Cor van Disseldorp is een opvallende verschijning, een trailrunner met een woeste baard. Als je een beetje ingewijd bent in de trailwereld dan doemt Gary Cantrell op je netvlies op, de organisator van de befaamde Barkley Marathons, een imago dat Cor wel cultiveert, alleen al door de Maasdal Marathons te organiseren. Hij was deelnemer aan de eerste lichting van de opleiding tot trailruntrainer bij Hardlooptrainers Nederland. Wat heeft hij aan zijn opleiding gehad en wat doet hij er nu mee?
Het interview vindt plaats bij Cor in de tuin en hij steekt meteen van wal om daarna niet meer te stoppen. “Trailrunnen is verbinden en samen zijn. Sportief in combinatie met genieten en beleven. Je weet vooraf vaak niet volledig waar je aan begint en het loopt altijd anders dan je verwacht. Omgaan met het onverwachtse en veerkrachtig zijn. Een trail gaat over een paadje en eigenlijk ontdek je de trail pas als je er gelopen hebt. Het is altijd het paadje dat achter je ligt. Het ontvouwt zich.”
Start2Ultra
Cor begeleid als bevlogen trainer startende ultralopers en brengt hen de kneepjes van het vak bij. Dat gaat hem goed af getuige het feit dat volgende maand groep 19 start en inmiddels ruim 200 ultralopers het programma succesvol afrondde. Waar komt deze passie vandaan? Hij krijgt er energie van mensen iets te leren en kennis over te brengen. Opgeleid als docent Engels en jaren gewerkt als internationaal trainer en coach op het gebied van persoonlijke ontwikkeling heeft hij een sterke drive op mensen helpen het beste in zichzelf naar boven te brengen. Naast Cor is partner Geraldine van het verbinden van mensen en bruggetjes slaan. Ze kent iedere naam en ieder verhaal en de eerste stelletjes zijn inmiddels voortgekomen uit Start2ultra, mede door haar inbreng.
TrailrunnenNL
Samen zetten zij zo’n 30 kleinschalige, persoonlijke en verbindende trailrun evenementen neer waar iedere deelnemer zich gezien voelt en zijn of haar ding kan doen. Inspirerend, verbindend en met een relaxte sfeer waar iedereen zich thuis voelt en zichzelf kan zijn. Cor trapt af en deelt high-fives uit tot de laatste loper het touwtje is gepasseerd. Cor: “Ik zeg wel eens gekscherend bij de start: ‘We waren hier vanochtend om vier uur om de finishboog op te bouwen!’ en ondertussen sta ik op een stuk touw dat we hebben neergelegd. Het gaat hier niet om de snelle tijden, maar om genieten en beleven. Niet voor niks is mijn lijfspreuk al ruim 20 jaar: “Enjoy Life”. De laatst jaren heb ik daar “Explore Nature” aan toegevoegd, want buiten zijn dat is wel echt mijn ding.
Meer is niet per definitie beter, het gaat om kwaliteit. We krijgen mensen die een vijf kilometer komen doen en willen ervaren wat dat is. Ze hebben geen strakke pakjes, maar dat is ook totaal onbelangrijk. Dat is trailen. Dat is ook de gezellige familiesfeer die wij willen creëren. Wij spelen Efteling en de laatste tot en met de eerste – in die volgorde – moet een fijne dag hebben en met een grote grijns over dat touwtje stappen.’
TrailrunnenNL is begin 2021 ontstaan na een doorstart van Cor & Geraldine. Ruim 3 jaar organiseerden zij al veel trailrun evenementen in Nederland, na een verschil in inzicht met een vervelende afloop besloten zij vooral dichtbij zichzelf te blijven en te doen wat hen blij maakt: mensen in beweging krijgen, het beste in henzelf naar boven halen en hen te verbinden met gelijkgestemden. Dat doen zij nu door trailrun evenementen te organiseren in heel Limburg en een stukje van Gelderland. Trailrun evenementen die net een beetje anders zijn. Geen tijdregistratie, geen ego’s of gedrang in een startvak, of medailles maar een relaxte en gezellige sfeer, veel persoonlijke aandacht en waardering voor iedereen. “Of je nu wekelijks 30 km loopt of voor het eerst 10 km aflegt, hardlopend, trailrunnend, hikend of een combinatie van dit alles, het gaat om jou en jouw prestatie!” Genieten en beleven staat voorop.
Opleiding trailruntrainer
Cor nam in april 2018 deel aan de opleiding trailruntrainer. In die eerste opleiding lag de nadruk nog wat veel op atletiek. Ik heb het toen nog met de trainer gesproken over het feit dat ik een klein beetje de trailfeel miste. Soms ging het nog erg over de atletiek, de eerste loper, de wedstrijd, de prestatie terwijl er heel veel mensen in het trailwereldje rondlopen die lekker hun eigen ding doen en genieten van een mooi gebied. Je ziet ook dat er vaak mannen zijn die uit de atletiekwereld komen en trailruntrainer erbij doen, maar dus eigenlijk met een ‘baanverleden’ voor de groep gaan staan. De vraag is of dit past bij het trailrunwereldje. De training was echter zeer waardevol en dat trailgevoel is vast gegroeid inmiddels.”
Vertrouwen op je materiaal…
Cor heeft een verleden als coach en trainer en het voor een groep staan en kennis overbrengen, heeft voor hem geen geheimen. De vraag is wat de opleiding daar bovenop dan nog echt gebracht heeft. Cor: “Dat zit hem echt in de technieken. De zin die ik altijd meeneem, is ‘vertrouwen op je materiaal’. Dat zit ook in de schoenen, die zijn echt gemaakt voor het terrein, een hak die je grip geeft bij het afdalen. Sta maar gewoon, voel maar, je voet beweegt niet, hij geeft niet mee, doe het maar gewoon. Dus echt vertrouwen op je schoeisel. We gingen ook heel diep in op het profiel van de schoenen. Ik was echt verbaasd wat je allemaal kunt aflezen uit schoenen.”
Veiligheid voor alles…
“Wat ik ook heb meegenomen uit de opleiding is veiligheid. Daar kan ik je zo een video van laten zien. Daar had ik voorheen nog niet zo bij stilgestaan en daar ga ik nu diep op in bij alle Start2Ultra-groepen die ik train. Als jij buiten gaat spelen in het bos, dan zorg je voor jezelf. Je trekt dat trailvest aan, je stopt er water in, je stopt er calorieën in, je stopt er een reddingsdekentje in, je stopt er dat extra regenjackie in en je zorgt dat je veilig kan thuiskomen, ook als je een enkel verzwikt. Dat heb ik daar echt geleerd. Het is niet cool om zonder racevest te lopen omdat je grammen moet uitsparen. Bij iedere groep laat ik racevesten zien. Ik neem ze bij mij thuis een stukje het bos in en dan begin ik met vragen: Heb je enig idee waar je bent? Weet je mijn huis terug te vinden? Weet je hoe ver je van de bewoonde wereld zit? Een bijdehand zegt dan: ‘Ja, ehhh 1,9 kilometer van een weg volgens mijn horloge…’ Als je dan je knie blesseert, of een enkel verstuikt, is dat heel ver kruipen, of hinkelend op een poot achteruit. Heb je een racevest? Zit er voldoende water in? Heb je iets te eten bij je? Bij de eerste vraag zie je nog vier handen, bij de tweede drie en uiteindelijk is er niemand meer met een hand in de lucht. Dan vragen ze waar ze een dekentje kunnen halen, gewoon bij de Etos. En dan volgt de vraag welke kant binnen of buiten moet, maar dat maakt niet uit, dat scheelt maar vijf procent. Waar het om gaat is dat je eraan gedacht hebt!”
