We schreven er een blogje over

Afgelopen zomer (2020) was het warm in Nederland! Voor de één een vloek, voor de ander een zegen. De ene dag viel het toch nog een beetje mee, de andere dag was het eigenlijk warmer dan verwacht. Hoe ga je daar mee om als je toch lekker buiten wilt zijn en wilt trailen? En belangrijker nog, hoe zorg je goed voor jezelf? Niet alleen met warm weer, maar natuurlijk net zo goed met koud weer.

Voorspellingen zijn en blijven altijd voorspellingen en daarmee is het lastig daarop te koersen. Organisaties bereiden zich voor, maar doe jij dat ook? Of denk je, ach, het is maar een klein stukje, er zal wel ergens water zijn, en daarmee is het geregeld? Heb je er over nagedacht wat te doen als je bijvoorbeeld je enkel verzwikt? Natuurlijk komen we naar je toe en halen we je uit het bos op. Maar dat kan soms zo maar een half uur duren. En hoe zorg je dan dat je warm of juist gekoeld blijft? Heb je extra water of eten bij je? Zit er in jouw racevest een reddingsdekentje? En een mini EHBO setje? Denk er eens over na, ook als je voor een rondje van 10 of 20K op pad gaat, maar zeker ook als je aan een georganiseerde trail meedoet.

• Bij deelname aan een van onze trail evenementen draag je een Racevest of tenminste een drinkgordel en heb je zelf minimaal 0,5 liter water mee!
• Is het extreem warm? Houd hier rekening mee, je hartslag is bij warm weer hoger, en veel mensen kunnen hier minder goed tegen, dus wees verstandig, en doe wat rustig(er) aan;
• Let op jezelf en neem de signalen van je lichaam serieus, bij twijfel, neem contact op met de organisatie en bij acute nood, bel 112

Henk Derudder, vriend, trailrunner, en verhalen verteller, verwoordde het prachtig:

“Gaan lopen in de hitte?

Gebruik gewoon je verstand.

Indien geen verstand,

blijf binnen,

dat is dan het zekerste.”

Sport wordt gedragen door vrijwilligers. Of het nu de hulp in de kantine bij de voetbal, het fluiten bij de korfbal of het helpen bij de sportdag op school betreft. Zonder helpende handjes, geen sport. Gek eigenlijk, ik weet niet of er andere branches zijn die zo afhankelijk zijn van de hulp van vrijwilligers? Wat ik zie is dat vrijwilligers een sport maken. Zo ook bij trails. Ik herinner me nog goed die aardige dame op de verzorgingspost, die me hielp met het vullen van mijn softflasks. Of die meneer die speciaal voor mij nog even een sinaasappeltje sneed. Een vriendelijk gezicht, een lach en wat persoonlijk contact.

Zo’n 20 jaar geleden ging ik werken bij de brandweer. Een organisatie die zeker in die tijd nog werd gedragen door vrijwilligers. Mooi vond ik het om te leren dat het daar vooral niet als iets vrijwilligs werd gezien, want de spreuk: ‘Vrijwillig maar niet vrijblijvend’ was een heel ware. Een vrijwilliger heeft dezelfde opleiding als een beroeps en is feitelijk een ‘oproepkracht’ die zich vol overgave verbind aan een organisatie en daarbij, bij de brandweer zeker, letterlijk door het vuur gaat. De passie, de betrokkenheid, het enthousiasme en de overgave vond en vind ik nog steeds heel mooi om te zien. Niet alleen bij de brandweer zijn vrijwilligers, ook andere organisaties als politie en defensie hebben een vorm van vrijwilligers. Toch is er tot de dag van vandaag geen ‘betere term’ voor. Vrijwilliger dekt mijns inziens namelijk niet de lading, het woord heeft iets van ‘ach, doe maar’ over zich terwijl het de drijvende kracht, de onmisbare hulp en heel vaak een van de belangrijkste pijlers van een bedrijf is. Of dat nu is bij de voetbal waar de kantine simpelweg niet open kan als ze er niet zijn of bij de sportdag die niet plaatsvindt bij het ontbreken van.

Dit jaar hebben wij een doorstart gemaakt met het organiseren van Trail Evenementen onder de naam TrailrunnenNL en natuurlijk gaan we dat doen samen met ons vertrouwde team van vrijwilligers. Zij zijn de drijvende kracht: betrokken, enthousiast, ervaren en vriendelijk! Zonder hen, geen Trail, zonder hen, geen goede naam, zonder hen, geen mooie persoonlijke verhalen van blije deelnemers die geroerd zijn door hun betrokkenheid, hulp en vriendelijkheid. Onze vrijwilligers zijn ook allemaal trail liefhebber. Waarom? Zij snappen wat een deelnemer doormaakt, wanneer deze er doorheen zit, wat die nodig heeft en hoe je daar een bijdrage aan kunt leveren. Wij hebben altijd maatschappelijk betrokken mensen, vaak families, met kinderen die het ook gewoon heel erg leuk vinden en blij achter de snoepjes tafel staan, kleurplaten maken of trommelen voor de deelnemers. Dat kan, dat mag, dat geeft kleur, en dat geeft persoonlijkheid. En volgens mij is dat wat een trail een trail maakt, die kleur die er aan wordt gegeven, door de organisatie, maar vooral samen met die vreselijk belangrijke helpers, dat team wat samen iets gaafs neerzet. Dus lieve vrijwilligers van TrailrunnenNL, bedankt, bedankt dat jullie ook in 2021 er voor ons zijn!

Ook teammember worden?

Als teammember maak je onderdeel uit van ons enthousiaste, sportieve en gezellige eventteam! Wij organiseren 2 tot 3 Trails per maand en daarvoor zijn we op zoek naar jouw enthousiasme en hulp! Je helpt ons een paar uurtjes op een Verzorgingspost en in ruil voor je hulp, loop je de volgende trail gratis. Lekker eenvoudig! Neem contact met ons op en we vertellen je graag meer.

Corona maakt me moe. Wat helpt is rennen. Wat niet helpt is 8 maanden blessureleed na een weinig zachtzinnige aanraking met een wielrenner. Aldus klooide ik aan. Rende een weekend met vrienden 43 en 27, maar niet van harte. Nu was ik het zat. Met Sabine en 6 anderen zou ik de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid Amerika gaan beklimmen in februari, maar ook dat werd door een virus verijdeld. Licht gefrustreerd keek ik Sabine aan en we besloten tot de Duinhopper, 220k non stop van Hoek van Holland naar Den Helder, in het weekend van 14, 15 en 16 januari.

