natuurlijk loop je af en toe eenzelfde pad maar soms naar boven, soms naar beneden, soms naar links, soms naar rechts. De eerste trappen zitten in elke route, daarna is het veelal verschillend. Ik hoop dat je alle varianten mag beleven, maar goed, die dobbelsteen… Oh ja, op de route zit ergens een trappenklim, een flinke, 120 treden die zeer stijl zijn, op sommige routes mag je die zelfs twee keer omhoog. (grijns).
Op de trails ben je volledig selfsupporting. De verzamelplek is in het gezellige café waar je alles kunt krijgen. The Dice kent rond 18:00 uur een gezamenlijke maaltijd, dat is een zekerheid :). Eens zien wie er na een onvervalste Limburgse Maaltijd nog zin heeft om te trailen…
We gaan werken met verrassings checkpoints. En Boswachter Michel heeft beloofd ook een keer de dobbelsteen te komen gooien.
Ik ben er van overtuigd dat we hier een heel speciale en geweldige dag gaan beleven. En op het einde van de dag krijgen de ‘last men & women standing’ een eervol woordje!
Denk jij dat je het gaat volhouden? 12 uur trailen (of net iets meer misschien) in een pracht gebied? Het is maar 66 kilometer (kuch). Hou je wel van een uitdaging en wat verrassingen? Durf je het aan?
We schreven er een blogje over
Afgelopen zomer (2020) was het warm in Nederland! Voor de één een vloek, voor de ander een zegen. De ene dag viel het toch nog een beetje mee, de andere dag was het eigenlijk warmer dan verwacht. Hoe ga je daar mee om als je toch lekker buiten wilt zijn en wilt trailen? En belangrijker nog, hoe zorg je goed voor jezelf? Niet alleen met warm weer, maar natuurlijk net zo goed met koud weer.
Voorspellingen zijn en blijven altijd voorspellingen en daarmee is het lastig daarop te koersen. Organisaties bereiden zich voor, maar doe jij dat ook? Of denk je, ach, het is maar een klein stukje, er zal wel ergens water zijn, en daarmee is het geregeld? Heb je er over nagedacht wat te doen als je bijvoorbeeld je enkel verzwikt? Natuurlijk komen we naar je toe en halen we je uit het bos op. Maar dat kan soms zo maar een half uur duren. En hoe zorg je dan dat je warm of juist gekoeld blijft? Heb je extra water of eten bij je? Zit er in jouw racevest een reddingsdekentje? En een mini EHBO setje? Denk er eens over na, ook als je voor een rondje van 10 of 20K op pad gaat, maar zeker ook als je aan een georganiseerde trail meedoet.
- Bij deelname aan een van onze trail evenementen draag je een Racevest of tenminste een drinkgordel en heb je zelf minimaal 0,5 liter water mee!
- Is het extreem warm? Houd hier rekening mee, je hartslag is bij warm weer hoger, en veel mensen kunnen hier minder goed tegen, dus wees verstandig, en doe wat rustig(er) aan;
- Let op jezelf en neem de signalen van je lichaam serieus, bij twijfel, neem contact op met de organisatie en bij acute nood, bel 112
Henk Derudder, vriend, trailrunner, en verhalen verteller, verwoordde het prachtig:
“Gaan lopen in de hitte?
Gebruik gewoon je verstand.
Indien geen verstand,
blijf binnen,
dat is dan het zekerste.”
Sport wordt gedragen door vrijwilligers. Of het nu de hulp in de kantine bij de voetbal, het fluiten bij de korfbal of het helpen bij de sportdag op school betreft. Zonder helpende handjes, geen sport. Gek eigenlijk, ik weet niet of er andere branches zijn die zo afhankelijk zijn van de hulp van vrijwilligers? Wat ik zie is dat vrijwilligers een sport maken. Zo ook bij trails. Ik herinner me nog goed die aardige dame op de verzorgingspost, die me hielp met het vullen van mijn softflasks. Of die meneer die speciaal voor mij nog even een sinaasappeltje sneed. Een vriendelijk gezicht, een lach en wat persoonlijk contact.