Didactische vaardigheden en inhoud
Cor is vier jaar lang opgeleid als docent en heeft daarna verschillende vervolg opleidingen gedaan op het gebied van coaching, didactische vaardigheden en het overbrengen van kennis op anderen. Het maakt niet zoveel uit wat hij moet overbrengen, dat is echt zijn vak. Hij heeft dan ook een uitgesproken mening over veel hardlooptrainers. “Ik raak bij veel trainingen geïrriteerd, ben snel afgeleid, of verlies mijn enthousiasme door de docent. Ik denk dat er veel trainers zijn die te weinig didactische vaardigheden aan de dag leggen. Dat krijg je in deze korte opleiding ook niet voor elkaar. In mijn ogen zijn er veel trainers die op basis van hun ervaringsdeskundigheid zich profileren als trainer. Maar daarmee ben je er niet. Ze snappen vaak niet hoe je een ander iets leert. Met voetbaltrainer De Boer in gedachten kun je je afvragen of de beste voetballer ook altijd de beste coach is. Niet dus.”
Start2Ultra en #scheldenopcor
Ultralopen is sterk in opkomst in Nederland. Een ultra is feitelijk iedere afstand boven de marathon (42,2 km). In de volksmond is een 50K de ‘kleinste’ ultra afstand. Bij ultralopen gaat het om het trainen en ontwikkelen van duurvermogen en minder om tijd. “Niemand vraagt als je zegt 50K gelopen te hebben je hoe snel je was.” Begin 2018 heb ik een programma ontwikkeld om mensen die zo’n 20K kunnen lopen te begeleiden naar het worden van een ultraloper. Het is een heel tof programma, met letterlijk veel Time On Feet (TOF dus). De lopers krijgen een trainingsschema met vier trainingsmomenten per week en één daarvan is de LSD, de (hele) langzame duurloop. Die duurloop doen ze op onze trails en wij maken desnoods de afstanden passend met extra lussen. De deelnemers krijgen daarnaast mij als hijgende coach een half jaar op hun nek. Dat moet ook want voor hen is het een totaal andere manier van training in zone 1. Ze mogen de eerste weken alleen extreem langzaam lopen (in eigen ogen) en dat kost moeite. Niet voor niets is de hashtag #scheldenopcor in het leven geroepen.”
Verbinding versus vrijheid
“De deelnemers worden bij ons in de tuin welkom geheten en na een half uur zijn ze ‘vriendjes’ hetgeen je ook terugziet in app- en stravagroepen die ontploffen. Het succes zit in een combinatie van verbinding versus vrijheid. Trailrunners blijven eigengereide individuen, maar vinden hier een vrije vorm van begeleiding. Ze hebben allemaal ergens wel een droom van iets moois lopen ergens in de bergen, maar het zelf van start gaan komt vaak niet van de grond. Ze weten niet hoe ze van A naar B moeten komen, ze zijn te onzeker of ze trainen te weinig. Ieder mist iets tussen het nu en de droom. Zo bieden we voor ieder iets. Dat vrijheidsstuk versus de verbinding van een trainingsschema en kennissessies, is wat iedere trailer zoekt.
Ik ben trots dat 100 procent van de mensen die tijdens de afsluitende ultra aan de start verscheen op de parkeerplaats in Wittem, ook daadwerkelijk de finish heeft gehaald. Soms trekken we alles uit de kast, met pacers en verzorgingsposten. Wij hebben alle data; eten, drinken, Strava, parcours, hartslagzones… en we doen alles tot op de minuut. Dat weten ze niet, maar waar het om gaat is dat ze het halen. Als je tijdens een lange trail elkaar vindt, ben je vrienden voor het leven!”
Tips van Cor
- Langzaam! Laat je lopers voor een ultra heel lang in zone 1 werken aan het uithoudingsvermogen.
- Time on feet. Als je wilt ultralopen dan moet je dat oefenen. We hebben allemaal een zittend beroep, dus eruit en uurtjes maken.
- Zorg eerst voor jezelf. Het is leuk als er verzorgingsposten zijn, maar je moet het zelf voor elkaar hebben.
- Geniet van hetgeen je aan het doen bent. Dat vergeten we nog wel eens, maar je hebt een gezond lijf dat het aankan en bent in prachtige gebieden.
- Ultralopen is géén baanatletiek. Het vraagt om een andere vorm van training en dat giet je niet in verschillende tempogroepjes en kilometertijden. De afstand is spannend, de snelheid minder.
- Ik ben fervent voorstander van het concept run-walk-run, bijvoorbeeld 10-1-10. In die minuut kun je eten en drinken en dat komt je lijf ten goede. Het is minder belastend en je lijf kan tijdens lange ultra’s een beetje herstellen. Je verliest bijna niets in the end.
Meer info vind je natuurlijk op
Website: www.trailrunnen.nl
Email: info@trailrunnen.nl
Facebook: https://www.facebook.com/www.trailrunnen.nl
Instagram: https://www.instagram.com/trailrunnennl/
Vrijheid om te mogen en kunnen lopen
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik wat heb geschreven… Het was en is een bizarre periode. Een tijd waarin er zo onwijs veel verandert en niets meer zeker is. Ieder weekend dat er in mijn agenda een trailrunnenNL evenement staat gepland, staat daar nu een streep doorheen. Ik mis het enorm. De evenementen, de hechte groep vrijwilligers, de organisatie, de deelnemers en vooral de mooie momenten. Toch is dat iets dat wel weer komt, daar heb ik vertrouwen in.
Coronatijd. Voor vele een tijd met veel thuis zitten. Als verpleegkundige in het ziekenhuis gaat het werk door. Wel op een andere manier en ook met iedere week weer veranderingen in de vorm, hoeveelheid en manier van zorg. Weken dat het rustig was en ook weken dat het enorm druk was. Daarnaast een verhuizing van mijn paard, wat ook de nodige stress en zorgen opleverde. Je snapt wel dat ik het lopen in deze bizarre drukke tijd, nodig heb. Er waren dan wel geen events, de natuur bleef wel open. Na werk en op vrije dagen, was ik dan ook veel te vinden op de trails. Natuurlijk op die momenten dat het rustig was in het bos en op die plekken waar minder mensen komen. Kwam ik toch iemand tegen, dan dook ik de bosjes in. Want samen kunnen we ervoor zorgen dat we mogen blijven lopen. Door samen te zorgen dat we voldoende afstand houden. Samen zorgen dat we onze vrijheid behouden.
Vrijheid, iets wat de afgelopen tijd zoveel meer waarde heeft gekregen. Tijdens mijn trails merkte ik hoe dankbaar ik ban dat ik kan en mag lopen. Dat ik naar buiten mag en mag genieten van de prachtige natuur. Dat ik gezond ben en dus de vrijheid heb om naar buiten te gaan. Dat ik mijn trailschoenen aan mag doen en mag gaan buitenspelen. Hoe bijzonder is dat! Iets wat al waardevol was voor mij, toch heeft dit nu nog zoveel meer waarde.
Die vrijheid is wel beperkt. Buitenlandse avonturen gaan helaas niet door. Iets wat ik volkomen begrijp. Anton in ik wilden toch graag een lange duurloop gaan doen. En Nederland is ook prachtig. Hoka’s aan de voetjes en op naar de veluwezoom om daar een 60km trail te lopen. Een prachtige route van Dieren richting Laag Soeren. Verder hobbelend naar het Deelerwoud om daarna via het Roosendaalse veld, de Posbank en de Beekhuizensebossen weer terug naar Dieren te trekken. Een tocht met bos, heide, zandvlakte en prachtige vergezichten. Een plek waar je regelmatig stil gaat staan om te genieten van het mooie uitzicht en de rust. Een tocht met ook vele boomstronken op het pad, ja we lagen beide een paar keer bijna op onze neus in het zand. Je kent het vast wel, zo een klein boomstammetje… Met daarnaast ook het nodige fijne mulle zand. Met daarbij mijn woorden “welkom om de veluwezoom Anton, had ik er niet bij gezegd dat dit voor een groot deel een zandbak is?” Ook een tocht met toch best wel wat hoogtemeters en leuke kuitenbijters. Hoe mooi is het dan om een zwijn met kleintjes voor je neus langs te zien lopen!!! Als dat geen vrijheid is, een echt cadeau die dag! Voldaan van een mooie tocht en prachtige dag, kwamen we terug bij de auto. Daar waar Anton nog een Filou uit zijn kofferbak tovert. “Die had ik nog over van een van de laatste evenementen”, zegt hij met een brede glimlach. Met als toevoeging “het is dan wel geen evenement, maar nu heb je toch iets om uit te delen”. Dank Anton! Deze gaat naar de eigenaar van de nieuwe stal van mijn paard.