Aldus appten we elkaar de week ervoor. Ik met de opmerking dat ik zou gaan trainen en via Marktplaats nieuwe schoenen had gekocht voor 15 euro. Sabine dat ze in december een keer 50 had gelopen.

Na een dag bezinning appt Sabine of het niet van enige realiteitszin zou getuigen als we eerst eens iets korters zouden lopen? We hebben immers ook nog nooit samen gelopen. We kennen elkaar niet. Nu ben ik best vatbaar voor zinnige feedback en aldus besloten wij tot het Hanzestedenpad.

118k Hanzestedenpad

by team whisky en cognac

Ik werk nog wel eens voor Wandelkrant Te Voet en daar kwam dit illustere pad naar boven, een 124 kilometer lang pad van Kampen naar Doesburg. Je volgt de IJssel, wandelt over grasduinen en struint door uiterwaarden. Nu word ik al opgewonden van het woord struinen, maar ik lees ook nog dat ik me de koning te rijk zal voelen op de prachtige, beschutte landgoederen. Na het laatste debacle van onze koning die op vakantie ging, wil ik me wel eens koning voelen.

Aldus rost Sabine alle dagettappes in haar GPS-handheld en om 8.53 nemen we de IC in Dieren richting Kampen. Ik kom met de trein naar Dieren en heb door de anticipatie enige nood. Gelukkig kent Dieren een riant toilet (ik vertel dit want het toilet speelt later een rol, mijn hoge nood is irrelevant). Sabine komt met haar kar naar de P+R. We zien dat deze van 1 tor 5 snachts niet toegankelijk is, maar onze planning is dat we pas later zullen arriveren.

Klokslag 10 landen we op Kampen. Aan de overzijde van het water de stad, maar wij blijven aan deze oever en na een jolige highfive begint ons loopje. Via weidevogelgebieden met veel gakkende gansbeestjes lopen we over de dijk naar Zwolle. Het voelt wat neuzelig te bedenken dat we daar net waren en overstapten van NS naar Blauwnet. Deze eerste etappe leek het saaiste, maar als je elkaar niet kent, kun je goed kletsen en schuiven kilometers snel onder je door.

Bij Zwolle steken we onder de spoorbrug door en via drassige dijken kuieren we al snel langs Hattem dat aan de overzijde ligt. Na vier uren tijd voor een brunch van poffertjes, Franse kaasjes, koffie en chocolade. Ultralopen hoeft geen afzien te zijn immers. Aan de picknicktafel één oude dame. Ik verexcuseer me dat we haar rust verstoren en ondanks het feit dat de eenzaamheid van haar afstraalt, merkt ze inderdaad op dat ze er net zit. Ofwel: loop fijn door.

Maar na enkele minuten ontdooit ze terwijl wij in enkele minuten bevriezen. Ze blijkt haar muts kwijt te zijn en nee, dat helpt het humeur vast niet. Soms heb je dat, dat dames hun muts kwijt zijn. Wij hebben hem niet gezien op de dijk. Sabine biedt haar kaasjes aan, ik poffertjes. Ze hoeft niks. Of toch een kaasje. En ze wil ook wel een paar poffertjes. Pfff, van je muts kwijtraken krijg je honger. Vrijpostige oude tante, lol.

Na tien minuten breken we op vanwege de kou. Ik krijg mijn handen nauwelijks weer opgewarmd. Enkele sneeuwvlokken dalen al de hele ochtend op ons neer. Het lopen gaat makkelijk en Sabine trekt bekijks in rokje en kuitstukken. Dat vind ook ik aan de koude kant. Jolig hobbelen we voort langs een moeder met kleintje. Kleintje vraagt: Wat doen die? Intelligente vraag voor haar lengte. Zo vroeg een ventje me ooit waarom ik een (start)nummer had. ‘Dan kunnen ze me eruit pikken.’ Loopeigenaardigheden.

Bij Olst een natuurgebiedje waar we een lus doorheen maken met leuke loopbrug. Er volgt een klein gat waar we patat halen. Toch schraal om dat in een bushokje op te vreten. Koud ook. 3,5 minuten zijn voldoende.

Niet veel later begint het te schemeren. Sabine heeft net als ik de ogen van een veertiger. ‘Jan, welke plaatsnaam staat hier in het scherm van de GPS?’ ‘Beginpunt’. Het kan ook aan de kou liggen.

Op 40k komt Edgar, een vriend van Sabine, ons tegemoet. Hij loopt mee terug naar zijn auto die bij Deventer staat. Met Edgar hebben we nog een ander mooi loopavontuur staan later dit jaar. Door zijn afleiding vliegen weer tien kilometers onder ons door.

In Deventer zoeken we de Lidl op. We hebben het briljante plan om romantisch te dineren en daar hoort een klein flesje wijn bij. Aldus kuieren we met wijn op de rug over de boulevard van Deventer. Formeel moeten we met het pontje maar dat is gezien het tijdstip uit de vaart dus pakken we de brug.

Een half uur verder komen we een heerlijk bankje tegen op 65k. Tijd voor kledingwissel en diner. De kleding doet goed maar binnen minuten zijn we verkleumd tot op het bot. De wijn was een jolige idee, de uitvoering is belabberd. Wijn tegen het vriespunt wegklokken en doorrr

Inmiddels zijn we nogal stijf, om niet te zeggen dat rigor mortis is ingetreden. Minutenlang strompeljoggen we tot de olie in het systeem weer stroomt en de pootjes warm worden. Toch blijft het wel doorlopen. Niet hard, maar gestaag. De kou doet zijn werk en inmiddels is het spelletje niet de afstand maar het niet onderkoeld raken. En dat terwijl we mooi stabiel weer hebben zonder veel wind. Na 13 uur bewegen daalt je kerntemeperatuur razendsnel als je niet blijft bewegen. Tijdens de hele tocht pauzeren we ongeveer 4x 10 minuten. Langer kan eenvoudigweg niet.

22 kilometer verder doen we Zutphen aan. De prachtige monumentale panden aan de kade lachen ons toe. Mijn vader groeide hier op en ik kwam er vaak bij mijn opa en oma, een heerlijke stad. Langs het water steken we onder de spoorbrug door. Dieren nog 12 kilometer, maar dat is een trompe d’euil, ofwel Gelul.