Zo’n 20 jaar geleden ging ik werken bij de brandweer. Een organisatie die zeker in die tijd nog werd gedragen door vrijwilligers. Mooi vond ik het om te leren dat het daar vooral niet als iets vrijwilligs werd gezien, want de spreuk: ‘Vrijwillig maar niet vrijblijvend’ was een heel ware. Een vrijwilliger heeft dezelfde opleiding als een beroeps en is feitelijk een ‘oproepkracht’ die zich vol overgave verbind aan een organisatie en daarbij, bij de brandweer zeker, letterlijk door het vuur gaat. De passie, de betrokkenheid, het enthousiasme en de overgave vond en vind ik nog steeds heel mooi om te zien. Niet alleen bij de brandweer zijn vrijwilligers, ook andere organisaties als politie en defensie hebben een vorm van vrijwilligers. Toch is er tot de dag van vandaag geen ‘betere term’ voor. Vrijwilliger dekt mijns inziens namelijk niet de lading, het woord heeft iets van ‘ach, doe maar’ over zich terwijl het de drijvende kracht, de onmisbare hulp en heel vaak een van de belangrijkste pijlers van een bedrijf is. Of dat nu is bij de voetbal waar de kantine simpelweg niet open kan als ze er niet zijn of bij de sportdag die niet plaatsvindt bij het ontbreken van.
Dit jaar hebben wij een doorstart gemaakt met het organiseren van Trail Evenementen onder de naam TrailrunnenNL en natuurlijk gaan we dat doen samen met ons vertrouwde team van vrijwilligers. Zij zijn de drijvende kracht: betrokken, enthousiast, ervaren en vriendelijk! Zonder hen, geen Trail, zonder hen, geen goede naam, zonder hen, geen mooie persoonlijke verhalen van blije deelnemers die geroerd zijn door hun betrokkenheid, hulp en vriendelijkheid. Onze vrijwilligers zijn ook allemaal trail liefhebber. Waarom? Zij snappen wat een deelnemer doormaakt, wanneer deze er doorheen zit, wat die nodig heeft en hoe je daar een bijdrage aan kunt leveren. Wij hebben altijd maatschappelijk betrokken mensen, vaak families, met kinderen die het ook gewoon heel erg leuk vinden en blij achter de snoepjes tafel staan, kleurplaten maken of trommelen voor de deelnemers. Dat kan, dat mag, dat geeft kleur, en dat geeft persoonlijkheid. En volgens mij is dat wat een trail een trail maakt, die kleur die er aan wordt gegeven, door de organisatie, maar vooral samen met die vreselijk belangrijke helpers, dat team wat samen iets gaafs neerzet. Dus lieve vrijwilligers van TrailrunnenNL, bedankt, bedankt dat jullie ook in 2021 er voor ons zijn!
Ook teammember worden?
Als teammember maak je onderdeel uit van ons enthousiaste, sportieve en gezellige eventteam! Wij organiseren 2 tot 3 Trails per maand en daarvoor zijn we op zoek naar jouw enthousiasme en hulp! Je helpt ons een paar uurtjes op een Verzorgingspost en in ruil voor je hulp, loop je de volgende trail gratis. Lekker eenvoudig! Neem contact met ons op en we vertellen je graag meer.
Corona maakt me moe. Wat helpt is rennen. Wat niet helpt is 8 maanden blessureleed na een weinig zachtzinnige aanraking met een wielrenner. Aldus klooide ik aan. Rende een weekend met vrienden 43 en 27, maar niet van harte. Nu was ik het zat. Met Sabine en 6 anderen zou ik de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid Amerika gaan beklimmen in februari, maar ook dat werd door een virus verijdeld. Licht gefrustreerd keek ik Sabine aan en we besloten tot de Duinhopper, 220k non stop van Hoek van Holland naar Den Helder, in het weekend van 14, 15 en 16 januari.
Aldus appten we elkaar de week ervoor. Ik met de opmerking dat ik zou gaan trainen en via Marktplaats nieuwe schoenen had gekocht voor 15 euro. Sabine dat ze in december een keer 50 had gelopen.
Na een dag bezinning appt Sabine of het niet van enige realiteitszin zou getuigen als we eerst eens iets korters zouden lopen? We hebben immers ook nog nooit samen gelopen. We kennen elkaar niet. Nu ben ik best vatbaar voor zinnige feedback en aldus besloten wij tot het Hanzestedenpad.