Dat er nu geen evenementen zijn is jammer, toch wil ik nog eens aangeven hoe dankbaar we mogen zijn dat we de vrijheid hebben om te mogen en kunnen lopen. Een vrijheid waar we samen verantwoordelijk voor zijn. Ik wens iedereen heel veel gezondheid en vrijheid toe. En hopelijk tot snel op een van de TrailrunnenNL evenementen!
Trailgroet, Elke
By Robert Heinsch
How BYE’s Magnesium electrolyte shot helped me finish the Mont Blanc 23 KM mountain trail race
I love running, and I love the mountains. This is what I realised about two years ago, and thought it was a great idea to combine those two passions and sign up for one of the oldest and most popular mountain trail races, the 23K Mont Blanc run in Chamonix, France. Only after I had signed up, I realised that this included 1700 m of elevation gain, and for a short time I had second thoughts whether this was such a great idea after all, especially given that I live in The Hague, in The Netherlands, and the highest elevation close to my house is a 25 m high dune at the beach near Kijkduin.
I was somehow relieved that last year the race had to be postponed due to Corona in June 2020, which gave me the chance to prepare a bit better and join the great team at www.trailrunnen.nl where I am currently training for my first ultra-marathon. And apart from the wonderful community and the helpful training advice they gave me, they also brought me in contact with a great product line, “Boost Your Energy” or B-Y-E food supplements, energy bars and energy drinks for runners, triathletes, and any other endurance athletes.
As every long-distance runner who thinks about how to get additional energy on those long runs, and who wants to recover as quickly as possible, I already have probably 20 years of experience with various products which promise better hydration and stronger endurance. But with everything which lives on big promises, I often have been disappointed by those products, especially because my body seems to react not well to artificial flavouring or ingredients of any kind. And it does not like too much sugar, either.
Therefore, I was very curious when I first had the chance to test the BYE products, because they promise to deliver great performance without any chemical flavourings but rather rely on a natural basis for their products. I had the chance to test the BYE energy bars, their magnesium shots, the isotonic drink, and the isotonic gel, and I have to say that all their products are very welcome alternative to the established brands (which are usually way too sweet and sugary for my taste). The BYE energy bars have become one of my preferred snacks on these 2-3 hour long runs; the isotonic gels have sometimes helped me to finish a long run strong when I was tired and maybe over-trained; but since last weekend the magnesium electrolyte shots are definitely my favourite BYE product.
Last Saturday, I finally stood at the starting line of the Mont Blanc 23 K race (this year almost 25 km long because of Corona measures – don’t ask), and I was eager to climb up these 1700 m of elevation gain … until came out of the first aid station where I might have had too much Cola and one sugary snack too many: and my left calf started to cramp. This has happened before when I was not properly hydrated, was sweating too much, or my system reacted to a high sugar intake. So, I was just starting to tackle the longest and most challenging ascent of the race, and my left calf was feeling like a muscle might rip soon (which it had done four years ago during a ski accident), and I was seriously getting worried whether I would be able to finish the race.
But then I remembered that I still had an ampoule of the BYE magnesium shots in my race vest. I drank half of it, and within seconds my left leg relaxed, and the pain went away. Clearly, I had not hydrated enough and was missing the minerals the body needs when performing during endurance races. 3 km later I took the rest of the ampoule, and could enjoy the rest of the race, the amazing views at Mont Blanc, as well as the great atmosphere along the course, until I crossed the finish line happily being cheered on by my fiancée who had no idea that she might have had to comfort a very disappointed runner if he had not made it to the mountain top.
Overall, I really can recommend testing out the BYE products. I very much appreciate the natural approach and the avoidance of any chemical ingredients. The energy bars taste well and don’t give you an immediate sugar rush, but rather release the energy in a controlled way, and I want to believe that this has something to do with the natural ingredients. I hope the BYE company will continue their success story and that you will be able to find their products being widely available in the future. From my side just a final “thank you” for helping me finish the Mont Blanc 23 K race and making 1700 m of elevation an enjoyable experience!
Door Cor van Disseldorp
“If you’re going to try, go all the way. Otherwise, don’t even try…”
Lang geleden las ik een fantastisch boek. De titel? The Dice man. Een boek over een psychiater die zijn leven laat bepalen door een dobbelsteen. Waargebeurd voor een groot deel dan ook nog. Het boek was erg controversieel en zelfs verboden in een aantal landen…
Fast forward to 2019.
Boswachter Michel (Zuid-Limburg) verteld over het Savelsbos. Een archeologisch hoogtepunt in Nederland, een gebied met een geheimzinnige geschiedenis van vuursteenmijnen en een vreemde : “Henkeput”. Een hellingbos met trappen, waterdragende paden en fikse klimmen. Een écht oud bos. Niet aangeplant voor hout, geen productienormen, maar “gewoon” een oeroud bos.
Geraldine en ik boeken twee dagen op een camping in de buurt en ik ga lopen, ontdekken en genieten. Het bos is niet al te lang, heeft de vorm van een banaan maar is wel indrukwekkend. Wat gaan we hier doen? Welke afstanden zouden we kunnen maken? Op de camping bespreken we de mogelijkheden in het café. En weet je? Dat café is eigenlijk top! Geen franje, ouderwets eten, een goede pot bier en gewoon een leuk lokaal.
En beetje bij beetje vormt zich een plan in mijn hoofd. Een plan voor een special.
The Dice!
De dobbelsteen bepaalt! Wat ga je lopen? Welke route is het nu weer?
Dit is het plan
We starten om 8:59 uur ’s ochtends (1 minuten voor 9 dus) met de eerste worp. Want 1 minuut voor de starttijd zal telkens de dobbelsteen gegooid worden. Het aantal ogen bepaald wat je gaat doen:
| Aantal ogen | Afstand | Maximale tijd |
| 1 | 3km | 0,5 uur |
| 2 | 6 km | 1 uur |
| 3 | 9 km | 1,5 uur |
| 4 | 12 km | 2 uur |
| 5 | 15 km | 2,5 uur |
| 6 | 18 km | 3 uur |
Je hebt 1 minuut om je voor te bereiden en dan vertrek je. Je loopt de trail en als je op tijd terug bent mag je vertrekken voor de volgende… De laatste worp zal uiterlijk om 21:00 uur zijn. Afhankelijk van de worpen voorafgaand valt natuurlijk niet te voorspellen of dat om 20:00, 20:30 of 21:00 uur is. Misschien mag je om 21:00 nog naar buiten voor 18 kilometer, misschien vertrek je om 20:30 voor 3 kilometer. Het lot bepaalt.
De routes zijn allen in het Savelsbos maar zeer divers. Natuurlijk loop je af en toe eenzelfde pad maar soms naar boven, soms naar beneden, soms naar links, soms naar rechts. De eerste trappen zitten in elke route, daarna is het veelal verschillend. Ik hoop dat je alle varianten mag beleven, maar goed, die dobbelsteen… Oh ja, op de route zit ergens een trappenklim, een flinke, 120 treden die zeer stijl zijn, op sommige routes mag je die zelfs twee keer omhoog. (grijns).
Op de trails ben je volledig selfsupporting. De verzamelplek is in het gezellige café waar je alles kunt krijgen. The Dice kent rond 18:00 uur een gezamenlijke maaltijd, dat is een zekerheid :). Eens zien wie er na een onvervalste Limburgse Maaltijd nog zin heeft om te trailen…
We gaan werken met verrassings checkpoints. En Boswachter Michel heeft beloofd ook een keer de dobbelsteen te komen gooien.