Nu komen we in een fase van gebiedjes-aandoen-via-lusjes en zo weten ze van de 6 kilometer naar Brummen er 15 te maken. Links, rechts, bruggetje, links, rechts, rechts… gevoelsmatig raken we enkel verder van ons doel. Een morbide humor maakt zich van ons meester terwijl we dolen door de nachtelijke stilte. Grijze ganzen gakken, een uil gaat tekeer, terwijl we een sinister park aandoen met oude bomen waarvan de stammen felgroen naar de hemel rijzen, in het licht van onze hoofdlampen. Het doet spookachtig aan en de uil versterkt dat. Soms schrikken we van een eend die opvliegt, of is het toch een andere entiteit in de duisternis.

Opeens een picknickbank. Even eten en drinken. Sabine is wat stil. Met name drinken doen we te weinig. Ik heb klam zweet. Geen echte dip, maar wel een wegtrekker. Stukken chocolade, cola en een gel redden me. ‘ Ik ben er weer!’, roep ik na een flinke boer. En doorrr….

De humor wordt harder, het gezwets neemt toe, waar blijft dat achterlijke Brummen. Uren lopen we door duistere landerijen en geen lichtje te bekennen. Bij ieder lichtje brul ik Brummen en slaat Sabine het vakkundig de kop in. Broederschap in lijden.

Na Brummen de laatste etappe naar Dieren. Ook een lusjesdrama. Langzaamaan zijn we er wel een beetje klaar mee. 118 is een prima voorbereiding op 220k. Je moet immers niet overdrijven, toch?

We speedhiken Dieren binnen. Jammer dat het station aan de andere kant van dit onmetelijke lintdorp ligt. Het duurt en het duurt, tot we dan eindelijk – en ik had nooit durven dromen dat ik dit zou zeggen – van blijheid vervuld een NSlogo zien opdoemen.

Het is 4.15 uur. Bidden dat de P+R toegankelijk is anders moeten we 45 minuten in het grote NStoilet doorbrengen waar ik vanochtend al eerder zat. Gelukkig neemt de lift ons mee naar de blauwe bolide van Sabine. We kleden ons snel om. Prachtig hoe alles in vertraging lijkt te gaan na 17 uur op de been. Je sokken uitdoen kost minuten, vloeken op je right die om een enkel blijft plakken waarna je in kramp schiet en omdondert.

Toch zitten we niet veel later in een droge set kleding achterin de auto in de hondenmand met een flesje whisky. Goed avontuur met gelijkgestemde trailbuds. Op naar meer!

Meer info: https://www.visithanzesteden.nl/Hanzetip/1377/hanzestedenpad/

verslag van Trail-Host Vera van Mulken

Gisteren was het mijn verjaardag; hartje winter. Dit zou je misschien doen denken dat ik vast een winterpersoon ben, maar dan heb je het mis. Ik heb een hartsgrondige hekel aan het seizoen. Ik hou van kleur, en van bloemen, en van strakke blauwe luchten, en zonlicht en warmte en ik vind dat de winter al deze geneugten pijnlijk mist. Ik hoor het mijn mede-buitenmensen regelmatig zeggen: “Eigenlijk is Nederland in ieder seizoen mooi.” Nou, dacht het niet. De winter is lelijk, met zijn kale bomen en zijn grijze lucht. Ik zit dan ook vol verlangen te wachten op de eerste tekenen van de lente. Toch stap ik in mijn auto, haal mijn maatje op en we rijden naar Kekerdom om ons te wagen aan een wandeling in de Millingerwaard. De reden is een selfie. Niet voor Instagram, maar voor Geraldine die een selfie wil van mij met op de achtergrond het gebied waarvan ik Host ben bij Trailrunnen. Voor de website. Ik tooi me in mijn beste trailkloffie en doe mijn haar in de bekende twee vlechten en hoop dat het gebied er een beetje gastvrij bij ligt, zo in de winter.

De Waard van Kekerdom (de startlocatie van de Trail) ziet er helaas verlaten uit tijdens de lockdown. Zonder koffie en zonder kaas-en-gemberpannenkoek gaan we van start. De dijk op, en dan binnen een paar meter sta je buiten het dorp en middenin de natuur. Het is een bijzonder gebied voor kenners als een van de oudste natuurontwikkelgebieden langs de Waal. De natuur moet zoveel mogelijk haar gang kunnen gaan zonder sturing van de mens. Er zijn talloze bloempjes en plantjes die het biologenhart sneller doen kloppen. Er wonen bevers en reeën en de open verbinding tussen de plassen zorgt voor een enorme hoeveelheid aan vissen. Dit lokt de zilverreigers en de ooievaars. In het Ooij kun je zwarte ooievaars vinden, en het is een kwestie van tijd tot deze bijzondere vogels de Millingerwaard ontdekken.  Ik hou van beestjes, dus ik word altijd erg blij van het zien van de schattige Gallowayrunderen met hun harige pootjes en de Konikpaardjes die het ’50 meter afstand’-bord duidelijk niet kunnen lezen. Als ze eenmaal in je weg staan, blijven ze daar staan. Gelukkig mag je in de Millingerwaard gewoon van de paadjes af. “Struinen” noemt de boswachter dat. “Paardjes ontwijken” noem ik het.

Mijn favoriete paadje is als je de grotere plas oversteekt. Soms heb je geluk en staat het water zo hoog dat het paadje net onder water staat. Je krijgt natte voeten maar van een afstandje lijkt het alsof je over het water loopt. Dit is ook het paadje dat me het meeste was bijgebleven toen ik twee jaar geleden samen met mijn Amerikaanse vriendin deze trail liep. Het zou gaaf zijn om te zeggen dat ze speciaal voor de Millingerwaard was komen overvliegen, maar ze was gewoon op vakantie en toevallig werd in dit gebied een trail georganiseerd die week. Had ze geluk, de bofkont. Wat een afwisseling: Nederlandse uiterwaarden, bos, wei, en zelfs moeras! Het is moeilijk om een gebied aan te wijzen waar je op een korte afstand zoveel variatie vindt. Ideaal voor de twee korte trails die we hier willen gaan uitleggen in de zomer. Ik draai mijn camera en schiet snel even die selfie. Huiswerk gedaan!