118k Hanzestedenpad
by team whisky en cognac
Ik werk nog wel eens voor Wandelkrant Te Voet en daar kwam dit illustere pad naar boven, een 124 kilometer lang pad van Kampen naar Doesburg. Je volgt de IJssel, wandelt over grasduinen en struint door uiterwaarden. Nu word ik al opgewonden van het woord struinen, maar ik lees ook nog dat ik me de koning te rijk zal voelen op de prachtige, beschutte landgoederen. Na het laatste debacle van onze koning die op vakantie ging, wil ik me wel eens koning voelen.
Aldus rost Sabine alle dagettappes in haar GPS-handheld en om 8.53 nemen we de IC in Dieren richting Kampen. Ik kom met de trein naar Dieren en heb door de anticipatie enige nood. Gelukkig kent Dieren een riant toilet (ik vertel dit want het toilet speelt later een rol, mijn hoge nood is irrelevant). Sabine komt met haar kar naar de P+R. We zien dat deze van 1 tor 5 snachts niet toegankelijk is, maar onze planning is dat we pas later zullen arriveren.
Klokslag 10 landen we op Kampen. Aan de overzijde van het water de stad, maar wij blijven aan deze oever en na een jolige highfive begint ons loopje. Via weidevogelgebieden met veel gakkende gansbeestjes lopen we over de dijk naar Zwolle. Het voelt wat neuzelig te bedenken dat we daar net waren en overstapten van NS naar Blauwnet. Deze eerste etappe leek het saaiste, maar als je elkaar niet kent, kun je goed kletsen en schuiven kilometers snel onder je door.
Bij Zwolle steken we onder de spoorbrug door en via drassige dijken kuieren we al snel langs Hattem dat aan de overzijde ligt. Na vier uren tijd voor een brunch van poffertjes, Franse kaasjes, koffie en chocolade. Ultralopen hoeft geen afzien te zijn immers. Aan de picknicktafel één oude dame. Ik verexcuseer me dat we haar rust verstoren en ondanks het feit dat de eenzaamheid van haar afstraalt, merkt ze inderdaad op dat ze er net zit. Ofwel: loop fijn door.
Maar na enkele minuten ontdooit ze terwijl wij in enkele minuten bevriezen. Ze blijkt haar muts kwijt te zijn en nee, dat helpt het humeur vast niet. Soms heb je dat, dat dames hun muts kwijt zijn. Wij hebben hem niet gezien op de dijk. Sabine biedt haar kaasjes aan, ik poffertjes. Ze hoeft niks. Of toch een kaasje. En ze wil ook wel een paar poffertjes. Pfff, van je muts kwijtraken krijg je honger. Vrijpostige oude tante, lol.
Na tien minuten breken we op vanwege de kou. Ik krijg mijn handen nauwelijks weer opgewarmd. Enkele sneeuwvlokken dalen al de hele ochtend op ons neer. Het lopen gaat makkelijk en Sabine trekt bekijks in rokje en kuitstukken. Dat vind ook ik aan de koude kant. Jolig hobbelen we voort langs een moeder met kleintje. Kleintje vraagt: Wat doen die? Intelligente vraag voor haar lengte. Zo vroeg een ventje me ooit waarom ik een (start)nummer had. ‘Dan kunnen ze me eruit pikken.’ Loopeigenaardigheden.
Bij Olst een natuurgebiedje waar we een lus doorheen maken met leuke loopbrug. Er volgt een klein gat waar we patat halen. Toch schraal om dat in een bushokje op te vreten. Koud ook. 3,5 minuten zijn voldoende.
Niet veel later begint het te schemeren. Sabine heeft net als ik de ogen van een veertiger. ‘Jan, welke plaatsnaam staat hier in het scherm van de GPS?’ ‘Beginpunt’. Het kan ook aan de kou liggen.
Op 40k komt Edgar, een vriend van Sabine, ons tegemoet. Hij loopt mee terug naar zijn auto die bij Deventer staat. Met Edgar hebben we nog een ander mooi loopavontuur staan later dit jaar. Door zijn afleiding vliegen weer tien kilometers onder ons door.