Ik ben er van overtuigd dat we hier een heel speciale en geweldige dag gaan beleven. En op het einde van de dag krijgen de ‘last men & women standing’ een eervol woordje!
Denk jij dat je het gaat volhouden? 12 uur trailen (of net iets meer misschien) in een pracht gebied? Het is maar 66 kilometer (kuch). Hou je wel van een uitdaging en wat verrassingen? Durf je het aan?
We schreven er een blogje over
Afgelopen zomer (2020) was het warm in Nederland! Voor de één een vloek, voor de ander een zegen. De ene dag viel het toch nog een beetje mee, de andere dag was het eigenlijk warmer dan verwacht. Hoe ga je daar mee om als je toch lekker buiten wilt zijn en wilt trailen? En belangrijker nog, hoe zorg je goed voor jezelf? Niet alleen met warm weer, maar natuurlijk net zo goed met koud weer.
Voorspellingen zijn en blijven altijd voorspellingen en daarmee is het lastig daarop te koersen. Organisaties bereiden zich voor, maar doe jij dat ook? Of denk je, ach, het is maar een klein stukje, er zal wel ergens water zijn, en daarmee is het geregeld? Heb je er over nagedacht wat te doen als je bijvoorbeeld je enkel verzwikt? Natuurlijk komen we naar je toe en halen we je uit het bos op. Maar dat kan soms zo maar een half uur duren. En hoe zorg je dan dat je warm of juist gekoeld blijft? Heb je extra water of eten bij je? Zit er in jouw racevest een reddingsdekentje? En een mini EHBO setje? Denk er eens over na, ook als je voor een rondje van 10 of 20K op pad gaat, maar zeker ook als je aan een georganiseerde trail meedoet.
- Bij deelname aan een van onze trail evenementen draag je een Racevest of tenminste een drinkgordel en heb je zelf minimaal 0,5 liter water mee!
- Is het extreem warm? Houd hier rekening mee, je hartslag is bij warm weer hoger, en veel mensen kunnen hier minder goed tegen, dus wees verstandig, en doe wat rustig(er) aan;
- Let op jezelf en neem de signalen van je lichaam serieus, bij twijfel, neem contact op met de organisatie en bij acute nood, bel 112
Henk Derudder, vriend, trailrunner, en verhalen verteller, verwoordde het prachtig:
“Gaan lopen in de hitte?
Gebruik gewoon je verstand.
Indien geen verstand,
blijf binnen,
dat is dan het zekerste.”
Sport wordt gedragen door vrijwilligers. Of het nu de hulp in de kantine bij de voetbal, het fluiten bij de korfbal of het helpen bij de sportdag op school betreft. Zonder helpende handjes, geen sport. Gek eigenlijk, ik weet niet of er andere branches zijn die zo afhankelijk zijn van de hulp van vrijwilligers? Wat ik zie is dat vrijwilligers een sport maken. Zo ook bij trails. Ik herinner me nog goed die aardige dame op de verzorgingspost, die me hielp met het vullen van mijn softflasks. Of die meneer die speciaal voor mij nog even een sinaasappeltje sneed. Een vriendelijk gezicht, een lach en wat persoonlijk contact.
Zo’n 20 jaar geleden ging ik werken bij de brandweer. Een organisatie die zeker in die tijd nog werd gedragen door vrijwilligers. Mooi vond ik het om te leren dat het daar vooral niet als iets vrijwilligs werd gezien, want de spreuk: ‘Vrijwillig maar niet vrijblijvend’ was een heel ware. Een vrijwilliger heeft dezelfde opleiding als een beroeps en is feitelijk een ‘oproepkracht’ die zich vol overgave verbind aan een organisatie en daarbij, bij de brandweer zeker, letterlijk door het vuur gaat. De passie, de betrokkenheid, het enthousiasme en de overgave vond en vind ik nog steeds heel mooi om te zien. Niet alleen bij de brandweer zijn vrijwilligers, ook andere organisaties als politie en defensie hebben een vorm van vrijwilligers. Toch is er tot de dag van vandaag geen ‘betere term’ voor. Vrijwilliger dekt mijns inziens namelijk niet de lading, het woord heeft iets van ‘ach, doe maar’ over zich terwijl het de drijvende kracht, de onmisbare hulp en heel vaak een van de belangrijkste pijlers van een bedrijf is. Of dat nu is bij de voetbal waar de kantine simpelweg niet open kan als ze er niet zijn of bij de sportdag die niet plaatsvindt bij het ontbreken van.
Dit jaar hebben wij een doorstart gemaakt met het organiseren van Trail Evenementen onder de naam TrailrunnenNL en natuurlijk gaan we dat doen samen met ons vertrouwde team van vrijwilligers. Zij zijn de drijvende kracht: betrokken, enthousiast, ervaren en vriendelijk! Zonder hen, geen Trail, zonder hen, geen goede naam, zonder hen, geen mooie persoonlijke verhalen van blije deelnemers die geroerd zijn door hun betrokkenheid, hulp en vriendelijkheid. Onze vrijwilligers zijn ook allemaal trail liefhebber. Waarom? Zij snappen wat een deelnemer doormaakt, wanneer deze er doorheen zit, wat die nodig heeft en hoe je daar een bijdrage aan kunt leveren. Wij hebben altijd maatschappelijk betrokken mensen, vaak families, met kinderen die het ook gewoon heel erg leuk vinden en blij achter de snoepjes tafel staan, kleurplaten maken of trommelen voor de deelnemers. Dat kan, dat mag, dat geeft kleur, en dat geeft persoonlijkheid. En volgens mij is dat wat een trail een trail maakt, die kleur die er aan wordt gegeven, door de organisatie, maar vooral samen met die vreselijk belangrijke helpers, dat team wat samen iets gaafs neerzet. Dus lieve vrijwilligers van TrailrunnenNL, bedankt, bedankt dat jullie ook in 2021 er voor ons zijn!
Ook teammember worden?
Als teammember maak je onderdeel uit van ons enthousiaste, sportieve en gezellige eventteam! Wij organiseren 2 tot 3 Trails per maand en daarvoor zijn we op zoek naar jouw enthousiasme en hulp! Je helpt ons een paar uurtjes op een Verzorgingspost en in ruil voor je hulp, loop je de volgende trail gratis. Lekker eenvoudig! Neem contact met ons op en we vertellen je graag meer.
Corona maakt me moe. Wat helpt is rennen. Wat niet helpt is 8 maanden blessureleed na een weinig zachtzinnige aanraking met een wielrenner. Aldus klooide ik aan. Rende een weekend met vrienden 43 en 27, maar niet van harte. Nu was ik het zat. Met Sabine en 6 anderen zou ik de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid Amerika gaan beklimmen in februari, maar ook dat werd door een virus verijdeld. Licht gefrustreerd keek ik Sabine aan en we besloten tot de Duinhopper, 220k non stop van Hoek van Holland naar Den Helder, in het weekend van 14, 15 en 16 januari.
Aldus appten we elkaar de week ervoor. Ik met de opmerking dat ik zou gaan trainen en via Marktplaats nieuwe schoenen had gekocht voor 15 euro. Sabine dat ze in december een keer 50 had gelopen.
Na een dag bezinning appt Sabine of het niet van enige realiteitszin zou getuigen als we eerst eens iets korters zouden lopen? We hebben immers ook nog nooit samen gelopen. We kennen elkaar niet. Nu ben ik best vatbaar voor zinnige feedback en aldus besloten wij tot het Hanzestedenpad.