Toen ik hier in de nazomer liep, had ik een mooie foto geschoten van migrerende vogels. Tenminste, dat dacht ik. Blijkt dit gewoon het gebied te zijn waar de ganzen heen vliegen om te overwinteren. In de winter zie je ze hier in tientallen chillen aan de waterkant. Ik begrijp het wel. Het is blijkbaar een rustgevend gebied voor de talloze grauwe ganzen, nijlganzen en kolganzen, want er wonen in dit gebied amper twintig mensen. Hier en daar zie je nog restanten van de steenfabriek die voorheen in dit gebied stond. Niet alleen biologen kunnen hun hart hier ophalen: ook archeologen kunnen tevreden zijn. Zo heb je hier Woodhenge: een collectie staande palen. Het zijn resten van bomen die bij baggerwerkzaamheden zijn opgegraven: de oudste bomen van Nederland. Je kijkt 8500 jaar terug in de tijd.

Over de zanderige duinen langs de Waal bereiken we het semi-verharde pad van de Theetuinen dat na enkele kronkelbochten uitkomt in een moerasgebied. Even uitwaaien over de dijk en we zijn weer terug in Kekerdom. Het was een ommetje van zeven kilometer, maar ik heb het gevoel dat ik al het natuurschoon van Nederland heb gezien. Millingerwaard is eigenlijk het Madurodam van Staatsbosbeheer. Op enkele kilometers heb je zand, bos, water, hei, moeras…..en heel veel beestjes. En ik moet toegeven: zelfs in de winter is het best wel mooi.

Ook zin om hier te komen struinen en natuurlijk verwend te worden door Hjalmar met een lekker kopje verse soep of een huisgemaakte taartje? Dan ben je er natuurlijk bij tijdens de Millingerwaard Trail! Op 5 juni staat deze gepland. Natuurlijk met Trailrunnen.nl en enkel voor de gezelligheidsafstandenJ. Zie je daar!

Vera, Trail-Host Millingerwaard

Door Cor van Disseldorp

In de ochtend maakte ik koffie en liep naar boven. Voorzichtig maakte ik Geraldine wakker en ging op het randje van het bed zitten. “Ik heb me ingeschreven voor een Trail.” “Ja, dus?”, was haar antwoord. “Het is de Barkley Fall Classic, en ik heb al mail van Laz dat ik mag komen…”  

Ik weet niet precies wat ze zei, maar het was niet allemaal vrolijk. Het was waarschijnlijk een geweldige mix tussen ongeloof, verrast en niet te bevatten. Het was in elk geval het begin van The Maasdal Marathons zo blijkt achteraf. Want die Barkley FC doen bleek nogal een uitdaging en is uiteindelijk ook niet gelukt maar goed, ik heb dit jaar weer een kans.

Een race die op de rand zit van absurd, danst over het snijvlak van bizar en te doen, een race waarbij de Race Director overkomt als een HillBilly die alles maar een beetje laconiek laat gebeuren maar uiteindelijk overal een verklaring voor heeft. Dat gedeelte vind ik echt fascinerend. De inschrijving is dan maar 1,60 Dollar, maar er zijn heel veel mensen die inschrijven, en niemand krijgt geld terug. Uiteindelijk mogen er dan een handvol mensen lopen, briljant. Het is niet voor niets dat de Barkley plaats vind rondom het eerste weekend van April. Want ja, April Fools day is wel een dingetje. En onze Laz is slim genoeg om het concept ook om te zetten in cash. Want naast The Barkley Marathons is er in September een Barkley Fall Classic. Een race met alle elementen van The Barkley, maar dan “slechts” 1 loop. Mocht je die finishen dan wacht er een keuze. 800 meter verder lopen en de “losers medaille” van 42km ontvangen of nog een stukkie doorlopen en de medaille voor 50k ontvangen. Haal je dat niet dan krijg je natuurlijk uiteindelijk niets… Nu weet iedereen dat 42km bij de Barkley veel en veel meer is en dat de laatste 8k waarschijnlijk een en al ellende is. Anyway, Laz kiest nog steeds wie er wel en niet mag komen en voor dit event betaal je natuurlijk ietsje meer. 148,40 Dollar meer om precies te zijn…

In Mei had ik contact met Laz en vertelde ik hem dat ik niet zou gaan lopen tijdens de Fall Classic. Hij vroeg of ik een donatie wilde doen aan de lokale school en zou de rest van mijn inschrijfgeld terugbetalen. Een paar weken later vond ik een cheque in de bus (uit 1997!). Inwisselen van cheques is in Europa inmiddels niet meer te doen zonder er heel veel geld voor te betalen. En dus heb ik nu een mooie cheque, en heeft Laz het inschrijfgeld alsnog op zijn rekening staan, want ik kan het niet invorderen. Briljante strategie als je het mij vraagt.

Er zitten zo veel lagen in de race, werkelijk alles heeft een betekenis. En juist dat is me duur komen te staan. “Ga eens kijken in de Maasduinen bij Afferden Cor”, zei boswachter Ralf tegen me. “Dat is zó mooi, en echt onbekend bij het grote publiek”. En druk aan de slag met de routes voor uiteindelijk onze Maasdal Trail leerde ik Wouter kennen van het naastgelegen boscafé. En zo leerde ik ook dat hij, samen met Sven, eigenaar was van nóg een Boscafé, in Horst en dat dat Het Maasdal genoemd was. Geraldine grapte: “Waarom lopen we niet van Maasdal naar Maasdal?” Ik raakte enthousiast en maakte allerijl een route. Tussen Horst (waar mijn all-time favourite 2^e kerstdagloopje ligt in de bossen) en Afferden ligt ook nog het Schuitwater (een moerasgebied waar we ook een pracht event hebben). Intussen leerden we Paul van Filou kennen. Filou, een schavuit. Ow wacht, dat past wel héél erg mooi bij ons concept.

Langzaam maar zeker ging het idee zich vormgeven. De hele zomervakantie heb ik alle mini bibliotheken afgestruind naar goede boeken. Leuke titels werden omgeruild voor nog betere titels en er kwam een soort van plan. Op bezoek bij mijn moeder (hallo Elly) jatte ik nog een pracht titel uit haar kast. Sorry mam… De route nogmaals nalopend ontdekte ik dat er op 25 kilometer een Monument der gevallenen was. De eerste boekplek was een feit. Na 20 kilometer ligt er de Maas. En die moet je natuurlijk over. Ik bezocht de veerman en die vond het super om mee te werken. Een verzorgingspost op het veer? Geen probleem! De eerste vrijwilliger melde zich aan. Laat dat nu niet Vera zijn. Vera op het Veer! En Vera ging los! Ze moeten de overtocht verdienen! We gaan iets met muntjes doen. Ik laat ze wel een liedje zingen. Ik verzin iets, en ja hoor. Weer een fantastisch element in de route.