In Deventer zoeken we de Lidl op. We hebben het briljante plan om romantisch te dineren en daar hoort een klein flesje wijn bij. Aldus kuieren we met wijn op de rug over de boulevard van Deventer. Formeel moeten we met het pontje maar dat is gezien het tijdstip uit de vaart dus pakken we de brug.
Een half uur verder komen we een heerlijk bankje tegen op 65k. Tijd voor kledingwissel en diner. De kleding doet goed maar binnen minuten zijn we verkleumd tot op het bot. De wijn was een jolige idee, de uitvoering is belabberd. Wijn tegen het vriespunt wegklokken en doorrr
Inmiddels zijn we nogal stijf, om niet te zeggen dat rigor mortis is ingetreden. Minutenlang strompeljoggen we tot de olie in het systeem weer stroomt en de pootjes warm worden. Toch blijft het wel doorlopen. Niet hard, maar gestaag. De kou doet zijn werk en inmiddels is het spelletje niet de afstand maar het niet onderkoeld raken. En dat terwijl we mooi stabiel weer hebben zonder veel wind. Na 13 uur bewegen daalt je kerntemeperatuur razendsnel als je niet blijft bewegen. Tijdens de hele tocht pauzeren we ongeveer 4x 10 minuten. Langer kan eenvoudigweg niet.
22 kilometer verder doen we Zutphen aan. De prachtige monumentale panden aan de kade lachen ons toe. Mijn vader groeide hier op en ik kwam er vaak bij mijn opa en oma, een heerlijke stad. Langs het water steken we onder de spoorbrug door. Dieren nog 12 kilometer, maar dat is een trompe d’euil, ofwel Gelul.
Nu komen we in een fase van gebiedjes-aandoen-via-lusjes en zo weten ze van de 6 kilometer naar Brummen er 15 te maken. Links, rechts, bruggetje, links, rechts, rechts… gevoelsmatig raken we enkel verder van ons doel. Een morbide humor maakt zich van ons meester terwijl we dolen door de nachtelijke stilte. Grijze ganzen gakken, een uil gaat tekeer, terwijl we een sinister park aandoen met oude bomen waarvan de stammen felgroen naar de hemel rijzen, in het licht van onze hoofdlampen. Het doet spookachtig aan en de uil versterkt dat. Soms schrikken we van een eend die opvliegt, of is het toch een andere entiteit in de duisternis.
Opeens een picknickbank. Even eten en drinken. Sabine is wat stil. Met name drinken doen we te weinig. Ik heb klam zweet. Geen echte dip, maar wel een wegtrekker. Stukken chocolade, cola en een gel redden me. ‘ Ik ben er weer!’, roep ik na een flinke boer. En doorrr….
De humor wordt harder, het gezwets neemt toe, waar blijft dat achterlijke Brummen. Uren lopen we door duistere landerijen en geen lichtje te bekennen. Bij ieder lichtje brul ik Brummen en slaat Sabine het vakkundig de kop in. Broederschap in lijden.
Na Brummen de laatste etappe naar Dieren. Ook een lusjesdrama. Langzaamaan zijn we er wel een beetje klaar mee. 118 is een prima voorbereiding op 220k. Je moet immers niet overdrijven, toch?
We speedhiken Dieren binnen. Jammer dat het station aan de andere kant van dit onmetelijke lintdorp ligt. Het duurt en het duurt, tot we dan eindelijk – en ik had nooit durven dromen dat ik dit zou zeggen – van blijheid vervuld een NSlogo zien opdoemen.
Het is 4.15 uur. Bidden dat de P+R toegankelijk is anders moeten we 45 minuten in het grote NStoilet doorbrengen waar ik vanochtend al eerder zat. Gelukkig neemt de lift ons mee naar de blauwe bolide van Sabine. We kleden ons snel om. Prachtig hoe alles in vertraging lijkt te gaan na 17 uur op de been. Je sokken uitdoen kost minuten, vloeken op je right die om een enkel blijft plakken waarna je in kramp schiet en omdondert.
Toch zitten we niet veel later in een droge set kleding achterin de auto in de hondenmand met een flesje whisky. Goed avontuur met gelijkgestemde trailbuds. Op naar meer!
Meer info: https://www.visithanzesteden.nl/Hanzetip/1377/hanzestedenpad/