118k Hanzestedenpad
by team whisky en cognac
Ik werk nog wel eens voor Wandelkrant Te Voet en daar kwam dit illustere pad naar boven, een 124 kilometer lang pad van Kampen naar Doesburg. Je volgt de IJssel, wandelt over grasduinen en struint door uiterwaarden. Nu word ik al opgewonden van het woord struinen, maar ik lees ook nog dat ik me de koning te rijk zal voelen op de prachtige, beschutte landgoederen. Na het laatste debacle van onze koning die op vakantie ging, wil ik me wel eens koning voelen.
Aldus rost Sabine alle dagettappes in haar GPS-handheld en om 8.53 nemen we de IC in Dieren richting Kampen. Ik kom met de trein naar Dieren en heb door de anticipatie enige nood. Gelukkig kent Dieren een riant toilet (ik vertel dit want het toilet speelt later een rol, mijn hoge nood is irrelevant). Sabine komt met haar kar naar de P+R. We zien dat deze van 1 tor 5 snachts niet toegankelijk is, maar onze planning is dat we pas later zullen arriveren.
Klokslag 10 landen we op Kampen. Aan de overzijde van het water de stad, maar wij blijven aan deze oever en na een jolige highfive begint ons loopje. Via weidevogelgebieden met veel gakkende gansbeestjes lopen we over de dijk naar Zwolle. Het voelt wat neuzelig te bedenken dat we daar net waren en overstapten van NS naar Blauwnet. Deze eerste etappe leek het saaiste, maar als je elkaar niet kent, kun je goed kletsen en schuiven kilometers snel onder je door.
Bij Zwolle steken we onder de spoorbrug door en via drassige dijken kuieren we al snel langs Hattem dat aan de overzijde ligt. Na vier uren tijd voor een brunch van poffertjes, Franse kaasjes, koffie en chocolade. Ultralopen hoeft geen afzien te zijn immers. Aan de picknicktafel één oude dame. Ik verexcuseer me dat we haar rust verstoren en ondanks het feit dat de eenzaamheid van haar afstraalt, merkt ze inderdaad op dat ze er net zit. Ofwel: loop fijn door.
Maar na enkele minuten ontdooit ze terwijl wij in enkele minuten bevriezen. Ze blijkt haar muts kwijt te zijn en nee, dat helpt het humeur vast niet. Soms heb je dat, dat dames hun muts kwijt zijn. Wij hebben hem niet gezien op de dijk. Sabine biedt haar kaasjes aan, ik poffertjes. Ze hoeft niks. Of toch een kaasje. En ze wil ook wel een paar poffertjes. Pfff, van je muts kwijtraken krijg je honger. Vrijpostige oude tante, lol.
Na tien minuten breken we op vanwege de kou. Ik krijg mijn handen nauwelijks weer opgewarmd. Enkele sneeuwvlokken dalen al de hele ochtend op ons neer. Het lopen gaat makkelijk en Sabine trekt bekijks in rokje en kuitstukken. Dat vind ook ik aan de koude kant. Jolig hobbelen we voort langs een moeder met kleintje. Kleintje vraagt: Wat doen die? Intelligente vraag voor haar lengte. Zo vroeg een ventje me ooit waarom ik een (start)nummer had. ‘Dan kunnen ze me eruit pikken.’ Loopeigenaardigheden.
Bij Olst een natuurgebiedje waar we een lus doorheen maken met leuke loopbrug. Er volgt een klein gat waar we patat halen. Toch schraal om dat in een bushokje op te vreten. Koud ook. 3,5 minuten zijn voldoende.
Niet veel later begint het te schemeren. Sabine heeft net als ik de ogen van een veertiger. ‘Jan, welke plaatsnaam staat hier in het scherm van de GPS?’ ‘Beginpunt’. Het kan ook aan de kou liggen.
Op 40k komt Edgar, een vriend van Sabine, ons tegemoet. Hij loopt mee terug naar zijn auto die bij Deventer staat. Met Edgar hebben we nog een ander mooi loopavontuur staan later dit jaar. Door zijn afleiding vliegen weer tien kilometers onder ons door.
In Deventer zoeken we de Lidl op. We hebben het briljante plan om romantisch te dineren en daar hoort een klein flesje wijn bij. Aldus kuieren we met wijn op de rug over de boulevard van Deventer. Formeel moeten we met het pontje maar dat is gezien het tijdstip uit de vaart dus pakken we de brug.
Een half uur verder komen we een heerlijk bankje tegen op 65k. Tijd voor kledingwissel en diner. De kleding doet goed maar binnen minuten zijn we verkleumd tot op het bot. De wijn was een jolige idee, de uitvoering is belabberd. Wijn tegen het vriespunt wegklokken en doorrr
Inmiddels zijn we nogal stijf, om niet te zeggen dat rigor mortis is ingetreden. Minutenlang strompeljoggen we tot de olie in het systeem weer stroomt en de pootjes warm worden. Toch blijft het wel doorlopen. Niet hard, maar gestaag. De kou doet zijn werk en inmiddels is het spelletje niet de afstand maar het niet onderkoeld raken. En dat terwijl we mooi stabiel weer hebben zonder veel wind. Na 13 uur bewegen daalt je kerntemeperatuur razendsnel als je niet blijft bewegen. Tijdens de hele tocht pauzeren we ongeveer 4x 10 minuten. Langer kan eenvoudigweg niet.
22 kilometer verder doen we Zutphen aan. De prachtige monumentale panden aan de kade lachen ons toe. Mijn vader groeide hier op en ik kwam er vaak bij mijn opa en oma, een heerlijke stad. Langs het water steken we onder de spoorbrug door. Dieren nog 12 kilometer, maar dat is een trompe d’euil, ofwel Gelul.
Nu komen we in een fase van gebiedjes-aandoen-via-lusjes en zo weten ze van de 6 kilometer naar Brummen er 15 te maken. Links, rechts, bruggetje, links, rechts, rechts… gevoelsmatig raken we enkel verder van ons doel. Een morbide humor maakt zich van ons meester terwijl we dolen door de nachtelijke stilte. Grijze ganzen gakken, een uil gaat tekeer, terwijl we een sinister park aandoen met oude bomen waarvan de stammen felgroen naar de hemel rijzen, in het licht van onze hoofdlampen. Het doet spookachtig aan en de uil versterkt dat. Soms schrikken we van een eend die opvliegt, of is het toch een andere entiteit in de duisternis.
Opeens een picknickbank. Even eten en drinken. Sabine is wat stil. Met name drinken doen we te weinig. Ik heb klam zweet. Geen echte dip, maar wel een wegtrekker. Stukken chocolade, cola en een gel redden me. ‘ Ik ben er weer!’, roep ik na een flinke boer. En doorrr….
De humor wordt harder, het gezwets neemt toe, waar blijft dat achterlijke Brummen. Uren lopen we door duistere landerijen en geen lichtje te bekennen. Bij ieder lichtje brul ik Brummen en slaat Sabine het vakkundig de kop in. Broederschap in lijden.
Na Brummen de laatste etappe naar Dieren. Ook een lusjesdrama. Langzaamaan zijn we er wel een beetje klaar mee. 118 is een prima voorbereiding op 220k. Je moet immers niet overdrijven, toch?
We speedhiken Dieren binnen. Jammer dat het station aan de andere kant van dit onmetelijke lintdorp ligt. Het duurt en het duurt, tot we dan eindelijk – en ik had nooit durven dromen dat ik dit zou zeggen – van blijheid vervuld een NSlogo zien opdoemen.
Het is 4.15 uur. Bidden dat de P+R toegankelijk is anders moeten we 45 minuten in het grote NStoilet doorbrengen waar ik vanochtend al eerder zat. Gelukkig neemt de lift ons mee naar de blauwe bolide van Sabine. We kleden ons snel om. Prachtig hoe alles in vertraging lijkt te gaan na 17 uur op de been. Je sokken uitdoen kost minuten, vloeken op je right die om een enkel blijft plakken waarna je in kramp schiet en omdondert.
Toch zitten we niet veel later in een droge set kleding achterin de auto in de hondenmand met een flesje whisky. Goed avontuur met gelijkgestemde trailbuds. Op naar meer!