Samen met Jan-Fokke liep ik de hele route in de stralende zon. 28 graden en best afzien geblazen. We ontdekten dat er een stuk in de route minder mooi was dan gehoopt. 2 kilometer asfalt en dat wilde ik niet. Maar ik ontdekte ook hoe fijn het is om op 42 kilometer een fris biertje te drinken. Geraldine had dat toen als verrassing geregeld. Ja! Dat is het! Ik ga Paul vragen of we Filou op elke post kunnen krijgen! Paul werd enthousiast. Kasteelbier bood aan te willen sponsoren en te zorgen voor Barrels, Strandstoelen, vlaggen en de hele meuk. Geweldig, ineens hadden we aankleding voor alle posten. De twee kilometer asfalt sloopte ik twee dagen later uit de route. Klein omwegje, maar dan dwars over “Klein Vink”, een verschrikkelijk grote camping, langs de huisjes, dwars door het bos en over (lees: door) het water naar de overkant. Twee saaie kilometers werden, twee belachelijk fraaie kilometers met een twist.

Inmiddels had ik Jasper enthousiast gekregen en wilde hij prima Taps komen spelen op trompet. En daarover babbelend kwam hij op het idee om dan bij de start ook iets te komen spelen. En dat moest natuurlijk La Reveille zijn, het lied waarmee de soldaten werden opgeroepen zich klaar te maken voor de veldslag. Yes, weer iets fraais. De bus van Afferden naar Horst kon natuurlijk maar van 1 busmaatschappij afkomen: Het Maasdal. Nu ja, daar ook maar een deal mee gesloten.

De week voor het event begon er langzaam een wat nerveuze spanning te heersen. Ik had nog maar net mijn “Letter of Condolences” verstuurd of de eerste mailtjes en appjes rolden binnen. En dat bleef de hele week doorgaan. Iedereen had er zin in en dat was te merken. We debatteerden een avond over allerlei spreuken die we onderweg wilden plaatsen. We zochten internet af maar kwamen er uiteindelijk op uit dat we het persoonlijk wilde houden. Dus spreuken van ons zelf, als “Jij gaat die shit Rocken!”. Ik bezocht de Fixet en maakte de bordjes. We draaiden de deelnemerslijst uit en bedachten wie welk nummer zou krijgen. Wie wordt onze “Human Sacrifice” en krijgt nummer één? Wat gaan we daar mee doen? Hoe vertel ik daar een mooi verhaal over? Wie krijgt het gekkengetal? Wie Het ongeluksgetal? Wie wordt onze James 007 bond? We reden nog een keer de route en maakten foto’s van de boekplekken. We bedachten de omschrijvingen en de printer maakte overuren om alles af te hebben. En op Donderdagavond was alles af. Echt alles.

Vrijdag keken Geraldine en ik elkaar aan en beseften we dat we er nu echt klaar voor waren. Maar het event zou pas zaterdag zijn. En uitpijlen hoefde niet. Dus, euh, tsja? Wat gaan we nu doen? Oei, dit maken we niet vaak mee. Gelukkig werden we die vrijdag vrolijk bezig gehouden door nog meer apps, facebook berichtjes en e-mails. En zo vorderde de dag en voelde ik een lichte spanning. Om half vijf in de ochtend werd ik wakker en strompelde naar buiten. Het was nacht, dus ik pakte een wijntje. En terwijl ik mijn eerste slok nam besefte ik. Holy fuck, het is ochtend. Gooi weg die wijn, ga koffie drinken, het feest gaat zo beginnen…

En een feest was het!

We bouwden de Startlocatie op, plaatsten de bordjes op de route. De vrijwilligers stonden al klaar. Ikzelf knalde naar Afferden om de deelnemers op te vangen en samen met hun te beginnen aan dit schoolreisje. Een ietwat nerveus publiek in een Maasdal bus. We waren vertrokken! Bij Boscafé Het Maasdal in Horst was alles snel onder controle. Geraldine voorzag iedereen van een startnummer. De envelopjes werden uitgedeeld en een muntje. We sprongen op de tafel, Jasper trommelde de troepen op en samen proosten we op The Maasdal Marathons. En toen, toen begon het echt. Ik stak mijn sigaret aan Goooo! Weg waren ze.

Knallen met die handel. Boeken op de juiste plek leggen! We hadden besloten dit de dag zelf te doen omdat we zeker wilde weten dat er niets weggehaald zou worden. Ik verdeelde alle spullen onder de vrijwilligers, we ruimden de startlocatie op en gingen snel door naar de eerste post. Haast! En net toe we alles op VP1 hadden staan kwam de eerste loper er al aan. De rest van de dag verliep zoals altijd tijdens een event: Gruwelijk snel. Je rijdt van hot naar her. Telefoon, apps en lijsten vliegen om je oren en de tijd vliegt voorbij. Er is een dingetje met een hek op de route, zijn we al terug? Waar is de laatste loper? Staan we op de juiste plek? Nee, crap, vlammen naar VP4 dan maar. Wie loopt waar? We moeten die boeken voor de Victory loop nu gaan neerleggen, Rennen! App Jasper dat hij eerder moet komen, kan ik eigenlijk nog naar een toilet vandaag?

En dan plots is het even na drie uur. Robert en Addie komen sprintend aan bij de “finish”. Sprintend na 56K! Wow! Ze kiezen voor een Victory Loop. De volgende lopers komen tien minuten later, ook die gaan voor de Victory loop. Huh? Ik had gedacht dat eigenlijk iedereen het wel best zou vinden na 56 kilometer, maar ze gaan allemaal door… Wow. Jasper zijn trompet ligt nog onaangeroerd in zijn koffer. De eerste tien lopers gaan allemaal voor de bonus. Nog twee boeken te gaan, zonder gpx, zonder kaart, zonder iets eigenlijk. Gewoon, het gebied is daar… en veel plezier.