Meer info: https://www.visithanzesteden.nl/Hanzetip/1377/hanzestedenpad/
verslag van Trail-Host Vera van Mulken
Gisteren was het mijn verjaardag; hartje winter. Dit zou je misschien doen denken dat ik vast een winterpersoon ben, maar dan heb je het mis. Ik heb een hartsgrondige hekel aan het seizoen. Ik hou van kleur, en van bloemen, en van strakke blauwe luchten, en zonlicht en warmte en ik vind dat de winter al deze geneugten pijnlijk mist. Ik hoor het mijn mede-buitenmensen regelmatig zeggen: “Eigenlijk is Nederland in ieder seizoen mooi.” Nou, dacht het niet. De winter is lelijk, met zijn kale bomen en zijn grijze lucht. Ik zit dan ook vol verlangen te wachten op de eerste tekenen van de lente. Toch stap ik in mijn auto, haal mijn maatje op en we rijden naar Kekerdom om ons te wagen aan een wandeling in de Millingerwaard. De reden is een selfie. Niet voor Instagram, maar voor Geraldine die een selfie wil van mij met op de achtergrond het gebied waarvan ik Host ben bij Trailrunnen. Voor de website. Ik tooi me in mijn beste trailkloffie en doe mijn haar in de bekende twee vlechten en hoop dat het gebied er een beetje gastvrij bij ligt, zo in de winter.
De Waard van Kekerdom (de startlocatie van de Trail) ziet er helaas verlaten uit tijdens de lockdown. Zonder koffie en zonder kaas-en-gemberpannenkoek gaan we van start. De dijk op, en dan binnen een paar meter sta je buiten het dorp en middenin de natuur. Het is een bijzonder gebied voor kenners als een van de oudste natuurontwikkelgebieden langs de Waal. De natuur moet zoveel mogelijk haar gang kunnen gaan zonder sturing van de mens. Er zijn talloze bloempjes en plantjes die het biologenhart sneller doen kloppen. Er wonen bevers en reeën en de open verbinding tussen de plassen zorgt voor een enorme hoeveelheid aan vissen. Dit lokt de zilverreigers en de ooievaars. In het Ooij kun je zwarte ooievaars vinden, en het is een kwestie van tijd tot deze bijzondere vogels de Millingerwaard ontdekken. Ik hou van beestjes, dus ik word altijd erg blij van het zien van de schattige Gallowayrunderen met hun harige pootjes en de Konikpaardjes die het ’50 meter afstand’-bord duidelijk niet kunnen lezen. Als ze eenmaal in je weg staan, blijven ze daar staan. Gelukkig mag je in de Millingerwaard gewoon van de paadjes af. “Struinen” noemt de boswachter dat. “Paardjes ontwijken” noem ik het.
Mijn favoriete paadje is als je de grotere plas oversteekt. Soms heb je geluk en staat het water zo hoog dat het paadje net onder water staat. Je krijgt natte voeten maar van een afstandje lijkt het alsof je over het water loopt. Dit is ook het paadje dat me het meeste was bijgebleven toen ik twee jaar geleden samen met mijn Amerikaanse vriendin deze trail liep. Het zou gaaf zijn om te zeggen dat ze speciaal voor de Millingerwaard was komen overvliegen, maar ze was gewoon op vakantie en toevallig werd in dit gebied een trail georganiseerd die week. Had ze geluk, de bofkont. Wat een afwisseling: Nederlandse uiterwaarden, bos, wei, en zelfs moeras! Het is moeilijk om een gebied aan te wijzen waar je op een korte afstand zoveel variatie vindt. Ideaal voor de twee korte trails die we hier willen gaan uitleggen in de zomer. Ik draai mijn camera en schiet snel even die selfie. Huiswerk gedaan!
Toen ik hier in de nazomer liep, had ik een mooie foto geschoten van migrerende vogels. Tenminste, dat dacht ik. Blijkt dit gewoon het gebied te zijn waar de ganzen heen vliegen om te overwinteren. In de winter zie je ze hier in tientallen chillen aan de waterkant. Ik begrijp het wel. Het is blijkbaar een rustgevend gebied voor de talloze grauwe ganzen, nijlganzen en kolganzen, want er wonen in dit gebied amper twintig mensen. Hier en daar zie je nog restanten van de steenfabriek die voorheen in dit gebied stond. Niet alleen biologen kunnen hun hart hier ophalen: ook archeologen kunnen tevreden zijn. Zo heb je hier Woodhenge: een collectie staande palen. Het zijn resten van bomen die bij baggerwerkzaamheden zijn opgegraven: de oudste bomen van Nederland. Je kijkt 8500 jaar terug in de tijd.
Over de zanderige duinen langs de Waal bereiken we het semi-verharde pad van de Theetuinen dat na enkele kronkelbochten uitkomt in een moerasgebied. Even uitwaaien over de dijk en we zijn weer terug in Kekerdom. Het was een ommetje van zeven kilometer, maar ik heb het gevoel dat ik al het natuurschoon van Nederland heb gezien. Millingerwaard is eigenlijk het Madurodam van Staatsbosbeheer. Op enkele kilometers heb je zand, bos, water, hei, moeras…..en heel veel beestjes. En ik moet toegeven: zelfs in de winter is het best wel mooi.
Ook zin om hier te komen struinen en natuurlijk verwend te worden door Hjalmar met een lekker kopje verse soep of een huisgemaakte taartje? Dan ben je er natuurlijk bij tijdens de Millingerwaard Trail! Op 5 juni staat deze gepland. Natuurlijk met Trailrunnen.nl en enkel voor de gezelligheidsafstandenJ. Zie je daar!
Vera, Trail-Host Millingerwaard
Door Cor van Disseldorp
In de ochtend maakte ik koffie en liep naar boven. Voorzichtig maakte ik Geraldine wakker en ging op het randje van het bed zitten. “Ik heb me ingeschreven voor een Trail.” “Ja, dus?”, was haar antwoord. “Het is de Barkley Fall Classic, en ik heb al mail van Laz dat ik mag komen…”
Ik weet niet precies wat ze zei, maar het was niet allemaal vrolijk. Het was waarschijnlijk een geweldige mix tussen ongeloof, verrast en niet te bevatten. Het was in elk geval het begin van The Maasdal Marathons zo blijkt achteraf. Want die Barkley FC doen bleek nogal een uitdaging en is uiteindelijk ook niet gelukt maar goed, ik heb dit jaar weer een kans.
Een race die op de rand zit van absurd, danst over het snijvlak van bizar en te doen, een race waarbij de Race Director overkomt als een HillBilly die alles maar een beetje laconiek laat gebeuren maar uiteindelijk overal een verklaring voor heeft. Dat gedeelte vind ik echt fascinerend. De inschrijving is dan maar 1,60 Dollar, maar er zijn heel veel mensen die inschrijven, en niemand krijgt geld terug. Uiteindelijk mogen er dan een handvol mensen lopen, briljant. Het is niet voor niets dat de Barkley plaats vind rondom het eerste weekend van April. Want ja, April Fools day is wel een dingetje. En onze Laz is slim genoeg om het concept ook om te zetten in cash. Want naast The Barkley Marathons is er in September een Barkley Fall Classic. Een race met alle elementen van The Barkley, maar dan “slechts” 1 loop. Mocht je die finishen dan wacht er een keuze. 800 meter verder lopen en de “losers medaille” van 42km ontvangen of nog een stukkie doorlopen en de medaille voor 50k ontvangen. Haal je dat niet dan krijg je natuurlijk uiteindelijk niets… Nu weet iedereen dat 42km bij de Barkley veel en veel meer is en dat de laatste 8k waarschijnlijk een en al ellende is. Anyway, Laz kiest nog steeds wie er wel en niet mag komen en voor dit event betaal je natuurlijk ietsje meer. 148,40 Dollar meer om precies te zijn…
In Mei had ik contact met Laz en vertelde ik hem dat ik niet zou gaan lopen tijdens de Fall Classic. Hij vroeg of ik een donatie wilde doen aan de lokale school en zou de rest van mijn inschrijfgeld terugbetalen. Een paar weken later vond ik een cheque in de bus (uit 1997!). Inwisselen van cheques is in Europa inmiddels niet meer te doen zonder er heel veel geld voor te betalen. En dus heb ik nu een mooie cheque, en heeft Laz het inschrijfgeld alsnog op zijn rekening staan, want ik kan het niet invorderen. Briljante strategie als je het mij vraagt.