Voordat ik het weet is het zes uur. Intussen komen lopers van links en rechts terug. Sommigen binnen een half uur, anderen pas na bijna twee uur dwalen in het gebied, De een mét de twee bladzijdes, de ander zonder. Tussentijds klinkt “taps” meermaals en applaudisseren we voor zij die opgeven. De sfeer is relaxed en gezellig. Nu ja, echt opgeven is het niet natuurlijk, en een gevoel van medelij overvalt me elke keer. 60 kilometer trailen en een DNF achter je naam krijgen, wat heb ik toch verzonnen… 

Bovenal zie ik echter alleen maar gelukkige mensen om me heen. Mensen die veel meer gedaan hebben dan wat ze vooraf voor mogelijk hielden. Ze gingen voor hun eerste Ultra, kozen voor 56 kilometer en haalden dan niet alleen, ze gingen er vet overheen. Ik zie mensen die bezweet zijn, stinken omdat ze in het water gevallen zijn, vijf biertjes onderweg hebben weggetikt en dan wel 60 kilometer gelopen hebben. Ik zie Paul van Filou met zijn dochter staan (we moesten heel snel nóg een bierpakket regelen en Paul schoot ons te hulp). Zijn dochtertje krijgt voor het eerst in haar leven een lollie. “IJs!” zegt ze. Daar is nog wat te doen qua opvoeding maar enfin. Paul geniet ook en staat vol verbazing te kijken hoe fris de mensen nog zijn na zo een afstand. Jasper krijgt spontaan zin om ook te gaan trailen. Ik zie mensen in stoelen ploffen, ik zie zelfs tranen. Ik zie ouders die stralen omdat hun zoon het gered heeft. (“Nee, jongen, je gaat toch niet echt die Victory Loop doen?  Het is goed geweest.”). Ik zie een club mensen bij elkaar die vanochtend elkaar nog niet kenden en nu hele verhalen delen, ik zie stralende dames bij een mega fles Cava, ik zie bevende handen die uit alle vakken van een racevest bladzijdes halen, ik zie ongeloof als ze op hun Garmin kijken en 65 kilometer zien staan, ik zie vrijwilligers die stralen en een top dag gehad hebben, en ik zie ook mezelf…

Ik zie mezelf staan, alles in me opnemend, terwijl dat niet lukt want er gebeurd zo veel moois om me heen. Ik zie mezelf staan, genietend van alle sportiviteit en kracht om me heen, terwijl ik bijna baal dat ik niet gelopen heb vandaag. Ik zie mezelf staan, vol trots. Trots op alles en iedereen die The Maasdal Marathons tot een waar trailfeest heeft gemaakt en ik grijns… we hebben iets moois neergezet samen, als team, met onze vrijwilligers en niet te vergeten met een stel (te) gekke deelnemers! Top!

In deze tijd dat veel anders is, of niet mogelijk, is het soms zoeken naar wat wel kan en mag. Loopdoelen worden opnieuw gepland, motivatie wordt afgestoft en enige vorm van structuur, lees een schema, helpt menigeen op weg naar ‘A fitter me’. Maar er zijn ook grootse doelen. Want veel traillopers dromen van een Ultra. Een ultra is eigenlijk alles verder dan de marathonafstand, die 42,2K zegmaar. In de praktijk wordt van een Ultra gesproken bij 50K of meer en zijn er in Nederland verschillende Ultra’s maar droomt menig trailloper van een mooie berg Ultra ergens in een fijn warm land. Maar hoe ga je daar naar op weg? Een schema? Ja. Maar je hebt meer nodig. Motivatie! Een doel! En misschien wel een beetje hulp van gelijkgestemden, een groep, en een coach?

Het is alweer een tijdje terug, een zondagochtend aan het eind van de zomer… Om 7 uur hoorde ik ergens in de verte een wekker. Mijn brein deed niet mee, maar even later besefte ik dat ik toch echt op moest gaan staan. Dat was toen ik ruw uit bed werd gebombardeerd overigens. Maar dat terzijde. Het is Zondag! Niet bepaald een rustdag, want vandaag is de kick-off van Start2Ultra! Dachten we twee jaar geleden nog dat het leuk en leerzaam zou zijn om groepjes mensen mee te nemen op weg naar hun eerste Ultra en dat we daar wellicht wel twee groepen per jaar van zouden kunnen meenemen, inmiddels loopt het programma geweldig, heeft het zichzelf bewezen hebben al honderd Ultra lopers aan Nederland en België toegevoegd.

Enfin, huis poetsen, schoenen zoeken, douchen, briefje op de deur, kleren aan, koffie klaar. (Niet noodzakelijk in die volgorde overigens.) en dan is het wachten op de eerste. Voor de kick-off ontvangen we de mensen thuis. Juist omdat het beeld geeft van wat we willen. Persoonlijk contact, persoonlijke begeleiding, een vriendelijke sfeer, beetje doe maar normaal dan doe je gek genoeg (terwijl we mensen werven die gek genoeg zijn 50 kilometer te willen gaan rennen) en vooral een warm welkom. We gaan de groep een half jaar meenemen, dan willen we wel dat iedereen zich thuis voelt, en het leuk heeft. Want het leuk hebben, daar hebben we wel wat mee.

En zo zie ik de eerste auto de straat in rijden. (Als je in een dorp woont van 800 mensen herken je nu eenmaal elke vreemde auto.) Ik zie wat gepruts bij een achterbak, en auto twee schuift ook aan. Het feest gaat beginnen! Terwijl onze hondjes blaffen en zenuwachtig heen en weer schieten ontmoet ik oude bekenden en nieuwe vrienden. We drinken koffie en kletsen. De sfeer gaat al snel van lichtjes nerveus naar gemoedelijk. Ik leg kort uit wat we gaan doen en dan is het zo ver, we gaan een rondje trailen.

We lopen wat, we kletsen, staan soms even stil en genieten van leuke paadjes. Het doel is elkaar te leren kennen, niet om toptijden te lopen. En wat kan ik hier van genieten. Anderhalf uur lang zie ik een groep die vrolijk pratend rondloopt. Geïnteresseerd is in elkaar, vriendelijk is en contact maakt. Na elke keer dat we even stilstaan en ik iets uitleg over het programma of de trainingswijze zoekt eenieder een andere loper op om daar eens mee te kletsen. Fantastisch.

Na een geweldige ochtend, met zelfs nog een zonnetje arriveren we weer thuis. We kijken naar schoenen, vergelijken racevesten en er is natuurlijk koffie met vlaai! Alles en iedereen is vrolijk, de groep is welhaast al een groep. We zijn vertrokken! De eerste stappen op weg naar die Ultra zijn gezet. Wat gaan we het fijn hebben de komende maanden. We gaan die shit gewoon rocken!

En nadat ook de laatste naar huis vertrok zat ik samen met Geraldine buiten en hadden we tientallen verhalen en anekdotes. We checkten foto’s en gezichten, deelden alles wat we gehoord hadden en namen de dag nogmaals door. Het is haast ongelooflijk wat je allemaal in je opneemt in zo een korte tijd. Ik zou er een blog (of 4) aan kunnen wijden. En al kletsend keek ik Geraldine aan en zei: Zo, ik ben toe aan een Filou…

P.S. Om daarna keihard drie uur op de bank in slaap te vallen, maar dat was het absoluut waard.

Bier en België, dat zijn er twee die vaak in een zin genoemd worden. België maakt de lekkerste biertjes, en dat weten wij Nederlanders! Trailrunnen staat voor beleven, genieten, buiten zijn, mooie gebieden ontdekken, samen met vrienden of nieuwe vrienden maken. Blij zijn we dan ook dat we samen met onze Belgische vrienden van VanHonsebrouck een van de lekkerste en ondeugendste strekenbiertjes kunnen aanbieden aan onze trailrunnenNL deelnemers. Filou is een heerlijk Belgisch speciaal biertje van Kasteel Brouwerij. Een blonde voor ondeugende mensen zonder kwade bedoelingen. Een allemansvriend. Voor iedereen is er bij de finish een Filou biertje, want na zo’n Trail ben jij toch ook #ToeAanEenFilou?

Herstellen

Herstel is eigenlijk het aanvullen van de verloren voorraden en het opbouwen van de weefsels die afgebroken zijn tijdens een training of wedstrijd. In dit geval: spierweefsel. Om dus goed te herstellen en alle voorraden weer aan te kunnen vullen zijn de volgende voedingstoffen nodig: vocht, koolhydraten en zout. Om het spierweefsel weer op te kunnen bouwen heb je eiwit nodig. Nou is er ook nog eens het voordeel dat al deze voedingstoffen elkaar versterken in de opname. Dus is het aan te raden allen tegelijk in te nemen. Zie daar: de hersteldrank. Deze bestaat eigenlijk altijd uit de vier genoemde voedingstoffen: eiwit, vocht, zout en koolhydraten. Dat is de basis. Daarnaast zijn vaak nog vitaminen en mineralen toegevoegd om de opname te verbeteren. Ook zijn soms de koolhydraten en eiwitten in een 3:1 verhouding toegevoegd voor de optimale opname. Maar in essentie bestaat de ideale hersteldrank uit deze vier voedingstoffen. 

De Ideale Sportdrank

En laten wij nu een ideale sportdrank gevonden hebben met nóg een extra ingrediënt. Een ingrediënt dat de tongen losser maakt, het bewegen makkelijker en het plezier verhoogd

Filou is een straffe blonde met karakter, een echte doordrinker. Ondeugend maar zonder kwade bedoelingen. Filou kan je gerust een guitige schelm noemen. Je snapt het al, het extra ingrediënt is alcohol in deze… Oja, had ik al gezegd dat Paul bij Kasteelbier werkt? Een leuk klein lokaal brouwertje uit Belgie? Nieuwsgierig? Kijk vooral eens op de site. Ik werd wel een beetje verrast…

#TrailrunnenNL  #Trailrunnen #ToeAanEenFilou #Filou!

Het is begin maart, vorig jaar, en wij staan in de vroege ochtend in een mooie tuin. Een theetuin vormt deze dag de start en finish van onze trail, een nieuwe op het programma, in een gebied heel dichtbij huis. Het is een bijzonder gebied, een moeras, en veel langgerekte bruggetjes vormen het kenmerkende beeld van dit gebied. Onbekend ook, want oprecht, dit is een heel schone!

Maar terug naar de vroege ochtend. Een handjevol vrijwilligers begint binnen te druppelen, routes worden gecheckt, en terwijl de lieve eigenaren van de theetuin ons blij maken met warme koffie, wordt alles opgebouwd en druppelen de eerste deelnemers binnen over een lange pad met aan weerzijden koeien, vroeger was dit een melkveebedrijf en deze bewoners doen nog herinneren aan die tijd.

Niet veel later breekt de zon door en vertrekken de lopers over een lang paadje, volledig dichtgegroeid door de bomen aan weerszijden, een idyllische start. Alles loopt gesmeerd en ook de start van de andere afstanden verloopt soepel. Als de eerste lopers weer terugkomen over datzelfde idyllische paadje en we met de verzorgingspost en finishers biertjes klaar staan wordt ik aangesproken door een vriendelijke dame. Ze vraagt hoe we hier zo terecht zijn gekomen en wat we eigenlijk precies doen. Ik vertel dat we uit de buurt komen en al een poos het idee hadden om in dit mooie bijzondere gebied een trail te gaan organiseren. Dat we trails organiseren in Nederland, mooie finishers events neerzetten. Ze is oprecht geïnteresseerd. Niet veel later verteld ze dat we bij haar ouders in de theetuin te gast zijn. Theetuin de Roode Vennen in Broekhuizen, wat leuk! Een vrolijk gesprekje volgt. In dat gesprekje verteld ze ook hoe verbaasd ze was toen haar moeder vertelde over deze trail. Ze heeft meermaals gecheckt of mam het wel echt goed had begrepen, namelijk, zij is voor haar studie uit Limburg naar het verre Amsterdam verhuisd en werkt daar inmiddels al een aantal jaren als marketingmanager en laat zij nu net recent van ‘merk’ geswitched zijn en nu werken voor een trailmerk! Hoe toevallig!

#Hoka #EenMooiPaar! #Samenwerking #TrailrunnenNL #Trailrunnen

Yoga en Trails?

Door Geraldine Beckers

Trailrunnen is een heerlijke manier van buiten zijn, de natuur ontdekken, tot jezelf komen en rechargen. Voor mij is yoga datzelfde, een wijze van ‘in het hier en nu zijn’, bewust ademhalen, omgaan met discomfort, grenzen verleggen en geconfronteerd worden met jezelf. Dat laatste bedoel ik niet negatief overigens, maar door jezelf te ontmoeten in bijvoorbeeld een yoga houding, leer je wat er vast zit, aandacht mag krijgen of waar je mogelijk moeite mee hebt. ‘Het is zoals het is’ (dus accepteer het).