Er zitten zo veel lagen in de race, werkelijk alles heeft een betekenis. En juist dat is me duur komen te staan. “Ga eens kijken in de Maasduinen bij Afferden Cor”, zei boswachter Ralf tegen me. “Dat is zó mooi, en echt onbekend bij het grote publiek”. En druk aan de slag met de routes voor uiteindelijk onze Maasdal Trail leerde ik Wouter kennen van het naastgelegen boscafé. En zo leerde ik ook dat hij, samen met Sven, eigenaar was van nóg een Boscafé, in Horst en dat dat Het Maasdal genoemd was. Geraldine grapte: “Waarom lopen we niet van Maasdal naar Maasdal?” Ik raakte enthousiast en maakte allerijl een route. Tussen Horst (waar mijn all-time favourite 2e kerstdagloopje ligt in de bossen) en Afferden ligt ook nog het Schuitwater (een moerasgebied waar we ook een pracht event hebben). Intussen leerden we Paul van Filou kennen. Filou, een schavuit. Ow wacht, dat past wel héél erg mooi bij ons concept.
Langzaam maar zeker ging het idee zich vormgeven. De hele zomervakantie heb ik alle mini bibliotheken afgestruind naar goede boeken. Leuke titels werden omgeruild voor nog betere titels en er kwam een soort van plan. Op bezoek bij mijn moeder (hallo Elly) jatte ik nog een pracht titel uit haar kast. Sorry mam… De route nogmaals nalopend ontdekte ik dat er op 25 kilometer een Monument der gevallenen was. De eerste boekplek was een feit. Na 20 kilometer ligt er de Maas. En die moet je natuurlijk over. Ik bezocht de veerman en die vond het super om mee te werken. Een verzorgingspost op het veer? Geen probleem! De eerste vrijwilliger melde zich aan. Laat dat nu niet Vera zijn. Vera op het Veer! En Vera ging los! Ze moeten de overtocht verdienen! We gaan iets met muntjes doen. Ik laat ze wel een liedje zingen. Ik verzin iets, en ja hoor. Weer een fantastisch element in de route.
Samen met Jan-Fokke liep ik de hele route in de stralende zon. 28 graden en best afzien geblazen. We ontdekten dat er een stuk in de route minder mooi was dan gehoopt. 2 kilometer asfalt en dat wilde ik niet. Maar ik ontdekte ook hoe fijn het is om op 42 kilometer een fris biertje te drinken. Geraldine had dat toen als verrassing geregeld. Ja! Dat is het! Ik ga Paul vragen of we Filou op elke post kunnen krijgen! Paul werd enthousiast. Kasteelbier bood aan te willen sponsoren en te zorgen voor Barrels, Strandstoelen, vlaggen en de hele meuk. Geweldig, ineens hadden we aankleding voor alle posten. De twee kilometer asfalt sloopte ik twee dagen later uit de route. Klein omwegje, maar dan dwars over “Klein Vink”, een verschrikkelijk grote camping, langs de huisjes, dwars door het bos en over (lees: door) het water naar de overkant. Twee saaie kilometers werden, twee belachelijk fraaie kilometers met een twist.
Inmiddels had ik Jasper enthousiast gekregen en wilde hij prima Taps komen spelen op trompet. En daarover babbelend kwam hij op het idee om dan bij de start ook iets te komen spelen. En dat moest natuurlijk La Reveille zijn, het lied waarmee de soldaten werden opgeroepen zich klaar te maken voor de veldslag. Yes, weer iets fraais. De bus van Afferden naar Horst kon natuurlijk maar van 1 busmaatschappij afkomen: Het Maasdal. Nu ja, daar ook maar een deal mee gesloten.
De week voor het event begon er langzaam een wat nerveuze spanning te heersen. Ik had nog maar net mijn “Letter of Condolences” verstuurd of de eerste mailtjes en appjes rolden binnen. En dat bleef de hele week doorgaan. Iedereen had er zin in en dat was te merken. We debatteerden een avond over allerlei spreuken die we onderweg wilden plaatsen. We zochten internet af maar kwamen er uiteindelijk op uit dat we het persoonlijk wilde houden. Dus spreuken van ons zelf, als “Jij gaat die shit Rocken!”. Ik bezocht de Fixet en maakte de bordjes. We draaiden de deelnemerslijst uit en bedachten wie welk nummer zou krijgen. Wie wordt onze “Human Sacrifice” en krijgt nummer één? Wat gaan we daar mee doen? Hoe vertel ik daar een mooi verhaal over? Wie krijgt het gekkengetal? Wie Het ongeluksgetal? Wie wordt onze James 007 bond? We reden nog een keer de route en maakten foto’s van de boekplekken. We bedachten de omschrijvingen en de printer maakte overuren om alles af te hebben. En op Donderdagavond was alles af. Echt alles.
Vrijdag keken Geraldine en ik elkaar aan en beseften we dat we er nu echt klaar voor waren. Maar het event zou pas zaterdag zijn. En uitpijlen hoefde niet. Dus, euh, tsja? Wat gaan we nu doen? Oei, dit maken we niet vaak mee. Gelukkig werden we die vrijdag vrolijk bezig gehouden door nog meer apps, facebook berichtjes en e-mails. En zo vorderde de dag en voelde ik een lichte spanning. Om half vijf in de ochtend werd ik wakker en strompelde naar buiten. Het was nacht, dus ik pakte een wijntje. En terwijl ik mijn eerste slok nam besefte ik. Holy fuck, het is ochtend. Gooi weg die wijn, ga koffie drinken, het feest gaat zo beginnen…
En een feest was het!
We bouwden de Startlocatie op, plaatsten de bordjes op de route. De vrijwilligers stonden al klaar. Ikzelf knalde naar Afferden om de deelnemers op te vangen en samen met hun te beginnen aan dit schoolreisje. Een ietwat nerveus publiek in een Maasdal bus. We waren vertrokken! Bij Boscafé Het Maasdal in Horst was alles snel onder controle. Geraldine voorzag iedereen van een startnummer. De envelopjes werden uitgedeeld en een muntje. We sprongen op de tafel, Jasper trommelde de troepen op en samen proosten we op The Maasdal Marathons. En toen, toen begon het echt. Ik stak mijn sigaret aan Goooo! Weg waren ze.
Knallen met die handel. Boeken op de juiste plek leggen! We hadden besloten dit de dag zelf te doen omdat we zeker wilde weten dat er niets weggehaald zou worden. Ik verdeelde alle spullen onder de vrijwilligers, we ruimden de startlocatie op en gingen snel door naar de eerste post. Haast! En net toe we alles op VP1 hadden staan kwam de eerste loper er al aan. De rest van de dag verliep zoals altijd tijdens een event: Gruwelijk snel. Je rijdt van hot naar her. Telefoon, apps en lijsten vliegen om je oren en de tijd vliegt voorbij. Er is een dingetje met een hek op de route, zijn we al terug? Waar is de laatste loper? Staan we op de juiste plek? Nee, crap, vlammen naar VP4 dan maar. Wie loopt waar? We moeten die boeken voor de Victory loop nu gaan neerleggen, Rennen! App Jasper dat hij eerder moet komen, kan ik eigenlijk nog naar een toilet vandaag?
En dan plots is het even na drie uur. Robert en Addie komen sprintend aan bij de “finish”. Sprintend na 56K! Wow! Ze kiezen voor een Victory Loop. De volgende lopers komen tien minuten later, ook die gaan voor de Victory loop. Huh? Ik had gedacht dat eigenlijk iedereen het wel best zou vinden na 56 kilometer, maar ze gaan allemaal door… Wow. Jasper zijn trompet ligt nog onaangeroerd in zijn koffer. De eerste tien lopers gaan allemaal voor de bonus. Nog twee boeken te gaan, zonder gpx, zonder kaart, zonder iets eigenlijk. Gewoon, het gebied is daar… en veel plezier.
Voordat ik het weet is het zes uur. Intussen komen lopers van links en rechts terug. Sommigen binnen een half uur, anderen pas na bijna twee uur dwalen in het gebied, De een mét de twee bladzijdes, de ander zonder. Tussentijds klinkt “taps” meermaals en applaudisseren we voor zij die opgeven. De sfeer is relaxed en gezellig. Nu ja, echt opgeven is het niet natuurlijk, en een gevoel van medelij overvalt me elke keer. 60 kilometer trailen en een DNF achter je naam krijgen, wat heb ik toch verzonnen…
Bovenal zie ik echter alleen maar gelukkige mensen om me heen. Mensen die veel meer gedaan hebben dan wat ze vooraf voor mogelijk hielden. Ze gingen voor hun eerste Ultra, kozen voor 56 kilometer en haalden dan niet alleen, ze gingen er vet overheen. Ik zie mensen die bezweet zijn, stinken omdat ze in het water gevallen zijn, vijf biertjes onderweg hebben weggetikt en dan wel 60 kilometer gelopen hebben. Ik zie Paul van Filou met zijn dochter staan (we moesten heel snel nóg een bierpakket regelen en Paul schoot ons te hulp). Zijn dochtertje krijgt voor het eerst in haar leven een lollie. “IJs!” zegt ze. Daar is nog wat te doen qua opvoeding maar enfin. Paul geniet ook en staat vol verbazing te kijken hoe fris de mensen nog zijn na zo een afstand. Jasper krijgt spontaan zin om ook te gaan trailen. Ik zie mensen in stoelen ploffen, ik zie zelfs tranen. Ik zie ouders die stralen omdat hun zoon het gered heeft. (“Nee, jongen, je gaat toch niet echt die Victory Loop doen? Het is goed geweest.”). Ik zie een club mensen bij elkaar die vanochtend elkaar nog niet kenden en nu hele verhalen delen, ik zie stralende dames bij een mega fles Cava, ik zie bevende handen die uit alle vakken van een racevest bladzijdes halen, ik zie ongeloof als ze op hun Garmin kijken en 65 kilometer zien staan, ik zie vrijwilligers die stralen en een top dag gehad hebben, en ik zie ook mezelf…
Ik zie mezelf staan, alles in me opnemend, terwijl dat niet lukt want er gebeurd zo veel moois om me heen. Ik zie mezelf staan, genietend van alle sportiviteit en kracht om me heen, terwijl ik bijna baal dat ik niet gelopen heb vandaag. Ik zie mezelf staan, vol trots. Trots op alles en iedereen die The Maasdal Marathons tot een waar trailfeest heeft gemaakt en ik grijns… we hebben iets moois neergezet samen, als team, met onze vrijwilligers en niet te vergeten met een stel (te) gekke deelnemers! Top!
In deze tijd dat veel anders is, of niet mogelijk, is het soms zoeken naar wat wel kan en mag. Loopdoelen worden opnieuw gepland, motivatie wordt afgestoft en enige vorm van structuur, lees een schema, helpt menigeen op weg naar ‘A fitter me’. Maar er zijn ook grootse doelen. Want veel traillopers dromen van een Ultra. Een ultra is eigenlijk alles verder dan de marathonafstand, die 42,2K zegmaar. In de praktijk wordt van een Ultra gesproken bij 50K of meer en zijn er in Nederland verschillende Ultra’s maar droomt menig trailloper van een mooie berg Ultra ergens in een fijn warm land. Maar hoe ga je daar naar op weg? Een schema? Ja. Maar je hebt meer nodig. Motivatie! Een doel! En misschien wel een beetje hulp van gelijkgestemden, een groep, en een coach?
Het is alweer een tijdje terug, een zondagochtend aan het eind van de zomer… Om 7 uur hoorde ik ergens in de verte een wekker. Mijn brein deed niet mee, maar even later besefte ik dat ik toch echt op moest gaan staan. Dat was toen ik ruw uit bed werd gebombardeerd overigens. Maar dat terzijde. Het is Zondag! Niet bepaald een rustdag, want vandaag is de kick-off van Start2Ultra! Dachten we twee jaar geleden nog dat het leuk en leerzaam zou zijn om groepjes mensen mee te nemen op weg naar hun eerste Ultra en dat we daar wellicht wel twee groepen per jaar van zouden kunnen meenemen, inmiddels loopt het programma geweldig, heeft het zichzelf bewezen hebben al honderd Ultra lopers aan Nederland en België toegevoegd.
Enfin, huis poetsen, schoenen zoeken, douchen, briefje op de deur, kleren aan, koffie klaar. (Niet noodzakelijk in die volgorde overigens.) en dan is het wachten op de eerste. Voor de kick-off ontvangen we de mensen thuis. Juist omdat het beeld geeft van wat we willen. Persoonlijk contact, persoonlijke begeleiding, een vriendelijke sfeer, beetje doe maar normaal dan doe je gek genoeg (terwijl we mensen werven die gek genoeg zijn 50 kilometer te willen gaan rennen) en vooral een warm welkom. We gaan de groep een half jaar meenemen, dan willen we wel dat iedereen zich thuis voelt, en het leuk heeft. Want het leuk hebben, daar hebben we wel wat mee.
En zo zie ik de eerste auto de straat in rijden. (Als je in een dorp woont van 800 mensen herken je nu eenmaal elke vreemde auto.) Ik zie wat gepruts bij een achterbak, en auto twee schuift ook aan. Het feest gaat beginnen! Terwijl onze hondjes blaffen en zenuwachtig heen en weer schieten ontmoet ik oude bekenden en nieuwe vrienden. We drinken koffie en kletsen. De sfeer gaat al snel van lichtjes nerveus naar gemoedelijk. Ik leg kort uit wat we gaan doen en dan is het zo ver, we gaan een rondje trailen.
We lopen wat, we kletsen, staan soms even stil en genieten van leuke paadjes. Het doel is elkaar te leren kennen, niet om toptijden te lopen. En wat kan ik hier van genieten. Anderhalf uur lang zie ik een groep die vrolijk pratend rondloopt. Geïnteresseerd is in elkaar, vriendelijk is en contact maakt. Na elke keer dat we even stilstaan en ik iets uitleg over het programma of de trainingswijze zoekt eenieder een andere loper op om daar eens mee te kletsen. Fantastisch.
Na een geweldige ochtend, met zelfs nog een zonnetje arriveren we weer thuis. We kijken naar schoenen, vergelijken racevesten en er is natuurlijk koffie met vlaai! Alles en iedereen is vrolijk, de groep is welhaast al een groep. We zijn vertrokken! De eerste stappen op weg naar die Ultra zijn gezet. Wat gaan we het fijn hebben de komende maanden. We gaan die shit gewoon rocken!
En nadat ook de laatste naar huis vertrok zat ik samen met Geraldine buiten en hadden we tientallen verhalen en anekdotes. We checkten foto’s en gezichten, deelden alles wat we gehoord hadden en namen de dag nogmaals door. Het is haast ongelooflijk wat je allemaal in je opneemt in zo een korte tijd. Ik zou er een blog (of 4) aan kunnen wijden. En al kletsend keek ik Geraldine aan en zei: Zo, ik ben toe aan een Filou…
P.S. Om daarna keihard drie uur op de bank in slaap te vallen, maar dat was het absoluut waard.