Voor mij is yoga niet zozeer een ‘way of life’ maar wel iets waar ik steeds minder zonder kan en vooral zonder wil. Afhankelijk van de tijd, volg ik 2 tot 3x per week een yin-yoga les. Een manier van rust vinden, bij jezelf komen, stretchen en rekken maar vooral even heerlijk opladen. Net als wanneer ik het bos in ga om een rondje te trailen of naar een mooie gebied ga om dat te ontdekken, geeft yoga mij inspiratie en rust. Een leeg hoofd en een opgeruimd lijf. Als je dat zo kunt zeggenJ.

Hier en nu

Ik word heel vaak geleefd door het moment, door de dag, door dat wat er gebeurt en niet zelden begin ik mijn dag met het voornemen voldoende tijd en aandacht aan mijzelf te besteden, maar al voor de koffie ben ik dat kwijtgeraakt. De rush die er is, op me afkomt, overspoelt en die de overhand neemt. Leven in het nu. Het klinkt fantastisch, maar vaak ben ik met lijstjes, planningen en al wat er is, veel meer bezig met het voorbereiden en de toekomst, afgewisseld met het verleden en het evalueren. Leren van, terugkijken op, bijsturen van… het maakt dat het nu wordt overschaduwd door ooit en straks.

Wat betekent yoga?

Er zijn natuurlijk velen betekenissen, maar degene die ik heel mooi vind is verbinden. “Yoga is de kennis die ons leert verbinden” (WeYoga). Ik hou heel erg van verbinden! Of dat nu gaat om mensen, om talenten, om kennis of om sport. Het maakt werkelijk niet uit, maar als iemand een vraag heeft en ik kan daarbij helpen en een ‘match’ maken maakt mij dat blij. Van Yoga wordt ik ook blij, net als van Trailrunnen, en laat dat nu net mijn droom zijn…. Deze twee werelden mogen verbinden….

Droom of doen?

Hoe mooi zou het zijn als ik mijn twee werelden zou mogen verbinden en laten samenkomen? Ik zou het graag mogelijk willen maken, samen met een van mijn lieve yoga juffen Evelyn om voorafgaand aan de trail een yogales aan te bieden. Een korte kennismaking van ongeveer een half uurtje, die je voorbereidt op het trailen aansluitend. Je hoeft niets speciaals aan te trekken, zorg er gewoon voor dat je voldoende warme kleding aan hebt en stel je open. Open voor iets nieuws, open voor het nu, en open voor het openen van je zintuigen, aandacht en bewustwording van je ademhaling en het opwarmen van je spieren,  om daarna nog meer dan anders te kunnen gaan genieten van een prachtige trail en al wat het bos je brengen gaat. Dit jaar zeker op de kalender! Trailrunnen & Yoga Trails

Trailrunners houden van het buiten zijn: de natuur, de omgeving, het ontdekken, het avontuur, de beleving, de seizoenen en het genieten. Heerlijk! Fijn! Mooi! Lekker! Dat zijn steevast de antwoorden die je terugkrijgt van trailrunners na ‘een mooi rondje’ of bij trailrunnen. Er wordt stilgestaan voor een mooie foto, genoten van een stukje ‘modderstampen’ of van een gaaf vergezicht en uitkijktorens worden met plezier beklommen. Er wordt hard gewerkt, maar zeker zo hard genoten, van de dieren en al wat het bos, de heide of het vennengebied te bieden heeft. Mooie paddenstoelen of bloemen, kleine watertjes of gave paadjes… Hoe dan ook, genieten staat centraal!

Trailrunners zijn dus ook wel levensgenieters, en trailrunnen is a way of life. Ze houden van lekker en gezond. Een biertje op zijn tijd is prima, maar bij een trail gaan nootjes mee, gedroogde vruchten en pure chocolade. Voldoende water en een smakelijke sportdrank. Op de verzorgingsposten aangevuld met lekkers: zoute crackers, chips, pinda’s of M&M’s.

Niet zo lang geleden werden wij via via benaderd door sportvoeding. Met een gezonde interesse, maar tegelijk positief kritisch, gingen wij in gesprek, want belangrijk was wel, het moet wel lekker zijn! Sportdrank werd geproefd: He, fijn, niet zo zoet en chemisch maar lekker fris en smakelijk! Reepjes in biologisch afbreekbare verpakking werden opengemaakt, de smaak appel & kaneel, een soort van appeltaartvulling maakte mij blij. Lekker! Fijn ook dat ze niet bevriezen of smelten en ook nog goed in delen te eten zijn. Het blijft niet plakken in je mond en de smaak is oprecht genieten. Fijn! En toen kwamen er nog een soort buisjes tevoorschijn. Nieuwsgierig keken we ernaar. Wat is dit? Een was een Energy Shot. Enigszins lacherig testte Cor het, je moet weten, hij start de dag met 10 espresso en ontbijt nooit. Spottend zegt hij zelf vaak dat zijn lichaam niet veel doet met cafeïne of andere opwekkende middelen. We hadden de dagen ervoor drukke dagen gehad en waren wat moe, dus lacherig proefden we aan het energiedrankje wat in een klein buisje zat. Het smaakte fris, wat korrelig als een vitamine C drankje, maar alleszins prettig van smaak. Beter nog, het werkte! Cor werd oprecht mega opgewekt ervan! Haha. We hebben er wel lol om gehad. Super power! Naast een Energy Shot heeft BYE ook een Magnesium Shot, in vloeibare vorm. Ook deze geproefd en wat heel licht ijzerachtigs, maar ook niet onprettig van smaak, en heel handig voor iedereen die weleens een zout-tekort heeft na een lange inspanning, het wordt heel snel opgenomen. Kortom, de smaaktest was geslaagd. En, nog leuker was, dat we vorige week gebeld werden en dat BYE heel graag voor een samenwerking met Trailrunnen.nl gaat. Dus, vanaf deze week, bij ieder event, op iedere verzorgingspost, heel fijne sportdrank van BYE – Boost Your Energy en voor iedereen die zelf de smaaktest wel eens wil doen een leuke aanbieding! Want met de code Trailrunnen15 krijg jij als deelnemer 15% korting op je gehele bestelling via de site: https://b-y-e.nl. Hoe gaaf is dat? #HelloBYE #TrailrunnenNL #BYE #BoostYourEnergy #Korting.